Λίγα μέτρα πιο πέρα ακούγεται η φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη να λέει "Μια φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λές και μάγια μου έχεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκεία, θα ήθελα να με χορτάσεις όλο χάδια και φιλιά", και εγώ κοιτώ τον ουρανό που απόψε μου φαίνεται αποφάσισε να μας δείξει όλα τα στολίδια του, και έχει γεμίσει με μεγάλα και μικρά "λαμπιόνια". Το τραγούδι συνεχίζει με άλλον ένα μεγάλο συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και "Συνεφιασμένη κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου". Τι σκέψεις να κάνεις λοιπόν. Όλες οι αισθήσεις σκύβουν πάνω απο το τραγούδι και μένουν εκεί να αφουγκράζονται τον πόνο και την γλύκα αυτών των τραγουδιών. Σε μεταφέρουν σε πονεμένες καρδιές, γεμάτες αγάπη. Σε εποχές που μοιάζουν τόσο μακρινές και όμως με θέματα που ακόμα και σήμερα τόσο επίκαιρα.
Το μόνο λοιπόν που μου μένει είναι να συνεχίσω την ακρόαση (παρεπιμπόντως τώρα ακούω το "δεν σε κρίνω που δεν μ' αγαπάς η καρδιά είναι δική σου, εγώ φεύγω απο τα όνειρα σου και καλή τύχη όπου κι' αν πάς", να συνεχίσω να μετράω τ' άστρα περιμένοντας να δώ κάποιο να κατρακυλά για να κάνω μια ευχή, και ταξιδεύοντας στο άγνωστο και την προσμονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου