Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Σταματήστε την γη να κατέβω!!!!!!

Καθώς βλέπω γύρω μου συνεχώς ανθρώπους που έχουν φτάσει στα όρια νευρικής κρίσης με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλαδίτσα μας, και σαν απάντηση για όλα αυτά τα φαεινά και έξυπνα που μας αραδιάζουν οι κυβερνούντες και αντιπολιτευόμενοι σήμερα έγινα δέκτης ενός μεϊλ που νομίζω αξίζει να το αναπαραγάγω και να το δείτε όσοι θα μπείτε στον κόπο να έρθετε προς τα εδώ.

 

“Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο  γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε... Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού – 15.000 παγκοσμίως.

Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.

Ο πρόεδρός μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ, γιατί οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα. 

-Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα τού εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών, που πάει στο σπίτι που χρωστάει, και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, και, αν και λίγα, του είναι αρκετά.

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του..., τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του.

Και αν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. 

Αλλά την  ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.  

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε  μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135 000 000.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο

Ελάττωση του μισθού μου - 75%

Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%

Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%

ΚΤΛ

Καμία απόλυση.

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.

Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο -Κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδία. 

Περάσαμε τη θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.

Α, ναι! Είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.  

Το 1992 στο  τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότησή του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

-Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες  μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. 

Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα, δε θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι τού συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. 

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα..., και εργοστάσια καίει.»

 

Αυτά τα απλά και ελπίζω κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που δυστυχώς εμείς τους βγάλαμε για να μας κυβερνήσουν να καταλάβουν τι πρέπει να σημαίνει και πολιτική!!!!!

Σάββατο, Απριλίου 24, 2010

Τίτλοι ……………….

ήρθε η ώρα!!!!!

Καιρός να πάρω το διάλλειμα μου!

Σας ευχαριστώ για την συντροφιά!!

Λέω να κατεβάσω για λίγο τα ρολά του μπλόγκ!!!

Ίσως να είναι για λίγο, ίσως για λίγο παραπάνω, ίσως να είναι και οριστικό!!!

Όπως η ζωή είναι άγνωστο το που μας οδηγεί, το ίδιο άγνωστο είναι και αυτό!!!

 

Φιλιά σε όλους και μην ξεχνάτε ……… να χαμογελάτε !!

 

 

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2010

memories

hand_in_rain-1

σε ονειρεύτηκα, να βγαίνεις απ’ την αστραπή

και να συνθέτεις το πάζλ της βροχής

που δροσίζουν  το κορμί

και ξεδιψάνε  τον νου

 

έγειρες το δρόσινο κορμί σου

σε μεταξένια χώματα

και άφηνες την δροσιά σου

στο πρόσωπο που έκαιγε η λάβα

6612126-lg

Σάββατο, Απριλίου 17, 2010

Δύο λόγια έχω να σου πω!!!

Ας μιλήσουν τα τραγούδια………………..

 

 

Δευτέρα, Απριλίου 12, 2010

Ελπίζω ……….

 

 

…………….να είσαι το τελευταίο δάκρυ

Τρίτη, Απριλίου 06, 2010

Καλό μου ημερολόγιο …….

……… απόψε θέλω τόσα πολλά να σου πω. Παράξενη μέρα η σημερινή. Μετά από μέρες διαφορετικές ήρθε και πάλι η καθημερινότητα που δεν ξεφεύγει κανείς από αυτήν. Οι ώρες κύλησαν γρήγορα και φάνηκε ο χρόνος να γυρνά στις πραγματικές αντοχές του. Έλαβα πολλά απόψε μα δεν ξέρω αν έχασα κιόλας. Βλέπεις το παιχνίδι παίζεται πάντα με τους ίδιους κανόνες. Δίνεις παίρνεις και όλα γυρίζουν. Ατέλειωτο αλισβερίσι του αύριο με το χθες.

……… είναι τόσο όμορφο να σου χαρίζουν κομμάτια ψυχής……… κομμάτια του αληθινού εαυτού τους έτσι απλά γιατί το θέλουν……. έτσι απλά γιατί έτσι το νιώθουν……… γιατί γίνεσαι κάτι όμορφο γιατί κερδίζεις αυτό το κομμάτι της ψυχής τους……

…… και ψάχνω να βρω τι πρέπει να έκανα λάθος……… ή τι σκέφτομαι λάθος……… τι είναι αυτό που γεμίζει την ψυχή με το συναίσθημα της χαρμολύπης ……

…… μου λείπεις καρδιά μου …… με αφήνεις μισό να ψάχνω μέσα μου …… να βρω τι είναι αυτό που σε πικραίνει ……

 

Το τραγούδι θέλω να το χαρίσω σε όλους σας και να το αφιερώσω ιδιαίτερα στο Κοράλλι που όσο περνά ο καιρός που το γνωρίζω τόσο περισσότερο με ξαφνιάζει…………

Σάββατο, Απριλίου 03, 2010

Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ - ΜΙΛΩ ΜΙΛΩ

 Μιλώ σου με τα μάτια μου
κι αυτό νομίζω φτάνει
να καταλάβεις η καρδιά μου
σε ποια μεριά σε βάνει

Τον τόπο που 'χω στην καρδιά μου
για σένα φυλαμένο
είναι μπαξές που μήδε εγώ
καμιά φορά δε μπαίνω 

Φωτιά θα βάλω να καώ
και ύστερα θέλω να ρθεις
την στάχτη με τα χέρια σου
το σ αγαπώ να γράψεις

Την βλέπω και παραμιλώ
μιλάει και τα χάνω
αχ δικιά μου νάτανε
την προσευχή μου κάνω

Ω την παντέρμη τη βραδιά
και πως θα την περάσω
που πάλι με τα μάτια μου
μόνο θα σ' αγκαλιάσω

Παράξενε μου έρωτα 
σεβντά μου πεισματάρη
να κάτεχα η αγάπη μας
ήντα τροπή θα πάρει

Δεν σταματάω να σ αγαπώ
φως μου κακό δεν κάνω
και όσο μ αρνείσαι θα πονάω
για σένα παραπάνω

Κάθε βραδιά στο όνειρο μου
σε περιμένω να ρθεις
μα σαν θα φύγεις από αυτό
γίνεται εφιάλτης

Όπου και να πάει η σκέψη μου 
σε σένα καταλαγιάζει 
αφού την γνώμη τσι καρδιάς
ο χρόνος δεν αλλάζει

Ξάπλωνε κόρη του σεβντά
τσι ώρες που θα σου λείπω
και εγώ θα γίνομαι όνειρο
μες στο γλυκό σου ύπνο

Απόψε θα ρθω να γενώ
κρυφά απ το όνειρο σου
για αυτό μωρό μου από νωρίς
στον ύπνο παραδόσου

Απόψε θα ρθω να γενώ
όπως και κάθε βράδυ
του ονείρου σου παρηγοριά
και του κορμιού σου χάδι

Μια τιμωρία ο Θεός
μεγάλη μου 'χει δώσει
στο όνειρο να 'μαστε μαζί
κι όταν ξυπνούμε όχι 

Ποτέ μου να μη σ' έβλεπα
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί μέσα στα όνειρά μου
συχνά σε συναντούσα

Να μην αργείς να φαίνεσαι
να πάψει να με νοιάζει
να έρθει η καρδιά μου στον τόπο τζη
να μην αναστενάζει 

Γίνου δεντρί κι εγώ πουλί
στα φύλλα σου να λουφάσω
κι αρόλιθο στα χείλη σου
να πιώ να ξεδιψάσω 

Ήθελα να 'μαι θάλασσα
κι εσύ ποτάμι να 'σαι
να έρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι 

Αν ήσουνα ο ουρανός
θα ήμουνα το φεγγάρι
και κάθε νύχτα αγάπη μου
θα ήμασταν ζευγάρι 

Πάντα θλιμένος περπατώ
σαν το χλωμό φεγγάρι
απού με τον ήλιο δε μπορεί
να γίνουνε ζευγάρι 

Γνωρίζωτο φεγγάρι μου
πως σου 'χω γίνει βάρος
μα και να πω τον πόνο μου
αλλού δεν έχω θάρρος

Περίμενάσε ωψ αργάς
φεγγάρι μα δε βγήκες
κι αμοναχό στς μοναξιάς
τον πόνο μου μ'αφήκες 

Φεγγάρι τόσα μυστικά
που σου 'χω ειπωμένα
να μη σ' ακούσω μια φορά
να μολοήσεις ένα/να μαρτυρήσεις ένα 

Μέσα σε γυάλινο κλουβί
θα βάλω την καρδιά μου
να τη θωρείς να μην μπορείς
να την πονάς κερά μου 

Θα την αλλάξω την καρδιά μου
αφού οι γιατροί μπορούνε
μα ίσως κι αυτή να σ' αγαπά
σαν την παλιά φοβούμαι 

Θα την αλλάξω την καρδιά
να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά
σαν τη δικιά σου να 'χω