Τετάρτη, Νοεμβρίου 29, 2006






Έγραφα επί ώρα μια ιστορία που σκαρφίστηκε η κούτρα μου και πάνω που ήμουν έτοιμος να κάνω publish κάτι γίνεται και χάνεται. Απογοήτευση. Τι να πώ; Κέρασμα τουλάχιστον το τριαντάφυλλο και το χαρούμενο χειροποίητο λουλουδάκι.

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Τα έκανα σαλάτα


Είπα να αλλάξω το blog σε beta και τελικά μου τα έκανε μαντάρα. Έχασα τα ονόματα σας και δεν καταφέρνω να βγάλω άκρη ποιός έγραψε τι. Ούτε βέβαια μπορώ να βάλω τα ονόματα σας. Συγχωρήστε με που σας μπέρδεψα. Μόνο όσοι χρησιμοποιούν αγγλικούς χαρακτήρες φαίνονται κανονικά. Ελπίζω ότι στα καινούργια σχόλια σας θα εμφανιστούν και τα ονόματα σας και ας είναι στα ελληνικά.

Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2006

Καιρός να ποστάρω πάλι. Καθώς εδώ και δέκα ημέρες αισθάνομαι να έχω εργαστεί για δέκα μήνες. Πολύ δουλειά μαζεμένη και παρατημένη. Κλασικός Ελληνάρας δηλαδή. Τα αφήνουμε όλα μέχρι την τελευταία στιγμή, και λίγο πριν το φίνις φορτσάρουμε και όπου φτάσουμε. Έτσι λοιπόν και εγώ είχα παρατήσει ένα σορό δουλειές και αναγκάστηκα να τρέχω και να μην προλαβαίνω. Ελπίζω να αρχίσω να ηρεμώ καθώς αισθάνομαι τέτοια κούραση που μόνο το καράβι της Αλκυόνης με σώζει.
Αα!!!!!! Για όσους δεν το μάθανε η Αλκυόνη βάζει καράβι για κρουαζιέρα αναψυχής.

Αυτό είναι το σκυλάκι μου σε νεαρή ηλικία. Το χρωστάω σε μια φίλη. Είναι αρκετά χαριτωμένος και ο μοναδικός σκύλος που έχω δεί να στέκεται πολλές ώρες της ημέρας στα δύο πόδια. Μάλλον άνθρωπος ήθελε να γεννηθεί αλλά του βγήκε να ανήκει στους τετράποδους φίλους μας.

Τρίτη, Νοεμβρίου 21, 2006


Θέλω να γράψω αλλά αισθάνομαι οτι σταμάτησε η έμπνευση μου. Δεν ξέρω ποιό θέμα να αγγίξω. Βέβαια ποτέ δεν αισθάνθηκα οτι έχω ικανότητα στην συγγραφή. Άσε δε που είμαι και ανορθόγραφος. Τι να πείς; Ίσως κάποιος να ρωτούσε και τότε γιατί το παιδεύεις αυτό το "άθλημα". Θα του απαντούσα ότι δεν ξέρω ούτε εγώ γιατί μου βγήκε αυτή η ανάγκη. Τέλος πάντων ας μην σας κουράσω παράπανω. Σκέφτομαι απλά να σας χαρίσω λίγα λουλούδια ακόμα.

Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006


Χάρισμα σε όσους επισκεφτούν αυτό το Blog, μαζί με την όμορφη καλησπέρα μου.

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Για σένα

Είχα ωραία διάθεση σήμερα αλλά κάποιος φρόντισε να με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Τον ευχαριστώ και σκέφτομαι να του χαρίσω αυτό το τριαντάφυλλο.

