Τρίτη, Ιουνίου 30, 2009

Διάλειμμα

Κάποια στιγμή στην ζωή μας χρειάζεται να κοιτάμε όσα πέρασαν, να κάνουμε την αυτοκριτική μας, και αφού συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας να μαζέψουμε όσα πρέπει να μείνουν και να συνεχίσουμε. Βλέπεις η ζωή δεν σταματά ποτέ. Ίσως να επιθυμούμε να σταματήσει σε κάτι, σε ένα χρόνο παρελθοντικό μα αυτή είναι η ομορφιά της ότι δεν σταματά ποτέ. Είναι αμείλικτη και μας "διατάζει" να συνεχίσουμε. Μας προστάζει οτι δεν έχουμε δικαίωμα να καθυστερούμε και είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε.
Μια τέτοια στιγμή ήρθε και για μένα. Καιρός για αυτοκριτική και προσπάθεια να προχωρήσω. Για λίγο όμως έχω την ανάγκη να σκεφτώ. Την ανάγκη να λείψω για λίγο, για μερικές ανάσες. Ελπίζω να μην τελματώσω και να πάρω κουράγιο να συνεχίσω να γράφω. Βλέπεις έστω και αυτές οι λίγες γραμμές που γράφονται εδώ είναι γιατί τις χρειάζομαι. Περισυλλογή λοιπόν.

Σάββατο, Ιουνίου 27, 2009

Πέμπτη, Ιουνίου 25, 2009

Μαντινάδες


Σήμερα που καθόμουνα και βαριόμουν να κάνω οτιδήποτε το έριξα στο ιντερνετο-σεργιάνι. Οι παλιότεροι ίσως θυμούνται οτι συνήθως σε τέτοιες στιγμές εκτός απο το να φιλοσσοφώ την ζωή :) ψάχνω και μαντινάδες. Σήμερα λοιπόν είπα να αρκεστώ στις μαντινάδες. Να μερικές που συγκράτησα και σας τις μεταφέρω. Απολαύστε τες.


Ποτέ σου μη βαρείς πουλιού εκτός κι αν έχεις μόνο το θάρρος να μοιράζεσαι τσι μάνας του το μ- πόνο.

Αγαπη ειναι την καρδιά στα δυό να την χωρίζει το 'να κομματι να κρατεί και τ'αλλο να χαρίζει

Τη θελω Θε μου, την ποθω μα παλι αυτο δεν φτανει παλι μια μερα θα την δω σε αλλουνου αγκαλη

Υπάρχει δάκρυ τσι χαράς και γέλιο πονεμένο και λογική που άνθρωπο στη τρέλα έχει φερμένο

Εμενα το 'χει η μοιρα μου το 'χει το ριζικο μου οτι αγαπω να μην μπορει να γινεται δικο μου.

Πότε θα έρθει η στιγμή για να παρανομήσω λίγες στιγμές του έρωτα με σένα να τις ζήσω


Α! και μια που το θυμήθηκα! Μην ξεχνάτε να γελάτε με την ψυχή σας! Κάνει καλό!

Δευτέρα, Ιουνίου 22, 2009

Λίγα λόγια για την αγάπη.

Κάθομαι και διαβάζω τον τίτλο του μπλόγκ μου. "Η μεγαλύτερη δύναμη πάνω στην γη είναι η αγάπη. " Και οι πιό δυνατοί πάνω στην γη είναι όσοι ξέρουν να αγαπούν συμπληρώνω. Δυστυχώς όμως όσο πάει και σπανίζουν αυτοί που ξέρουν να αγαπούν. Είναι δύσκολη η αγάπη. Είναι δύσκολο να μπορείς να αγαπάς. Είναι δύσκολο να νιώθεις την αγάπη και όχι απλά να λες σε αγαπώ. Πάντα έτσι ήταν όμως η ζωή. Πάντα η λέξη σ΄αγαπώ έμενε μόνο στα λόγια και δύσκολα γίνονταν πράξη.
Αφορμή για αυτά τα λίγα λόγια μου στέκεται ένα κορίτσι, σπάνιο για την εποχή μας, και ας μην το παραδέχεται οτι είναι σπάνια. Μου έδειξε με τις πράξεις της οτι ξέρει να αγαπά. Και μην βιαστείται να πείτε τυχερέ Γιώργη. Δεν είναι απαραίτητο να αγαπά εμένα. Απλά μπόρεσα μέσα απο τις ενέργειες της να δώ πως είναι η αληθινή αγάπη. Αυτό που πάντα έψαχνα το είδα να συμβαίνει και μάλιστα σε πολλαπλάσια κατάσταση απο αυτήν που εγώ εννοούσα αγάπη. Αισθάνομαι λοιπόν την ανάγκη να την ευχαριστήσω. Αν κάποτε την βγάλει ο δρόμος της εδώ ελπίζω να δεί τις ευχαριστίες μου. Τυχερός ο αγαπημένος της, αλλά για να τον διαλέξει ένας τέτοιος άνθρωπος πάει να πει πως του αξίζει.

