Τρίτη, Ιουλίου 24, 2012

Συμπόσιον

"  Σήκω! Το Θεό ζητάς; Νά τον! είναι η πράξη, η γιομάτη σφάλματα, ψαχουλέματα, επιμονή και αγώνα. Θεός είναι όχι η δύναμη που βρήκε την αιώνια ισορροπία, μα η δύναμη που σπάζει αιώνια την κάθε ισορροπία, ζητώντας όλο κι ανώτερη. Και βρίσκει το Θεό και δουλεύει μαζί του όποιος με την ίδια μέθοδο, στο στενό του κύκλο, αγωνίζεται και προχωρεί.
   Σήκω, κατέβα με τους ανθρώπους, μάθε να τους αγαπάς και να τους σκοτώνεις - ο έρωτας είναι σέβας, αγάπη και σιχαμός. Μην περιμένεις να γεννήσεις τίποτα μονάχος σου. Θα υψωθείς μόνο παλεύοντας με τους ανθρώπους, ελεώντας, μισώντας τη δύστυχη καρδιά μας. Να 'ρθείς με όλες σου τις αδυναμίες, τις λιποψυχίες και τις χίμαιρες, αλάκερος. Θα καθαρίσεις παλεύοντας. Τι περιμένεις; Ο εχτρός περνάει τα στενά, πατάει τα σπίτια μας και τις καρδιές μας. Κατέβα διάλεξε κι εσύ το μετερίζι σου και χτύπα. ......................................"

                                                                                              Ν. Καζαντζάκης




Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012

Στη χώρα του ποτέ. (Αναδημοσίευση)

Στη χώρα του ποτέ, ήταν κάποτε ένα μικρό αγοράκι και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Έπαιζε όμορφα και ήσυχα όπως όλα τα μικρά παιδιά που ζούν μέσα στην αθωότητα τους, προστατευμένα στην αγκαλιά των δικών τους ανθρώπων. Είχε όμορφα παιχνίδια. Συνήθως οι γονείς του φρόντιζαν να του αγοράζουν παιχνίδια με ιδαίτερη προσοχή που να ανταποκρίνονται στην ηλικία του, ώστε να το διαπαιδαγωγούν αλλά και να προάγουν την καλοσύνη και την εξυπνάδα του. Ήθελαν να αναπτύξει όμορφα και ευγενικά συναισθήματα απέναντι στην ζωή. Να τον κάνουν ένα καλό άνθρωπο και χρήσιμο πολίτη της κοινωνίας μας. 
Κάποια μέρα είχε πάει με την μαμά του στο πάρκο. Εκεί συνάντησε ένα άλλο παιδάκι που έπαιζε αμέριμνο, ήταν κοριτσάκι. Όπως όλα τα ετερώνυμα ελκύστεικε και αυτό απο τις χαριτωμένες κινήσεις του κοριτσιού. Απαφάσισε να το πλησιάσει για να το προτείνει να παίξουν μαζί. Το κοριτσάκι αφού τον κοίταξε απο την κορυφή ώς τα νύχια του είπε οτι δεν θα είχε αντίρηση να παίξει μαζί του, αρκεί να παίξουν με τα δικά της παιχνίδια. Το αγοράκι το σκέφτηκε προς στιγμή αλλά αμέσως απάντησε θετικά γιατί είχε μεγάλη επιθυμία για παιχνίδι.
Έτσι και έγινε. Άρχισαν λοιπόν να παίζουν με κάτι κούκλες που είχε μαζί του το κορίτσι, και να παριστάνουν τις καλές νοικοκυρές και τους καλούς νοικοκύρηδες. Αφού αυτό έγινε για ώρα άρχισε το αγοράκι να προβάλλει δειλά - δειλά τις αντιρήσεις του για το παιχνίδι με τις κούκλες. Μέχρι που αφού έβλεπε οτι το κοριτσάκι συνέχιζε να παίζει αγνοόντας τις δικές του επιθυμίες αποφάσισε να της πεί πως δεν θέλει πλέον να συνεχίσει να παίζει μαζί της.
Τότε το κοριτσάκι εκνευρισμένο γιατί το αγοράκι της χάλασε το παιχνίδι της, έβγαλε απο την τσάντα της ένα πιστόλι που είχε κλέψει κρυφά απο την τσέπη της στολής του πατέρα της. Το κράτησε στο χέρι της αμφιταλαντευοντάς τι να κάνει με αυτό. Προς στιγμή πέρασε απο το νού της να κάνει αυτό που είχε δεί να γίνεται κατά κόρον στην τηλεόραση. Να το γυρίσει προς το μέρος του μικρού αγοριού και να το απειλήσει πως αν δεν συνεχίσει θα τον πυροβολήσει. Όμως ξαφνικά αφού φάνηκε πως της ήρθε μια ιδέα για την οποία καμάρωνε αποφάσισε να γυρίσει το πιστόλι στον εαυτό της λέγοντας στο μικρό αγόριπώς "αν δεν συνεχίσεις να παίζεις μαζί μου θα πυροβολήσω τον εαυτό μου". 
Το αγόρι χλώμιασε. Ένιωσε μόνο και απροστάτευτο. Έμεινε μαρμαρωμένο και δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει. Δέν του είχε τύχει ποτέ να πρέπει να αντιδράσει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, για αποφάσεις που καθόριζαν την μετέπειτα ζωή του. Έτσι η πρώτη του αντίδραση ήταν να βάλει τα κλάματα, ώστε να προκαλέσει το ενδιαφέρον ανθρώπων που πιθανώς να ήταν εκεί κοντά και τον άκουγαν. Τίποτα όμως καθώς με το παιχνίδι είχαν απομακρυνθεί αρκετά απο τους γονείς του που ήταν στην μεριά του πάρκου, και είχαν βρεθεί σε ένα μέρος που δεν περνούσαν απο εκεί οι άνθρωποι. 
Έτσι αφού απέτυχε με το πρώτο του τέχνασμα, προχώρησε στην ύστατη λύση που είχε. 
Σκέφτηκε πως αν προλάβαινε να φύγει τρέχοντας θα ξέφευγε απο την δύσκολη θέση που είχε βρεθεί. Έτσι λοιπόν πετάχτηκε πάνω και άρχισε να τρέχει προς το μέρος των γονιών. Όταν πλέον είχε απομακρυνθεί μερικά βήματα του φάνηκε πως άκουσε ένα θόρυβο σαν να ήταν πυροβολισμός. ..............

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2012

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2012

Πολύ άγχος .......


Πολύ άγχος τελικά. Σκέφτομαι να αρχίσω να τρώω τα νύχια των χεριών και επειδή είμαι βέβαιος πως δεν θα με φτάσουν για να καταπολεμήσω αυτό το ρημάδι που λέγεται άγχος να συνεχίσω με τα νύχια των ποδιών και μάλλον να συνεχίσω με τα νύχια των χεριών και ποδιών των φίλων μου.
Τέτοιο άγχος είχα να νιώσω από τότε που νήπιο ακόμα ξεκινούσα το σχολείο και σαν πρωτάκι είχα πιαστεί από την φούστα της μάνας μου και δεν έλεγα να την αφήσω. Το έκανα μόνο όταν πιάστηκα από την φούστα της δασκάλας μου. Ναι τότε οι δασκάλες φορούσαν φούστες, ούτε παντελόνι ούτε μίνι όπως σήμερα. Πάντα το έλεγα πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Βέβαια οι φίλοι μου έλεγαν πως έπρεπε να γεννηθώ ακόμα νωρίτερα αλλά εγώ μέσα μου πίστευα και πιστεύω πως ακόμα αγέννητος έπρεπε να είμαι καθώς τα καλύτερα έρχονται.
Όμως εγώ για το άγχος μου ξεκίνησα να σας λέω και πήγα πίσω στην σχολική μου ηλικία. Ίσως βέβαια να το έκανα άθελα μου καθώς ενδόμυχα θέλω να επιστρέψω εκεί. Ναι θέλω να επιστρέψω εκεί καθώς τότε δεν είχα άγχος καθόλου. Ούτε καν για τα μαθήματα μου. Ήξερα από την αρχή πως θα έπαιρνα το 10 μου από τις δασκάλες μου και το 9 από τους δασκάλους μου και έτσι δεν είχα άγχος. Στην συνέχεια μεγαλώνοντας είχα καταλάβει πως είτε καθηγήτριες είχα, είτε καθηγητές, εγώ θα ήμουν εκεί γύρω στο 15, οπότε γιατί να έχω άγχος; Όλα είχαν τον δικό τους δρόμο. Όλα ήταν γνωστά και έτσι δεν υπήρχε άγχος για τίποτα.
Τώρα όμως. Πολύ άγχος ρε παιδιά. Είμαστε μόλις τρεις ημέρες από τις εκλογές και ακόμα δεν ξέρουμε ποιος θα μας κυβερνήσει. Μα είναι δυνατόν; Για σκεφτείτε να δείτε πως θα συμφωνήσετε μαζί μου. Είναι δυνατόν να μας χωρίζουν μόλις τρία εικοσιτετράωρα από τις πιο κρίσιμες εκλογές της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας, τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το μέλλον μας ως χώρα και εμείς ακόμα να είμαστε αναποφάσιστοι; Τρία μόλις εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν αν θα μείνουμε στο ευρώ και στην Ευρωζώνη που άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς και εμείς απλά θα υπακούμε και εμείς να είμαστε ακόμα αναποφάσιστοι; Τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το σε ποια χώρα θα πάμε μετανάστες και εμείς ακόμα να μην έχουμε αποφασίσει ποιος θα εφαρμόσει όλα αυτά τα καλά για εμάς και την χώρα μας; Τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το πόσοι θα απολυθούν, το πόσα νοσοκομεία θα κλείσουν, το πόσο θα περικοπούν οι συντάξεις, το πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν, το πόσο θα πουλήσουμε τα σπίτια μας (γιατί θα τα πουλήσουμε να είσαστε σίγουροι για αυτό) και εμείς ακόμα να είμαστε αναποφάσιστοι;
Μα που πάμε ρε παιδιά, που πάμε τελικά σε αυτήν την χώρα;
Αχ! Που είσαι αείμνηστε πολιτικέ που έλεγες πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο; Που είσαι εσύ οραματιστή στρατηλάτη που ήθελες να βλέπεις την χώρα σου να «πατά» σε δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες;
Ουφ! Νομίζω πως τελικά ισχύει αυτό που λένε πως αν ένα πρόβλημα σου  το μοιραστείς με άλλους γίνεται ηπιότερο. Ορίστε τώρα που μοιράστηκα τις σκέψεις μου με σας αρχίζω να νιώθω λιγότερο άγχος.
Τώρα το μόνο άγχος μου είναι να νικήσει και η Βέροια την Καλλιθέα για να βγούμε στην Superleague που εκεί πλέον θα απολαμβάνουμε την αίγλη του πιο καθαρού πρωταθλήματος του κόσμου, αφού ως γνωστόν ο μεγαλύτερος κομπιναδόρος και αυτός που «βρομούσε» το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πιάστηκε και βρίσκεται στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.
Ουφ!

