Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Τελικά κάτι δεν πάει καλά σήμερα με το Blogger. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να γράψω ένα πόστ. Ελπίζω βέβαια οτι στο τέλος θα το δεχτεί να το δημοσιεύσει. Συνεχίζω.
Ήθελα να σχολιάσω λίγο τις μέρες που ζούμε. Έχω λάβει και δώσει δεκάδες ευχές. Επίσης έχω διαβάσει άλλες τόσες που αντάλλαξαν άλλοι μεταξύ τους, και μου έχει δημιουργηθεί η απορία. Άν το ένα δέκατο απο όλες αυτές τις ευχές έπιαναν άραγε θα υπήρχε δυστυχία λύπη και στεναχώρια στον κόσμο;
Τι γίνεται μήπως τελικά ανταλλάσουμε ευχές με πολύ μεγάλη ευκολία και κυρίως ευχές που απλά έχουμε ανάγκη να τις πούμε χωρίς όμως και να τις πολυπιστεύουμε;
Η δική μου ευχή για τον καινούργιο χρόνο που μας πλησιάζει θα είναι να "πιάσουν" οι ευχές όλων των άλλων. Για να δούμε θα γίνει τίποτα.
Πάντως επειδή έχω καιρό να βάλω λουλουδάκι χάρισμα σας άλλο ένα.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Καλά Χριστούγεννα

Έχω μέρες να γράψω και άρχισα να παρουσιάζω σημάδια στέρησης. Σκέφτομαι οτι είναι μέρες γιορτών και άρα θα έπρεπε να περιοριστώ στην μετάδοση ευχών.
Έτσι λοιπόν για σήμερα θα μεταφέρω μόνο τις ευχές μου.
Εύχομαι οι γιορτές των Χριστουγένων να σας βρούν όλους μέσα στην χαρά. Το βλέμμα σας να ακτινοβολεί την ζωή και να φεγγοβολάει στα μάτια όλων των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σας. Οι λύπες και οι στεναχώριες σας να συντρίβονται στην πανοπλία της ευτυχίας σας.

Χρόνια καλά γεμάτα Αγάπη Χαρά και Ευτυχία

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Ημέρες Χριστουγέννων

Πλησιάσαμε αρκετά πιά στα Χριστούγεννα, και είπα και εγώ να βάλω κάτι για αυτήν την γιορτή που καιρό τώρα όλοι την έχουμε στο μυαλό μας.
Οι μέρες απαιτούν σίγουρα κάτι χαρούμενο. Σαν καλοί χριστιανοί λοιπόν μην ξεχνάμε οτι έχουμε την γέννηση του Χριστού. Του Υιού του Θεού μας. Γέννηση , εικόνα μικρού παιδιού, αγάπη. Σημαντικό ειδικά στην εποχή μας.
Τώρα βέβαια μάλλον θα σας στεναχωρήσω. Δεν ξέρω αλλά ενώ πάντα λαχταρώ τόσο πολύ να έρθουν τα Χριστούγεννα, και καρτερώ να περάσω κάπως πιό χαρούμενα απο τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, εντελώς αναίτια μου βγαίνει μια μελαγχολία. Ανεξήγητη και αφόρητη. Πάντα τέτοια εποχή κάτι θα συμβεί που θα κλέψει το γέλιο απ’ τα χείλη μου. Δεν ξέρω αν κάνω κάτι στραβό, μα ότι και αν έχω επιχειρήσει να αλλάξω , αντικρύζω στο βάθος αυτήν. Την μελαγχολία.
Γράφω αυτό τώρα που ακόμα είμαι σε καλύτερη διάθεση. Το κάνω προσπαθώντας να την ξορκίσω. Δεν ξέρω αν πετύχει, αλλά δυστυχώς μέσα γνωρίζω με απόλυτη ακρίβεια ότι στο τέλος πάλι αυτή θα νικήσει.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

Παρατηρητής ανθρώπων

Πάντα ένα χαρακτηριστικό που είχα συλλάβει τον εαυτό μου να κάνει είναι να κάθομαι και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Όχι για να κουτσομπολεύω αν ο άλλος είναι ωραίος ή άσχημος , κοντός ή ψηλός. Όχι, άλλα είχα στο νού μου. Μάλιστα πολλές φορές λειτουργούσαν σαν ασπρόμαυρες εικόνες στην σκέψη μου.
Μου άρεσε να παρατηρώ απλές καθημερινές κινήσεις ανθρώπων, και στην σκέψη μου ρίζωνε η ιδέα να προσπαθήσω να καταλάβω, τι σκέφτονται εκείνη την στιγμή ο κάθε ένας απο τους ανθρώπους που έβλεπα. Παρατηρούσα την γιαγιά που έβγαζε το πορτοφόλι με κάθε προφύλαξη για να πληρώσει τον μανάβη ή τον παπού που κοιτούσε καχύποπτα τον ψαρά, κοιτώντας με απορία αν του έβαλε άραγε φρέσκα ψάρια. Την μητέρα να σέρνει το παιδάκι της απο το χεράκι προσπαθώντας να το απομακρύνει απο την βιτρίνα του παιχνιδοπωλείου, καθώς αυτό έχει καθίσει μπροστά της και μαγεμένο με αυτά που βλέπει μονολογεί « μαμά αυτό θα μου πάρεις στην γιορτή μου καθώς και εκείνο πίσω απο το κόκκινο αυτοκινητάκι και ........».
Προσπαθούσα και μονολογούσα στο μυαλό μου. Άραγε πως μεγάλωσε η γιαγιά και φοβάται τόσο μην την κλέψουν το πορτοφόλι. Ή για τον παπού γιατί έχει την απορία αν τα ψάρια που αγόρασε είναι φρέσκα. Για την μαμά ήξερα πως μάλλον οικονομικό ήταν το θέμα, καθώς το παιδάκι δεν μπορεί να έχει την αίσθηση του χρήματος. Μόνο καμμιά φορά υπήρχαν κάποιες ποιό σκληρές μαμάδες που οδηγούσαν την σκέψη μου στην απορία μα καλά δεν ήτανε ποτέ παιδιά αυτές,. Δεν θα μπορούσαν να το αφήσουν έστω λιγάκι να χαζέψει την βιτρίνα το παιδάκι;Πολλές φορές μάλιστα έβαζα τον εαυτό μου στην δύσκολη θέση να ανακαλύψει την πνευματική κατάσταση κάποιων ανθρώπων. Αναρωτιόμουν πήγε άραγε σχολείο ο παππούς ή η γιαγιά; Αναρωτιόμουν άν έπαιρνα ένα παππού απο το χέρι και τον έβαζα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, και του έλεγα τώρα μπορείς να βρείς ότι θέλεις μέσα στο ίντερνετ, πώς θα αντιδρούσε; Ακούω την φωνή τους να λέει τι είναι αυτό παιδάκι μου, δεν είναι για μένα. Πώς θα μπορούσες να τους εξηγήσεις ότι είναι ένα εργαλείο που μπορείς να διασκεδάδεις , να δουλέψεις , να επικοινωνήσεις και τόσα άλλα.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Εξήγηση στην καπετάνισσα

Σου είπα καπετάνισσα πως θα το εξηγήσω σε πόστ.

Σου είπα ευχαριστώ, γιατί έτσι το ένιωσα πως πρέπει.

Χάρηκα με κάτι απλό και αθώο. Αισθάνθηκα όμορφα, γιατί είδα ότι με τίμησες με το όνομα μου στην λίστα των ανθρώπων που διαβάσες ή που διαβάζεις. Μου φάνηκε όμορφο και εξαιρετική τιμή για μένα να μπώ στην λίστα μιας σκέψης όμορφης , με λόγια σταράτα, σκληρά όταν πρέπει μα και καλοσυνάτα συνάμα. Μιας φαντασίας που μοιάζει παραλύρημα κάποιες φορές και άλλες σε αγκαλιάζουν σα το λιμάνι που ψάχνουμε όλοι στην θαλασσοταραχή.

Εγώ έβαλα κάποια ονόματα ανθρώπων που πιστεύω αξίζουν όλοι όσοι επισκεφτούν το δικό μου μπλόγκ μιάς και δεν θα βρούν τίποτα σημαντικό και όμορφο να τους δώσω την ευκαιρία να δούν αλλού αυτό το κάτι αληθινά ωραίο. Δεν προσδοκούσα να προσθέσει κανείς το δικό μου στην δική του λίστα. Δεν πίστευα και ούτε τώρα πιστεύω πως αξίζει κάποιος να το κάνει. Ίσως γι' αυτό με άγγιξε τόσο. Ομολογώ ότι το είδα και σε ένα μπλόγκ της Παιδίσκης Ερωμένης μα εκεί πιστεύω μπήκε καθώς όπως λέει ήμουν ο πρώτος (και ήταν η πρώτη) που σχολίασε ποστ της.

