Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Σάββατο, Μαΐου 26, 2007

Λίγο πρίν ....... λίγο μετά

Μονάχος περπατώ στην άκρη αυτού του κόσμου.........τα μάτια μου ποτέ δεν θα σε ξαναδούνε!!


Λίγα ρόδα αρκούν.

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Γυναίκα 4



Έβγαλε από την τσέπη του ένα λευκό φάκελο και τον έτεινε προς το μέρος της.
Η Έλενα άνοιξε το γράμμα γεμάτη περιέργεια!

«Αγαπημένε μου Αλέκο τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση σοκ και σίγουρα το μυαλό σου ζεί την πλάνη των ματιών σου. Το θέαμα που αντίκρυσες είναι πλασματικό.
Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί χωρίς μυστικά ο ένας από τον άλλο. Η αγάπη μας ήταν πάντα οδηγός στην ζωή μας. Αυτήν ήταν το λιμάνι μας, ο κυματοθραύστης όλων των προβλημάτων που περάσαμε. Ήταν αυτή που ζωγράφισε την ζωή μας και την πλούτισε με τα αγαθά της ψυχής μας. Μας ωρίμασε και μας ολοκλήρωσε.
Δεν θέλω να γράψω πολλά, άλλωστε είσαι αυτός που έλεγες πάντα πως δεν χρειάζονται τα πολλά λόγια. Καλύτερα να κοιτάς την ουσία και την πρακτική των θεμάτων και μην τα γεμίζεις με την θεωρητικολογία που καταστρέφει την ομορφιά της εκτέλεσης.
Με βλέπεις δίπλα σε έναν γυμνό άντρα που θυσίασε την ύπαρξη του για να μπορέσει να με λυτρώσει. Ξέρω πως τόσα χρόνια ότι και να περάσαμε το ψέμα ήταν κάτι που το είχαμε αποβάλλει από την ζωή μας. Μέχρι πριν έξι μήνες όμως δεν άντεξα και αναγκάστηκα να σου πώ το πρώτο μου ψέμα. Ήταν τότε που επέστρεψα από μια επίσκεψη στον γιατρό. Το όνειρο μας έσβηνε, μα δεν είχα την τόλμη να σου το πώ.
Η γνωμάτευση του γιατρού ήταν έξι μήνες ζωής. Τα πνευμόνια μου είχαν μολυνθεί. Η νόσος ήταν σε προχωρημένο στάδιο και οι ελπίδες λιγοστές. Ακόμα και η απόπειρα για αφαίρεση των μολυσμένων όγκων δεν θα είχε καμιά ελπίδα επιτυχίας.
Δεν μπόρεσα όμως να στο πώ.
Δεν ήθελα να πάψουν τα όνειρα σου.
Δεν μπορούσα να σου πώ πως όλα αυτά τα όνειρα που σχημάτιζες στον νού σου θα τα ζήσεις με κάποια άλλη. Δεν άντεχα να πληγώσω την γεμάτη ευγένεια ψυχή σου. Δεν είχα το δικαίωμα να μαραζώσω το ρόδο των ονείρων σου. Δεν έπρεπε να σκορπίσω γύρω μας το άρωμα του θανάτου.
Ήθελα έστω και αυτήν την ύστατη ώρα να μπορέσω να φανώ δυνατή. Ήθελα να σου προσφέρω αυτήν την μορφή της γυναίκας που είχες ονειρευτεί.
Δεν είχα δικαίωμα για ακόμα μια φορά να μην μπορέσω να σου προσφέρω την ολοκλήρωση των ονείρων μας. Όπως όλα αυτά τα χρόνια που δεν κατάφερα να σου προσφέρω το παιδί που η ψυχή σου λαχταρούσε με όλη την δύναμη της. Σε έβλεπα πως κρυφογελούσες στην όψη οποιούδήποτε παιδιού βρισκόταν στον δρόμο σου. Και όσο και να προσπαθούσες να το κρύψεις για να μην με πληγώνεις έβλεπα την ψυχή σου και καταλάβαινα τον πόνο σου.
Ο νεαρός δίπλα μου ήταν ο μόνος που ήξερε από την πρώτη στιγμή τις δύσκολες ώρες που περνούσα. Τον γνώρισα στο πάρκο όταν προσπάθησε να σκουπίσει τα απομεινάρια της ψυχής μου που κυλούσαν με την μορφή δακρύων.
Έκτοτε συναντηθήκαμε αρκετές φορές και γέμισε το κενό της γνωμάτευσης των έξι μηνών. Δεν κάναμε ποτέ έρωτα τόσο καιρό. Μόνο σήμερα, την μέρα του αποχαιρετισμού.
Μου έμαθες πως όλα στην ζωή έχουν ένα αντίτιμο. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να μπορέσω να ξεπληρώσω τον πόνο που του πρόσφερα ήταν να δώσω αυτό το ελάχιστο που λάτρεψε και πόθησε έξι μήνες τώρα. Το άρρωστο κορμί μου που πιά δεν έχει καμιά αξία.
Τον παρακάλεσα να μου βρεί ένα τρόπο θανάτου που δεν θα καταλάβαινα τίποτα. Δεν άντεχα να πονέσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η υπερβολική δόση θα ενεργούσε άμεσα και καίρια.
Προσπάθησα να πείσω των νεαρό να μην με ακολουθήσει στο ταξίδι μου. Ήταν δικό μου και έπρεπε να το κάνω μόνη μου. Στάθηκε αδύνατο να τον πείσω. Η ζωή είναι δική του και την διαθέτει όπως αυτός επιθυμεί μου έλεγε. Είμαι βέβαιη λοιπόν ότι αυτή την στιγμή είναι δίπλα μου το άψυχο κορμί του. Δεν μπόρεσα να τον μεταπείσω παρόλο που μου υποσχέθηκε ότι δεν θα έφευγε μαζί μου. Λυπάμαι.

