Τετάρτη, Μαΐου 26, 2010

Αναδημοσίευση.

Διάβασα ένα πολύ ωραίο άρθρο του Καθηγητή κύριου Πιπερόπουλου στο γνωστό σάϊτ ειδήσεων www.troktiko.blogspot.com  και δεν αντέχω να μην το αναδημοσιεύσω και εδώ. Απολαύστε τον άμεσο και χειμαρρώδη λόγο του κύριου Καθηγητή.

Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010

"Υπάρχει τέτοια χώρα; "


"Τον τίτλο της σημερινής μου «blog-άποψης» τον έθεσα ως ερώτηση ανήμερα της μεγάλης εορτής του Αγίου Πνεύματος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά προσδιορίζοντας ότι σε αυτή την «άγνωστη» χώρα:
«Νταβαντζήδες και λαμόγια για να συνεχίζουν ανενόχλητα τις κλεψιές και τις απάτες τους βοηθούν να αναρριχηθούν και να βρεθούν σε καίριες θέσεις εξουσίας ανίκανα, ανίδεα, αδέξια, ανεύθυνα και ανήθικα ...
άτομα για να Κυβερνούν τους…ηλίθιους!»
Υπάρχει, λοιπόν, τέτοια χώρα; Ποιά είναι και πού βρίσκεται γεωπολιτικά; ΔΕΝ πήρα απάντηση από κανέναν στο πάνελ, ούτε έδωσα και εγώ ως ερωτών καμιά απάντηση αλλά σας παραθέτω μερικά βοηθήματα στην αναζήτηση της ταυτότητας αυτής της χώρας:
Χρειάστηκε, λένε οι ειδήσεις, να χρησιμοποιηθεί η κάμερα της google για να εντοπισθούν βιλάρες των 600, 800 ή 1500 τ.μ. και βάλε, με πισίνες ολυμπιακών προδιαγραφών και στον έλεγχο των ιδιοκτητών αυτών των «παλατιών» στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας προέκυψαν άτομα με εισοδήματα όπως των «πτωχών Σαλονικιών» που αναφέρω παραπάνω!!! Κάποιοι λένε από τους ιδιοκτήτες εισέπραξαν και το επίδομα «κοινωνικής αλληλεγγύης» που έδωσε στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (δυστυχώς μόνο το ΜΙΣΟ καθότι το άλλο μισό το …απαγόρευσε η 3μελής Επιτροπή του ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ…Βρε τους κακομοίρηδες…)
Συνελήφθησαν και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, λένε οι ειδήσεις, ο Διευθυντής και ο υποδιευθυντής Πολεοδομίας σε «κοσμικά νησιά» του Αιγαίου επειδή είχαν ακίνητα και καταθέσεις που ΔΕΝ μπορούσαν να τα δικαιολογήσουν με βάση τον…μισθό τους!!!
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, λένε οι ειδήσεις, το ΣΔΟΕ έλεγξε υπέρ-πολυτελή αυτοκίνητα Porsche, Ferrari, Lamborghini, bMW, Mercedes που ήταν σταθμευμένα έξω από γνωστά «μπουζουκτσίδικα» της Συμπρωτεύουσας (στην Πατρίδα μου τη Σαλονίκη). Και…ώ του θαύματος, αποκαλύφθηκε ότι οι ιδιοκτήτες τους δήλωναν στην εφορία ετήσια εισοδήματα του επιπέδου των πέντε έως και δέκα χιλιάδων ευρώ (όσο κοστίζουν δηλαδή τα τέσσερα λάστιχα τέτοιων…οχημάτων!!!)
Καλά τόσα χρόνια ΔΕΝ ξέρανε πώς να κάνουν ελέγχους;
ΠΟΘΕΝ έσχες καταθέτουν πολλά πολιτικά πρόσωπα και άλλοι ουσιαστικά δηλώνοντας «τι έχουν» και ΟΧΙ πώς και πότε τα απέκτησαν και σε ποιες off-shore corporations (δηλαδή παράκτιες επιχειρήσεις τα…καταχωρούν).
Να ζητούν, λένε οι Κυβερνώντες, ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ για κάθε τι που αγοράζουν οι καταναλωτές!…Να «καρφώνουν» λένε οι Κυβερνώντες τους φοροφυγάδες οι γνωστοί και οι φίλοι τους και θα αμείβονται με 10% των εισπραττομένων φόρων από το Κράτος (στο Wild West, υπήρχαν οι «κυνηγοί κεφαλών» αλλά η άγρια Δύση και οι πιστολέρο ανήκαν σε άλλη εποχή και σε άλλη χώρα όπως πολύ καλά γνωρίζουμε εσείς και εγώ…)
Απολύονται σωρηδόν τα «μπλοκάκια» από τον Δημόσιο τομέα απασχόλησης, αφαιρέθηκαν ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΑ ο 13ος και 14ος μισθός και οι αντίστοιχες συντάξεις, επεβλήθηκε αυξημένος φόρος και ΛΑΦΚΑ και πάγωσαν οι αυξήσεις…Αντίστοιχα πράξεις θα γίνουν οσονούπω και στον Ιδιωτικό τομέα απασχόλησης εργατικού δυναμικού…
ΕΚΛΕΨΑΝ, κακοδιαχειρίστηκαν, ρήμαξαν, εισέπραξαν μίζες και πλούτισαν άνδρες και γυναίκες που μπήκαν στον πολιτικό βίο σε πρώτο και δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης, στη Βουλή και στις χρυσοπληρωμένες θέσεις σε ΔΕΚΟ και ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις, αλλά, βρίσκονται στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ των διαγραφών των πιθανών ή και των πιστοποιημένων ευθυνών τους με βάση το Σύνταγμα και τους σχετικούς Νόμους!!!
Είκοσι περίπου χρόνια πριν, στο Νησί των Ιπποτών βρεθήκαμε με τις οικογένειές μας με δύο παλιούς συμφοιτητές, έναν Γερμανό και έναν Εγγλέζο και αφού φάγαμε και ήπιαμε ήρθε και η ώρα της «πληρωμής» και έμειναν ΕΚΠΛΗΚΤΟΙ οι δύο ξένοι συνάδελφοι και οι γυναίκες τους (τα παιδιά μας, σήμερα πια επιστήμονες, τότε ήταν σε πολύ μικρή ηλικία για να αντιληφθούν τι συζητούσαν οι γονείς τους). Καλά μου είπαν εσείς εδώ ΔΕΝ κόβεται αποδείξεις; ΟΧΙ βέβαια, τους απάντησα χωρίς να είμαι και πολύ περήφανος για την απάντησή μου…Καλά και δεν υπάρχει φορολογική Αρχή για να ελέγξει τους…παραβάτες με ρώτησαν. Υπάρχει τους είπα, αλλά συνήθως, όταν γίνει – ΕΑΝ ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΙ – ο έλεγχος κάπου τα «βρίσκουν» ελεγχόμενοι παραβάτες και επίορκοι ελεγκτές και έτσι το έχουμε συνηθίσει! Τους ελεγκτές τους ελέγχει κανείς για αυτά που έχουν αποκτήσει, με ρώτησαν…ΟΧΙ, βέβαια, τους απάντησα χωρίς ενθουσιασμό.
Τζωρτζ, μου είπε ο Εγγλέζος, Γκέοργκ, αναφώνησε ο Γερμανός τι στην ευχή κάνουμε εμείς στις πατρίδες μας και ψάχνουμε για «φορολογικούς παραδείσους» σε Cayman Islands, Lichtenstein, Jamaica και βάλε…ΕΔΩ είναι ο παράδεισος της Υφηλίου! Με τέτοιο κλίμα, τέτοιες φυσικές καλλονές, και τέτοιες φορολογικές ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ μήπως θάπρεπε να έρθουμε ΟΛΟΙ οι Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) στην Ελλάδα;
Τους αντέταξα με έμφαση κατηγορηματικά – Ά, μπα, ΜΗ το κάνετε καθώς εγώ ως Καθηγητής Πανεπιστημίου όπως και εσείς ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΩ τα πάντα…Εάν παρά ταύτα θέλετε να έρθετε στην Ελλάδα φροντίστε να μπείτε στην πολιτική ή στον ιδιωτικό τομέα εφόσον περάσετε τις δοκιμασίες χιλιάδων, υπογραφών, πιστοποιητικών, αδειών και – ΦΥΣΙΚΑ – καταβολής των σχετικών…ΓΡΗΓΟΡΟΣΗΜΩΝ!...
Λένε ότι οι αμαρτίες κάποια μέρα πληρώνονται!!!
Αλλά να πληρώνουμε τις ΛΑΜΟΓΙΕΣ και πάλι εμείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και να ξεκαρδίζονται στα γέλια τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί και οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ μας πάει πολύ, πάρα πολύ…
Υπάρχουν κάποιοι σε αυτήν τη χώρα που πιστεύουν ότι ΔΕΝ θα σφαχτούμε εάν οι Κυβερνώντες ΔΕΝ φροντίσουν παράλληλα με τις φορομπηχτικές, «ληστρικές» επιδρομές σε μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου να στείλουν στα σίδερα και να ΔΗΜΕΥΣΟΥΝ τις περιουσίες αυτών που τόσα χρόνια μας…ληστεύουν ξεδιάντροπα; Υπάρχει τέτοια χώρα και έχουν οι Κυβερνώντες αυτής της χώρας τέτοια μυαλά;
Υπάρχει τέτοια χώρα;
Επιμένω να ρωτάω ο αφελής…"
Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δευτέρα, Μαΐου 24, 2010

