Ακούγωντας το «Και συ θα φύγεις» του Τόλη Βοσκόπουλου .
Ξέρω οτι τώρα πλέον ούτε διαβάζει αλλά και ούτε γράφει κάποιος σχόλια εδώ.
Ως συνήθως. Απόμεινα μόνος που τόσο πολύ ζητούσα τον τελευταίο καιρό. Τι να κάνεις η ζωή μας κύκλους κάνει που λέει και η Χαρούλα. Κάποτε ίσως καταλάβουν αυτοί που πρέπει να το κάνουν.
Να πώ πάντως για αυτόν που έγραφε οτι είναι προτιμότερη η αλήθεια απο το ψέμα. Απο μικρός έμαθα δυστυχώς να λέω αλήθειες και ας είναι πικρές. Πάντως είναι κρίμα που δεν συνεχίζεις την γραφή σου.
Εσένα πάντως φίλε αναγνώστη τι άλλο να σου πώ παρά μονάχα καλή τύχη στα όνειρα σου.
2 σχόλια:
Δεν είσαι μόνος...
Κορίτσια σας ευχαριστώ που μου δίνεται κουράγιο οτι δεν είμαι μόνος. Το θέμα βέβαια είναι οτι όλα αυτά παραμένουν λόγια.
- Ιωάννα έχει τέτοια μοναξιά η ψυχή μου που αισθάνομαι οτι έχει μια πληγή που δεν θα σταματήσει ποτέ να αιμοραγεί. Ίσως αν με "γνώριζες" νωρίτερα θα καταλάβαινες οτι τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος.
- Kathrin Πρώτη σκέψη: το βουνό μίλησε. Το γιατί αναζητούσα την μοναξιά μου ίσως και να το ξέρεις. Αν δεν το ξέρεις και προς απάντηση, σου αφιερώνω ένα τραγούδι που σίγουρα γνωρίζεις, "Ψίθυροι Καρδιάς". Άκουσε τους στίχους του και θα δείς οτι μπορούσα να την αντέξω καθώς και να την χειριστώ.
Δημοσίευση σχολίου