Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2007

Ξημέρωμα


Πριν ακόμα 'ρθει η πρώτη ανάσα της μέρας

λόγια αγέρα, σκαλώσανε στα χείλη.

Παράξενα φανήκανε, εύηχα, γεμάτα ηλιαχτίδες,

μιλούσανε για έρωτες και πάθη.

Θα 'ναι απο την χθεσινή νυχτιά

που λιώναν τα κορμιά,

ξεχάστηκαν να αιωρούνται,

γεμίζοντας τον χώρο.

Μια αχτίνα φωτός, ξετύλιξε τα βλέφαρα

ερέθισε το οπτικό το νεύρο

που άνοιγε αργά.

Μια βελονιά ερέθισε την σκέψη

τσίμπησε τον νού,

σαν αφέτης του αγώνα να βρεθούν οι λέξεις.

Πλημμύρισε φώς, ξημέρωσε,

μα εκείνες ήταν ακόμα δίπλα μου

τρέχανε πέρα δώθε στοιχίζονταν στο φώς.

Λέξεις πολλές μα μιά μονάχα σταθερή.

Έρωτας! Ξημέρωμα στο χθές.

Δευτέρα, Ιουλίου 23, 2007

Ένα δωράκι

Ετοιμάζομαι πάλι για διακοπές και είπα κάνω ένα δωράκι.
Ένα μικρό βιντεάκι που δημιούργησε η αφεντιά μου.
Στην ουσία πρόκειται για ένα όμορφο τραγουδάκι ντυμένο με κάποιες εικόνες. Το τραγουδάκι το έφερε στον νού μου κάποιος άλλος, γι'αυτό και αφιερώνεται εκεί.

Υ.Σ. Άσκαρ μην πάει ο νούς σου πάλι στο πονηρό!!!!!

Παρασκευή, Ιουλίου 20, 2007

Άτιτλο

Σήμερα είναι ελεύθερη η μέρα και λέω να αφεθώ και εγώ ελεύθερος. Απλά να καταγράφω όσες σκέψεις θα έρχονται στο νού.
Ο δαυλός της Γλαρένιας δυστυχώς έχει πέσει σε λάθος χέρια και κατακαίει όλα αυτά που δεν έπρεπε να καούν. Αλήθεια με τόσα καμένα βουνά απορώ πως θα φαίνεται η όψη της Ελλάδας από ψηλά. Λέτε να μοιάζει καταμεσήμερο όπως είναι την νύχτα με τα φωτάκια; Μάλλον θα ήταν καλή ιδέα να κάνω καμιά επίσκεψη στο google earth..
Πάντως και εκεί να μην μπώ σε λίγες μέρες θα διασχίσω την Ελλάδα από Μακεδονία μέχρι Πελοπόννησο, σίγουρα λοιπόν θα τα δώ και από κοντά. Πρόσφατα πάντως που ήμουν Χαλκιδική στις περιοχές που κάηκαν πέρσι η καρδιά λύγισε. Να βλέπεις μαυρισμένα βουνά και μαύρους κορμούς δέντρους να σε κοιτάνε χωρίς καμιά αντίδραση στην γλυκειά θαλασσινή αύρα. Κρίμα.
Πώπω γλέντια ! Ο διπλανός μερακλώθηκε για τα καλά και μεσημεριάτικα το έριξε στα λαϊκά άσματα. Μα με τέτοια ζέστη πως το καταφέρνει; Εμένα με έχει πιάσει η καλοκαιρινή ραστώνη και αισθάνομαι πως αν βρεθώ για ένα δευτερόλεπτο σε μέρος χωρίς κλιματισμό θα λιώσω. Αυτή είναι και η αιτία που δεν πάω να του κάνω την παρατήρηση μου. Που θα πάει θα σταματήσει. Σίγουρα δεν θα βρεί ούτε αυτός το κουράγιο να το συνεχίσει για ώρα.
«…..ακόμα και η γυναίκα που αγαπώ, ακόμα και οι καλύτεροι μου φίλοι ….» Τουλάχιστον έχει μουσική που μ’ αρέσει. Ποιος ξέρει τι νταλκά κουβαλάει κι’ αυτός.
Πάντα όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι το ρίχνουμε στο τραγούδι. Το άκουσμα τους ρυθμού είναι ικανό να μας ταξιδεύει μακριά από τα προβλήματα μας.. Ορίστε ησύχασε κιόλας. Πάνω που άρχισε να μ’ αρέσει. Σκέφτομαι να βάλω εγώ τραγούδια μια και βλέπω ότι του αρέσει το ίδιο μουσικό είδος που αρέσει σε μένα.
Τραγούδια δεν ξέρω αν βάλω αλλά καφέ θέλω κατεπειγόντως। Ένα παγωμένο φραπέ με μπόλικα παγάκια. Μμμμμ δεν κρατιέμαι κλείνω εδώ και πάω να κάνω το καφεδάκι μου…॥


Υ।Σ। Στην φωτογραφία φαίνεται ο παραδοσιακός τρόπος για την ξήρανση ψαριών। Φιλετάκια τα ψάρια χωρίς κόκκαλο και αφήνωνται στην σκιά για να στεγνώσουν. Βλέπεις οι κρύες νύχτες του χειμώνα δεν θα αργήσουν να έρθουν και τότε το τσιπουράκι θα θέλει έναν καλό μεζέ για να το συνοδέψει.
Το βρήκα πρόσφατα στις διακοπές μου και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το αποτυπώσω σε φωτογραφία.