Ελπίζω με αυτό το γράμμα μου να έδωσα απαντήσεις στα ερωτήματα της πλάνης των ματιών σου.
Σε φιλώ καλέ μου και σου ζητώ να προχωρήσεις στην ζωή σου με το θάρρος που πάντα σε οδηγούσε.
Ζήσε, ονειρέψου και συνέχισε το ταξίδι μας.

Με αγάπη Μυρτώ.»

Με το τελείωμα της ανάγνωσης δύο δάκρυα κύλησαν στο μάγουλο της Έλενας. Δύο δάκρυα που ένιωσε να της χαρακώνουν το πρόσωπο.

Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Γυναίκα 3


Τα μάτια της είχαν κλείσει από το ξενύχτι και σχεδόν ήταν μισοκοιμισμένη όταν ένας επίμονος και διαπεραστικός ήχος την ανάγκασε να πεταχτεί όρθια. Ήταν ο ήχος του κουδουνιού που χάλασε την ηρεμία της.
Ο Πέτρος θα είναι σκέφτηκε και έτρεξε προς την πόρτα μισόγυμνη όπως ήταν. Ο Πέτρος είναι το αγόρι της.
Άνοιξε την πόρτα με την λαχτάρα του αγαπημένου της μα έμεινε κοκαλωμένη απέναντι στον άγνωστο επισκέπτη. Το ένστικτο της την είχε προδώσει. Ήταν ο Αλέκος, ο παράξενος τύπος του μπαρ. Ξεπερνώντας το πρώτο της σοκ , άφησε την πόρτα ανοικτή και έτρεξε να φορέσει μια φαρδιά και μακριά μπλούζα που συνήθως φορούσε όταν ήταν μόνη στο σπίτι.
Επέστρεψε στην πόρτα και είδε τον Αλέκο να έχει μείνει άφωνος και αυτός μα κολλημένος στην θέση του.
- Έλα πέρασε μέσα. Με συγχωρείς για την προηγούμενη μου εμφάνιση του είπε νιώθοντας το πρόσωπο της να καίει και να συστέλλεται από ντροπή.
- Να …. Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω αλλά ήθελα να μιλήσω σε κάποιον και … σκέφτηκα ότι σε σένα θα μπορούσα. Μάλλον όμως δεν έπρεπε να έρθω. Καλύτερα να φύγω.
- Όχι στάσου. Πέρνα μέσα μην φύγεις.