………………………………..

 

Νίκος Εγγονόπουλος
ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΧΑΡΑ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΗ
ΔΩΡΗΤΡΙΑ ΠΟΘΟΥ ΚΑΙ ΓΑΛΗΝΗΣ


Αφού το θέλεις
γυναίκα αρμονική κι ωραία
έτσι καθώς ένα βράδυ του Μάιου τοποθέτησες απλά κι ευγενικά
μιαν άσπρη ζωντανή γαρδένια
ανάμεσα στα νεκρά λουλούδια
μέσα στο παλιό - ιταλικό μου φαίνεται - βάζο με παραστάσεις
γαλάζιες τεράτων και χιμαιρών
έλα
πέσε στα χεριά μου
και χάρισε μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη του πρασίνου βλέμματος σου
τη βαθιά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πλεγμένη μέσα
στα μακριά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματος σου.

Πέμπτη, Μαΐου 20, 2010

Πόνος και έρωτας

Δύο λέξεις που πάνε παρέα!!!! Γιατί πάντα ο έρωτας συνοδεύεται από τον πόνο και γιατί ο πόνος του έρωτα είναι αυτός που μένει ανεξίτηλος μέσα μας;;

 

 

Τετάρτη, Μαΐου 19, 2010

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο …

 

Άγονη πλήξη μιας ζωής δίχως έρωτα.
Της ερημιάς μου τέρας , της πόλης μου θηρίο
...μη με φοβάσαι.
Αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν
...τον πρώτο σου έρωτα.
Οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί σε λυγίζουν
...όπου και να 'σαι.

Σε σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε
...επικίνδυνα.
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται
...πίσω απ' τη λήθη.
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι,
Οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι.
Μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου.
Που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή το δαίμονα,
στις άκρες των δακτύλων τους
...ξημέρωμα Σαββάτου.

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς,
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω.
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακρυά,
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων.

Ότι αξίζει , πονάει
...κι είναι δύσκολο.
Για να μην υποφέρεις φύγε μακρυά μου
...κρύψου από 'μένα.
Δεν ξέρω αν φεύγεις τώρα
...για το λίγο μου.
Ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
...πολύ για σένα
...πολύ για σένα.

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς,
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω.
Δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακρυά,
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων.




Στίχοι

Μάρω Βαμβουνάκη



Μουσική

Φίλιππος Πλιάτσικας



Πρώτη Εκτέλεση

Πυξ Λαξ



 



Και το επόμενο για μένα



Κυριακή, Μαΐου 16, 2010

τι κάνει μια γυμνή φωτογραφία πρόστυχη;

7091583-md[1]

 

Nude Seated[1] 

 

carla[1] 

 ep_0053[1]

3[1]

 

1969-Angles[1]

 

…… μήπως η σκέψη που την ακολουθεί;;;

 

Δευτέρα, Μαΐου 10, 2010

Εξομολόγηση

Είχα αποφασίσει να σταματήσω να γράφω στο ύφος που όλοι γνωρίσατε. Μα να που λίγα λεπτά στο μπαλκόνι και το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι με οδήγησαν στα γνώριμα μονοπάτια μου. Ένα αεράκι που το απόλαυσα για λίγα λεπτά της ώρας μόνος, ήρεμος.

Στο νου άρχισαν να έρχονται σκέψεις, συναισθήματα, ανασκόπηση της περιόδου και της κατάστασης που νιώθω. Αυτό το παράλογα παράξενο συναίσθημα του απροσδιόριστου. Αυτό που η λογική προσπαθεί να οριοθετήσει να το αποκρυπτογραφήσει και που αδυνατεί να το κάνει. Είναι ανάμικτα όλα. Μια γλύκα και μια ζέστη που θέλω τόσο να βιώσω τόσο να ζήσω. Και όμως κάτι με φρενάρει. Είναι αυτό το όνειρο που το ζω χρόνια τώρα. Αυτό που βλέπεις το ρόδο και μυρίζεις τον αέρα γύρω του που μοσχοβολά και όταν σκύβεις να ρουφήξεις το άρωμα του από απόσταση λίγων εκατοστών μένεις μετέωρος εκεί στο κενό και οι αισθήσεις χάνονται, δεν μπορείς να μυρίσεις τίποτα. Δεν αντιδρούν οι αισθήσεις. Δεν νιώθεις αν είναι άρωμα που έχει χαραχτεί στο μυαλό ως όμορφο ή άσχημο.

Το πέταγμα του αρπαχτικού που πέρασε δίπλα μου, με συνεφέρει. Δίνει το στίγμα της αληθινής ζωής και η φωνή από το διπλανό παράθυρο με καθηλώνει ότι υπάρχει ένας αληθινός κόσμος δίπλα μου που πρέπει να ζήσω.

Κάπου εκεί ήρθε και η “φωνή” σου φίλε άσκαρ. Γίνε κυνικός έλεγες. Άσε τα γλυκόλογα και τα αεροσυνοδιλίκια. :)

Εντάξει λοιπόν. Το προσπαθώ φίλε μου και ίσως κάποτε καταφέρω  να γίνω κυνικός.

Τετάρτη, Μαΐου 05, 2010

Κυριακή, Μαΐου 02, 2010

Με ξανθιές ανταύγειες σου είπα ……

Σκηνή Πρώτη

-Γεια σου!! Είμαι ο George!!!

-Γεια! Και εγώ η Delight!!! Αυτή που τόσο καιρό σου μιλά …..

-αυτή που τόσο καιρό έχει κλέψει το μυαλό μου!

-αυτή που τόσο καιρό θέλει τόσο να σε δει και να σε γνωρίσει.

-Τι λες ; Περπατάμε; Θέλω να πάμε στην θάλασσα! Εκεί που τόσα όνειρα κάναμε καράβια και τα αφήσαμε να ταξιδέψουν. Εκεί που μας περιμένει η ακροθαλασσιά να φτιάξει ένα ακόμα καράβι ……φορτωμένο με τα ίδια χρώματα και τις ίδιες σκέψεις και να το στείλει στο μαγικό του, μοναδικό μπάρκο  …… για ταξίδι στις οπτασίες του ονείρου παρέα με τον ήλιο που δύει και χρωματίζει την ρότα του με βαθυκόκκινες σκιές.

- ……… ναι, εκεί στο παγκάκι που κάτσαμε παρέα να κοιτάμε την θάλασσα, αγκαλιασμένοι, να γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου και τα μαλλιά μου να χαϊδεύουν το πρόσωπο σου …… εκεί που κυλιστήκαμε στην υγρή άμμο…… με γυμνά σώματα ………

- να αφήσουμε τα αποτυπώματα των κορμιών μας που θα σβηστούν απ’ το επόμενο κύμα που θα έρθει να δροσίσει το πάθος…….

- ………………………

 

Σκηνή Δεύτερη

-σβήσε το φως θέλω να βλέπω μόνο τις φλόγες των κεριών που τρεμοπαίζουν στις ανάσες μας ……………

-το κόκκινο που τυλίγει τον χώρο από την λάμπα της εξόδου κινδύνου … χα χα κίνδυνος …… δεν νιώθω πια τίποτα …… μόνο την θηλιά του σχοινιού που τυλίγεται στο λαιμό μου ……

- το περίγραμμα του κινδύνου είναι μόνο σε αυτήν την μαγική σιλουέτα που τραβάει την ματιά σαν μαγνήτης και κάνει τον νου να ριγά και να χάνει την λογική του. Αλήθεια ένιωσες ποτέ την λογική σου να φεύγει; Να νιώθεις πως δεν υπάρχουν λέξεις με λογική σειρά; Μόνο λέξεις, …… άγγιγμα, πάθος, κόκκινο, κλάμα, ρίγος, αγάπη, τρέλα, βράδυ, ήλιος, ζωή, ανάσα, λυγμός ………

- ………………………………………

 

Σκηνή τρίτη

- κούρνιασε εδώ, στην αγκαλιά που τόσο σε πόθησε. Στα χέρια που τόσο λάτρεψαν το ψηλάφισμα του κορμιού σου. Σε αυτό τον νου, που τόσο σε πόθησε και προσπαθούσε να πλάσσει ταξίδια με λέξεις που κάποτε δεν έβρισκε και έπλαθε χρώματα και έσπερνε σπόρους περιμένοντας να φυτρώσουν να γίνουν δέντρα για να ανέβει στα κλαδιά του και να σε ψάξει εκεί στα άνθη του ονείρου. Στον βουβό πόνο μια ψυχής που τρεμόπαιζε στο αχυρένιο αλώνι με τα χιλιάδες πίξελς που αναβόσβηναν και σχημάτιζαν μορφές αλλόκοτες και αυτή γνώριζε πως εσένα ποθούσε και καρτερούσε να της δώσεις μια στάλα δροσιάς να ξεδιψάσει με την δροσοσταλιά της αυγής.

-………………………………………………………………………

 

 

 

Υ.Γ. η φωτό δική μου!

Πέμπτη, Απριλίου 29, 2010

Σταματήστε την γη να κατέβω!!!!!!

Καθώς βλέπω γύρω μου συνεχώς ανθρώπους που έχουν φτάσει στα όρια νευρικής κρίσης με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ελλαδίτσα μας, και σαν απάντηση για όλα αυτά τα φαεινά και έξυπνα που μας αραδιάζουν οι κυβερνούντες και αντιπολιτευόμενοι σήμερα έγινα δέκτης ενός μεϊλ που νομίζω αξίζει να το αναπαραγάγω και να το δείτε όσοι θα μπείτε στον κόπο να έρθετε προς τα εδώ.

 

“Το 1982 δούλευα σε μεγάλη βιομηχανική αμερικανική εταιρεία στην Νέα Υόρκη. Η ύφεση άρχιζε και στο διοικητικό συμβούλιο  γινόταν η συζήτηση για πόσο κόσμο θα απολύσουμε... Ήμουν υπεύθυνος για το σχέδιο κερδοφορίας και είχα μαζέψει όλες τις προτάσεις από 42 χώρες. Όλοι είχαν προτείνει περικοπές προσωπικού – 15.000 παγκοσμίως.

Ο κάθε αντιπρόεδρος έκανε τις προτάσεις του.

Ο πρόεδρός μας δεν μιλούσε.

Κοιτάζαμε όλοι ο ένας τον άλλον και δεν είχαμε ιδέα γιατί ήταν αμίλητος.

Όταν τελειώσαμε, ξαφνικά ο πρόεδρος ζήτησε την άδεια να μιλήσει. Ο λόγος του έχει μείνει αποτυπωμένος στο μυαλό όλων που ήμασταν εκεί, και αν και έχουν περάσει 28 χρόνια, τον θυμάμαι λες και ήταν χθες. Θα τον αναπαράγω όσο πιο σωστά μπορώ, γιατί οι αξίες που περιέχει είναι αθάνατες και μπορούν να φανούν χρήσιμες σε αυτό που θα ζήσουμε σύντομα. 

-Ο καθαριστής όταν περνά την πόρτα τού εργοστασίου είναι σύζυγος, πατέρας παιδιών, που πάει στο σπίτι που χρωστάει, και κοιτάζει με υπερηφάνεια αυτά που δημιούργησε, και, αν και λίγα, του είναι αρκετά.

Αποφασίζουμε σήμερα να τον διώξουμε. Να χάσει την δουλεία του, να πάει σπίτι άνεργος με μια επιταγή δυο μηνών. Τι θα πει στα παιδιά του..., τι θα πει στην γυναίκα του, πώς να τους εξηγήσει ότι από αύριο χάνει την αξιοπρέπειά του.

Και αν σε τρεις μήνες δεν έχει βρει δουλειά, θα χάσει το σπίτι του και ίσως την γυναίκα του. Δεν μπορώ να βάλω την υπογραφή μου σε ένα σχέδιο που καταδικάζει την ζωή και την ύπαρξη τόσων ανθρώπων. 

Αλλά την  ιδία στιγμή έχω και υποχρέωση στους μετόχους μου που μου εμπιστεύτηκαν τις οικονομίες του και εάν δεν κάνω κάτι, τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν θα έχουν λεφτά για τις συντάξεις.  

Οι απολύσεις που όλοι μου προτείνετε  μειώνουν τα ετήσια έξοδα κατά $135 000 000.

Έκανα ένα απλό υπολογισμό και προτείνω το εξής σχέδιο

Ελάττωση του μισθού μου - 75%

Ελάττωση μισθού όλων των αντιπρόεδρων - 50%

Ελάττωση γενικών διευθυντών - 40%

ΚΤΛ

Καμία απόλυση.

Θέλω τους αριθμούς σε μια ώρα.

Σηκώθηκε και έφυγε, και όπως έφευγε είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο -Κρίμα που θα παίξετε Γκολφ μονό τρεις φόρες αντί για έξι, παιδία. 

Περάσαμε τη θύελλα χωρίς να διώξουμε άτομο και σε τρία χρόνια η άξια της μετοχής ήταν $147 από $7.5 το 1980 πριν αρχίσει η κρίση.

Α, ναι! Είχαμε και 27 διπλώματα ευρεσιτεχνίας από απλούς εργάτες σ ' αυτό το διάστημα. Δεν χρειάζεται να πω ότι ο κόσμος έπινε νερό στο όνομα του.  

Το 1992 στο  τραπέζι που του κάναμε για την συνταξιοδότησή του -και είχαμε έρθει από όλο τον κόσμο, αν και δουλεύαμε σε άλλες εταιρείες - τον ρωτήσαμε να απαντήσει στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, γιατί διάλεξε να κάνει αυτό που έκανε. Όπως το θυμάμαι η απάντηση ήταν:

-Ακούστε, μπορεί να είχε και συναισθηματικές ρίζες η απόφαση αυτή. Αλλά δεν χωρούν συναισθήματα σε τέτοιες αποφάσεις. Απλώς βρήκα μια λύση που απαντούσε και στη λογική και στο συναίσθημα . Ήμαστε σε 42 χώρες από τις οποίες οι 38 είναι φτωχές. Θα κατέστρεφα ολόκληρες  μικρές κοινωνίες διότι όπως ξέρετε τα εργοστάσια μας είναι σε κωμοπόλεις. Εάν το έκανα όπως μου είχατε προτείνει είναι αυτονόητο ότι θα έφερνα ανθρώπους στην απελπισία. 

Και κάνεις μα κάνεις ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ένας απελπισμένος άνθρωπος . Η πιθανότητα να ΕΚΑΙΓΑΝ το εργοστάσιο ήταν μεγάλη.

