Τι τίτλο να βάλω τώρα;

Τελικά τι γίνεται με αυτά τα blog δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Διαπίστωσα από την απλή ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία μέχρι και την ανάγκη για σεξουαλική εκτόνωση.
Είμαι σχετικά καινούργιος νομίζω, σε αυτό το «άθλημα» και κάποιες στιγμές δεν ξέρω καν αν έπρεπε να είμαι εδώ. Ξεκίνησα γιατί βρέθηκα σε μία στιγμή της ζωής μου που είχα την ανάγκη να εκφράσω την μεγάλη αγάπη που ένιωθα και νιώθω ακόμα, και δεν μπορούσα να βρω άλλο τρόπο, (μία αγάπη που ίσως δεν θα έπρεπε να υπάρχει) αλλά βρέθηκα να συνομιλώ με άτομα που πολλές φορές με έχουν τσακίσει την συναισθηματική μου ισορροπία.
Διαπίστωσα ότι υπάρχουν αρκετά άτομα με πολύ όμορφο συναισθηματικό κόσμο που ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Νόμιζα ότι είναι δυσεύρετοι τέτοιοι άνθρωποι. Τελικά μάλλον φοβόμαστε να φανερωθούμε(βάζω και τον εαυτό μου σ'αυτούς).
Γνώρισα, όσο είναι δυνατόν αυτό, άτομα με αξιολογότατη γραφή και σκέψη. Μαγεύτηκα. Έτσι πλέον έχω πιάσει τον εαυτό μου να παθαίνει στέρηση αν περάσουν κάποιες ώρες και δεν ψάξω πάλι όλα τα blog που έγραψα, που πέρασα και με άγγιξαν. Άγγιγμα άλλες φορές συναισθηματικό και άλλες διέγερση του αισθητηρίου της σκέψης μου. Μάλιστα ένας λόγος είναι και ότι δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να συγκριθώ με αυτά τα άτομα ως προς τον τρόπο γραφής.
Μάλιστα χθες διαπίστωσα και το πόσο δεμένοι πρέπει να είναι κάποιοι άνθρωποι που γνωρίστηκαν μέσα στα blog, διαβάζοντας μια τραγική ιστορία με το ατύχημα που είχε ένας άνθρωπος των blog («απουσία»= Μαρίνα). Το διάβασα σε ένα άλλο blog(Το κυκλάμινο του βουνού) και μου έκανε εντύπωση ότι είχαν δημιουργηθεί ενοχές για κάποιο σχόλιο ως προς την απουσία άνευ λόγου, των σχολίων της Μαρίνας.
Τελικά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι παρά τις προσπάθειες που κάνουν κάποιοι για να μας αποδείξουν το αντίθετο.