Είμαι βέβαιος ότι μπορεί και άλλοι να σκεφτούν οτι αφού του δίνει χαρά ας τον βάλουμε και εμείς. Όχι δεν το σχολίασα για να αποκτήσω δημοσιότητα, δεν το επιθυμώ. Προτιμώ να λέω τις σκέψεις μου καθισμένος στην γωνιά μου, απόμερος, με λίγους ανθρώπους που νιώθουν την ανάγκη να με δούνε. Άλλωστε στην ηλικία μου ίσως να μην προλαβαίνω να απαντώ σε όλους και να παρεξηγούμε.

Ευχαριστώ λοιπόν και πάλι καπετάνισσα.
Α ! παραλίγο να το ξεχάσω.
Χάρισμα σου στέλνω ένα λουλούδι που τόσο πολύ μ'αρέσουν.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 04, 2006

Ένα κείμενο - λίγα λόγια


"Ένας διαρκής αγώνας ήταν η ζωή, έτσι ένιωθε. Αγώνας για την επιβίωση, δίχως περιθώρια να ξαποστάσεις, μόνο να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις, γιατί έτσι σου λέει η φωνή που σε καθοδηγεί και σιγομουρμουρίζει μέσα σου: Μόνος. Είσαι μόνος, μη βασίζεσαι στους άλλους, εσύ είσαι διαφορετικός. Κι έτσι απο μικρός ακόμα, ο Τέγος δεν έπαιζε με τ' άλλα παιδιά, μόνο σπάνια, με μερικά παιδιά. Δεν έκλαιγε άμα πονούσε, άμα κρύωνε ή πεινούσε, δε γέλαγε με τ' αστεία τους ούτε με τα πειράγματα τους. Μόνο κοιτούσε τον κόσμο με τα αδιαπέραστα μάτια του κι ένιωθε το πείσμα να τον κυριεύει. Πείσμα βουβό. Ή μήπως ήταν η φωνή; "
Τατιάνα Αβέρωφ "Το ξέφωτο"

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Τώρα τελευταία έχω παρατηρήσει κάποια μπλόγκ που ο ένας αφιερώνει στον άλλο ποιήματα. Θέλησα λοιπόν και εγώ να γράψω κάτι για όλους εσάς τους δικτυακούς μου συνοδοιπόρους. (Μην αφήνεστε στην λέξη, αυτήν θέλησα, αυτήν έβαλα, δεν την λογοκρίνω όπως μου είπε η φίλη μου η Αλεξάνδρα).
Ας ξεκινήσω λοιπόν με το μπλόγκ της Αλεξάνδρας. Ένα μπλόγκ με όμορφες ιστορίες. Διηγήματα που πάντα άν τα κοιτάξεις καλά κάτι έχουν να σου πούν. Τα πιό όμορφα μάτια της μπλογκόσφαιρας. (προσωπικά εκμυστηρεύομαι πως τα _ _ α _ ω) (Αυτολογοκρίνομαι Αλεξάνδρα καθότι μιλάω σε παντρεμένη γυναίκα)
Η πρώτη φίλη που σχολίασε δικά μου κείμενα. Με πέτυχε σε μια περίοδο της ζωής μου αρκετά έντονη και θλιμμένη. Πιστεύω όμως ότι και η ίδια ήταν στην ίδια μοίρα. Δεν είναι άλλη απο την φίλη μου την Παιδίσκη ερωμένη. (και η πρώτη καθημερινή καλημέρα στο msn)
Ματιά και λόγια μαχαιριές στο μυαλό μου, " Καπετάνισσα" το όνομα της. Λόγια στιλέτα κατευθείαν στο στόχο. Δεν νομίζω ότι μπορώ να πώ κάτι άλλο, το μόνο ίσως, πως έχει ένα χάρισμα κριτικό σαν την καταγωγή της, την Λεβεντογέννα Κρήτη. (εγώ συγγενικούς δεσμούς με αυτήν την τοποθεσία)
Αλκυόνη. Ποιός είναι αυτός που δεν γνώρισε τα σχόλια της. Προκαλεί με τα παιχνιδίσματα της φαντασίας της και την φαντασία της ψυχής της. Άτυχη όμως βρε παιδί μου. (κάποτε έλεγα πως την τύχη την κάνουμε εμείς, τώρα δεν ξέρω αν ισχύει)
Γιώργος Κ. Ο ποιητής που νομίζω πρόσφατα βραβεύτηκε για κάποιο ποίημα του. Συνέχισε Γιώργο.
Μεθυσμένα χρώματα. Τι να πώ. Στην αρχή νόμισα πως έχω να κάνω με κάποιο επιστήμονα που έχει εμμονές στην δουλειά του. Εν συνεχεία διαπίστωσα οτι είναι καταπληκτική μαγείρισσα ή τουλάχιστον γράφει ωραίες συνταγές μαγειρικής. (Ελπίζω κάποτε να δοκιμάσω τα γλυκά σου) Σημαντικό της αρέσουν και τα λουλούδια.
Convinsed η ζωόφιλος που ποστάρησε εδώ. Είχε μιά καταπληκτική σύγκριση με ζωάκια και παιδάκια.
Μαράκι. Η πιστή σύντροφος κάθε αρσενικού. Παρόλα που το δικτυακό της αμόρε ο ασκαρδαμυκτί τώρα τελευταία λοξοκοιτάζει την Παιδίσκη αυτή παραμένει κυρία και δεν τον αλλάζει με τίποτα.
Candy's τετραδιάκι. Αυτές είναι κόκκινες φράουλες (Παιδίσκη ακούς;) Όμορφο μπλόγκ με ηθικές προτάσεις .!
Ένα ανώνυμο συνεφάκι. Σε ξέρω ή όχι; Ακόμα αναρωτιέμαι. Μου μιλάς σαν να με γνωρίζεις. Σε ακούω σαν να σε ξέρω. Πάντως βρίσκεις στόχο πάντα. (Έχω και mail που μπορείς να χρησιμοποιήσεις αν θέλεις). Μου προκαλείς την φαντασία.
Sofi-k εκείνος ο πλάτωνας ήταν καταπλητκτικός.
Κυκλάμινο του Βουνού. Δεν μπόρεσα να σε γνωρίσω στα καλά σου. Μάλλον σε δύσκολη στιγμή με την μπλογκόσφαιρα σε πέτυχα. Πάντως τα λόγια και η ματιά σου αγγίζουν πολλούς του χώρου.
Carrie & Bridget οι νεαρές δαιμόνισσες του μπλόγκ. Δυστυχώς μεγάλωσα νωρίς ;-)
Επίτηδες άφησα τον ασκαρδαμυκτί. Προσπάθησα τρείς φορές να αφήσω ποστ στο μπλόγκ του και ποτέ δεν τα κατάφερα. Εδώ δεν με έχει επισκεφτεί αλλά δεν πειράζει. (ίσως είναι καλύτερα καθώς έχει μαγέψει όλες τις γυναικίες καρδιές και ζηλεύω) Δεν του έφτανε το μαράκι που του είναι πιστή σαν βράχος , έβαλε στο μάτι και την Παιδίσκη . (άλλο που δεν θέλει και αυτή :-) )

Ελπίζω να μην ξέχασα κανένα. πάντως αν έγινε και αυτό συγχωρήστε με καθώς όπως λέγανε και οι αρχαίοι μας πρόγονοι "το γήρας ουκ έρχεται μόνο". Οσονούπο με κλεισμένα τα 40 μάλλον δικαιολογούμαι.
Σας ευχαριστώ όλους για την παρέα σας.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006






Έγραφα επί ώρα μια ιστορία που σκαρφίστηκε η κούτρα μου και πάνω που ήμουν έτοιμος να κάνω publish κάτι γίνεται και χάνεται. Απογοήτευση. Τι να πώ; Κέρασμα τουλάχιστον το τριαντάφυλλο και το χαρούμενο χειροποίητο λουλουδάκι.

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Τα έκανα σαλάτα


Είπα να αλλάξω το blog σε beta και τελικά μου τα έκανε μαντάρα. Έχασα τα ονόματα σας και δεν καταφέρνω να βγάλω άκρη ποιός έγραψε τι. Ούτε βέβαια μπορώ να βάλω τα ονόματα σας. Συγχωρήστε με που σας μπέρδεψα. Μόνο όσοι χρησιμοποιούν αγγλικούς χαρακτήρες φαίνονται κανονικά. Ελπίζω ότι στα καινούργια σχόλια σας θα εμφανιστούν και τα ονόματα σας και ας είναι στα ελληνικά.

Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006

Καιρός να ποστάρω πάλι. Καθώς εδώ και δέκα ημέρες αισθάνομαι να έχω εργαστεί για δέκα μήνες. Πολύ δουλειά μαζεμένη και παρατημένη. Κλασικός Ελληνάρας δηλαδή. Τα αφήνουμε όλα μέχρι την τελευταία στιγμή, και λίγο πριν το φίνις φορτσάρουμε και όπου φτάσουμε. Έτσι λοιπόν και εγώ είχα παρατήσει ένα σορό δουλειές και αναγκάστηκα να τρέχω και να μην προλαβαίνω. Ελπίζω να αρχίσω να ηρεμώ καθώς αισθάνομαι τέτοια κούραση που μόνο το καράβι της Αλκυόνης με σώζει.
Αα!!!!!! Για όσους δεν το μάθανε η Αλκυόνη βάζει καράβι για κρουαζιέρα αναψυχής.

Αυτό είναι το σκυλάκι μου σε νεαρή ηλικία. Το χρωστάω σε μια φίλη. Είναι αρκετά χαριτωμένος και ο μοναδικός σκύλος που έχω δεί να στέκεται πολλές ώρες της ημέρας στα δύο πόδια. Μάλλον άνθρωπος ήθελε να γεννηθεί αλλά του βγήκε να ανήκει στους τετράποδους φίλους μας.

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006


Θέλω να γράψω αλλά αισθάνομαι οτι σταμάτησε η έμπνευση μου. Δεν ξέρω ποιό θέμα να αγγίξω. Βέβαια ποτέ δεν αισθάνθηκα οτι έχω ικανότητα στην συγγραφή. Άσε δε που είμαι και ανορθόγραφος. Τι να πείς; Ίσως κάποιος να ρωτούσε και τότε γιατί το παιδεύεις αυτό το "άθλημα". Θα του απαντούσα ότι δεν ξέρω ούτε εγώ γιατί μου βγήκε αυτή η ανάγκη. Τέλος πάντων ας μην σας κουράσω παράπανω. Σκέφτομαι απλά να σας χαρίσω λίγα λουλούδια ακόμα.

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006


Χάρισμα σε όσους επισκεφτούν αυτό το Blog, μαζί με την όμορφη καλησπέρα μου.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Για σένα

Είχα ωραία διάθεση σήμερα αλλά κάποιος φρόντισε να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Τον ευχαριστώ και σκέφτομαι να του χαρίσω αυτό το τριαντάφυλλο.

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Σύνθεση

Σήμερα το πρωϊ ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Όλη την νύχτα την πέρασα αγκαλιά με το μπουκάλι το ουϊσκυ. Ότι είχα προλάβει να το αγοράσω απο την κάβα που βρίσκεται κάτω απο το σπίτι μου.
Ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρυσα την φωτογραφία σου -εκείνη που είχαμε τραβήξει στην προπέρσινη εκδρομή μας στον Βόλο- που πάνω της αντανακλούσε μία ηλιαχτίδα που είχε καταφέρει να τρυπώσει μέσα απο τις γρύλιες του παντζουριού. Είχε καταφέρει να τρυπώσει και αντανακλούσε πάνω στο τζάμι προσπαθώντας να τραβήξει το βλέμμα μου πάνω σου.
Αισθάνθηκα να δέχομαι την καθημερινή εσωτερική μου σφαλιάρα. Ένιωσα την ανάγκη να αναπνεύσω, καθώς και η ατμόσφαιρα απο την κατανάλωση του τόσου αλκοόλ και των τσιγάρων που με συντρόφευσαν όλη την νύχτα είχαν ελατώσει το οξυγόνο του δωματίου.
Ανακάθισα στο κρεβάτι τράβηξα το συρτάρι του κομοδίνου και βάλθηκα να μυρίζω την κολόνια που απο μικρό παιδάκι έκρυβα εκεί. Η οσμή του λεμονιού διείσδυσε στα ρουθούνια μου και επιτάχυνε το πρωϊνό μου ξύπνημα, προσκαλώντας στον νού μου στιγμές της παιδικής μου αθωότητας. Τότε που κάθε Κυριακή πρωί τρέχαμε να πλυθούμε και να γεμίσουμε τα μαλιά μας με κολώνια, πριν ξενικήσουμε για το κυριακάτικο εκκλησιασμό μας, κάτω απο την καθοδήγηση του πατέρα και την αγωνία της μητέρας μας να πάμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ήρθαν στον νού μου οι φωνές της "γρήγορα να μην χάσουμε το ευαγγέλιο". Η εσωτερική φώτιση, ήρθε στο νού του σήμερα.
Ξεπερνώντας τις σκέψεις μου σηκώθηκα και οδηγήθηκα στην κουζίνα. Έπρεπε επειγόντως να φτιάξω ένα καφέ μήπως καταφέρω να ξεπεράσω τον φοβερό πονοκέφαλο που είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορος. Γυρνώντας απο την κουζίνα το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον καθρέπτη του χώλ. Η εικόνα που αντίκρυσα με έκανε να σταματήσω απότομα και να τρέξω προς το μπάνιο, μήπως και καταφέρω να συμμαζέψω αυτό το φάντασμα που αντίκρυσα μπροστά μου.
Μετά απο κανένα δεκαπεντάλεπτο επέστρεψα στην κουζίνα. Το βλέμμα μου έπεσε πάλι στον καθρέπτη. Ναι μάλλον κάτι είχε γίνει απο την προσπάθεια που κατέβαλλα στο μπάνιο. Η όψη μου άρχισε πάλι να θυμίζει την καθημερινή μου εικόνα.
Αφού ήπια δύο γουλιές καφέ, έτρεξα να ετοιμαστώ, καθώς διαπίστωσα ότι ήδη θα έφτανα με δεκάλεπτη καθυστέρηση στο γραφείο. Ευτυχώς το ντύσιμο μου είναι πλέον τόσο κλασικό που δεν δυκολεύτηκα καθόλου για να βρώ τι θα φορέσω. Παρόλα αυτά είχα αρχίσει να συνέρχομαι απο το χθεσινό ξενύχτι και η διάθεση μου, έπαιζε με τα έντονα αισθήματα που μου κράτησαν συντροφιά όλη νύχτα. Προσπαθώντας να τραβήξω απο την ντουλάπα μου το μπλέ μου πουλόβερ, έπεσε στο πάτωμα το κόκκινο μαντήλι που φορούσα στην ξένοιαστη εποχή της εφηβείας. Χωρίς δεύτερη σκέψη το τύλιξα στο λαιμό μου. Είχα αποφασίσει οτι θα το προσθέσω ως αξεσουάρ της αμφίεσης μου για σήμερα. Η όψη μου ίσως θύμιζε το φάντασμα εκείνης της τάξης των δεκαεπτά μου χρόνων, μα δεν με ένοιαζε.
Έφτασα στο γραφείο με δεκάλεπτη καθυστέρηση και με μία εμφάνιση που ήταν έξω απο αυτήν που με είχαν συνηθίσει.
Μία υπογραφή σας παρακαλώ ακούστηκε η φωνή του προϊσταμένου μου.........


Υ.Γ. Η ιστορία αυτή συνθέθηκε απο τους τίτλους των post της φίλης μου Αλεξάνδρας(Ελπίζω να με συγχωρέσει για αυτήν την "κλεψιά μου") .