Σάββατο, Απριλίου 14, 2012

Καλή Ανάσταση


ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Σάββατο, Απριλίου 07, 2012

Το δώρο μου για τον άσκαρ

και επειδή ο φίλος ο άσκαρ λέει πως είμαι πολύ ρομαντικός, εσύ ταξιδιώτη που θα βρεθείς να περνάς από αυτήν την γωνιά του κόσμου μην αφήσεις καμιά ρομαντική λέξη εδώ. Γράψε αν θέλεις μια ευχή, έναν χαιρετισμό. Όχι όμως ρομαντικές αράδες.
Άγιες μέρες που έρχονται σκέφτομαι να του το κάνω το δώρο του άσπονδου φίλου μου .... όχι πια ρομαντικές γραφές παρά μονάχα ρεαλιστικές ή έστω σουρεαλιστικές

Σάββατο, Μαρτίου 31, 2012

η ζωή δεν θέλει τίτλους


................το γυμνό κορμί σου με τύλιξε σαν μετάξι και άφησε στο νου τις θύμισες του γιασεμίου και της χαράς το δάκρυ...........


Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2012

Μάνα γερνάω ......

είναι η πρώτη φορά που πλησιάζει η άνοιξη και εγώ γελάω. Συνήθιζα τόσα χρόνια στην αρχή της άνοιξης εγώ να στεναχωριέμαι και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Να κάνω την κριτική του χειμώνα και καθώς αυτός ήταν πάντα λειψός εγώ να πέφτω στην μαύρη κατάθλιψη. Και φέτος! Αχ φέτος! Τίποτα απόλα αυτά. Κριτική κομμένη, θλίψη να με κοιτάει απο μακριά και μαυρίλα να έχει γίνει φωτεινή και λαμπερή.
Χαρά, χαμόγελο και σκέψη μηδέν.

Τι γίνεται γιατρέ μου; Θα γίνω καλά ή δεν έχω πλέον καμιά ελπίδα;
Πάντως είναι αλήθεια πως μου λείπεις ....................

Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2012

Στου καφενείου την είσοδο

Την προσοχή μου κάτι που είπαν πλάγι μου 
διεύθυνε στου καφενείου την είσοδο. 
Κ' είδα τ' ωραίο σώμα που έμοιαζε 
σαν απ' την άκρα πείρα του να τώκαμεν ο Ερως - 
πλάττοντας τα συμμετρικά του μέλη με χαρά· 
υψώνοντας γλυπτό το ανάστημα· 
πλάττοντας με συγκίνησι το πρόσωπο 
κι αφίνοντας απ' των χεριών του το άγγιγμα 
ένα αίσθημα στο μέτωπο, στα μάτια, και στα χείλη. 




Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 



Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012

oooo paokara exw trela


όπως καταλαβαίνετε εγώ είμαι στην ........
....
.
.
.
.
.
.
.
.
.ΠΑΟΚΑΡΑ μου ......