Ενώ εσείς που ήσασταν διπλά μου και όλο το μισθό να σας έπαιρνα, δε θα καίγατε τίποτα, γιατί πιστεύετε ότι είστε μέσα στο ΣΥΣΤΗΜΑ και άνθρωποι που αισθάνονται κομμάτι τού συστήματος δεν κάνουν επαναστάσεις. 

Να θυμάστε ότι η πραγματική καταστροφή έρχεται όταν ο κόσμος αισθάνεται αποκλεισμένος από το σύστημα, νιώθει αδικία και δεν έχει καμία ελπίδα. Τότε είναι έτοιμος για όλα..., και εργοστάσια καίει.»

 

Αυτά τα απλά και ελπίζω κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι που δυστυχώς εμείς τους βγάλαμε για να μας κυβερνήσουν να καταλάβουν τι πρέπει να σημαίνει και πολιτική!!!!!

Σάββατο, Απριλίου 24, 2010

Τίτλοι ……………….

ήρθε η ώρα!!!!!

Καιρός να πάρω το διάλλειμα μου!

Σας ευχαριστώ για την συντροφιά!!

Λέω να κατεβάσω για λίγο τα ρολά του μπλόγκ!!!

Ίσως να είναι για λίγο, ίσως για λίγο παραπάνω, ίσως να είναι και οριστικό!!!

Όπως η ζωή είναι άγνωστο το που μας οδηγεί, το ίδιο άγνωστο είναι και αυτό!!!

 

Φιλιά σε όλους και μην ξεχνάτε ……… να χαμογελάτε !!

 

 

Δευτέρα, Απριλίου 19, 2010

memories

hand_in_rain-1

σε ονειρεύτηκα, να βγαίνεις απ’ την αστραπή

και να συνθέτεις το πάζλ της βροχής

που δροσίζουν  το κορμί

και ξεδιψάνε  τον νου

 

έγειρες το δρόσινο κορμί σου

σε μεταξένια χώματα

και άφηνες την δροσιά σου

στο πρόσωπο που έκαιγε η λάβα

6612126-lg

Σάββατο, Απριλίου 17, 2010

Δύο λόγια έχω να σου πω!!!

Ας μιλήσουν τα τραγούδια………………..

 

 

Δευτέρα, Απριλίου 12, 2010

Ελπίζω ……….

 

 

…………….να είσαι το τελευταίο δάκρυ

Τρίτη, Απριλίου 06, 2010

Καλό μου ημερολόγιο …….

……… απόψε θέλω τόσα πολλά να σου πω. Παράξενη μέρα η σημερινή. Μετά από μέρες διαφορετικές ήρθε και πάλι η καθημερινότητα που δεν ξεφεύγει κανείς από αυτήν. Οι ώρες κύλησαν γρήγορα και φάνηκε ο χρόνος να γυρνά στις πραγματικές αντοχές του. Έλαβα πολλά απόψε μα δεν ξέρω αν έχασα κιόλας. Βλέπεις το παιχνίδι παίζεται πάντα με τους ίδιους κανόνες. Δίνεις παίρνεις και όλα γυρίζουν. Ατέλειωτο αλισβερίσι του αύριο με το χθες.

……… είναι τόσο όμορφο να σου χαρίζουν κομμάτια ψυχής……… κομμάτια του αληθινού εαυτού τους έτσι απλά γιατί το θέλουν……. έτσι απλά γιατί έτσι το νιώθουν……… γιατί γίνεσαι κάτι όμορφο γιατί κερδίζεις αυτό το κομμάτι της ψυχής τους……

…… και ψάχνω να βρω τι πρέπει να έκανα λάθος……… ή τι σκέφτομαι λάθος……… τι είναι αυτό που γεμίζει την ψυχή με το συναίσθημα της χαρμολύπης ……

…… μου λείπεις καρδιά μου …… με αφήνεις μισό να ψάχνω μέσα μου …… να βρω τι είναι αυτό που σε πικραίνει ……

 

Το τραγούδι θέλω να το χαρίσω σε όλους σας και να το αφιερώσω ιδιαίτερα στο Κοράλλι που όσο περνά ο καιρός που το γνωρίζω τόσο περισσότερο με ξαφνιάζει…………

Σάββατο, Απριλίου 03, 2010

Καλή Ανάσταση να έχουμε όλοι μας

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ - ΜΙΛΩ ΜΙΛΩ

 Μιλώ σου με τα μάτια μου
κι αυτό νομίζω φτάνει
να καταλάβεις η καρδιά μου
σε ποια μεριά σε βάνει

Τον τόπο που 'χω στην καρδιά μου
για σένα φυλαμένο
είναι μπαξές που μήδε εγώ
καμιά φορά δε μπαίνω 

Φωτιά θα βάλω να καώ
και ύστερα θέλω να ρθεις
την στάχτη με τα χέρια σου
το σ αγαπώ να γράψεις

Την βλέπω και παραμιλώ
μιλάει και τα χάνω
αχ δικιά μου νάτανε
την προσευχή μου κάνω

Ω την παντέρμη τη βραδιά
και πως θα την περάσω
που πάλι με τα μάτια μου
μόνο θα σ' αγκαλιάσω

Παράξενε μου έρωτα 
σεβντά μου πεισματάρη
να κάτεχα η αγάπη μας
ήντα τροπή θα πάρει

Δεν σταματάω να σ αγαπώ
φως μου κακό δεν κάνω
και όσο μ αρνείσαι θα πονάω
για σένα παραπάνω

Κάθε βραδιά στο όνειρο μου
σε περιμένω να ρθεις
μα σαν θα φύγεις από αυτό
γίνεται εφιάλτης

Όπου και να πάει η σκέψη μου 
σε σένα καταλαγιάζει 
αφού την γνώμη τσι καρδιάς
ο χρόνος δεν αλλάζει

Ξάπλωνε κόρη του σεβντά
τσι ώρες που θα σου λείπω
και εγώ θα γίνομαι όνειρο
μες στο γλυκό σου ύπνο

Απόψε θα ρθω να γενώ
κρυφά απ το όνειρο σου
για αυτό μωρό μου από νωρίς
στον ύπνο παραδόσου

Απόψε θα ρθω να γενώ
όπως και κάθε βράδυ
του ονείρου σου παρηγοριά
και του κορμιού σου χάδι

Μια τιμωρία ο Θεός
μεγάλη μου 'χει δώσει
στο όνειρο να 'μαστε μαζί
κι όταν ξυπνούμε όχι 

Ποτέ μου να μη σ' έβλεπα
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί μέσα στα όνειρά μου
συχνά σε συναντούσα

Να μην αργείς να φαίνεσαι
να πάψει να με νοιάζει
να έρθει η καρδιά μου στον τόπο τζη
να μην αναστενάζει 

Γίνου δεντρί κι εγώ πουλί
στα φύλλα σου να λουφάσω
κι αρόλιθο στα χείλη σου
να πιώ να ξεδιψάσω 

Ήθελα να 'μαι θάλασσα
κι εσύ ποτάμι να 'σαι
να έρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι 

Αν ήσουνα ο ουρανός
θα ήμουνα το φεγγάρι
και κάθε νύχτα αγάπη μου
θα ήμασταν ζευγάρι 

Πάντα θλιμένος περπατώ
σαν το χλωμό φεγγάρι
απού με τον ήλιο δε μπορεί
να γίνουνε ζευγάρι 

Γνωρίζωτο φεγγάρι μου
πως σου 'χω γίνει βάρος
μα και να πω τον πόνο μου
αλλού δεν έχω θάρρος

Περίμενάσε ωψ αργάς
φεγγάρι μα δε βγήκες
κι αμοναχό στς μοναξιάς
τον πόνο μου μ'αφήκες 

Φεγγάρι τόσα μυστικά
που σου 'χω ειπωμένα
να μη σ' ακούσω μια φορά
να μολοήσεις ένα/να μαρτυρήσεις ένα 

Μέσα σε γυάλινο κλουβί
θα βάλω την καρδιά μου
να τη θωρείς να μην μπορείς
να την πονάς κερά μου 

Θα την αλλάξω την καρδιά μου
αφού οι γιατροί μπορούνε
μα ίσως κι αυτή να σ' αγαπά
σαν την παλιά φοβούμαι 

Θα την αλλάξω την καρδιά
να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά
σαν τη δικιά σου να 'χω

 

Κυριακή, Μαρτίου 28, 2010

Χάντρα στο κομπολόι σου ……….