Μπήκε μέσα καθώς είχε μεγάλη ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον. Σήκωσε το κεφάλι του και αφού περιεργάστηκε τον χώρο κατευθύνθηκε στον καναπέ που έβλεπε εμπρός του. Σχεδόν κατέρρευσε πάνω του και έβγαλε το πανωφόρι του. Η Έλενα είχε ξαναβρεί την αυτοπεποίθηση της μετά το αρχικό σοκ, και κατευθύνθηκε στο χώρο τον ποτών.
- Να σου βάλω ένα ποτό;
- Ναι θα το ήθελα το έχω ανάγκη.
- Τι σου συμβαίνει; Ρώτησε η Έλενα καθώς του έβαζε το ποτό του Ουίσκι με κόλα. Σε βλέπω ταραγμένο.
- Ναι πριν μια ώρα ένιωσα την ζωή μου να φεύγει από μέσα μου, παίρνοντας το ποτήρι από τα χέρια της Έλενας ένα μικρό τρέμουλο φαινόταν στο χέρι του. Επέστρεψα σπίτι από το μπαράκι και βρέθηκα μπροστά σε μια εικόνα που με σόκαρε. Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μου βρήκα την γυναίκα μου γυμνή στο πάτωμα και δίπλα της έναν νεαρό ολόγυμνο. Πλησίασα εξαγριωμένος και έτοιμος να διαπράξω ένα έγκλημα πάθους από αυτά που ακούμε συνεχώς στα δελτία των ειδήσεων. Έφτασα κοντά και πήγα να κλοτσήσω τον νεαρό όταν διαπίστωσα ότι δεν έκανε καμιά κίνηση να προφυλαχθεί. Τότε πρόσεξα πως τα χέρια τους ήταν πλεγμένα μεταξύ τους και ανάμεσα τους βρισκόταν μια σύριγγα. Έσκυψα να την πάρω στα χέρια μου και ακουμπώντας το σώμα του νεαρού διαπίστωσα πως ήταν παγωμένο. Ενστικτωδώς ακούμπησα και το σώμα της γυναίκας μου όπου και το δικό της σώμα ήταν παγωμένο. Άψυχα κορμιά που πρέπει να ήταν έτσι αρκετές ώρες νωρίτερα. Σηκώθηκα όρθιος και έκανα ένα βήμα πίσω. Είχα τρομοκρατηθεί με το θέαμα. Κατέρρευσα σε μια καρέκλα και έβγαλα τα τσιγάρα μου ανάβοντας ένα, προσπαθώντας να καταλάβω τι έχει συμβεί. Το βλέμμα μου έπεσε σε ένα λευκό φάκελο που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι.

Σάββατο, Μαΐου 19, 2007

Γυναίκα 2


Μπήκε σπίτι της μετά από μια κουραστική νύχτα στην εργασία της . Πέταξε τα παπούτσια της χωρίς να ενδιαφέρεται που θα καταλήξουν. Είχε τέτοια κούραση που το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκουράσει το κορμί της. Κατευθύνθηκε στην κουζίνα για να βάλει ένα ποτό.
Παρά την κατανάλωση αρκετού αλκοόλ ένιωθε να διψά. Γέμισε ένα ποτήρι με κόκκινο κρασί και πήγε στον αγαπημένο της καναπέ. Άναψε ένα τσιγάρο και έβγαλε τα ρούχα της, μένοντας μόνο με το κυλοτάκι της. Κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα των αναμνήσεων όπως την έλεγε και ήπιε με όρεξη το κρασί της. Κάπνιζε και έπινε σκεπτόμενη την νύχτα που πέρασε.
Το επάγγελμα της είναι μπαργούμαν.
Μεγάλο σχολείο τελικά αυτή η θέση. Συναντούσε τόσο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων που την πλησίαζαν με διαφορετικές διαθέσεις ο καθένας.
Οι περισσότεροι ήθελαν απλά το ποτό τους. Κάποια μερίδα απροκάλυπτα ζητούσαν το κορμί της. Άλλοι, ελάχιστοι, είχαν την ανάγκη να ικανοποιήσουν την ύπαρξη παρέας.
Παρά το ότι επικρατεί ένα επάγγελμα που ταιριάζει στις γυναίκες καμιά φορά γίνεται το επάγγελμα που η γυναίκα υφίσταται τους χειρότερους υποβιβασμούς. Πολλοί είναι αυτοί που σε κοιτάζουν με μάτια λιγούρικα, έτοιμα να σε κατασπαράξουν.
Είχε κουραστεί καθημερινά να συναντά αυτά τα βλέμματα που δεν ήθελαν τίποτα άλλο από ένα κορμί για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους.
Μόνο έναν είχε ξεχωρίσει στα τόσα χρόνια που δούλευε στον χώρο. Ούτε μια φορά δεν άφησε ένα απλό υπονοούμενο για την θηλυκή της πλευρά. Της μιλούσε όμορφα και ευγενικά. Τις χάριζε απλόχερα κομπλιμέντα για την φυσική της ομορφιά , μα τίποτα παραπέρα. Ακόμα και την λοξή ματιά της, γεμάτη υπονοούμενα φαινόταν να μην την εξέλισσε. Την προσπερνούσε βιαστικά και αθώα.
Ένα μόνο ήταν που επιθυμούσε διαρκώς. Να μαθαίνει την σκέψη της, να εξευρενά το μυαλό της. Οι συζητήσεις τους ήταν πάντα για να μάθει την άποψη της για την ζωή και μέσα από τις απαντήσεις της να βγάζει τα συμπεράσματα του για την συμπεριφορά των συνομήλικων της, λες και ήταν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα αυτής της γενιάς. Της μιλούσε για την πολιτική και τα προβλήματα της εποχής. Ανεργία, ναρκωτικά, κοινωνικοί αποκλεισμοί ήταν από τα κυρίαρχα θέματα που πρόβαλλε.
Το πρώτο διάστημα πίστεψε πως είχε να κάνει με κάποιον διεστραμμένο από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν. Μάλιστα αφού δεν αντιδρούσε στα ηδονικά της βλέμματα νόμιζε πως είχε να κάνει με ομοφυλόφιλο. Όμως σιγά-σιγά ανακάλυψε ότι είχε μεγάλη πέραση στο αντίθετο φύλλο και μάλιστα παρά την προσήλωση του στις συζητήσεις τους δεν άφηνε να περάσει απαρατήρητο ούτε θηλυκό κουνούπι.
Τότε ήταν που σκέφτηκε πως απλά δεν του αρέσει και γι’ αυτό δεν αντιδρά στις προκλήσεις της. Κι όμως έδειχνε πως όχι απλά του άρεσε η συντροφιά της αλλά του ήταν πολύ αγαπητή.
«Παράξενος τύπος» έλεγε στον εαυτό της. « Ένα συνεχές άσπρο μαύρο». Τώρα μετά από έξι μήνες που τον έβλεπε κάθε μέρα άρχισε να πιστεύει πως δεν είναι και τόσο παράξενος, περισσότερο φοβισμένος της έμοιαζε. Φοβισμένος με την ζωή. Έπεισε τον εαυτό του να μην σπαταλιέται σε θέματα που δεν αξίζουν την προσοχή των ανθρώπων.
Η παρουσία του είχε αρχίσει να της προσφέρει την όαση που χρειαζόταν για να μπορεί να αντέχει τις δυσκολίες της εργασίας της.
Μια μέρα που είχε αρρωστήσει και δεν μπόρεσε να έρθει από το μπαράκι αυτή έμοιαζε να μην έχει καμιά διάθεση για εργασία. Το μυαλό της ήταν καρφωμένο στην σκέψη του. Ακόμα και το αφεντικό της την παρατήρησε πως ίσως θα έπρεπε να πάρει καμιά άδεια καθώς είχε γίνει αποκρουστικό θέαμα για τους πελάτες του.
Ήπιε μια ακόμα γουλιά από το κρασί της και αναλογιζόταν πως είναι δυνατόν να σκέφτεται κάποιον ξένο και όχι το αγόρι της που φαινόταν να την λατρεύει. Άλλωστε πέρα από όλα τα άλλα υπήρχε και μια διαφορά ηλικίας που φάνταζε μεγάλη. Αυτή στα 22 της χρόνια και αυτός στα 42 του, μεσήλικας πια.

