Παρασκευή, Ιανουαρίου 15, 2010

Κόκκινο χρυσάφι

Το δεύτερο κύμα ήταν ακόμα ισχυρότερο. Τσάκισε τον Οδυσσέα στα δύο. Ένα σκαρί που πήρε δύο χρόνια να αφεθούν τα ξύλα του στην θάλασσα  για να “παστωθούν” με την αλμύρα και τον βούρκο της. Πεύκο σαμιώτικο , ευκάλυπτος και  κυπαρίσσι για άλμπουρο.

Και όμως στο δεύτερο χτύπημα τσακίστηκε σαν οδοντογλυφίδα κακής ποιότητας. Είχε θυμώσει η θάλασσα. Το είχε αποφασίσει πως ότι βρισκόταν στον δρόμο της θα το στείλει στο βυθό της. Θα τα πάρει στολίδι για τα κοράλλια της. Ο Άρθουρ δεν μπόρεσε  να ξεφύγει παρά το γερό και καλοφτιαγμένο σκαρί του, που καμάρωνε πως δεν το φόβιζε καμιά μπόρα.

Έπεσε στα κύματα και μπόρεσε να πιαστεί από το κυπαρισσένιο άλμπουρο. Πάλεψε για λίγη ώρα όμως μάταια. Το τρίτο φονικό κύμα τον έστειλε στον πάτο μαζί με το άλμπουρο. Ήταν τόση η δύναμη του που το άλμπουρο καρφώθηκε στην λάσπη. Αυτό που με χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να θεριέψει και να γίνει ζηλευτό ξύλο για το καρνάγιο θα έμενε να σαπίσει στην λάσπη της θάλασσας. Ο Άρθουρ γλίστρησε στο τράνταγμα από το άλμπουρο και το σώμα του χτύπησε με δύναμη πάνω στο βράχο. Έμεινε εκεί με τα μάτια ανοικτά. Το ανοιγμένο στόμα του γέμισε γρήγορα με θαλασσινό νερό που γέμισε σε ελάχιστο χρόνο τα πνευμόνια του. Οι κόρες των ματιών είχαν διασταλεί λες και αντίκριζε κάτι παράξενο. Αν ακολουθούσες το βλέμμα του το έβλεπες. Ναι κάτι όμορφο ήταν εκεί. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Στην στάση των χεριών του που είχαν σταθεί σαν του παιδιού που ζητά από τους γονείς του να το πάρουν στην αγκαλιά τους.

Είχαν δημιουργήσει μια τεράστια αποικία. Το τοπικό χρώμα που έδιναν στο θαλασσινό νερό ήταν κόκκινο, ζεστό σαν αίμα. Το κόκκινο χρυσάφι. Το αλλοτινό πολύτιμο κόκκινο χρυσάφι της μεσογείου. Οι βλεφαρίδες που ξεπρόβαλλαν από μέσα του λικνίζονταν στο ρυθμό του νερού, λες και χόρευαν για τον Άρθουρ. Ένα χορό ανατολίτικου ρυθμού.  Ένα χορό που αντλούσε την δύναμη των κινήσεων του από το κέντρο του σχηματισμού. Από τον ομφαλό του. Σαν της χορεύτριας που οι κινήσεις των δάχτυλων της αντλούν την ενέργεια τους από την κοιλιά, τον ομφαλό της  και η παραμικρή κίνηση επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτό το κέντρο ισορροπίας.Όλες οι κινήσεις τους  θύμιζαν  διαλογισμό. Αυτή η μορφή χορού ησυχάζει το μυαλό και το πνεύμα. Και αυτός μαγεμένος, με κομμένη την ανάσα έστεκε ακλόνητος να τις παρατηρεί. Η σκέψη είχε φύγει. Οι κινήσεις του είχαν παγώσει. Μόνο η αίσθηση του χρώματος και του κόκκινου έμεναν σε αυτόν.

26 σχόλια:

fish eye είπε...