DSC_0172a1

 

Το κομπολόι το έμαθα ως  ένα αντικείμενο που το χειρίζονται οι άντρες. Το έβλεπα στα χέρια του  παππού μου κυρίως τις βραδινές ώρες και έπαιζε μια – μια τις χάντρες του για να περάσει την ώρα του και να κουβεντιάζει στον ρυθμό του. Να το χτυπά νευρικά όταν ο καιρός δεν τον άφηνε να κάνει τις δουλειές του και ήταν αναγκασμένος να μένει κλεισμένος στο σπίτι.

Κάποια στιγμή το έβλεπα στα χέρια του πατέρα μου αλλά το δικό του παίξιμο των χαντρών ήταν διαφορετικό. Μονίμως νευρικό και γρήγορο στα πρώτα χρόνια. Ενώ τώρα πλέον άρχισε να παίρνει τον ρυθμό που θυμάμαι από τον παππού μου.

Όσες φορές πήγαινα να του το πάρω από το χέρι το τραβούσε και το έκρυβε μέσα στην τσέπη του λέγοντας μου  “θα το κόψεις, δεν είναι για παιδιά” . Βλέπεις τότε το μέσο που κράταγε τις χάντρες ήταν ένα απλό σχοινάκι.  Εκεί σταματούσε η γνωριμία μου με αυτό το αντικείμενο. Η τσέπη ήταν άβατο. Έπρεπε να δείχνεις σεβασμό και στον πατέρα μα και στο “δεν είναι για παιδιά”.

Μεγαλώνοντας και αφού για κάμποσα χρόνια το είχα ξεχάσει, το ανακάλυψα να έχει αλλάξει η χρήση του. Άλλαξαν τα χέρια που το κρατούσαν. Το είδα και δεν σας κρύβω ότι με παραξένεψε την πρώτη φορά, σε γυναικεία χέρια πια. Το παίξιμο μάλιστα ήταν διαφορετικό. Οι χάντρες ήταν πιο λίγες και το παίξιμο γινόταν με ένα διαφορετικό τρόπο. Ένιωθα λες και μετρούσαν. Τι να μετρούσαν ποτέ δεν πήγε ο νους μου.

Μια μία και αργά. Την περιεργαζόταν λες και είναι διαφορετική από την άλλη. Κάθε μια πέφτει αργά αργά χτυπώντας την προηγούμενη. Και ο ήχος αφήνει πάντα στην χειρίστρια του και ένα μικρό χαμόγελο. Ένα μικρό μειδίαμα που καταλαβαίνει ότι μόνο η ίδια ξέρει την διαφορετικότητα του ήχου που αφήνει ο χτύπος.

Χάντρα στο κομπολόι σου κυρά μου…………

ένας ακόμα χτύπος…………

μια νέα χροιά που θα αφήσει πάλι αυτό το μειδίαμα στα χείλη …………

Άραγε ο χτύπος είναι ένα σημάδι έρωτα, ή ένας απλός χτύπος που είναι εκεί για να περνάει ο χρόνος ;

DSC_0175a1

 

Υ.Σ. Οι φωτογραφίες δικές μου!!!!

Τετάρτη, Μαρτίου 24, 2010

Διαίσθηση - Ψευδαίσθηση

μύρισε άνοιξη

γέμισαν τα ρουθούνια μου γιασεμιά και κρίνα

μύρισε ζωή

γέμισε ο κόσμος όνειρα

μύρισε έρωτα

γέμισε ο ουρανός αστέρια

μύρισε λησμονιά

καρκίνωμα που τρώει την ψυχή

μύρισε θάνατο

που τρέχει στο αίμα

μύρισε θάνατο

μέσα μου φωλιάζει

μύρισε τέλος

στον κύκλο της ζωής.

 

Υ.Σ. Σκέφτηκα να βγάλω τα σχόλια μα το μετάνιωσα καθώς το ένιωσα ανέντιμο. Να διευκρινίσω όμως  πως όσα διαβάσατε είναι σκέψεις τις στιγμής. Απλά σκέψεις.

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010

Χωρίς Λόγια

securedownload

 

securedownload (1)

 

securedownload (2)

Υ.Σ. Αυτή την εποχή το τσιγάρο στο μπαλκόνι είναι μαγεία. Αυτά τα αρώματα της γης και της αναγέννησης της φύσης είναι κάτι που συνεπαίρνει το μυαλό μου.

……….

Ένα τσιγάρο σε ρουφάει
και ως το τέλος θα σε πάει
Εδώ τρελαίνονται.
Ρίξε στη πόλη τη ματιά σου
Και πες μου πόσα είναι δικά σου
απ' όσα φαίνονται.

………..

Δευτέρα, Μαρτίου 15, 2010

Αν ……….

να μπορούσε λέει το σ’ αγαπώ σου

να γινόντανε αγέρι 

να ερχόταν στα ρουθούνια μου

να τ’ αναπνεύσω

να χόρταινε η ψυχή μου

να γινότανε αίμα να κυλά στις φλέβες μου

να δίνει τον τόνο στην ζωή

να γίνει το γιατρικό για τις χαίνουσες πληγές μου

 

Υ.Σ.  Πάω για τσιγάρο στο μπαλκόνι

Τετάρτη, Μαρτίου 10, 2010

Χορεύουμε ;

θέλω να χορέψουμε ένα Ταγκό.

έλα πιάσε το χέρι και άσε να κυλήσει η στιγμή ………

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Τράβα σκανδάλη …. ή βάλε το όπλο στην θήκη του.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι άλλο όμως τελευταία στιγμή το μυαλό πήρε άλλα μονοπάτια. Αυτά που δεν τα επιλέγεις με τον νου αλλά με την ψυχή. Δεν θα διαβάσετε τίποτα λογικό παρακάτω. Αν θέλετε μπορείτε να εγκαταλείψετε εδώ την ανάγνωση. Αν συνεχίσετε, μπορεί να τα βρείτε παράλογα, άλογα, ή παρανοϊκά.

Δεν χωρίζουν σου λέω έτσι οι άνθρωποι. Δεν σηκώνεις  ένα τηλέφωνο να πεις αύριο χωρίζουμε. Δεν μπορεί η καρδιά να πει αύριο παύω να αγαπώ. Αύριο θα φύγω και θα χαθώ. Αύριο θα πάψω να σε αγαπώ. Δεν υπάρχει αύριο. Ο χρόνος σταματά. Τα αισθήματα παγώνουν. Η ψυχή πετρώνει. Ψάχνει να κρατηθεί, να αναπνεύσει. Τα χρώματα θαμπώνουν και όλα γκριζάρουν. Θέλει καιρό να επανέλθει ο χρωματισμός. Και σίγουρα πάντα θα υπάρχει το πυρωμένο σίδερο που θα καίει τα σωθικά. Θέλει χρόνια, μήνες, χειμώνες και καλοκαίρια.

Όμως αν το επιλέξει η ψυχή για να χωρίσει, ναι προχώρα. Μην γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω. Πάγωσε την καρδιά και κάνε το επόμενο βήμα. Δεν αξίζει να ταλαιπωρείς την ψυχή στην φθορά και στο χθες. Πας μπροστά και δεν γυρίζεις πίσω. Προχωράς. Δεν υπάρχει χθες, μόνο αύριο καθαρό, λαμπερό και σίγουρα πιο όμορφο καθώς θα κρύβει την εμπειρία του χθες. Θα ξέρει, ότι δεν ήξερε μέχρι χθες.

Πάτα σκανδάλη τραγουδά η Άλκηστις και νομίζω πως θα συμφωνήσω μαζί της. Πάτα σκανδάλη και σκότωσε ένα κομμάτι της ψυχής. Ναι μόνο έτσι χωρίζουν οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν με πάθος.

Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

Δώσε μου λιγάκι ουρανό ….

Άνοιξη μας λένε πως ήρθε!

Εγώ βέβαια ακόμα νιώθω το κρύο!

Φέτος νομίζω πως θα αργήσει να έρθει η άνοιξη!

Είναι τόσο όμορφα την άνοιξη. Να βλέπεις την φύση να ξυπνά από τον λήθαργό της και να ρίχνει τα χρώματα της παντού. Να μυρίζεις το άρωμα των αγριολούλουδων. Και αν είσαι και ερωτευμένος παίρνει ακόμα ομορφότερα χρώματα.

Ερωτευτείτε!

Σήμερα εκτός από το τραγούδι που ακολουθεί και ελπίζω να σας αρέσει θέλω να αφήσετε ένα μήνυμα για τον έρωτα. Μια λέξη, μια ιστορία, ένα σημάδι έρωτα ……

Τρίτη, Φεβρουαρίου 23, 2010

Ένα ψέμα…..

Άνοιξε μου να κρυφτώ.

Να χωθώ στην αγκαλιά σου να χαθώ.

Να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς σου να δίνουν τον ρυθμό της ζωής.

Να ακροβατώ σαν σχοινοβάτης στο όνειρο και στην ζωή.

Να πάρω της ανάσας σου φιλί, αμάλγαμα στου νου το μονοπάτι.

Άνοιξε μου να κρυφτώ απ’ της μιζέριας την ανθρώπινη θυσία.

Να βρει ψυχή το στριφογύρισμα του νου και να πετάξει σαν πουλί στο γαλανό σου ουρανό

Πέρα μακριά στου κόσμου τις αλάνες να φέρει ο χτύπος δάκρυ και φιλί

Τον πόθο να καθίσει βασιλιά,  τον πόνο να πετάξει στα σκυλιά

 

Κάποτε μου ζήτησες παραμύθι. Τώρα σου ζητώ ένα ψέμα. Ένα ψέμα να μοιάζει αληθινό. Ένα ψέμα για να ζω.

 

Ελάτε λοιπόν …… Πέστε μου ένα ψέμα, …….μεγάλο ή μικρό, ……… μόνο να μοιάζει αληθινό

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2010

Προβληματισμοί ……

Σήμερα το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, βρήκα στα μεϊλ να με περιμένει ένα μέϊλ λίγο διαφορετικό. Ένα μεϊλ γεμάτο ανησυχίες και προβληματισμούς. Επειδή το μεϊλ αφορά τον χώρο των μπλόγκ σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας και να ακούσω τις απόψεις σας. Και για να μην πείτε ότι είναι άπρεπο να βγάζεις στην φόρα τις σκέψεις κάποιου που τις έστειλε στο προσωπικό σου μεϊλ (και θα συμφωνήσω μαζί σας) να σας πω ότι πριν τις δημοσιεύσω εξασφάλισα την συναίνεση του συγγραφέα και έτσι τώρα  προχωράω στην ανάρτηση. Δείτε λοιπόν μερικές από τις σκέψεις και τους προβληματισμούς :

“ …… χάζευα σε διάφορα blogs τώρα και κάτι  μ’ εκνεύρισε...

όλοι  γράφουν για την μοναδική τους αγάπη,που δεν είχε ανταπόκριση,για ανεκπλήρωτες επιθυμίες,για παράνομους έρωτες,για τις σχέσεις ανθρώπων γενικότερα,για όλα αυτά που θέλουμε και δεν έχουμε...όλα ρομαντικά και ποιητικά

και τρέχουν όλοι να παρηγορήσουν,να συμβουλέψουν,να πουν τη δική τους παρόμοια ιστορία με όσο γίνεται πιο μεγάλη έμφαση,σα να γράφεις έκθεση στο δημοτικό...

πόσο έξω απ' τη πραγματικότητα είναι όλα αυτά...ποσό καταπιεσμένοι είμαστε τελικά και προσπαθούμε να εκτονωθούμε αφήνοντας τις σκέψεις μας,μ'αυτο τον τρόπο...

δε ξέρω..τι είναι τελικά...η έλλειψη επικοινωνίας,η αδυναμία να δούμε την πραγματικότητα μας,η λάθος ζωή που έχουμε σιωπηλά επιλέξει και προσπαθούμε να βρούμε διεξόδους ή ακόμα και λύσεις στα προβλήματα μας μ' αυτό τον τρόπο...

μ' έπιασε τώρα...μ' εκνευρίζει η υπερβολή ξέρεις...

οκ. όλοι έχουμε προβλήματα,όλοι έχουμε απογοητευτεί,έχουμε ζήσει λάθος καταστάσεις,αλλά γιατί θέλουμε να τα μεγαλοποιούμε και να τα παρουσιάζουμε με τραγικό τρόπο?ο καθένας τη λύση την βρίσκει ή όχι μέσα του...δε βοήθα η γνώμη των άλλων,δεν απαλύνουν τον πόνο τα απρόσωπα σχόλια...

μπορεί να είναι κατάθεση ψυχής και προσωρινά να νιώθεις απελευθερωμένος αλλά μέχρι εκεί...η ζωή είναι αλλού...εκεί τι κάνεις?εκεί είναι τα δύσκολα...στην πράξη...όχι στη θεωρία...εκεί που είσαι μόνος... “

Και η μουσική επιλογή από την ίδια  φίλη μου

Κυριακή, Φεβρουαρίου 14, 2010

Συλλέκτης στιγμών

Συλλέκτης στιγμών! Έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως ξέρουν αυτά.

Συλλέκτης μικρών στιγμών ζωής. Μικρών στιγμών που μπορούν να δίνουν την δύναμη να προχωράω. Να βαδίζω προς ένα τέρμα που δεν έρχεται όταν εγώ το επιλέξω αλλά όποτε αυτό διαλέξει να δώσει το τέλος. Μικρές στιγμές γεμάτες χαμόγελα. Μικρές στιγμές που κάνουν την καρδιά να χτυπά. Ένας χτύπος ακόμα. Μια ακόμα στιγμή που ξεψύχησε. Μια ανάσα που πέρασε. Μια στάλα που έπεσε και κάρπισε την γη. Μια στιγμή που μου έδωσε άλλη μια γεύση. Ένα ακόμα άρωμα να τριγυρνά στο νου. Γιασεμί, λεμονανθός, αγριοκερασιά, ……………  Μια λεπτή κόκκινη κλωστή που τυλίγεται στο κουβάρι του νου. Την αφή της μοναξιάς που μου χαϊδεύει το χέρι. Έχει όμως τόσο ζέστη Μια στιγμή που ποτέ δεν είναι ίδια, που ποτέ δεν εναλλάσσεται με άλλη της ίδιας έντασης και του ίδιου πάθους. Όπως οι χτύποι της δικής μου καρδιάς. Κάθε χτύπος διαφορετικός. Άλλοτε γρήγορος και άλλοτε αργός με μικρά διαστήματα διακοπής για να σε κάνουν να αγωνιάς. Θα έρθει ο επόμενος ; Θα δώσει μια ακόμα στροφή στην μελωδία;

Η ζωή ξέρει! Ναι μόνο αυτή ξέρει τον δρόμο που βαδίζουμε. Αυτή μαζί με την μοίρα προδιέγραψαν τις στιγμές χαράς. Οι δυό μαζί,  μοίρασαν τις στιγμές και βάλθηκαν να τις παίζουν σε μια παρτίδα πόκερ με τελικό νικητή την ψυχή. Αυτήν που το αέρι χτυπά και την γυρνά. Στην ανατολή και την χαρά ή στην δύση να καρτερεί την νέα μέρα. Αυτήν που κανείς δεν την κοιτά καθώς είναι άσχημη στο πρόσωπο μα όλοι την θέλουν να την καταχτήσουν. Και μοιάζει τόσο άδεια μερικές στιγμές!

Κάνει κρύο απόψε. Φυσά. Νέες στιγμές έρχονται. Νέα μέρα ξημερώνει. Νέες στιγμές θα φέρουν για να πάρουν την θέση των παλιών. Μίκρυνε το διάβα της νύχτας. Περνάει γρήγορα πια.