Τετάρτη, Ιουνίου 17, 2009

Άλλο ένα πρέπει….

Είναι ωραία η θάλασσα να την θωρείς από ψηλά

Να βλέπεις να λαμπυρίζουν τα νερά της στο φώς του ήλιου

Να ανακλώνται οι αχτίνες και να δίνουν όμορφα χρώματα στα μάτια

Να κοιτάς τις βαρκούλες πως ξεμακραίνουν από την στεριά και σιγά-σιγά να χάνονται από τα μάτια

Να γίνονται μια μικρή κουκίδα του ορίζοντα

Ή όταν κοντοζυγώνουν να βλέπεις την κουκίδα σιγά-σιγά να παίρνει την μορφή που της πρέπει

Σε νοστάλγησα θάλασσα Σε πεθύμησε ο νους

Να δει τα χρώματα σου και να νιώσει την αλμύρα σου

Θα έρθω ! Μου έλειψες βλέπεις ! Πρέπει να έρθω!

Κυριακή, Ιουνίου 14, 2009

Εικοσιδύο χρόνια πριν.......



Πάντα αυτές οι μέρες του Ιούνη(εκεί στα μέσα του δλδ) τις αισθανόμουν ώς μέρες εθνικής ανάτασης αλλά ποτέ δεν κάθισα να αναρωτηθώ ποτέ το γιατί. Σήμερα τυχαία λοιπόν έπεσα πάνω πάνω σε μία ανάρτηση του μπλόγκ ΤΕΦΤΕΡΙ και μπόρεσα να δώσω μια εξήγηση. Όλα ξεκίνησαν μερικές δεκαετίες πριν. Νεαρός στην δεύτερη δεκαετία της ζωής μου και μακριά απο το σπίτι μου, στα όμορφα χρόνια της φοιτητικής ζωής. Ένα αθλητικό γεγονός είχε καταφέρει να συναρπάσει και να καθηλώσει στις τηλεοράσεις του όλη σχεδόν την Ελλάδα. Είχαμε καταφέρει να κάνουμε το θαύμα σε ένα ομαδικό άθλημα, το μπάσκετ, και η χώρα μας να τραβήξει πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Οι ηρωικές εύστοχες βολές ενός άγνωστου τότε γίγαντα πάνω των δύο μέτρων Αργύρη Καμπούρη (2:07 μ, αν θυμάμαι καλά) ή την αγκωνιά που έφαγε ο Γιαννάκης και σωριάστηκε στο παρκέ και όλη η Ελλάδα πόνεσε και είπε πως αποκλείεται να μπορέσει να σηκωθεί, και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του είδε να σηκώνεται αμέσως ο μεγάλος αρχηγός και να συνεχίζει λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Ο μεγάλος όμως στηλοβάτης και σίγουρα αυτός που εμφήσυσε την αλλαγή της νοοτροπίας που ήθελε να τρώμε πάντα σφαλιάρες απο τις υπόλοιπες χώρες, Νίκος Γκάλης. Δυστυχώς όμως δεν τον χορτάσαμε όσο θα θέλαμε καθώς τερμάτισε την καριέρα του κάπως πρόωρα ή έστω ξαφνικά και έκτοτε ασχολείθηκε να διδάξει στα νέα παιδιά την τέχνη και τα μυστικά του μπάσκετ.Πώπω γύρισα εικοσιδύο χρόνια πίσω (1987) και θυμήθηκα πολλά τελικά. Πάντως ας προσπαθήσω να θυμηθώ και τους υπόλοιπους της μεγάλης εκείνης ομάδας. Φασούλας, Ανδρίτσος, Φιλίππου, Χριστοδούλου, Ρωμανίδης, Παταβούκας, Σταυρόπουλος. Ελπίζω να τους θυμήθηκα όλους. Ευρωμπάσκετ 87 να και ο σύνδεσμος για το θέμα απο το μπλόγκ ΤΕΦΤΕΡΙ.