μ αρεσε πολυ σαν κειμενο, μα φοβαμαι πως θα ζητησω πιο πολλες λεπτομερειες.. μου επιτρεπεις;)))

καλησπερα george!

D.Angel είπε...

Ξεκίνησα να σκέφτομαι διαβάζοντας πως ενός κακού μύρια έπονται μα με ξάφνιασες!Εκεί που νόμισα πως ο Αρθουρ πέθανε μου τον παρουσιάζεις να έχει τις αισθήσεις του!εστω κι αυτή της όρασης!Με μπέρδεψες George κ δεν κατάλαβα πολλά!Μάλλον φταίει το ότι δεν είμαι σε φάση....
Είμαι εντελώς αλλού αυτό το διάστημα!
Καμία επαφή με ότι βλέπω κ διαβάζω!
Τες πα!Φιλιά πολλά και καλό απόγευμα George

She είπε...

"..κι ο Άρθουρ μαγεμένος άρχισε να εξερευνεί το βυθό, περνώντας από κοράλι σε κοράλι , αγγίζοντας με τα διψασμένα χέρια του κάθε τι που του έκανε εντύπωση..ίσως για να κρατήσει το σχήμα στο μυαλό του, ίσως για να αποτυπώσει τη μοναδική στιγμή στον καμβά των ονείρων του..κι όπως εξερευνούσε τότε την είδε..ήταν μια θαλάσσια ανεμώνη. Το απαλό λίκνισμά της τον έκανε να χάσει τα λόγια του! Τι όμορφη που ήταν..ένα θεικό πλάσμα στο βυθό, μια βασίλισσα! Πλησίασε δειλά κοντά της ακολουθώντας το λίκνισμά της ..παρασυρμένος από τον ντελικάτο χορό της..Αραγε θα μπορούσε να την αγγίξει? σκέφτηκε μεθυσμένος από λαχτάρα..και τότε εκείνη τον κοίταξε κατάματα, σαν να μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις του και ο χορός της έγινε πιο έντονος, σαν ένα καλωσόρισμα στον άγνωστο εξερευνητή του βυθού.

Μια ανάσα χώριζε τον έναν απο τον άλλο, μια ανάσα χώριζε εκείνον από το θάνατο. Η τελευταία ανάσα. Ή θα την φύλαγε στα πνευμόνια του για να ανέβει στην επιφάνεια ζωντανός, ή θα την χάριζε σε εκείνη, την όμορφη ανεμώνα, δίνοντάς της ένα και μοναδικό φιλί....Εκείνη του χαμογέλασε και απλώθηκε μπροστά στα μάτια του κάνοντας μια τελευταία προσπάθεια αποπλάνησης..κι εκείνος μαγεμένος, δίχως αντιστάσεις πλέον σάλπαρε για την αγκαλιά της ξέροντας πως θα έμενε για πάντα εκεί, ναυαγός του βυθού στην αγκαλιά της ανεμώνας του..κι εκείνη έκλεισε τα πλοκάμια της και τον εγκλώβισε για πάντα στον αιώνιο χορό της.."

Ευχαριστώ για την έμπνευση Γιώργη μου! Μόλις διάβασα το κείμενό σου αυτή η εικόνα σχηματίστηκε στο τρελό μυαλό μου.! Και στην καταθέτω αυτούσια, αυθόρμητη, απαίδευτη, ξεκάθαρη όπως ακριβώς γεννήθηκε κι όπως ακριβώς ξεχύθηκε από το νου στα δάχτυλά μου! Σε ευχαριστώ που με εμπνέεις!

Φιλιά!!

George είπε...

φεγγαρένια μου
:)
πέτυχε τον σκοπό! Λεπτομέρειες που γίνονται αναγκαίες για να κατανοήσουμε τι γίνεται ε?
:)
Το κείμενο είναι ανολοκλήρωτο, λειψό. Ναι ένα τέτοιο κείμενο ήθελα ένα κείμενο που θέλει δεκανίκι για να το κατανοήσεις. :)
Είναι αυτό του πόσο ωραίο είναι αλλά ..... θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο.
μ' άρεσε που σ' άρεσε!!
Φιλί

George είπε...