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

Μετά απο την πρόσκληση στο γνωστό ερωτηματολόγιο
από τον melommeno απαντώ κι εγώ:
1. Η απόλυτη ευτυχία για σας τι είναι;
Η λέξη απόλυτος είναι κάτι που με ενοχλούσε πάντα. Δεν μπόρεσα ποτέ να πιστέψω ότι το απόλυτο ταιριάζει στην ζωή των ανθρώπων. Με παραπέμπει σε κάτι ξύλινο άκαμπτο και γι’ αυτό το αποφεύγω.
Έτσι λοιπόν να πω πως ευτυχία είναι όλες εκείνες οι μικρές καθημερινές στιγμές που ζούμε. Αυτές που ζούμε με την ψυχή μας, χωρίς να ζούμε απλά γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Το χαμόγελο που βγαίνει από την ψυχή είναι ευτυχία.
2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Αν εξαιρέσεις την υποχρέωση της εργασίας, το πρωϊνό είναι αγαπημένη στιγμή της ημέρας. Με μαγεύει να παρατηρώ μια πόλη να ξυπνάει. Είναι σαν να βλέπεις έναν άνθρωπο να αγουροξυπνάει. Στην αρχή της μέρας είναι όλα υποτονικά και από στιγμή σε στιγμή βλέπεις να παίρνουν όλα την κανονική μορφή τους.
3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
-όταν πηγαίνοντας σπίτι μου, με το αυτοκίνητο μου, ένα μεσημέρι και αφού είχε προηγηθεί ένα δύσκολο εργασιακό πρωινό είδα μια κοπέλα νεαρής ηλικίας που είχε στρέψει το βλέμμα της προς εμένα για αρκετή ώρα και ξαφνικά σκουντούφλησε πάνω στην φίλη της η οποία όταν κατάλαβε γιατί συνέβη αυτό στην φίλη της ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια.
4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
- καλοσύνη και χαμόγελο. Το πείραγμα μου είναι καμιά φορά εκνευριστικό. Βέβαια θεωρώ ότι αυτή η ερώτηση πρέπει να γίνεται σε γνωστούς και φίλους. Σίγουρα θα έδιναν καλύτερες απαντήσεις.
5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Το καλό παιδί! Αυτό είναι νόμισμα με δύο όψεις. Αν στο λένε οι άλλοι μάλλον εσύ υποφέρεις. Αν το λες εσύ για τον εαυτό σου τότε υποφέρουν οι άλλοι.
6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
-σ’ αυτά που δεν κάνω εγώ. ;-)
7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
-η ταύτιση με κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό μου είναι επίσης κάτι που αποφεύγω. Πάντως λέω πολλές φορές πως θα ήθελα να ζούσα την εποχή της ρεμπετιάς. Θα ήθελα να μπορούσα να γίνω ένας από αυτούς. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές μου είπανε πως είμαι ρεμπέτης. ;-)
8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα; -
δεν θυμάμαι να είχα ποτέ ήρωες.
9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
-Ταξίδι !!!! Μ’αρέσουν τόσο πολύ που έκανα ελάχιστα. ;-( Η αλήθεια είναι λοιπόν οι προσδοκίες μου περιορίζονται σε κάτι μικρό. Ένα ταξίδι στην Αμερική είναι κάτι που θα ήθελα αλλά συγχρόνως πιστεύω πως ποτέ δεν θα κάνω.
10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
-Ernesto Sabato ο κυριότερος. Πρωτοδιάβασα βιβλίο του στην εφηβική μου ηλικία και έκτοτε διάβασα όλα που μεταφράστηκαν στην γλώσσα μας.
11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
-να ξέρει να τιμάει τα παντελόνια του χωρίς ακρότητες και μαγκιές.
12. Και σε μια γυναίκα;
-΄τον δυναμισμό με όλα τα παρελκόμενα του. Να ξέρει τι θέλει και πως θα το αποκτήσει. Βέβαια και την ευαισθησία της που θα κρατάει μόνο για μένα. (να ένα ελάττωμα μου ακόμα, εγωισμός λέγεται)
13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
- Όλη η ρεμπέτική μουσική δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον.
14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Είναι το μόνο σημείο του σπιτιού που δεν τραγουδάω. Τραγουδάω όμως τόσο πολύ τις υπόλοιπες ώρες που αναπληρώνει αυτήν την παράλειψη.