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006




Φλώρινα 2003

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

Διαφωνώ άρα υπάρχω; (εσωτερική αναζήτηση)

Τελικά ή εγώ είμαι πολύ αντιδραστικό στοιχείο ή έχω αρχίσει να γεροξεκουτιάνω ή ο κόσμος δεν βαδίζει καλά. Ή μάλλον καλύτερα ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Το μεσημέρι είχα μια συζήτηση με ένα συνάδελφο και το μόνο που καταφέραμε είναι σχεδόν να ρθούμε στα χέρια. Εισέπραξα τόσες αναφορές ότι δεν μπορεί να με καταλάβει που άρχισα να αναρωτιέμαι αν πράγματι τα λέω τόσο μπερδεμένα που μάλλον δεν με καταλαβαίνει ο κόσμος. Η αλήθεια βέβαια ήταν διαφωνία ώς προς την ουσία δεν εντόπισα. Η διαφωνία προέκυψε τουλάχιστον απο την δική μου μεριά ότι δεν δέχομαι οτι η γενιά των 50 χρόνων σήμερα και προς τα κάτω είμαστε άχρηστοι και για αυτό δεν αντιδράμε στα τόσα προβλήματα που συναντάμε στις μέρες μας.
Ε λοιπόν αυτό εγώ δεν το δέχομαι. Θεωρώ οτι η μή αντίδραση μας δεν οφείλεται στην αχρηστοσύνη μας αλλά στην μιζέρια μας που μας έχουν καταδικάσει όλοι όσοι ελέγχουν την διατύπωση της μαζικής άποψης. Δεν είναι δυνατόν με τον καταιγισμό απόψεων που δεχόμαστε απο όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να διαμορφώσουμε άποψη αντικειμενική και δίκαιη. Τι να πρωτοακούσεις τις απόψεις απο τις εφημερίδες διαφορετικών αποχρώσεων, που τώρα τελευταία μάλιστα γίνεται και μεγάλος λόγος για πληρωμένες ειδήσεις , τα κανάλια επίσης διαφορετικών πεποιθήσεων και ενδείξεων, τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ που σχεδόν πάντα λένε την μισή αλήθεια; Πώς μπορεί κάποιος να διαμορφώση εμπεριστατωμένη άποψη για ένα θέμα όταν ακούει αντιφατικά πράγματα χωρίς να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης; Με ποιά παιδεία, με την ευρύτερη έννοια , την παιδεία του εύκολου πλουτισμού, της αρπακόλας, ή του ωχαδερφισμού;
Τελικά είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω;

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

Μιά όμορφη μέρα

Μόλις επέστρεψα απο την εκδρομή μετά της οικογενείας στον Βόλο. Είχα ανάγκη μάλλον την πολυκοσμική ηρεμία του. Ένιωσα πολύ ωραία. Νομίζω πως αναζωογονήθηκα για να αντέξω στον δύσκολο εργασιακό μήνα που βρίσκεται προ των πυλών. Το τοπίο πανέμορφο. Θάλασσα καλοκαιρινή, γαλήνια και όμορφη. Όμορφη πόλη ο Βόλος. Μου άρεσε αρκετά. Άνετη κίνηση και κόσμος που ξέρει να διασκεδάζει. Δεν ξέρω αν είναι έτσι καθημερινά αλλά είχε πολλή «κίνηση». Η παραλία της – τεράστια και όμορφη- έσφιζε απο ζωή. Πολλοί είναι η αλήθεια μου φάνηκαν επισκέπτες όπως και εγώ. Βέβαια τα ουζερί και τα κουτούκια δεν μπόρεσα να τα κρίνω καθώς δεν είχα τον χρόνο να τα γυρίσω. Τέλος πάντων ένιωσα όμορφα και νομίζω ότι αυτό μου φτάνει.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Απέναντι πλευρά


«Η πιό όμορφη από τις θάλασσες
είναι αυτή όπου δεν έχουμε ακόμη ταξιδέψει.

Το πιό όμορφο παιδί
δεν έχει ακόμη μεγαλώσει.

Τις πιό όμορφες απο τις μέρες μας
κανείς δεν τις έζησεν ακόμη.

Κι ότι πιό όμορφο θα’θελα να σου πώ
δεν το είπα ακόμη.»

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Τι τίτλο να βάλω τώρα;

Τελικά τι γίνεται με αυτά τα blog δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Διαπίστωσα από την απλή ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία μέχρι και την ανάγκη για σεξουαλική εκτόνωση.
Είμαι σχετικά καινούργιος νομίζω, σε αυτό το «άθλημα» και κάποιες στιγμές δεν ξέρω καν αν έπρεπε να είμαι εδώ. Ξεκίνησα γιατί βρέθηκα σε μία στιγμή της ζωής μου που είχα την ανάγκη να εκφράσω την μεγάλη αγάπη που ένιωθα και νιώθω ακόμα, και δεν μπορούσα να βρω άλλο τρόπο, (μία αγάπη που ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχει) αλλά βρέθηκα να συνομιλώ με άτομα που πολλές φορές με έχουν τσακίσει την συναισθηματική μου ισορροπία.
Διαπίστωσα ότι υπάρχουν αρκετά άτομα με πολύ όμορφο συναισθηματικό κόσμο που ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι είναι δυσεύρετοι τέτοιοι άνθρωποι. Τελικά μάλλον φοβόμαστε να φανερωθούμε(βάζω και τον εαυτό μου σ'αυτούς).
Γνώρισα, όσο είναι δυνατόν αυτό, άτομα με αξιολογότατη γραφή και σκέψη. Μαγεύτηκα. Έτσι πλέον έχω πιάσει τον εαυτό μου να παθαίνει στέρηση αν περάσουν κάποιες ώρες και δεν ψάξω πάλι όλα τα blog που έγραψα, που πέρασα και με άγγιξαν. Άγγιγμα άλλες φορές συναισθηματικό και άλλες διέγερση του αισθητηρίου της σκέψης μου. Μάλιστα ένας λόγος είναι και ότι δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να συγκριθώ με αυτά τα άτομα ως προς τον τρόπο γραφής.
Μάλιστα χθες διαπίστωσα και το πόσο δεμένοι πρέπει να είναι κάποιοι άνθρωποι που γνωρίστηκαν μέσα στα blog, διαβάζοντας μια τραγική ιστορία με το ατύχημα που είχε ένας άνθρωπος των blog («απουσία»= Μαρίνα). Το διάβασα σε ένα άλλο blog(Το κυκλάμινο του βουνού) και μου έκανε εντύπωση ότι είχαν δημιουργηθεί ενοχές για κάποιο σχόλιο ως προς την απουσία άνευ λόγου, των σχολίων της Μαρίνας.
Τελικά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι παρά τις προσπάθειες που κάνουν κάποιοι για να μας αποδείξουν το αντίθετο.

Κυριακή, Οκτωβρίου 22, 2006

Απορίες

Συζητούσα πρόσφατα με μία φίλη για το πώς εκφράζεται η αγάπη. Έλεγα λοιπόν οτι η έκφραση της είναι συγκεκριμένη σχεδόν σ' όλους τους ανθρώπους. Γίνεται με την ματιά γεμάτη επιθυμία, με το συνεχές πλησίασμα των δύο χωρίς λόγο και αιτία, με το άγγιγμα των σωμάτων, αλλά και το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον σε όλες τις στιγμές της ζωής τους. Μου απάντησε οτι συμφωνεί αλλά προσέθεσε οτι καμμιά φορά μπορεί να εκδηλωθεί και χωρίς αυτά. Απορώ είναι δυνατόν να μην επιδιώκεις να δείς κάποιον και να τον αγαπάς; Είναι δυνατόν να προσπαθείς να βρείς τρόπους ώστε να μην είσαστε ποτέ μόνοι και να λές οτι τον αγαπάς; πώς εξηγείται αυτό; Κρυφή αγάπη; Γίνεται, χωρίς να δείχνουμε το σημάδι της αγάπης μας να λέμε οτι αγαπάμε τον άλλον;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

Κανόνες Μονογαμίας

Αντιγραφή απο την ιστοσελίδα του Men’shealth:
Τα πιο βασικά πράγματα που πρέπει να θυμάσαι πριν απατήσεις μια γυναίκα.

1. Oταν σου παρουσιαστεί το ιδανικό σενάριο απιστίας (μόνος στην καμπίνα, μία Βραζιλιάνα θέλει να μάθει τι θα πει greek lover) κανείς δεν πρέπει να το μάθει.

2. Πάντα θα το μάθει κάποιος.

3. Αν σε πιάσουν, ο νόμος είναι πάντα με το μέρος της γυναίκας σου. Δεν θα χάσεις μόνο τα μισά υπάρχοντά σου. Τα άλλα μισά θα βρεθούν κατεστραμμένα στον κάδο των σκουπιδιών μπροστά στο σπίτι σου. Ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να μη βρεθούν ποτέ.

4. Κι αν δεν είσαι παντρεμένος; Κανένας νόμος δεν σε δένει με την γκόμενά σου.

5. Ναι, τα επαγγελματικά ταξίδια είναι μοναχικά κι εσύ χρειάζεσαι επειγόντως σεξ. Κάνε τηλεφωνικό σεξ με την καλή σου και χρέωσέ το στην εταιρεία.

6. Ή, απλώς, κάνε στον εαυτό σου αυτό που θα ήθελες να σου κάνει κάποια άλλη.

7. Ο χρόνος που θα περάσεις απατώντας είναι πολύ μικρότερος από αυτόν που θα ξοδέψεις για να τον προστατέψεις, γλιτώσεις, δικαιολογήσεις, διορθώσεις. Φρόντισε τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο.