Αγγελάκι μου
κι όμως δεν φταίς εσύ! Μπέρδεμα το κείμενο. Λειψό. Ανολοκλήρωτο αλλά με στοιχεία πραγματικότητας. Αν θέλεις να το καταλάβεις εμβάθυνε στα στοιχεία κατασκευής ενός σκαριού και στην σημασία του χορού της κοιλιάς. Απο εκεί αντλήθηκαν στοιχεία. Ο Άρθουρ είναι το δεύτερο πλάνο, απλά για να υπάρξει μια πλοκή. :)
Άλλα στοιχεία ήθελα να φωτίσω.
Σόρυ για το μπέρδεμα.
Και αν το δεν είμαι σε φάση αναφέρετε σε οτι διάβασα στο μπλόγκ σου να ξέρεις πως και εγώ ψώνιο είμαι :) Ορίστε γίναμε δύο τα ψώνια. :)
Μια αγκαλιά και ένα φιλί.

George είπε...

Ανασούλα μου
χαίρομαι! Αλήθεια σου λέω χαίρομαι!
Με αρέσει όταν οι γραμμές με λέξεις που αφήνω εδώ γίνονται πηγή έμπνευσης για κάποιον με την δική σου "πένα". Χαίρομαι γιατί ένα λειψό κείμενο δικό μου παίρνει σάρκα και γίνεται μια όμορφη ιστορία. Ένα πέρασμα απο τον βυθό που κρύβει τα μυστικά του καλά.
Χαίρομαι γιατί με αρέσει να σε διαβάζω.
Χαίρομαι γιατί μπορεί ακόμα να με γεμίζει χαρά ένα κείμενο, λίγες λέξεις που είναι αληθινές αυτούσιες ξεκάθαρες αυτούσιες και όχι επιτηδευμένες και κατευθυνόμενες.
Χαίρομαι γιατί ...... έτσι.... γιατί απλά σε είδα εδώ.
Φιλί .

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα πω ότι τίποτα τυχαίο Γιώργο μου… όλα γίνονται για ένα σκοπό… ο Άρθουρ είναι πολύ τυχερός που δέχτηκε αυτό το φονικό τρίτο κύμα… Ίσως να μην τολμούσε από μόνος του την κατάδυση στον κοραλλένιο βυθό…

Πώς αλλιώς θα συναντούσε αυτό το πανέμορφο κόκκινο κοράλλι στο φυσικό του χώρο?

Ξέρεις ότι αυτά τα κοράλλια είναι πολύ πολύτιμα…άλλωστε το μαρτυράει και το όνομά τους «κόκκινο χρυσάφι»… δυστυχώς η ομορφιά τους οδηγεί στην « παράνομη αλιεία» τους…από κάποιους «επιτηδείους» που θέλουν απλά να κερδίσουν…να πάρουν χωρίς να δώσουν…

Γι’ αυτό το «κοράλλι» κρύβεται όσο πιο βαθιά γίνεται…μακριά…πολύ μακριά... και επιλέγει «αυτούς» που θέλει να το δουν… και που νιώθει ότι δεν θα του κάνουν κακό…

Ο Άρθουρ είναι πολύ τυχερός…είναι ο εκλεκτός…

Πολλά κοραλλένια φιλιά…

George είπε...

Κοραλλένια μου
ναι τα λες ωραία! Ίσως έτσι να υπάρχει και η εξήγηση που λείπει. :)
Άλλωστε δεν ξεχνώ πως εσύ είσαι ένα κοράλλι. Ένα μέρος στου σκηνικού. Και ναι δεν στο κρύβω. Όταν αποφάσισα να γράψω για κοράλλια ήρθες κοντά μου. :)
Ίσως να τολμούσα να πω πως έκλεψα μια στιγμή σου. Ένα μικρό κομμάτι απο το κόκκινο χρυσάφι σου. Μια μικρή στιγμή.
Και ξέρεις τα κοράλλια έτσι κάνουν. Δεν αφήνουν να τα δουν όλοι. Λίγοι τυχεροί και εκλεκτοί καταφέρνουν να τα πλησιάσουν. Να φιλοξενηθούν απο τα κοράλλια στον φυσικό τους χώρο.
Πολλές αγκαλιές και φιλιά να τρέχουν σαν μαργαριτάρια πάνω στο κόκκινο χρυσάφι σου. :) ......

marianaonice είπε...