15.Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
-Χίλια χρόνια μοναξιάς. Γκαμπριέλ Γκαρσίας Μάρκες
16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
-Top Gun
17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
-Μυταράς αν και δεν θα την έλεγα από τις αγαπημένες μου ασχολίες
18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
-Το σκούρο μπλε, το ναυτικό.
19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
-να μπορώ να παραμένω παιδί2
0. Το αγαπημένο σας ποτό;
-Λευκό κρασί
21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
-που δεν μπόρεσα ακόμα να μεγαλώσω ;-) Δεν μετανιώνω εύκολα για κάτι. Θεωρώ ότι όλα έρχονται για να μας κάνουν σοφότερους.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
-την ψευτιά και την μαγκιά. Καντήλες !!!
23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
-να διαβάζω περιοδικά και να μαστορεύω. Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης.
24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
-είναι συναίσθημα που δεν μου αρέσει και το αγνοώ.
Ένα πράγμα πάντως που με φοβίζει μέχρι πανικού, είναι να είμαι αναγκασμένος να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας.
25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
-σχεδόν ποτέ. Απλά καμιά φορά ίσως αναγκάζομαι να πω την μισή αλήθεια
26. Ποιο είναι το moto σας;
ουδέν κακό αμιγές καλού
27. Πως θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
- δεν ξέρω το πώς, δεν με προβλημάτισε ποτέ. Αυτό που θα ήθελα είναι στην κηδεία μου να μην κλαίει κανείς. Θέλω να γελούν και να τραγουδούν τα αγαπημένα μου τραγούδια.
28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε το Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
-αν κατάφερα να ζήσω και να πεθάνω σαν άνθρωπος!
29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
-μονίμως ερωτευμένος με την ζωή!!

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Γυναίκα

Αστροφεγγιά ήρθες απόψε και κάθισες απέναντι στην ιδρωμένη γη. Έριξες το φως σου και φώτισες το έδαφος, που για να σε ευχαριστήσει αντανακλούσε και διασκόρπιζε ότι εσύ χάριζες.
Στο μισοσκόταδο, βήματα από τακούνια ακούγονταν στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και σκορπούσαν ένα ήχο που μέτραγε τον χρόνο με τους χτύπους. Μια γυναίκα περπατούσε σε βηματισμό αργό. Τόσο αργό που φάνταζε παράξενο στην ερημιά της νύχτας. Ακουγόταν σταθερό περπάτημα ανθρώπου που δεν φοβάται την νύχτα.
Η όψη που αχνοφαίνονταν, έδειχνε μια γυναίκα όμορφη που μέσα στο σκοτεινό τοπίο αντανακλούσε μια γλυκιά αύρα στον χώρο.
Την γαλήνη αυτή έσκισε το πυρωμένο στρίγκλισμα της μοτοσικλέτας που ξαφνικά άναψε τα φώτα στραμμένα στο πρόσωπο της νεαρής γυναίκας. Η αυθόρμητη κίνηση να τοποθετήσει το χέρι της μπρος στα μάτια της δεν την βοήθησε να καταφέρει να διακρίνει τον οδηγό της. Πέρασε με ταχύτητα από δίπλα της και χάθηκε στο σκοτάδι. Κατόρθωσε να διακρίνει δύο σιλουέτες που έμοιαζαν να είχαν τον αντρικό σωματότυπο.
Συνέχισε το βάδισμα της ως πρώτα. Φάνηκε να μην την φόβισε ούτε αυτό το αναπάντεχο συνάντημα με το άγνωστο.
Διάβηκε την σιδερένια πόρτα, την σκαλισμένη με παραστάσεις δράκου που έβγαζε φλόγες. Την έκλεισε πίσω της αφήνοντας τους δράκους να φυλάνε την είσοδο του ανθοστόλιστου κήπου και βάδισε ανάμεσα από τις πολύχρομες τριανταφυλλιές προς την είσοδο του παλιού αρχοντικού. Δεν βιάστηκε να μπεί μέσα. Στάθηκε να μυρίσει το υπέροχο άρωμα των λουλουδιών. Προσπαθούσε να ξεχωρίσει τις μυρωδιές και να ταυτοποιήσει τα διαφορετικά αρώματα που συνέθεταν το ξεχωριστό άρωμα του κήπου. Τα χείλη της άρχισαν να τρεμοπαίζουν και αν τα παρατηρούσες καλύτερα θα διάβαζες τις λέξεις που πρόφεραν. ….Γιασεμί, αγριοκέρασο, αγιόκλημα, τριαντάφυλλο …. Λέξεις εύηχες και γεμάτες αρώματα. Το στήθος της γέμισε με ανάσες ευωδιαστές. Ένα χαμόγελο ανέβηκε στα χείλη της και στο πρόσωπο της.
Αφού πήρε κάποιες βαθιές ανάσες, γεμάτη πλέον προχώρησε στην είσοδο του σπιτιού.
Ο διπλός ήχος της κλειδαριάς τάραξε την γαλήνη της αστροφεγγιάς. Ένα τρίξιμο ακούστηκε στο άνοιγμα της μεγάλης ξύλινης πόρτας ενώ ο θόρυβος του κλεισίματος ολοκλήρωνε το έργο του.