 

………………………………………………………………………………

Νάτην ήρθε πάλι η στιγμή. Και είναι παράξενη αυτήν την φορά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να γελάσω από ευχαρίστηση ; Να γελάσω που άργησε να έρθει; Να κλάψω που έφυγε άδοξα ; Να πάψω να αναρωτιέμαι και να πράξω; Τι;

Πάει πέρασε ! Φέρνει νέα και είναι γεμάτη σκέψεις. Και δεν ξέρω είναι καλές οι σκέψεις; Και δεν ξέρω είναι ……………

……………………………………………………………………………………………………………

Λίγες λέξεις ακόμα.

Κοίτα να δεις που πάλι ήρθε η στιγμή να γεμίσει υγρασία ο τόπος. Βρέχει! Αργά με τον ίδιο τόνο. Χτύπος και στάλα! Στάλα και ανάσα! Ανάσα και σκέψη! Σκέψη και αυγή…………

Ξημέρωσε ! Καληνύχτα !

Και εγώ σ’ αγαπάω! Δεν αντέχω πια να λέω το για πάντα ………

Δεν ………………

Λέξεις ……………………………

Καληνύχτα ………

Καλημέρα ………

Να κάνεις γιορτή !

 

Μην μιλείς!    Άκου !

Αν ένα δάκρυ κυλήσει μην το αφήσεις! Όχι   μην κλαις!  Άκου!   Δεν αξίζει  το δάκρυ!    Άκου!

 

Πριν το ακούσετε βάλτε ακουστικά να έρχεται ο ήχος και τα λόγια ακριβώς στο αυτί!  Κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε  …………………… Αφήστε τον νου ………… να ταξιδέψει!!!!!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 08, 2010

Το παιχνίδι της έμπνευσης …..

Η ανάρτηση αυτή είναι κάτι που δεν θα γινόταν. Μάλιστα δεν σας κρύβω οτι σκέφτηκα να ξεκουραστώ για λίγο διάστημα. Παρόλα αυτά επειδή ξέρω πως υπάρχει τουλάχιστον ένα άτομο που θα ήθελε να δει έστω και μια καλημέρα από μένα ,  αφήνω εδώ μια αγκαλιά, ένα φιλί και ένα τραγούδι.

 

 

Σου το είπα. Η έμπνευση σε μένα λειτουργεί με στόχο. Θέλει ένα ερέθισμα ένα κάτι για να με πλησιάσει. Δυστυχώς δεν έχω το χάρισμα όπως πάρα πολλοί άλλοι, φίλοι και μη, μπλόγκερ, που λειτουργεί το ταλέντο τους και μπορούν και γράφουν κατεβατά ολόκληρα.

Ορίστε τώρα πάντως η σκέψη με έκανε να σκαλίσω δύο γραμμές. 

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2010

Καλή Αποκριά

Σήμερα λέω να παινέψω τον τόπο μου αλλά και να σας δώσω μια ακόμα επιλογή για τις αποκριές.

Και όταν μιλάμε για αποκριές, εδώ στα μέρη μας, το μυαλό μας πηγαίνει αυτομάτως στο Ναουσαϊκο Καρναβάλι. Το διαφορετικό καρναβάλι που υπάρχει από αιώνες.

“Η παραδοσιακή αποκριά της Νάουσας, με το χαρακτηριστικό έθιμο «Γενίτσαροι και Μπούλες» που χρονολογείται από το 18οαιώνα και διατηρεί πάντα το παλιό τυπικό και καθημερινό ξεφάντωμα στους δρόμους, κάνουν ξεχωριστό και ξακουστό το καρναβάλι της Νάουσας.

Η αποκριά ξεκινά την Τσικνοπέμπτη και τελειώνει την καθαρή Δευτέρα διανύοντας δώδεκα ημέρες κεφιού, χορού και οινοποσίας. Το νταούλι και ο ζουρνάς ακούγονται διαρκώς σε κάθε γειτονιά της Νάουσας, συνοδεύοντας τα «μπουλούκια» των Γενιτσάρων, με μακρόσυρτους Μακεδονίτικους σκοπούς.”

Αντιγράφω από  την ιστοσελίδα του Δήμου Νάουσας :

“Την περίοδο της Αποκριάς, διαφορετικής από τις άλλες μέρες του χρόνου, κυριαρχούν το κέφι, οι αστεϊσμοί, τα πειράγματα αλλά κυρίως οι μεταμφιέσεις.

Στη Νάουσα, η Αποκριά χαρακτηρίζεται και από τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό, τη φιλόξενη διάθεση των Ναουσαίων, τα χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία γλέντια τους, τα σατιρικά καρναβάλια. Ιδιαίτερο και βασικότερο όμως στοιχείο είναι το έθιμο «Μπούλες» ή κατ' άλλους «Γενίτσαροι και Μπούλες». Ένα έθιμο με βαθιές ρίζες, που στο πέρασμα της μακραίωνης ιστορίας του ενσωμάτωσε στοιχεία της τοπικής παράδοσης και των ηρωικών αγώνων. Την μεγαλύτερη ακμή του γνώρισε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα και φθάνει αναλλοίωτο μέχρι τις μέρες μας.

Σε αντίθεση με την "αταξία" που επικρατεί τις μέρες της αποκριάς, το έθιμο της Νάουσας χαρακτηρίζει η πειθαρχημένη, τυποποιημένη και εξαιρετικής αισθητικής εμφάνισης των συμμετεχόντων. Το ντύσιμο, το μάζεμα, το προσκύνημα, το δρομολόγιο, το μουσικό ρεπερτόριο, οι χοροί, τα όργανα και οι συμμετέχοντες κρατούν εδώ και αιώνες τους ίδιους κανόνες.

Το έθιμο ξεκινάει την πρώτη Κυριακή της Αποκριάς, συνεχίζεται την Δευτέρα - τα μπουλούκια επισκέπτονται τα σπίτια των μελών τους και γλεντούν, επαναλαμβάνεται την Κυριακή της Αποκριάς (Τυρινής) - στην πλατεία των Αλωνίων γίνεται γλέντι με παραδοσιακούς μεζέδες και το φημισμένο Ναουσαίικο κρασί, συνεχίζεται την Καθαρή Δευτέρα και την Κυριακή της Ορθοδοξίας όπου όλα τα μπουλούκια συναντώνται στην περιοχή Σπηλαίου για να γλεντήσουν με παραδοσιακές πίτες, γλυκά του ταψιού και άφθονο κρασί.”

Κλείνω με μερικές φωτογραφίες από την αποκριά περασμένων χρόνων και σας καλώ να επισκεφθείτε την περιοχή αν θέλετε να δείτε και να ζήσετε μια διαφορετική αποκριά.

       

 

Εδώ θα βρείτε το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων.

Καλή Αποκριά!!!

Κυριακή, Ιανουαρίου 31, 2010

πες μου ένα παραμύθι!

Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε ένα μικρό χωριό στους πρόποδες ενός χιονισμένου βουνού. Στο χωριό όλοι ήταν φιλικοί και κανένας δεν πείραζε τον άλλο. Ζούσαν όλοι απασχολούμενοι με τα χωράφια τους και τα ζώα τους.  Το χωριό όμως ζούσε με ένα μεγάλο πρόβλημα. Στην κορυφή του βουνού κρυβόταν ένας δράκος που από το στόμα του ξερνούσε φωτιές. Μια φορά τον χρόνο ο δράκος κατέβαινε στο χωριό και έκλεβε  την ομορφότερη κοπέλα του χωριού.