Λέξεις, εικόνες, συναισθήματα, μουσική κάνουν το πέρασμα σε μια άλλη διάσταση να μοιάζει αναγκαίο...
Τέλειο συνταίριασμα!
:))

Artanis είπε...

Πάει κι αυτός, έχεις μια τάση να ξεπαστρεύεις τους πρωταγωνιστές σου
(;-)
Όμορφο κείμενο όμως, ακριβώς στα γούστα μου...
Σε φιλώ...

Η τρελή είπε...

Τι ωραίο κείμενο.....θάχει κι άλλο???
Καλημερούδια George!

Ανώνυμος είπε...

Να μείνω στην εικόνα ενός πνιγμού;
Θα μείνω, κυνικά βλέποντας το κείμενο.
Και θα ρωτήσω γιατί;
Γιατί εξαφανίζεις έτσι τους ήρωες σου;
Ποια μελαγχολία σου κινει τις λέξεις;

Χαμογέλα. Ο Άρθουρ χαμογελάει στον Παράδεισο.Έστω

Ωραίο άσμα.

George είπε...

Μαριάνα μου
μου επιτρέπεις πρώτα μια αγκαλιά. :)
Πέρασμα σε άλλη διάσταση. Μου αρέσει αυτό σαν τίτλος.
Αναγκαίο..... πόσο αναγκαίο είναι να μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα. :)
Μια καλημέρα μου και ένα φιλί.

George είπε...

Καλή μου Αρτάνις
την έχω την τάση ε?? Ίσως γιατί όλα έχουν ένα τέλος. Ίσως γιατί με πληγώνει το τέλος. Ίσως γιατί βιώνω πολλές σύντομες αρχές με ένα οδυνηρό τέλος.
Άβυσσος η ψυχή μου.
Την καλημέρα μου.

George είπε...

Τρελίτσα μου
γιατί με δουλεύεις?? :)
Όπως θα διαπιστώσεις στα σχόλια των υπολοίπων δεν το βρήκαν και τόσο ωραίο. Ο ένας το βρήκε μισό ό άλλος κουτσό και ο τρίτος καταστροφικό :)
Εγώ πάντως ξέρω μόνο πως το ευχαριστήθηκα πολύ γιατί μου έδωσε την αφορμή να ψάξω μερικά πράγματα. :)
Διάβασε τα σχετικά στο σχόλιο που άφησα σαν απάντηση στο Αγγελάκι. :)
Όχι δεν θα έχει άλλο.
Καλημέρα σου.

Sof είπε...

Πραγματικα υπεροχο..
Τα συγχαρητηρια μου..

Μια γλυκια καλημερα..

George είπε...

Τόνια μου
το έγραψες τόσο όμορφα! "Ποια μελαγχολία σου κινει τις λέξεις;"
ίσως μια απάντηση βρείς σε ότι έγραψα στην απάντηση της καλής μου Αρτάνις.
:)
Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.
Ακούω το τραγούδι που έχεις στο μπλόγκ σου και να είσαι βέβαιη πως αν το έγραφα τώρα το τέλος θα ήταν διαφορετικό. :)
Μια όμορφη καλημέρα με τα μικρά μικρά φιλιά σαν διαμαντάκια. :)
Πωπω ! με ξεσήκωσε το τραγούδι σου, έτοιμος να ρίξω και χορό είμαι!!

George είπε...

