Εξομολόγηση

Είχα αποφασίσει να σταματήσω να γράφω στο ύφος που όλοι γνωρίσατε. Μα να που λίγα λεπτά στο μπαλκόνι και το δροσερό ανοιξιάτικο αεράκι με οδήγησαν στα γνώριμα μονοπάτια μου. Ένα αεράκι που το απόλαυσα για λίγα λεπτά της ώρας μόνος, ήρεμος.

Στο νου άρχισαν να έρχονται σκέψεις, συναισθήματα, ανασκόπηση της περιόδου και της κατάστασης που νιώθω. Αυτό το παράλογα παράξενο συναίσθημα του απροσδιόριστου. Αυτό που η λογική προσπαθεί να οριοθετήσει να το αποκρυπτογραφήσει και που αδυνατεί να το κάνει. Είναι ανάμικτα όλα. Μια γλύκα και μια ζέστη που θέλω τόσο να βιώσω τόσο να ζήσω. Και όμως κάτι με φρενάρει. Είναι αυτό το όνειρο που το ζω χρόνια τώρα. Αυτό που βλέπεις το ρόδο και μυρίζεις τον αέρα γύρω του που μοσχοβολά και όταν σκύβεις να ρουφήξεις το άρωμα του από απόσταση λίγων εκατοστών μένεις μετέωρος εκεί στο κενό και οι αισθήσεις χάνονται, δεν μπορείς να μυρίσεις τίποτα. Δεν αντιδρούν οι αισθήσεις. Δεν νιώθεις αν είναι άρωμα που έχει χαραχτεί στο μυαλό ως όμορφο ή άσχημο.

Το πέταγμα του αρπαχτικού που πέρασε δίπλα μου, με συνεφέρει. Δίνει το στίγμα της αληθινής ζωής και η φωνή από το διπλανό παράθυρο με καθηλώνει ότι υπάρχει ένας αληθινός κόσμος δίπλα μου που πρέπει να ζήσω.

Κάπου εκεί ήρθε και η “φωνή” σου φίλε άσκαρ. Γίνε κυνικός έλεγες. Άσε τα γλυκόλογα και τα αεροσυνοδιλίκια. :)

Εντάξει λοιπόν. Το προσπαθώ φίλε μου και ίσως κάποτε καταφέρω  να γίνω κυνικός.