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Σύνθεση

Σήμερα το πρωϊ ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Όλη την νύχτα την πέρασα αγκαλιά με το μπουκάλι το ουϊσκυ. Ότι είχα προλάβει να το αγοράσω απο την κάβα που βρίσκεται κάτω απο το σπίτι μου.
Ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρυσα την φωτογραφία σου -εκείνη που είχαμε τραβήξει στην προπέρσινη εκδρομή μας στον Βόλο- που πάνω της αντανακλούσε μία ηλιαχτίδα που είχε καταφέρει να τρυπώσει μέσα απο τις γρύλιες του παντζουριού. Είχε καταφέρει να τρυπώσει και αντανακλούσε πάνω στο τζάμι προσπαθώντας να τραβήξει το βλέμμα μου πάνω σου.
Αισθάνθηκα να δέχομαι την καθημερινή εσωτερική μου σφαλιάρα. Ένιωσα την ανάγκη να αναπνεύσω, καθώς και η ατμόσφαιρα απο την κατανάλωση του τόσου αλκοόλ και των τσιγάρων που με συντρόφευσαν όλη την νύχτα είχαν ελατώσει το οξυγόνο του δωματίου.
Ανακάθισα στο κρεβάτι τράβηξα το συρτάρι του κομοδίνου και βάλθηκα να μυρίζω την κολόνια που απο μικρό παιδάκι έκρυβα εκεί. Η οσμή του λεμονιού διείσδυσε στα ρουθούνια μου και επιτάχυνε το πρωϊνό μου ξύπνημα, προσκαλώντας στον νού μου στιγμές της παιδικής μου αθωότητας. Τότε που κάθε Κυριακή πρωί τρέχαμε να πλυθούμε και να γεμίσουμε τα μαλιά μας με κολώνια, πριν ξενικήσουμε για το κυριακάτικο εκκλησιασμό μας, κάτω απο την καθοδήγηση του πατέρα και την αγωνία της μητέρας μας να πάμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ήρθαν στον νού μου οι φωνές της "γρήγορα να μην χάσουμε το ευαγγέλιο". Η εσωτερική φώτιση, ήρθε στο νού του σήμερα.
Ξεπερνώντας τις σκέψεις μου σηκώθηκα και οδηγήθηκα στην κουζίνα. Έπρεπε επειγόντως να φτιάξω ένα καφέ μήπως καταφέρω να ξεπεράσω τον φοβερό πονοκέφαλο που είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορος. Γυρνώντας απο την κουζίνα το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον καθρέπτη του χώλ. Η εικόνα που αντίκρυσα με έκανε να σταματήσω απότομα και να τρέξω προς το μπάνιο, μήπως και καταφέρω να συμμαζέψω αυτό το φάντασμα που αντίκρυσα μπροστά μου.
Μετά απο κανένα δεκαπεντάλεπτο επέστρεψα στην κουζίνα. Το βλέμμα μου έπεσε πάλι στον καθρέπτη. Ναι μάλλον κάτι είχε γίνει απο την προσπάθεια που κατέβαλλα στο μπάνιο. Η όψη μου άρχισε πάλι να θυμίζει την καθημερινή μου εικόνα.
Αφού ήπια δύο γουλιές καφέ, έτρεξα να ετοιμαστώ, καθώς διαπίστωσα ότι ήδη θα έφτανα με δεκάλεπτη καθυστέρηση στο γραφείο. Ευτυχώς το ντύσιμο μου είναι πλέον τόσο κλασικό που δεν δυκολεύτηκα καθόλου για να βρώ τι θα φορέσω. Παρόλα αυτά είχα αρχίσει να συνέρχομαι απο το χθεσινό ξενύχτι και η διάθεση μου, έπαιζε με τα έντονα αισθήματα που μου κράτησαν συντροφιά όλη νύχτα. Προσπαθώντας να τραβήξω απο την ντουλάπα μου το μπλέ μου πουλόβερ, έπεσε στο πάτωμα το κόκκινο μαντήλι που φορούσα στην ξένοιαστη εποχή της εφηβείας. Χωρίς δεύτερη σκέψη το τύλιξα στο λαιμό μου. Είχα αποφασίσει οτι θα το προσθέσω ως αξεσουάρ της αμφίεσης μου για σήμερα. Η όψη μου ίσως θύμιζε το φάντασμα εκείνης της τάξης των δεκαεπτά μου χρόνων, μα δεν με ένοιαζε.
Έφτασα στο γραφείο με δεκάλεπτη καθυστέρηση και με μία εμφάνιση που ήταν έξω απο αυτήν που με είχαν συνηθίσει.
Μία υπογραφή σας παρακαλώ ακούστηκε η φωνή του προϊσταμένου μου.........


Υ.Γ. Η ιστορία αυτή συνθέθηκε απο τους τίτλους των post της φίλης μου Αλεξάνδρας(Ελπίζω να με συγχωρέσει για αυτήν την "κλεψιά μου") .

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006




Φλώρινα 2003

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

Διαφωνώ άρα υπάρχω; (εσωτερική αναζήτηση)

Τελικά ή εγώ είμαι πολύ αντιδραστικό στοιχείο ή έχω αρχίσει να γεροξεκουτιάνω ή ο κόσμος δεν βαδίζει καλά. Ή μάλλον καλύτερα ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Το μεσημέρι είχα μια συζήτηση με ένα συνάδελφο και το μόνο που καταφέραμε είναι σχεδόν να ρθούμε στα χέρια. Εισέπραξα τόσες αναφορές ότι δεν μπορεί να με καταλάβει που άρχισα να αναρωτιέμαι αν πράγματι τα λέω τόσο μπερδεμένα που μάλλον δεν με καταλαβαίνει ο κόσμος. Η αλήθεια βέβαια ήταν διαφωνία ώς προς την ουσία δεν εντόπισα. Η διαφωνία προέκυψε τουλάχιστον απο την δική μου μεριά ότι δεν δέχομαι οτι η γενιά των 50 χρόνων σήμερα και προς τα κάτω είμαστε άχρηστοι και για αυτό δεν αντιδράμε στα τόσα προβλήματα που συναντάμε στις μέρες μας.
Ε λοιπόν αυτό εγώ δεν το δέχομαι. Θεωρώ οτι η μή αντίδραση μας δεν οφείλεται στην αχρηστοσύνη μας αλλά στην μιζέρια μας που μας έχουν καταδικάσει όλοι όσοι ελέγχουν την διατύπωση της μαζικής άποψης. Δεν είναι δυνατόν με τον καταιγισμό απόψεων που δεχόμαστε απο όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να διαμορφώσουμε άποψη αντικειμενική και δίκαιη. Τι να πρωτοακούσεις τις απόψεις απο τις εφημερίδες διαφορετικών αποχρώσεων, που τώρα τελευταία μάλιστα γίνεται και μεγάλος λόγος για πληρωμένες ειδήσεις , τα κανάλια επίσης διαφορετικών πεποιθήσεων και ενδείξεων, τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ που σχεδόν πάντα λένε την μισή αλήθεια; Πώς μπορεί κάποιος να διαμορφώση εμπεριστατωμένη άποψη για ένα θέμα όταν ακούει αντιφατικά πράγματα χωρίς να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης; Με ποιά παιδεία, με την ευρύτερη έννοια , την παιδεία του εύκολου πλουτισμού, της αρπακόλας, ή του ωχαδερφισμού;
Τελικά είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω;