Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

Χαλαράάάάάάάάάάάάά΄.


Η ελληνική ψυχή δυστυχώς απέτυχε αυτή την φορά. Δέν πειράζει όμως. Την επόμενη φορά ίσως σταθούμε πιο τυχεροί και ψύχραιμοι. Μην στεναχωριέσται παιδιά εμείς θα ξαναπάμε να πιούμε το καφεδάκι μας αραγμένοι στις πολυθρονάρες μας, διηγούμενοι τα κατωρθώματα σας.
Καφεδάκι ή για την ακρίβεια το φραπεδάκι μας. Τον δικό μας καφέ. Απ' ότι γνωρίζω ένα είδος καφέ που δεν πίνεται πουθενά αλλού στον κόσμο, παρά μονάχα στην Ελλαδίτσα μας. Αφορμή για αναζήτηση. Εφευρέτης του ο Δημήτριος Βακόνδιος, το 1957 στην διάρκεια της Διεθνούς Εκθέσεως της Θεσσαλλονίκης. Λόγω του οτι δεν έβρισκε ζεστο νερό για να κάνει τον καφέ του δοκίμασε το κρύο νερό και του προέκυψε ο Φραπέ. Η ευρηματικότητα μας ορισμένες φορές είναι τόσο απλή που μετά απορούμε πως και δεν το είχε σκεφτεί κανένας άλλος μέχρι τότε. Τελικά ο φραπέ πρέπει να είναι δεμένος με την ζωή του Έλληνα. Γελάμε και είμαστε χαρούμενοι, με το φραπεδάκι το περνάμε. Θλιμένοι και στεναχωρημένοι πάλι στον φραπέ το ρίχνουμε. Ακόμα και όταν θέλουμε να ερωτευτούμε τον καφέ επικαλούμαστε - (Πάμε για ένα "καφεδάκι";)-. Ταιριάζει με την ψυχολογία μας τελικά. Αργά, απολαυστικά και χαλαρά. Φοβάμαι μάλιστα καμιά φορά οτι αν συμβεί νέα κατοχή θα πουλάμε την ψυχή μας για ένα φραπέ.
Τελικά μήπως η διαφήμιση ενός ουίσκι που ωριμάζει αργά μέσα σε δρύινα βαρέλια με τους εργάτες να παίζουν με τις τάπες των βαρελιών, έχει γυριστεί στην Ελλάδα; Μάλιστα μου είρθε το σκηνικό. Παραλία, ήλιος, τραπεζάκι, καρεκλίτσα, "χυμένοι" πάνω της και στην προέκταση του χεριού μας το ποτήρι με τον φραπέ.
Περιμένουμε να ωριμάσει το ουίσκι που έχουν παρασκευάσει οι βοηθοί μας, οι Αλβανοί και γενικά κάθε φυλή οικονομικού μετανάστη που υπάρχει στην Ελλαδίτσα μας.
Λοιπόν πολύ έγραψα πάω για φραπέ.

2 σχόλια:

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Σε λίγο,
θα τρεφόμαστε μόνο με σημαίες...

George είπε...

Την πνευματική τροφή δεν την θέλει κανείς;