Πέμπτη, Ιουνίου 11, 2009

φυλακισμένες τουλίπες

ένα τραγουδάκι με μερικές φωτογραφίες μου

Τετάρτη, Ιουνίου 10, 2009

Κάπου το διάβασα

"Είναι ηλίθιος όποιος ξέρει το σωστό και κάνει το λάθος.
Όποιος ξέρει το σωστό και κάνει το λάθος είναι απελπισμένος ή ευάλωτος"

Λίγες φράσεις με πολλές αλήθειες!

Σάββατο, Ιουνίου 06, 2009

Ένας απρόσκλητος επισκέπτης

Σας είπα τι έπαθα πριν λίγο καιρό;
Καθόμουν αμέριμνος και απολάμβανα το καφεδάκι μου στην αυλή του σπιτιού μου όταν ακούω ξαφνικά
«Πω πω !! Τι μεγάλο ποντίκι είναι αυτό;»
Αλαφιάστηκα στο άκουσμα της λέξης ποντίκι και σηκώνομαι άμεσα να δω και εγώ το «μεγάλο ποντίκι». Το εντοπίζω λοιπόν με την ματιά μου και αμέσως ταράχτηκα.
Μονολογώ !! «Αυτό δεν είναι ποντίκι, αλλά τεράστιος αρουραίος και μάλιστα από τους μεγαλύτερους που έχω συναντήσει». Πλησιάζω από πιο κοντά, και οι αμφιβολίες αρχίζουν να με ζώνουν.
Ξανά-μονολογώ! «Ρε συ αυτό έχει άσπρη πλάτη, δεν μπορεί να είναι ποντίκι.» Έχω πλησιάσει πλέον αρκετά και η όραση πια δουλεύει καλύτερα όπου διαπιστώνει ότι τελικά δεν πρόκειται ούτε για ποντίκι ούτε για τεράστιο αρουραίο. Η έκπληξη μεγαλώνει καθώς η μνήμη ξυπνά και η εικόνα που αντικρίζουν τα μάτια δείχνει καθαρά ότι πρόκειται για ένα πανέμορφο σκαντζοχοιράκι. 'Ένα όχι και τόσο μικρό αλλά σίγουρα χαριτωμένο σκαντζόχοιρο. Σουλατσάρει μέσα στα χόρτα ψάχνοντας πιθανότατα για τροφή.
Γνωρίζω ότι οι σκαντζόχοιροι αγαπούν να τρώνε φίδια και αστραπιαία ο νους ψάχνει να βρει το θήραμα του. Μάταιο όμως . Δεν κατάφερα να βρώ τίποτα. Το μόνο που προλαβαίνω είναι να αρπάξω την φωτογραφική μηχανή και να αποθανατίσω τον παράξενο ταξιδιώτη που βρέθηκε στα μέρη μου.
Μέσα σε μερικά λεπτά αφού μου έδωσε την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες, εξαφανίστηκε το ίδιο απρόσκλητα όπως είχε εμφανιστεί.

Παρακάτω φαίνονται μερικές απο τις φωτογραφίες που πρόλαβα να τραβήξω.

Τετάρτη, Ιουνίου 03, 2009

Έτσι ξαφνικά - Φλασιά


Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος και λέω να το μοιραστώ μαζί σας.
Μην με ρωτήσετε το γιατί! Δεν θα μπορέσω να το εξηγήσω.
Σημασία έχει οτι αυτήν την στιγμή αισθάνομαι χαρούμενος και αυτό μου αρέσει. Είναι στιγμές που πολλές φορές την ζωή μας την τυραννάμε με προβλήματα που η λύση τους είναι μπρος στα μάτια μας αλλά δυσκολευόμαστε να την δούμε. Όταν όμως την ανακαλύπτουμε και βλέπουμε το πόσο κοντά μας ήταν τόσο καιρό τότε μπορούμε να συνηδειτοποιήσουμε το μεγαλείο της βλακείας μας αλλά και να απολαύσουμε την ευχαρίστηση της λύσης.
Αυτό λοιπόν συνέβει και σε μένα.

Τώρα όμως είμαι χαρούμενος και θέλω να παραμείνω έτσι.

Δευτέρα, Ιουνίου 01, 2009

Ζωή




Προσπαθώ να δώ τι χρειαζόμαστε τελικά στην ζωή για να είμαστε ευχαριστημένοι;
Καταλήγω ότι τα απαραίτητα συστατικά είναι τα εξής:

Χρήμα


Ασφάλεια


Ευτυχία