8. Σε σκανάρει. Δεν μασάς: ξέρει ότι είσαι λογοδοσμένος. Είναι κολακευτικό, προκλητικό, αλλά πρέπει να θυμάσαι πως το κάνει για να ανεβάσει το δικό της Εγώ, όχι το δικό σου. Αν τσιμπήσεις στο δόλωμά της, ξέρει πως θα είναι για πάντα ανώτερη από την αγαπημένη σου. Μέσα της δεν νιώθει τίποτα λιγότερο από απέχθεια για την ανδρική σου αδυναμία. Κι αυτό πρέπει να σε εκνευρίσει αληθινά.

9. Σύμφωνα με τη σαρία, τον αρχαίο ισλαμικό νόμο, οι μοιχοί πετροβολούνται μέχρι θανάτου. Αυτήν ακριβώς την τύχη θα έχει η φήμη σου. Οι φίλοι που έκανες ενώ ήσασταν ζευγάρι θα εξαφανιστούν. Και οι φίλοι που είχες ως εργένης έχουν εξαφανιστεί από καιρό.

10. Ετοιμάζεσαι να πας με μία γυναίκα, που θέλει να πάει με έναν άνδρα, που απάτησε μία γυναίκα.

11. Εμπνεύσου από τους πειρασμούς για να περάσετε καλύτερα με τη γυναίκα σου.

12. Είσαι στο πάρτι του γραφείου και η μελαχρινή κούκλα που αποφεύγεις μήνες σου κάνει τη μεγάλη επίθεση. Σκέψου αμέσως πως πάσχει από αφροδίσιο νόσημα.

13. Το τηλεφωνικό, το cyber ή το SMS sex είναι απιστία μόνο αν η γυναίκα σου πιστεύει πως είναι. Συνήθως όμως έτσι πιστεύει.

14. Η πρώην σου έχει όρεξη για κουβέντα κι άλλα τέτοια ύποπτα. Πέντε λεπτά συζήτησης είναι αρκετά για να καλύψουν όλες τις μεγάλες αλλαγές στις ζωές σας. Εκεί απλώς λες «συγγνώμη, η σύζυγός μου είναι στην άλλη γραμμή».

15. Πάλεψε με τον πειρασμό σου σαν να ήταν η μάχη της ζωής σου. Η νίκη επί του ύπουλου οργάνου ανάμεσα στα πόδια σου είναι ο απόλυτος θρίαμβος του άνδρα επί της φύσης. Η εικόνα είναι η εξής: είσαι εσύ εναντίον του πέους σου κι έχει ανεβάσει τους ρυθμούς του για τη μάχη. Καλή σου τύχη!

Σάββατο, Οκτωβρίου 14, 2006

Ξέσπασμα.

Εκνευρίζομαι πολύ με την έννοια του απόλυτου στην ζωή μας. Είναι δυνατόν όλα τα πράγματα να είναι άσπρα μαύρα. Το γκρίζο δεν παίζει πουθενά; Τα υπόλοιπα χρώματα που πάνε; Δεν μπορώ με τίποτα να χαρακτηρίζω ανθρώπους ώς καλούς ή κακούς. Θεωρώ ότι όλοι μας μπορούμε να έχουμε την καλή και την κακή μας στιγμή. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, νομίζω καθημερινά, που έχουμε συναντήσει ανθρώπους που τους έχουμε χαρακτηρίσει ώς καλούς να βγάζουν ένα πρόσωπο τόσο κακό που μπορεί να μας τρομάξει. Μάλιστα απορούμε και λέμε και την έκφραση « δεν το περίμενα αυτό απο σένα’. Γιατί δεν είναι άνθρωπος αυτός; Δέν έχει δικαίωμα απο την ώρα που πιστεύει οτι θίγεται να αντιδράσει;
Θεωρώ ότι πολλά στραβά της καθημερινότητας μας κρύβονται στις απόλυτες θεωρήσεις που σχεδόν όλοι μας κρύβουμε μέσα μας. Αν κάποιος κάνει οτιδήποτε που είναι κόντρα στην δική μας θεώρηση θα τρέξουμε να τον «λιθοβολήσουμε» και να τον χαρακτηρίσουμε χωρίς να έχουμε αναλύσει αν πράγματι είναι έτσι. Χωρίς να μπούμε ποτέ στον κόπο να το ερευνήσουμε. «Ρέ μήπως κάτι έχει να μας πεί και μάλιστα να έχει και δίκαιο;». Μπά τέτοιες εκφράσεις μάλον δύσκολα περνάνε απο τον νού μας.
Τέλος πάντων ας μην συνεχίσω άλλον τον λίβελλο μου.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Δέν γίνεται αλλιώς

Θέλω να κλάψω μα δεν μου βγαίνει ούτε ένα τόσο δά δάκρυ. Τι κρίμα να νιώθεις τόση λύπη , να πονάς τόσο πολύ και να μην μπορείς να κλάψεις να σου φύγει αυτή . Φανταστείτε πόσο οδυνηρό είναι αυτό. Μα δεν γίνεται αλλιώς.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Ο Θεός μας δίνει ότι μπορούμε να αντέξουμε

Τον τίτλο του συγκεκριμένου post τον δανείζομαι απο μια διαδικτυακή φίλη. Σε μιά κουβέντα μαζί της, μου τον ανέφερε και απο εκείνη την στιγμή με απασχόλησε. Ομολογώ οτι δεν την είχα ξανακούσει αυτή την έκφραση, ίσως και να την είχα ξεχάσει.
'Ο θέος λέει μας δίνει ότι μπορούμε να αντέξουμε'. Δεν κρύβει κάτι όμορφο αυτό; Δηλαδή ένας άνθρωπος που μπορεί να περάσει ένα σωρό ασθένειες και προβλήματα γίνεται γιατί κάποιος τον έχει ξεχωρίσει και τον έχει επιλέξει οτι αυτός θα μπορέσει να αντέξει και να μην λυγίσει. Πρέπει να νιώθει σημαντικός και δυνατός. Είναι ο εκλεκτός. Σκεφτείτε τι όμορφο που είναι αυτό.
Βέβαια θα μπορούσε να πεί κανείς οτι πράγματι είναι τόσο όμορφο άρα και δύσκολο να είναι αληθινό. Δεν ξέρω αν είναι έτσι. Δεν μπορώ πάντως και να διαφωνήσω, καθώς και εγώ την έχω χρησιμοποιήσει αυτήν την έκφραση, περί μη αληθινού. Είναι καμμιά φορά που ακούς κάτι που μπορεί να διαφωνείς ή και να συμφωνείς αλλά δυστυχώς δεν έχεις τα κατάλληλα επιχειρήματα για να το υποστηρίξεις.
Δεν θέλω όμως να πώ πολλά. Θέλω απλά να ζητήσω απο όλους όσους το διαβάσετε να μπείτε στον κόπο να αντιληφθείτε πόσο όμορφη ήταν αυτή η έκφραση.
""""Ο Θεός μας δίνει ότι μπορούμε να αντέξουμε"""""

Σε ευχαριστώ Ιωάννα.

Σάββατο, Οκτωβρίου 07, 2006

Κρίμα

"Δεν την αφήνω την πληγή

που μ' άνοιξες να γιάνει

γιατί 'ναι το μοναδικό δώρο

που μου 'χεις κάνει."

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Τι να γράψω εγώ;

«Περνάω καλά»

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Στη χώρα του ποτέ.

