Πολύ άγχος .......

Πολύ άγχος τελικά. Σκέφτομαι να αρχίσω να τρώω τα νύχια των χεριών και επειδή είμαι βέβαιος πως δεν θα με φτάσουν για να καταπολεμήσω αυτό το ρημάδι που λέγεται άγχος να συνεχίσω με τα νύχια των ποδιών και μάλλον να συνεχίσω με τα νύχια των χεριών και ποδιών των φίλων μου.

Τέτοιο άγχος είχα να νιώσω από τότε που νήπιο ακόμα ξεκινούσα το σχολείο και σαν πρωτάκι είχα πιαστεί από την φούστα της μάνας μου και δεν έλεγα να την αφήσω. Το έκανα μόνο όταν πιάστηκα από την φούστα της δασκάλας μου. Ναι τότε οι δασκάλες φορούσαν φούστες, ούτε παντελόνι ούτε μίνι όπως σήμερα. Πάντα το έλεγα πως γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Βέβαια οι φίλοι μου έλεγαν πως έπρεπε να γεννηθώ ακόμα νωρίτερα αλλά εγώ μέσα μου πίστευα και πιστεύω πως ακόμα αγέννητος έπρεπε να είμαι καθώς τα καλύτερα έρχονται.

Όμως εγώ για το άγχος μου ξεκίνησα να σας λέω και πήγα πίσω στην σχολική μου ηλικία. Ίσως βέβαια να το έκανα άθελα μου καθώς ενδόμυχα θέλω να επιστρέψω εκεί. Ναι θέλω να επιστρέψω εκεί καθώς τότε δεν είχα άγχος καθόλου. Ούτε καν για τα μαθήματα μου. Ήξερα από την αρχή πως θα έπαιρνα το 10 μου από τις δασκάλες μου και το 9 από τους δασκάλους μου και έτσι δεν είχα άγχος. Στην συνέχεια μεγαλώνοντας είχα καταλάβει πως είτε καθηγήτριες είχα, είτε καθηγητές, εγώ θα ήμουν εκεί γύρω στο 15, οπότε γιατί να έχω άγχος; Όλα είχαν τον δικό τους δρόμο. Όλα ήταν γνωστά και έτσι δεν υπήρχε άγχος για τίποτα.

Τώρα όμως. Πολύ άγχος ρε παιδιά. Είμαστε μόλις τρεις ημέρες από τις εκλογές και ακόμα δεν ξέρουμε ποιος θα μας κυβερνήσει. Μα είναι δυνατόν; Για σκεφτείτε να δείτε πως θα συμφωνήσετε μαζί μου. Είναι δυνατόν να μας χωρίζουν μόλις τρία εικοσιτετράωρα από τις πιο κρίσιμες εκλογές της νεώτερης Ελληνικής ιστορίας, τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το μέλλον μας ως χώρα και εμείς ακόμα να είμαστε αναποφάσιστοι; Τρία μόλις εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν αν θα μείνουμε στο ευρώ και στην Ευρωζώνη που άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς και εμείς απλά θα υπακούμε και εμείς να είμαστε ακόμα αναποφάσιστοι; Τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το σε ποια χώρα θα πάμε μετανάστες και εμείς ακόμα να μην έχουμε αποφασίσει ποιος θα εφαρμόσει όλα αυτά τα καλά για εμάς και την χώρα μας; Τρία εικοσιτετράωρα που θα κρίνουν το πόσοι θα απολυθούν, το πόσα νοσοκομεία θα κλείσουν, το πόσο θα περικοπούν οι συντάξεις, το πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν, το πόσο θα πουλήσουμε τα σπίτια μας (γιατί θα τα πουλήσουμε να είσαστε σίγουροι για αυτό) και εμείς ακόμα να είμαστε αναποφάσιστοι;

Μα που πάμε ρε παιδιά, που πάμε τελικά σε αυτήν την χώρα;

Αχ! Που είσαι αείμνηστε πολιτικέ που έλεγες πως η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο; Που είσαι εσύ οραματιστή στρατηλάτη που ήθελες να βλέπεις την χώρα σου να «πατά» σε δύο ηπείρους και πέντε θάλασσες;

Ουφ! Νομίζω πως τελικά ισχύει αυτό που λένε πως αν ένα πρόβλημα σου  το μοιραστείς με άλλους γίνεται ηπιότερο. Ορίστε τώρα που μοιράστηκα τις σκέψεις μου με σας αρχίζω να νιώθω λιγότερο άγχος.

Τώρα το μόνο άγχος μου είναι να νικήσει και η Βέροια την Καλλιθέα για να βγούμε στην Superleague που εκεί πλέον θα απολαμβάνουμε την αίγλη του πιο καθαρού πρωταθλήματος του κόσμου, αφού ως γνωστόν ο μεγαλύτερος κομπιναδόρος και αυτός που «βρομούσε» το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πιάστηκε και βρίσκεται στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.

Ουφ!