Καστρινή μου
χαίρομαι που σε βλέπω εδώ. Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.
Μια γλυκιά καλημέρα και απο μένα.

Ανώνυμος είπε...

George,
είναι τραγουδάκι του συρμού...
:)
Μην παρασύρεσαι από τις σειρήνες.

Όλα έχουν ένα τέλος αλλά μπορούμε να κάνουμε τουλάχιστον στο μυαλό μας τις ανατροπές !

Την καλημέρα μου
και μια Καλή Κυριακή να έχεις.

korallenia είπε...

…κάνεις λάθος Γιώργο μου αν νομίζεις ότι μου «έκλεψες» μια τόσο δα μικρή στιγμούλα μου…δεν μπορείς να την κλέψεις γιατί σου την έχω χαρίσει εγώ…και πίστεψέ με αν δεν στην έδινα δεν θα μπορούσες να την κλέψεις…

Τυχεροί και άτυχοι ταυτόχρονα Γιώργο…τυχεροί και άτυχοι…

Καλό βράδυ να έχεις!

Φιλιά πολλά πολλά…δεν ξέρω να δίνω αυτά που μοιάζουν με μαργαριτάρια…αλλά πίστεψέ με στα δίνω με χαρά…

George είπε...

τόνια μου
και αν παραμείνεις μέσα στις γραμμές τι θα αλλάξει??
Ίσως οι σειρήνες σου δώσουν νόημα να ζεις!!
Τις ανατροπές είναι ωραίο να τις ζεις!
Την καλημέρα μου.

George είπε...

κοραλλένια μου
γιατί μου χαλάς το όνειρο??
είναι ωραία να πιστεύεις πως κατάφερες να κλέψεις μια στιγμή απο ένα κοράλλι! Καμιά φορά και η ψευδαίσθηση βοηθά να περπατάς.

Όσο για τα φιλιά σου λες πως δεν ξέρεις να δίνεις μαργαριταρένια γιατί ξέρεις σίγουρα να δίνεις κοραλλένια. Κόκκινα κατακόκκινα.
Ένα φιλί για καλημέρα!

A.G.Selena είπε...

Γιώργο μου τελευταία διακρίνω μια θλίψη στο μπλογκ σου.
Δεν ξέρω γιατί και δε χρειάζεται να μάθω όμως θέλω να σε ξανα δω καλά!
Περιμένω πότε θα ξανα δω χρώμα στο μπλογκ σου.Εκείνο θα είναι το σύνθημα!

Το κείμενο πολύ όμορφο αλλά...

Φιλιά αληθινά και να προσέχεις!
Χαμογέλα!

George είπε...

Καλή μου Σελένα
οχι μην ανησυχείς. Ο Γιώργος δεν παθαίνει τίποτα :).
Την θλίψη την έχω κρύψει πέρα στα αστέρια και κράτησα μονάχα την ανάσα τους, έτσι μόνο για να θυμίζει πως κάποτε ήταν φίλη μου. \
Εγώ πλέον κάνω παρέα με την χαρά. Την ξέρεις την χαρά?? Αυτήν που σε όλα τα πρόσωπα χαμόγελα χαράσσει.
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου μα και για τα αληθινά φιλιά σου.
Θα προσέχω καλή μου.

korallenia είπε...

Να την προσέχεις την παρέα σου…έτσι? Φυσικά όπου και να την κρύψεις…σε αστέρι σε φεγγάρι, σε ήλιο, αυτή θα λάμπει από χαρά… πιο πολύ από όλα αυτά…

Είσαι απίστευτος!

Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο και ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου σήμερα…μην τυφλωθείς από το φως της! Χαχαχαχαχαχα

George είπε...

Κοράλλι μου
πάντα την παρέα αυτή την προσέχεις! Την χαρά την έχεις και περνάς όμορφα μαζί της γιατί αλλιώς την χάνεις και σου έρχεται η άσχημη αδελφή της η λύπη. :)
Απίστευτος????
εγώ??

:)
Μια όμορφη καλημέρα με μια αγκαλιά!