Στη χώρα του ποτέ, ήταν κάποτε ένα μικρό αγοράκι και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Έπαιζε όμορφα και ήσυχα όπως όλα τα μικρά παιδιά που ζούν μέσα στην αθωότητα τους, προστατευμένα στην αγκαλιά των δικών τους ανθρώπων. Είχε όμορφα παιχνίδια. Συνήθως οι γονείς του φρόντιζαν να του αγοράζουν παιχνίδια με ιδαίτερη προσοχή που να ανταποκρίνονται στην ηλικία του, ώστε να το διαπαιδαγωγούν αλλά και να προάγουν την καλοσύνη και την εξυπνάδα του. Ήθελαν να αναπτύξει όμορφα και ευγενικά συναισθήματα απέναντι στην ζωή. Να τον κάνουν ένα καλό άνθρωπο και χρήσιμο πολίτη της κοινωνίας μας.
Κάποια μέρα είχε πάει με την μαμά του στο πάρκο. Εκεί συνάντησε ένα άλλο παιδάκι που έπαιζε αμέριμνο, ήταν κοριτσάκι. Όπως όλα τα ετερώνυμα ελκύστεικε και αυτό απο τις χαριτωμένες κινήσεις του κοριτσιού. Απαφάσισε να το πλησιάσει για να το προτείνει να παίξουν μαζί. Το κοριτσάκι αφού τον κοίταξε απο την κορυφή ώς τα νύχια του είπε οτι δεν θα είχε αντίρηση να παίξει μαζί του, αρκεί να παίξουν με τα δικά της παιχνίδια. Το αγοράκι το σκέφτηκε προς στιγμή αλλά αμέσως απάντησε θετικά γιατί είχε μεγάλη επιθυμία για παιχνίδι.
Έτσι και έγινε. Άρχισαν λοιπόν να παίζουν με κάτι κούκλες που είχε μαζί του το κορίτσι, και να παριστάνουν τις καλές νοικοκυρές και τους καλούς νοικοκύρηδες. Αφού αυτό έγινε για ώρα άρχισε το αγοράκι να προβάλλει δειλά - δειλά τις αντιρήσεις του για το παιχνίδι με τις κούκλες. Μέχρι που αφού έβλεπε οτι το κοριτσάκι συνέχιζε να παίζει αγνοόντας τις δικές του επιθυμίες αποφάσισε να της πεί πως δεν θέλει πλέον να συνεχίσει να παίζει μαζί της.
Τότε το κοριτσάκι εκνευρισμένο γιατί το αγοράκι της χάλασε το παιχνίδι της, έβγαλε απο την τσάντα της ένα πιστόλι που είχε κλέψει κρυφά απο την τσέπη της στολής του πατέρα της. Το κράτησε στο χέρι της αμφιταλαντευοντάς τι να κάνει με αυτό. Προς στιγμή πέρασε απο το νού της να κάνει αυτό που είχε δεί να γίνεται κατά κόρον στην τηλεόραση. Να το γυρίσει προς το μέρος του μικρού αγοριού και να το απειλήσει πως αν δεν συνεχίσει θα τον πυροβολήσει. Όμως ξαφνικά αφού φάνηκε πως της ήρθε μια ιδέα για την οποία καμάρωνε αποφάσισε να γυρίσει το πιστόλι στον εαυτό της λέγοντας στο μικρό αγόριπώς "αν δεν συνεχίσεις να παίζεις μαζί μου θα πυροβολήσω τον εαυτό μου".
Το αγόρι χλώμιασε. Ένιωσε μόνο και απροστάτευτο. Έμεινε μαρμαρωμένο και δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει. Δέν του είχε τύχει ποτέ να πρέπει να αντιδράσει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, για αποφάσεις που καθόριζαν την μετέπειτα ζωή του. Έτσι η πρώτη του αντίδραση ήταν να βάλει τα κλάματα, ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον ανθρώπων που πιθανώς να ήταν εκεί κοντά και τον άκουγαν. Τίποτα όμως καθώς με το παιχνίδι είχαν απομακρυνθεί αρκετά απο τους γονείς του που ήταν στην μεριά του πάρκου, και είχαν βρεθεί σε ένα μέρος που δεν περνούσαν απο εκεί οι άνθρωποι.
Έτσι αφού απέτυχε με το πρώτο του τέχνασμα, προχώρησε στην ύστατη λύση που είχε.
Σκέφτηκε πως αν προλάβαινε να φύγει τρέχοντας θα ξέφευγε απο την δύσκολη θέση που είχε βρεθεί. Έτσι λοιπόν πετάχτηκε πάνω και άρχισε να τρέχει προς το μέρος των γονιών. Όταν πλέον είχε απομακρυνθεί μερικά βήματα του φάνηκε πως άκουσε ένα θόρυβο σαν να ήταν πυροβολισμός. ..............

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 28, 2006

Χωρίς τίτλο


Απόψε θέλω να προτείνω το μπλόγκ ενός ανθρώπου που έχει δυνατή γραφή. http://stagones-drosias.blogspot.com/ Δές τε το αξίζει.

Μετά απο αυτό. Σήμερα μπόρεσα να ηρεμήσω λιγάκι. Η χθεσινή ήταν μια απαίσια μέρα.
Πάντως το "κόλλημα" μου δεν βλέπω να φεύγει.
Που είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Εξομολόγηση

Η θλίψη μου μεγάλωσε.
Κατάλαβα οτι είμαι περισότερος αδύναμος απ’ ότι πίστευα για τον εαυτό μου.
Θεωρούσα τον εαυτό μου τουλάχιστον άνθρωπο με σύνεση και λογική. Γελάστηκα υπάρχουν άλλοι πολύ πιο λογικοί απο μένα. Άνθρωποι που μπορούν να κοντρολάρουν καλύτερα τις καταστάσεις . Ούτε αυτό δεν είμαι ικανός να κάνω σωστά.
Λυπάμαι. Για μένα .

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 23, 2006

Αναμνήσεις

Ακούγωντας το «Και συ θα φύγεις» του Τόλη Βοσκόπουλου .

Ξέρω οτι τώρα πλέον ούτε διαβάζει αλλά και ούτε γράφει κάποιος σχόλια εδώ.

Ως συνήθως. Απόμεινα μόνος που τόσο πολύ ζητούσα τον τελευταίο καιρό. Τι να κάνεις η ζωή μας κύκλους κάνει που λέει και η Χαρούλα. Κάποτε ίσως καταλάβουν αυτοί που πρέπει να το κάνουν.

Να πώ πάντως για αυτόν που έγραφε οτι είναι προτιμότερη η αλήθεια απο το ψέμα. Απο μικρός έμαθα δυστυχώς να λέω αλήθειες και ας είναι πικρές. Πάντως είναι κρίμα που δεν συνεχίζεις την γραφή σου.

Εσένα πάντως φίλε αναγνώστη τι άλλο να σου πώ παρά μονάχα καλή τύχη στα όνειρα σου.


 

Παράξενο και όμως αληθινό

Ανακοίνωσα οτι θέλω να αλλάξω το περιεχόμενο του blog μου. Δεν σημαίνει οτι θα σταματήσω να γράφω . Ούτε το περιεχόμενο του θα αλλάξει ύφος . Το μόνο που θέλω είναι να γράφω για ότι απασχολεί την σκέψη μου. Να περιγράφω πράγματα που ακούω σκέφτομαι κουβεντιάζω και γενικά καθε τι που μπορεί να βρίσκω ενδιαφέρον.

Έτσι λοιπόν σήμερα σαν θέμα θέλω να αναφερθώ σε ένα περιστατικό που άκουσα μόλις πριν λίγο ακούγοντας ειδήσεις.
Το θέμα .
Κάπου σε μία επαρχιακή πόλη της Εlλάδας ένας γαμπρός βρήκε μια πρωτότυπη ιδέα να εκδικηθεί τις απιστίες της συζύγου του (για κάποιες ώρες). Έτσι λοιπόν αφού έγινε ο γάμος μέσα σε χαρούμενη ατμόσφαιρα και ακολούθησε η καθιερωμένη γαμήλια γιορτή αποφάσισε να κάνει ένα δώρο έκπληξη σε όλους τους προσκεκλημένους. Εν μέσω συγγενών και φίλων πρόβαλε σε μεγάλη οθόνη τις ερωτικές περιπτύξεις της συζύγου του με πολλούς ερωτικούς παρτενέρ ταυτοχρόνως. Σόκ . Μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με καρδιακά προβλήματα ο πατέρας του γαμπρού και η νύφη. Υποσημείωση το περιστατικό των αρψτικών συμπλεγμάτων της νύφης έγινε κατά την διάρκεια του αραβώνα τους.

Ερώτημα : Πώς την βρίσκεται την αντίδραση του γαμπρού; Θα μπορούσατε να αντιδράσετε έτσι και εσείς;

Άποψη μου. Ίσως και να της χρειαζότανε της νύφης. Αλλά πάλι τέτοιο ρεζίλι σαν χοντρο μου φαίνεται. Άραγε αναρωτήθηκε ότι ίσως να φταίει και ο ίδιος. Πώς νέκρωσαν έτσι τα συναισθήματα του προς την μελλοντική σύντροφο του; Μου φαίνεται πολύ δύσκολη πάντως και η δική του αντίδραση. Προφανώς πρέπει να ήταν πολύ βαρειά πληγωμένος ο εγωισμός του. Τι να πείς τελικά η ζωή κρύβει πολλά που θα δούμε και θα ακούσουμε.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Εκλογές

Μας ζαλίζανε με τις εκλογές. Άντε ας γίνουν να ησυχάσουμε. Τι κακό σε αυτόν τον τόπο, η μοναδική περίοδος που παρατηρείς συνεχή εγρήγορση και κινητικότητα είναι η περίοδος των εκλογών. Δεν έχει σημασία το θέμα των εκλογών, -Νομαρχιακές ,Δημοτικές,Βουλευτικές,Ευρωεκλογές- εκλογές να είναι και οτι να ‘ ναι. Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις εργάτες να δουλεύουν με απίστευτη ταχύτητα. (Αναρωιτέμαι παίρνουν κανένα επίδομα επιπλέον; ) Είναι τόσο μεγάλη η κινητικότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα γινότανε αν συνεχίζαμε με τους ίδιους ρυθμούς όλο τον χρόνο; τι θα μπορούσαμε να πετύχουμε;

Άσε βέβαια το άλλο κακό. Φοβάσαι να χαιρετήσεις τους γνωστούς σου. Δεν προλαβαίνεις να πείς καλημέρα και αμέσως σε πλησιάζουν για να σου προτείνουν το καλύτερο «παιδί». Τόση καλοσύνη μάλλον δεν την αντέχω. Κανένας δεν μιλάει για τυχόν ικανότητες που μπορεί να έχει.

