Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 11, 2006

Περί πολέμου

Μπήκα στον κόπο να περιγράψω πριν λίγο ένα πόλεμο. Δυστυχώς υπάρχει ένας ακόμα. Ο πόλεμος της ψυχής και του μυαλού μου. Ένας πόλεμος που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο αδυσώπητος. Ένα πόλεμο που δεν ξέρω ούτε μπορώ ούτε θέλω να μαντέψω τον νικητή. Ένα όμως γνωρίζω καλά. Όταν τελειώσει θα έχει καταστρέψει ότι υπάρχει απο μένα. Θα έχει γεννήσει ένα καινούργιο, "ελπίζω άνθρωπο".

4 σχόλια:

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

αφού έζησα όλο
το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο ανθρώπινο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.
Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου...
Τώρα με κουρέλια που μου απόμειναν
προσπαθώ να φτιάξω ένα ομοίωμα ανθρώπου....

George είπε...

Ελπίδα - μαρτύριο
Έγκλημα - πίστη
Φόνος - Μέσα σου
Κουρέλια - ομοίωμα ανθρώπου.
Ένα μικρό σταχυολόγημα λέξεων, που κρύβει την αντίφαση της ζωής και καταλήγει στην σύνθεση του ανθρώπου.

George είπε...

Σ' ευχαριστώ που γράφεις στο blog μου. Μάλιστα δεν σου κρύβω οτι πολλές φορές γυρίζω εδώ για να διαβάσω αυτά που μου γράφεις. Νομίζω οτι είσαι ίσως η μοναδική που διαβάζει αυτά που γράφω και σίγουρα είσαι η μοναδική που μπαίνει στον κόπο να σχολιάσει. Σ' ευχαριστώ και πάλι, γιατί πολλές στιγμές αναζητώ το σχόλιο, το έχω ανάγκη.

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Εγώ σε ευχαριστώ.
Που μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις σου. Κι εγώ μπαίνω για να δω που απαντάς... Κι είσαι ο μόνος που απαντά στο blog μου πάντα...
Και γι αυτό σε ευχαριστώ.
Όσο για τα δικά μου comments, τις πιο πολλές φορές είναι στίχοι του Λειβαδίτη, όταν δεν μπορώ εγώ κάτι να απαντήσω...