"................................

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο

Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα

Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι

Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο

Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

................................"

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Θυμός

Είμαι τσατισμένος. Νιώθω το αίμα μου να κυλάει με θυμό στις φλέβες μου. Με θυμώνει η ανοησία. Δεν λέω πως είμαι έξυπνος, το εναντίον. Αλλά πιστεύω πως άμα βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να δημιουργήσει το όνειρο του, δεν μπορείς εσύ να προσπαθείς να του σπάσεις τα νεύρα.
Είναι σαν την μύγα που στριφογυρίζει στο αυτί σου την ώρα που έχεις ξαπλώσει να ξεκουράσεις το κορμί σου. Σαν την ώρα που βγαίνει ο ήλιος και ένα διαβολεμένο σύννεφο τον εμποδίζει να ρίξει τις ακτίνες του. Σαν το παιδί που του έχεις τάξει παιχνίδι και στο τέλος του λες κάτσε διάβασε.
Δεν μου αρέσει ο θυμός, καθώς τον θεωρώ από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου που θα πρέπει να εξελιχθεί. Να πάρει μια άλλη μορφή έκφρασης. Βλέπεις στο όνομα του θυμού γίνονται οι χειρότερες ανοησίες. Λές λόγια που υποτιμούν τον άλλον και πολύ περισσότερο εσένα. Είσαι θυμωμένος και σηκώνεις το χέρι σου και όποιον πάρει το κατέβασμα του. Ή με εκνεύρισε και με θύμωσε τόσο που με οδήγησε στο να βγάλω το μαχαίρι ή το πιστόλι και να του αφαιρέσω την ζωή.
Βέβαια καμιά φορά μπορεί να γίνει εφαλτήριο για να διαπιστώσεις πως μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν είχες αξιολογήσει τον εαυτό σου ικανό να τα πράξει.
Όπως και να έχει πάντως δεν είναι απο τα αγαπημένα συναισθήματα μου.

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Για την ανέγερση του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά

Αξίζει να βοηθήσουμε όλοι μας. Ας κάνουμε μια προσπάθεια για τα παιδιά. Ας ΄κάνουμε την προσπάθεια όπως την μπορεί ο καθένας μας.




Ένα μικρό λουλουδάκι για τα παιδιά.


Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Έλενα κοίτα τι έπαθα. Μια που ζήτησες καφέ, πήγα στην κουζίνα για να σου φτιάξω και πάνω που έβγαλα τις κούπες του καφέ ανακάλυψα αυτό.