Η μικρή Αγάπη μεγάλωνε με τις φροντίδες της μάνας της και μέρα με την μέρα γινόταν ομορφότερη. Η μητέρα της κάθε μέρα την έλουζε με ανθόνερο. Γέμιζε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό και έβαζε μέσα του τα ομορφότερα τριαντάφυλλα του κήπου και μερικές σταγόνες μέλι. Τα άφηνε να σιγοβράσουν για να αποβάλουν όλο το άρωμα τους.  Την άνοιξη πρόσθετε  αγριολούλουδα από το  διπλανό δάσος ενώ τον χειμώνα λεμονανθούς από την μεγάλη λεμονιά του κήπου τους. Καθόταν με τις ώρες και τις χτένιζε τα μεγάλα ίσια μαλλιά της με ασημένιες χτένες που είχε παραγγείλει σε ένα ξακουστό αργυροχρυσοχόο. Τα φορέματα της μικρής Αγάπης τα έραβε μόνη  η μητέρα της,  με  μεταξένια, βελούδινα και κασμιρένια  υφάσματα που παράγγελνε στον έμπορο που επισκέπτονταν το χωριό τους συχνά πυκνά. Ο πατέρας της που αγαπούσε την μουσική, κάθε βράδυ που επέστρεφε από τις δουλειές στα χωράφια, την έβαζε να καθίσει δίπλα του και της έπαιζε το αγαπημένο του βιολί. Παρά την κούραση της ημέρας φαινόταν ακούραστος όταν έπιανε το βιολί στα χέρια του για να παίξει στην πολυαγαπημένη του κόρη. Και το παίξιμο του ήταν μαγικό. Η Αγάπη μαγευόταν! Τέντωνε τα αυτιά της για να μην χάσει ούτε μια νότα από  την θεσπέσια μουσική.

Η Αγάπη είχε γίνει πια μια πανέμορφη κοπέλα. Η εφηβεία δεν άργησε να φέρει τα πρώτα σκιρτήματα. Ο Δημητρός ήταν ο πρώτος της έρωτας. Το μελαχρινό αγόρι που έτρεχε σαν αγριοκάτσικο στα χωράφια δεν πέρασε απαρατήρητο από την Αγάπη. Άλλωστε πως να γίνει αυτό; Τον έβλεπε καθημερινά που περνούσε μπροστά από το σπίτι της καβάλα στο κάτασπρο άλογο του. Βλέπεις ο Δημητρός ήταν ο γιός του γείτονα τους. Η αγάπη δεν άργησε να τους τυλίξει και τους δύο σε ένα πάθος δυνατό. Δεν ξεκόλλαγε ο ένας από την αγκαλιά του άλλου. Μέχρι την μοιραία στιγμή που εμφανίστηκε ο δράκος.

Κατέβηκε στο χωριό από το παγωμένο του βουνό και δεν άργησε να εντοπίσει πως η ομορφότερη κοπέλα του χωριού ήταν η Αγάπη. Παραφύλαξε και δεν ήταν δύσκολο για αυτόν να την αρπάξει. Την πήρε μαζί του και κίνησε  για την σπηλιά του στο χιονισμένο βουνό. Δεν πρόλαβε όμως να φύγει πολύ μακριά, όταν  είδε ότι ένα άσπρο άλογο έτρεχε προς το μέρος του. Σταμάτησε και περίμενε να πλησιάσει ο ανόητος που ήθελε να τα βάλει μαζί του. Ξέρασε μερικές φωτιές σε ένα δέντρο που βρέθηκε στον δρόμο του και το τύλιξε στις φλόγες. Το άσπρο άλογο είχε φτάσει γρήγορα δίπλα του. Ο Δημητρός  ξεπέζεψε και ζήτησε από τον δράκο να αφήσει αμέσως την Αγάπη. Ο δράκος γέλασε και πέταξε μερικές φωτιές προς το μέρος του Δημητρού. Μια από αυτές δεν πρόλαβε να την αποφύγει και του  έκαψε το πόδι. Η Αγάπη έβαλε μια τεράστια κραυγή πόνου που τρόμαξε τον δράκο. Γύρισε και την κοίταξε. Ήταν τόσο μικροκαμωμένη και απόρησε που βρήκε την δύναμη για αυτήν την κραυγή. Ο Δημητρός παρά το κάψιμο στο πόδι, κατόρθωσε να σηκωθεί όρθιος με την βοήθεια ενός δέντρου που ήταν εκεί κοντά.

-Άφησε την φώναξε προς το μέρος του δράκου.

Ο δράκος αντιγύρισε με μια νέα ανάσα φωτιάς. Το δέντρο όμως προστάτεψε τον Δημητρό με την ζωή του. Ο Δημητρός άρπαξε ένα κλαδί που καίγονταν και χίμηξε προς τον δράκο. Ο δράκος όμως τον πρόλαβε και στην επόμενη φλογισμένη ανάσα του, κατόρθωσε να κάψει το χέρι του Δημητρού. Μια δεύτερη κραυγή ακόμα πιο δυνατή από την πρώτη έκανε τον δράκο να κλείσει τα αυτιά του με τα χέρια του. Η Αγάπη κατόρθωσε να ξεφύγει από τα χέρια του δράκου και έτρεξε στον Δημητρό. Το παλικάρι ήταν σωριασμένο στο χώμα και σφάδαζε από τους πόνους της φωτιάς. Ο δράκος άρπαξε πάλι την Αγάπη στα χέρια του και ετοιμάστηκε να δώσει την τελευταία του ανάσα στον Δημητρό.

Τον πρόλαβε όμως η φωνή της Αγάπης.

– Άφησε τον. Μην τον σκοτώσεις. είπε με την μελωδική της φωνή. Άφησε τον να ζήσει και εγώ θα έρθω μαζί σου. Θα μείνω μαζί σου για πάντα.

Ο Δημητρός προσπάθησε να κάνει μια κίνηση να σηκωθεί μα ήταν μάταιο. Ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και έπεσε λιπόθυμος στο χώμα.

Ο δράκος τον άφησε να ζήσει. Πήρε την Αγάπη  και έφυγαν για την σπηλιά του.

Από τότε δεν τον ξαναείδαν στο χωριό. Κάποιοι είπαν πως αυτοκτόνησε όταν άκουσε την Αγάπη να τραγουδά τον έρωτα της για τον Δημητρό. Άλλοι είπαν πως η Αγάπη τον μεταμόρφωσε σε ένα όμορφο παλικάρι που τριγυρνούσε στο δάσος φωνάζοντας το όνομα της.

Άλλοι είπαν πως έπνιξε την Αγάπη σε μια δυνατή αγκαλιά του και όταν είδε τι έκανε, αυτοκτόνησε

Η Αγάπη δεν φάνηκε ποτέ στο χωριό

έμεινε για πάντα μαζί του

………………………

Τετάρτη, Ιανουαρίου 27, 2010

Για σένα

θα ‘θελα να ήμουν εκεί.

Μια αγκαλιά να σου χαρίσω

μια αγκαλιά να πάρω

με ένα φιλί να σε ζεστάνω

με ένα φιλί να φύγω

 

 

Ένα αληθινό τραγούδι να σε συντροφεύει.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010

Έρωτας

Σηκώθηκε και πήγε προς την έξοδο. Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου από το τασάκι που βρίσκονταν στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο, άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο χωρίς να ακούσει την φωνή του γείτονα που τον καλησπέριζε. Έβαλε μπρος και σε λίγα λεπτά ήταν έξω από το Ιατρείο. Κατέβηκε χωρίς να σβήσει την μηχανή του αυτοκινήτου. Ανέβηκε δύο δύο τα σκαλιά και βρέθηκε στον προθάλαμο του Ιατρείου. Ο κόσμος που περίμενε εκεί για την εξέταση γύρισε το κεφάλι και τον κοίταξε. Κανένας δεν τράβηξε τα μάτια του από πάνω του. Όλοι συνέχιζαν να τον προσέχουν. Αυτός έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα ακίνητος ψάχνοντας με το βλέμμα του εκείνη. Δεν άργησε να την δει να κάθεται πίσω από το γραφείο της στα δεξιά του προθάλαμου. Με βήμα σταθερό και στιβαρό πήγε προς το μέρος της.

- Σήκω φεύγουμε!

Η κοπέλα είχε κοκαλώσει.

-Σήκω φεύγουμε τώρα!  επανέλαβε.

Όλοι την άκουσαν να λέει, “τελικά είσαι περισσότερο τρελός από ότι πίστευα” .

Ο γιατρός μάταια φώναζε πως αν δεν γυρνούσε πίσω θα έχανε την δουλειά της.  ………………………………………….