Πέμπτη, Ιουλίου 19, 2007

Ένας Δαυλός που μου δόθηκε απο την Γλαρένια

Και εκεί που καθόμουνα αμέριμνος και έπινα τον καφέ μου ξαφνικά περνάει μια καλοστεκούμενη κυρία απο δίπλα μου και μου βάζει στο χέρι ένα δαυλό।

Ξαφνιάστηκα! Τι έγινε αναρωτιόμουνα; Είναι πλέον τόσο πολλοί οι εμπρηστές που δεν βρίσκουν τι να κάψουν(καθώς τα κάψανε όλα πλέον) και θα αρχίσουν και να καίνε και ανθρώπους τώρα; Αλλά απο την άλλη αν είχε σκοπό να με κάψει δεν θα μου έδινε τον δαυλό στο χέρι, αλλά μάλλον θα την πέταγε κάτω απο την καρέκλα ώστε να καταφέρει να με ξεκουνίσει κιόλας!

Τελικά παρά τις σκέψεις μου η πραγματικότητα λέει οτι κρατάω ένα δαυλό στα χέρια μου και ήδη έχω αρχίσει να αγχώνομαι! Ερχονται στο μυαλό μου τα τρία κακά που μας μαθαίναν στο σχολείο। Πύρ, γυνή και θάλασσα। Σκεφτόμουν λοιπόν οτι απο την θάλασσα μόλις γύρισα και κατόρθωσα να βγώ αλώβητος, απο τις γυναίκες πάντα καμένος νιώθω άντε τώρα να δώ πως θα τα βγάλω πέρα με το πύρ। Δύναμη που την έχει η άτιμη। Λίγη ώρα την κρατάω στα χέρια μου και ήδη άρχισε να με πυρώνει και έχει και μια ζέστη απόψε। Πυρώνει είπα; Πιστεύω πως μόνο μία γυναίκα μπορεί να προκαλέσει την ίδια πύρωση σ'ένα άντρα και το αντίστροφο।

Ξαφνικά στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι πυρομανείς της αρχαιότητας। Πρώτος και καλύτερος ο Νέρων που δεν δίστασε να βάλει φωτιά σε μια ολόκληρη πόλη। Μάλιστα για να μην τον ξεχνάμε στην σημερινή εποχή του χαρίσαμε το όνομα του σε πρόγραμμα καψίματος που όλοι όσοι ασχολούμαστε με τους Η/Υ το έχουμε χρησιμοποιήσει।

Δεύτερος πυρομανής μάλλον κάπως νεώτερος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο μελομένος που αποφάσισε να κάψει όλους τους κ...ούς των ανθρώπων που κρατάνε την τύχη αυτής της χώρας στα χέρια τους। Μήπως να καίγαμε και τα χέρια όλων αυτών που τους ψηφίζουν για να μας κυβερνάνε? Καλά μια σκέψη έκανα।

Τώρα μόλις έκανα το λάθος να αφήσω ανοικτή την τηλεόραση και άκουσα τις ανοησίες περί του πράσινου καίει το πράσινο και περί άλλοθι που ψάχνουν κάποιοι και ξενέρωσα τόσο που νομίζω πως αν κρατήσω λίγο ακόμα τον δαυλό στα χέρια θα κάψω ότι υπάρχει δίπλα μου και στο τέλος θα μπώ και εγώ σ'αυτό το γαϊτανάκι της φλόγας σαν αυτοπυρπολούμενος।

Με συγχωρείς Γλαρένια που κόβω τόσο απότομα την πάσα για την φωτιά αλλά δεν αντέχω άλλο με αυτά που ακούω। Μάλιστα τον δαυλό σκέφτομαι να τον θάψω στην αμμουδιά της επόμενης παραλίας που θα βρεθώ για να μην καταλήξει σε λάθος χέρια πάλι.
Πάντως για την εξιλέωση μου έψαξα και βρήκα την φωτό με τον μοναδικό Γλάρο που κατάφερα να φωτογραφίσω.

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007

Καλοκαίρι .... σαν ταίρι!


Επέστρεψα απο τις ολιγοήμερες διακοπές μου με όμορφες εικόνες και σκέψεις।

Θέλω να προσθέσω εδώ λίγες σκέψεις που σκαλίστηκαν στο νού, κάποια απο αυτές τις μέρες τις ανεμελιάς:



Ανοίγω τα μάτια στο φώς

στα αυτιά μου φτάνει το γουργουρητό

μοιάζει να λέει έλα.