Το θεώρησα κρίμα να τα βγάλω απο εκεί μέσα που είχαν τρυπώσει, και τα άφησα να συνεχίσουν τα παιχνίδια τους.

Εν συνεχεία καθώς δεν είχα άλλες κούπες σκέφτηκα να σου ζωγραφίσω μία. Έτσι μου βγήκε αυτή

Μετά πάλι είδα οτι είναι νωρίς ακόμα και πετάχτηκα μέχρι το σούπερ μάρκετ και αγόρασα δύο όμοιες καινούργιες.


Ελπίζω να σου αρέσουν. Το μόνο ελάττωμα τους είναι οτι είναι πολύ μεγάλες, και παίρνουν πολύ καφέ.



Υ.Σ Λοιπόν έχει συμπλήρωμα το ποστάκι. Επειδή διαπίστωσα οτι σας αρέσουν οι κούπες έχω προμηθευθεί μερικές και αποφάσισα να σας χαρίσω όσους μπαίνουν εδώ και απο μία.

Έτσι λοιπόν για την Μαριλία βρήκα αυτήν



Για την Γλαρένια πάλι έχω μια λίγο διαφορετική Τι θα έλεγες για την παρακάτω Αλητάκι; ;-)
Νυχτολούλουδο χάρισμα σου
Υ.Σ. πρόκειται για μουσική κούπα!!!



Αλκυόνη η παρακάτω για σένα



Υ.Σ. Δεν φαίνεται καλά αλλά είναι χαριτωμένη.



Καντουλίνι έτοιμο και το δικό σου ποτήρι.


Πάντως εγώ σου ετοίμαζα αυτήν την κούπα


Για την spitogata την νέα επισκέπτη εδώ. Βέβαια είναι γατούλα μυστήρια αλλά έχει την χάρη της. Να πώ την αλήθεια την φύλαγα για τον Ασκαρδαμυκτί καθώς έχει ένα κάπως σεξ απίλ που του ταιριάζει αλλά μια που δεν εμφανίστηκε εγκαίρως, γίνεται δωράκι στην νέα επισκέπτρια.
Φεγγαρένια δική σου η κουπίτσα για το καφεδάκι σου. Εεεεε γεμάτη προβατάκια και ταυράκια.


Ελπίδα η δική σου νομίζω είναι λιγάκι παράξενη. Μοιάζει η κακομοίρα με άρρωστη φατσούλα, αλλά αν την παρατηρήσεις καλύτερα είναι τρομερά συμπαθητική.



Μαρία λεμονάτη άντε την κέρδισες την κουπίτσα, για την αγάπη σου στους σταθμούς (καλά πλάκα κάνω έτσι κι'αλλιώς αφού έκανες τον κόπο να σχολιάσεις θα έπαιρνες κουπίτσα)



Τώρα θα δείτε και την τελευταία που την κράταγα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι ήθελα να έγω μια που μου άρεσε πολύ. Φτάνει όμως αρκετές μοίρασα και σίγουρα θα σας κούρασα.

Χάρισμα ...............

Τρίτη, Μαΐου 01, 2007

Στην Γλαρένια μας

Την γλύκα ψάχνουμε

και την άδολη αγάπη

Αυτήν που εσύ την δίνεις μόνη,

χωρίς να σκέφτεσαι γιατί.


Νιώθεις τον πόνο και τολμάς

παρέα να του κάνεις.

Θωρείς με της ψυχής τα μάτια

και μοιράζεις την ματιά σου.


Πληγώνεσαι σε κάθε ανθρώπινη

αναποδιά και πολεμάς

την κάθε ανοησία μας

να αλλάξεις.


Ξέρεις καλά, την τέχνη

της Μητέρας και

δεν φοβάσαι να την δώσεις.

Γλαρένια το όνομα σου, Γλάρος και η καρδιά σου.

Αποφάσισα να γράψω δύο λόγια για την φίλη Γλαρένια, διαβάζοντας την όμορφη ενέργεια για τον νέτ-γιό της. Ξέρω οτι δεν θα της αρέσει, μα ξέρω πως τις πρέπουν τα δύο λόγια και λίγα λουλούδια.