Έλεος αφήστε τους πολίτες να ψηφίσουν με κριτήριο το ποιός είναι ικανός να προσφέρει κάτι σε αυτόν τον τόπο.

Αφήστε να ασκήσουν ελεύθεροι το δικαίωμα του ψηφίζειν. Δικαίωμα είναι μην το μετατρέπεται σε δοσοληψία.

Έλεος.

Αλλαγή

Τάση αλλαγής με συνεπαίρνει. Το blog με την μορφή που ήταν αλλάζει. Το πως θα γίνει θα αποφασιστεί σε ευθετότερο χρόνο.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 16, 2006

Κομμάτια μιας μέρας


Συ μου χάραξες πορεία
εσύ γλυκειά μου αμαρτία

Πως την έπαθα δεν ξέρω
ξέρω μονο οτι υποφέρω
όλη νύχτα πάνω στο κρεβάτι μου
να ζητάω για φαντάσου τα παράνομα φιλιά σου
και να μην μπορώ να κλείσω μάτι.

-------

Καθε φορά που ανοίγει δρόμος στην ζωή
μην περιμένεις να σε βρεί το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά κάθε πρώι
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ

Αν κάποτε στα βρόγχια του πιαστείς κανείς
δεν θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρές την άκρη της κλωστής
και αν είσαι τυχερός ξεκίνα πάλι.

--------

Φύγε και άσε με να απομείνω μόνος μου.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 15, 2006

Απομόνωση

Βαρειά καρδιά. Δεν έχω διάθεση ούτε για δουλειά ούτε για τίποτε. Θλίψη σκεπάζει το μυαλό και την καρδιά μου. Το μόνο που επιθυμώ είναι να φύγω. Είναι στιγμές που ήθελα να μπορώ να πετάξω μακρυά. Να βρεθώ στο πιο ψηλό βουνό μακρυά απ' τα βλέματα των ανθρώπων. Να μη βλέπω και να μην ακούω τίποτα. Μόνο τον αντίλλαλο των σκέψεων μου.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 13, 2006

Ερωτήματα


Πάλι μόνος εδώ μαζί σου. Τελικά ποιοί είναι αυτοί που γράφουν και διαβάζουν αυτά τα blog. Άνθρωποι μόνοι; καθημερινοί τύποι; ή ανοήτοι ρομαντικοί μιας άλλης εποχής; Αναρωτιέμαι πέρνοντας αφορμή απο το πόσα άτομα είδαν το προφίλ μου. Βρέθηκαν 270 άνθρωποι να μπούν να δούν το προφίλ μου και μόλις ένας να μπεί στον κόπο να απαντήσει σε αυτά που γράφω. Τι ψάχνανε; Τι πίστεψαν θα βρούν; Τι ήταν αυτό που τους οδήγησε εδώ; Άραγε διάβασαν αυτά που γράφω; Τι κρίσεις έκαναν;
Πολλά τα ερωτήματα. Συμφωνώ. Έστω και οι μισές απαντήσεις θα μου έφταναν για να ξέρω αν πρέπει να συνεχίσω ή να σταματήσω.

Ασάφειες

- Τι κοιτάς;
- Τα μάτια σου. Είναι παράξενα. Αναδύουν το άρωμα του έρωτα. Αυτό, το θέλω μα δε θέλω. Το μυστήριο που χρειάζεται για να καλυφθεί η αγάπη. Το σύννεφο που σκεπάζει τον ήλιο.
- Αποκλείεται είναι πάντα σταθερά σε αυτά που θέλω. Δεν διαλέγουν αυτά αλλά ο νούς μου. Αυτός κουμαντάρει την ζωή μου. Και την καρδιά μου επίσης.
- Κι αυτός τι λέει;
- Τίποτα.

Τι άδικο να μην μπορώ να δώ τα μάτια σου. Εκεί φαίνονται όλα. Λαχταρώ να τα δώ να μου μιλούν. Είμαι βέβαιος ότι έχουν πολλά να πούν. Απο εκεί πηγάζει ο έρωτας.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Περί πολέμου

Μπήκα στον κόπο να περιγράψω πριν λίγο ένα πόλεμο. Δυστυχώς υπάρχει ένας ακόμα. Ο πόλεμος της ψυχής και του μυαλού μου. Ένας πόλεμος που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο αδυσώπητος. Ένα πόλεμο που δεν ξέρω ούτε μπορώ ούτε θέλω να μαντέψω τον νικητή. Ένα όμως γνωρίζω καλά. Όταν τελειώσει θα έχει καταστρέψει ότι υπάρχει απο μένα. Θα έχει γεννήσει ένα καινούργιο, "ελπίζω άνθρωπο".

Το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα

Σήμερα είναι μια μουντή μέρα. Παρατηρώ εδώ και ώρα ένα παιχνίδι, που αποφάσισα να σας το μεταφέρω. Είναι το παιχνίδι του ήλιου με τα σύννεφα. Απο το πρώτο χάραγμα της ημέρας, προσπάθησε ένας κατακόκκινος ήλιος να προβάλλει και να ρίξει τις ζωογόννες ακτίνες του πάνω στην γή, στην περιοχή μας. Λές όμως και κάποιος έχει θυμώσει δεν τον αφήνει. Πήγε και θρονιάστηκε μπροστά του ένα κατάμαυρο σύννεφο. Ήταν σαν του έλεγε "εγώ σήμερα δεν θα σ' αφήσω να κάνεις αυτό που θέλεις. Θα σε εμποδίσω και θα σε νικήσω." Έτσι λοιπόν μου μοιάζει λές και μαλώνουν δύο γίγαντες να δούν ποιός είναι ο ποιό δυνατός. Η μάχη γινότανε για ώρα. Μία ο ήλιος κατάφερνε να ξεπροβάλει ρίχνοντας τις ακτίνες του που αχνοφαίνονταν ανάμεσα απο το σύννεφο και μια το σύννεφο πήγαινε προς τα εκεί μην αφήνοντας τον ήλιο ούτε αυτές να ρίξει. Τελικά μάλλον ο ήλιος συμμάχησε με τον άνεμο και νίκησαν το σύννεφο. Αυτή την στιγμή ξεπρόβαλλε αρχοντικός και το καμαρώνει. Το μόνο δυσάρεστο για εμάς΄και για αυτόν είναι οτι πλήρώνουμε το τίμημα. Ο σύμμαχος του ο άνεμος μάλλον πήρε το αντάλαγμα του. Να μείνει και αυτός. Έστω όχι τόσο δυνατός ίσως γιατί κουράστηκε στην μάχη. Μα είναι εδώ και το απολαμβάνει. Καλή σας μέρα.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006



ΑΡΩΜΑ ΓΑΛΗΝΗΣ

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006


Η αγάπη κυριαρχεί παντού


Ακριβώς έτσι είμαι και εγώ

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

΄΄Εχει πανσέληνο απόψε ...

Δέν έχω κουράγιο και ψυχή να γράψω σήμερα. Στέγνωσα.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

Χαλαράάάάάάάάάάάάά΄.