Θωριά μεγάλη, απέραντη ανοικτωσιά

Κάτι σημάδια αχνοφαίνονται

σημάδια που δύσκολα διακρίνεις।

Τα μάτια ακόμα σκέφτονται

την βραδινή γαλήνη।

Προσπαθούν να δούν, να διακρίνουν,

αν τα σημάδια έχουν ανθρώπινη μορφή

ή είναι άπνοα, πλαστικού σημάδια.

Σάββατο, Ιουλίου 07, 2007

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά ........


............. αχ Ελληνικό καλοκαίρι!
Ε!! Τι λέτε; Καλός ο μεζές; Άντε στην υγειά μας λοιπόν.

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2007

Αιρετικός

Πάνε τώρα λίγες μέρες που δεν έκατσα να γράψω τίποτα. Αισθάνομαι αυτό το κενό που διαπερνά το νου και όχι το στομάχι. Άφησα επίτηδες τον εαυτό μου να πάει διακοπές.
Δεν θα νοιάζεσαι και δεν θα ακούς τίποτα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η λύση είναι πάντα μία. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, δουλεία.
Τώρα όμως νιώθω την ανάγκη να γράψω. Ψάχνω θέμα. Πάρνηθα!! Τι άλλο; Μα όλοι με αυτό ασχολούνται . Γεμίζει την επικαιρότητα μέχρι την επόμενη καταστροφή!! Μέχρι να έρθει κάτι καινούργιο να γεμίσει τα κενά , όχι των ανθρώπων, αλλά των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Και μετά όλα αυτά που διαβάζουμε, ακούμε, γράφουμε, αισθανόμαστε, πονάμε θα χαθούν.
Μυστήρια τρένα είμαστε τελικά. Όσες παραμύθες και να μας πετάνε τα σαϊνια της επικαιρότητας εμείς τα κατεβάζουμε οι περισσότεροι αμάσητα, ή κάποιοι μασημένα και προχωράμε.
Ακούσαμε για τις καταστροφές των πυρκαγιών. Μα τώρα τις ανακαλύψαμε; Δεν έχουν ξανασυμβεί πυρκαγιές στην χώρα μας; Μα είναι σπάνια η χλωρίδα και πανίδα της Πάρνηθας και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Πολλά είδη δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν, να ξαναγεννηθούν. Ξέρουμε πόσα είδη έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από την χώρα μας; Γιατί ο πανικός;
Μην βιαστείτε όμως να με πετάξετε στην πυρά. Ούτε πυρομανής είμαι και πολύ περισσότερο ούτε καταπατητής. Απλά εκνευρίζομαι με την υπερβολή. Ακούω ειδήμονες επί ειδημόνων να λένε πως καταστραφήκαμε και ένα σωρό λόγια για να μας πείσουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πρωτεύουσα και να φύγουμε μακριά καθώς έρχονται όλα τα δεινά.
Τα λέω όλα αυτά για να τονίσω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να δείξουμε απέναντι σε κάθε καταστροφή που συναντούμε, είναι η περισυλλογή και η εκτίμηση των καταστάσεων με ψυχραιμία και λογική.
Να σώσουμε έστω αυτά που έχουμε. Έχω ας πούμε μια απορία : Έχω μάθει ότι το οικοσύστημα κρατάει μια ισορροπία για να μπορεί να πορεύεται . Όλα είναι έτσι τοποθετημένα ώστε να μπορεί να συμβιώνουν τα είδη το ένα δίπλα στο άλλο. Αν κάποιο είδος από κάποια αιτία αρχίζει να μεγαλώνει αυτό συνήθως γίνεται σε βάρος κάποιου άλλου είδους. Υπόθεση, αν κάποια είδη από τις καμένες περιοχές βρήκαν καταφύγιο στις μη καμένες περιοχές, αυτές θα μπορέσουν να κρατήσουν την ισορροπία τους; Το οικοσύστημα θα ξαναβρεί την ισορροπία του;
Υπάρχουν ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση; Η αναδάσωση είναι κάτι αναγκαίο; Μήπως θα προκαλέσει μεγαλύτερες ζημιές; Καθώς απ’ ό τι ξέρω η φύση έχει την ιδιότητα όπως είπαμε και παραπάνω να προσπαθεί να ισορροπήσει και σ’ αυτήν την προσπάθεια του έχει αρωγό την αναγέννηση του. Μήπως τελικά πρέπει να αφήσουμε την ίδια την φύση να κάνει την δουλεία της όπως ξέρει αυτή και όπως μας έχει αποδείξει ότι ξέρει να κάνει καλύτερα;

Κυριακή, Ιουλίου 01, 2007

1η Πανσέληνος

Χθές είχε πανσέληνο. Η πρώτη του καλοκαιριού. Μας μένει άλλη μία στις 30-7 και μετά η τελευταία του καλοκαιριού στις 28 Αυγούστου. Αυτή η τελευταία είναι η αρχόντισσα του καλοκαιριού.


Πάντως έτσι για πρόγευση μια φωτό της χθεσινής.