Η ελληνική ψυχή δυστυχώς απέτυχε αυτή την φορά. Δέν πειράζει όμως. Την επόμενη φορά ίσως σταθούμε πιο τυχεροί και ψύχραιμοι. Μην στεναχωριέσται παιδιά εμείς θα ξαναπάμε να πιούμε το καφεδάκι μας αραγμένοι στις πολυθρονάρες μας, διηγούμενοι τα κατωρθώματα σας.
Καφεδάκι ή για την ακρίβεια το φραπεδάκι μας. Τον δικό μας καφέ. Απ' ότι γνωρίζω ένα είδος καφέ που δεν πίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο, παρά μονάχα στην Ελλαδίτσα μας. Αφορμή για αναζήτηση. Εφευρέτης του ο Δημήτριος Βακόνδιος, το 1957 στην διάρκεια της Διεθνούς Εκθέσεως της Θεσσαλλονίκης. Λόγω του οτι δεν έβρισκε ζεστο νερό για να κάνει τον καφέ του δοκίμασε το κρύο νερό και του προέκυψε ο Φραπέ. Η ευρηματικότητα μας ορισμένες φορές είναι τόσο απλή που μετά απορούμε πως και δεν το είχε σκεφτεί κανένας άλλος μέχρι τότε. Τελικά ο φραπέ πρέπει να είναι δεμένος με την ζωή του Έλληνα. Γελάμε και είμαστε χαρούμενοι, με το φραπεδάκι το περνάμε. Θλιμένοι και στεναχωρημένοι πάλι στον φραπέ το ρίχνουμε. Ακόμα και όταν θέλουμε να ερωτευτούμε τον καφέ επικαλούμαστε - (Πάμε για ένα "καφεδάκι";)-. Ταιριάζει με την ψυχολογία μας τελικά. Αργά, απολαυστικά και χαλαρά. Φοβάμαι μάλιστα καμιά φορά οτι αν συμβεί νέα κατοχή θα πουλάμε την ψυχή μας για ένα φραπέ.
Τελικά μήπως η διαφήμιση ενός ουίσκι που ωριμάζει αργά μέσα σε δρύινα βαρέλια με τους εργάτες να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών, έχει γυριστεί στην Ελλάδα; Μάλιστα μου είρθε το σκηνικό. Παραλία, ήλιος, τραπεζάκι, καρεκλίτσα, "χυμένοι" πάνω της και στην προέκταση του χεριού μας το ποτήρι με τον φραπέ.
Περιμένουμε να ωριμάσει το ουίσκι που έχουν παρασκευάσει οι βοηθοί μας, οι Αλβανοί και γενικά κάθε φυλή οικονομικού μετανάστη που υπάρχει στην Ελλαδίτσα μας.
Λοιπόν πολύ έγραψα πάω για φραπέ.

Έρωτας – Μίσος – Μοναξιά - Ενοχές – Πάθος – Μυστήριο.

Δισύλαβες και τρισύλαβες λέξεις που κρύβουν μέσα τους βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ποιός άραγε απο εμάς έστω και μια φορά στην ζωή του, δεν έχει γευτεί το νόημα αυτών των λέξεων. Πολλοί μάλιστα, η ζωή τους όλη, περιστρέφεται γύρω απ’ αυτές. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που έρχονται και φεύγουν χωρίς να τους αγγίξουν καθόλου. Πόσο ρηχή άραγε μπορεί να είναι η ζωή τους;
Στην ζωή πρέπει να βάζεις πολλά για να κερδίζεις και πολλά.
Πρέπει να κοιτάμε μπροστά χωρίς να ξεχνάμε αυτά που πέρασαν.
Πιο καλή η μοναξιά απο σένα που δεν φτάνω.
Έρωτας απόλυτα δεμένος με το πάθος.
Μίσος αντίθετο του έρωτα που πολλές φορές λειτουργεί συμπληρωματικά του.
Ενοχές για κάτι που κάναμε ή γι’αυτό που δεν καταφέραμε ποτέ να κάνουμε.
Μυστήριο δίνει το σασπένς στην ζωή μας.
Σεπτέμβρης μήνας Φθινοπωρινός. Μήνας περισυλλογής και κατάθλιψης τις περισσότερες φορές.

Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Απο σπόντα


Επειδή το 13 είναι γρουσούζικο (13 post έχουν τοποθετηθεί) προσθέτω και αυτό χωρίς σχόλιο.

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα...... ακόμα

Λίγα μέτρα πιο πέρα ακούγεται η φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη να λέει "Μια φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λές και μάγια μου έχεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκεία, θα ήθελα να με χορτάσεις όλο χάδια και φιλιά", και εγώ κοιτώ τον ουρανό που απόψε μου φαίνεται αποφάσισε να μας δείξει όλα τα στολίδια του, και έχει γεμίσει με μεγάλα και μικρά "λαμπιόνια". Το τραγούδι συνεχίζει με άλλον ένα μεγάλο συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και "Συνεφιασμένη κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου". Τι σκέψεις να κάνεις λοιπόν. Όλες οι αισθήσεις σκύβουν πάνω απο το τραγούδι και μένουν εκεί να αφουγκράζονται τον πόνο και την γλύκα αυτών των τραγουδιών. Σε μεταφέρουν σε πονεμένες καρδιές, γεμάτες αγάπη. Σε εποχές που μοιάζουν τόσο μακρινές και όμως με θέματα που ακόμα και σήμερα τόσο επίκαιρα.
Το μόνο λοιπόν που μου μένει είναι να συνεχίσω την ακρόαση (παρεπιμπόντως τώρα ακούω το "δεν σε κρίνω που δεν μ' αγαπάς η καρδιά είναι δική σου, εγώ φεύγω απο τα όνειρα σου και καλή τύχη όπου κι' αν πάς", να συνεχίσω να μετράω τ' άστρα περιμένοντας να δώ κάποιο να κατρακυλά για να κάνω μια ευχή, και ταξιδεύοντας στο άγνωστο και την προσμονή.

Τετάρτη, Αυγούστου 30, 2006

Υπάρχει φιλία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλλου;


Δεύτερο για σήμερα. Μπήκα όμως στον πειρασμό. Διάβασα σε πολλά blog ερωτήσεις και θέματα σχετικά με την φιλία. Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να προσπαθήσω να εξειδικεύσω λιγάκι το θέμα, και απλά να περιμένω σχόλια.
Θέμα " Υπάρχει αληθινή φιλία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλλου. Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού τους είτε αρσενικού είτε θυληκού κρύβεται κάτι άλλο; ¨οταν διαπιστώνονται οι αληθινές προθέσεις τους μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει φιλία;"

Μπείτε στον κόπο να αφήσετε τα σχόλια σας.. Μπορεί κάτι ωραίο να βγεί απο αυτό.

"Έτσι χωρίς θέμα" (ίσως Μαρία Ρεζάν)

Σήμερα δεν έγραψα ακόμα αν και απογευματάκι, και αποφάσισα να στρωθώ τώρα. Οτι είχα περιηγηθεί σε άλλα blog και διάβασα μια απελπισμένη κραυγή απο ένα άλλο συμπολίτη μας για μια αγκαλιά. Αναρωτιόμουν. Φτάσαμε στο σημείο να χρειάζεται να μπαίνουμε στο δίκτυο και να ζητάμε μια αγκαλιά που κανείς δεν μπορεί να μας δώσει μέσα απο εδώ; Δεν θα μπορούσαμε απλά να ζητήσουμε στον διπλανό μας να μας αγκαλιάσει;
Απο την άλλη πάλι δίνω μόνος μου την απάντηση και λέω: οτι αν γινότανε έτσι ίσως να είχαν χαθεί βασικά συστατικά της ανθρώπινης φύσης μας. Αγάπη, Φαντασία, Συναίσθημα, Λαχτάρα και πολλά ίσως που τώρα δεν μου έρχονται.
Πάντως ομολογώ οτι έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου καιρό τώρα να ζητάω ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά βέβαια με αυτό που διάβασα είναι οτι εγώ έχω την σύντροφο μου που μου προσφέρει απλόχερα την αγκαλιά της. Παρόλα αυτά αισθάνομαι την ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Υπάρχει άραγε εξήγηση;
Επίσης τώρα τελευταία αισθάνομαι να μεγαλώνω και το μυαλό μου αρνείται να συμβιβαστεί στην ιδέα. Μήπως είναι αυτή η εξήγηση;
Όποιος έχει καμμιά καλή απάντηση ευπρόσδεκτη. Θα με βοηθήσει να βγώ απο διλήματα ή ίσως να μου προκαλέσει και άλλα.

Τρίτη, Αυγούστου 29, 2006


Τρίτη πρωϊ. Άχαρη μέρα. Ανούσια. Τέλμα. Υπάρχει τέτοια ανία που έχω φτάσει σε μεγάλο τέλμα. Τελικά όταν δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς δεν περνάει η μέρα σου. Αλλά και τι να γράψω. Επικρατεί μια τέτοια ηρεμία εδώ λές και έχουμε πεθάνει. Ανούσια μέρα. Τίποτα ενδιαφέρον. Τέλος για σήμερα δεν υπάρχει ουτε η διαθεση να συνεχίσω να γράφω.