Κόκκινο χρυσάφι

Το δεύτερο κύμα ήταν ακόμα ισχυρότερο. Τσάκισε τον Οδυσσέα στα δύο. Ένα σκαρί που πήρε δύο χρόνια να αφεθούν τα ξύλα του στην θάλασσα  για να “παστωθούν” με την αλμύρα και τον βούρκο της. Πεύκο σαμιώτικο , ευκάλυπτος και  κυπαρίσσι για άλμπουρο.

Και όμως στο δεύτερο χτύπημα τσακίστηκε σαν οδοντογλυφίδα κακής ποιότητας. Είχε θυμώσει η θάλασσα. Το είχε αποφασίσει πως ότι βρισκόταν στον δρόμο της θα το στείλει στο βυθό της. Θα τα πάρει στολίδι για τα κοράλλια της. Ο Άρθουρ δεν μπόρεσε  να ξεφύγει παρά το γερό και καλοφτιαγμένο σκαρί του, που καμάρωνε πως δεν το φόβιζε καμιά μπόρα.

Έπεσε στα κύματα και μπόρεσε να πιαστεί από το κυπαρισσένιο άλμπουρο. Πάλεψε για λίγη ώρα όμως μάταια. Το τρίτο φονικό κύμα τον έστειλε στον πάτο μαζί με το άλμπουρο. Ήταν τόση η δύναμη του που το άλμπουρο καρφώθηκε στην λάσπη. Αυτό που με χρειάστηκαν τόσα χρόνια για να θεριέψει και να γίνει ζηλευτό ξύλο για το καρνάγιο θα έμενε να σαπίσει στην λάσπη της θάλασσας. Ο Άρθουρ γλίστρησε στο τράνταγμα από το άλμπουρο και το σώμα του χτύπησε με δύναμη πάνω στο βράχο. Έμεινε εκεί με τα μάτια ανοικτά. Το ανοιγμένο στόμα του γέμισε γρήγορα με θαλασσινό νερό που γέμισε σε ελάχιστο χρόνο τα πνευμόνια του. Οι κόρες των ματιών είχαν διασταλεί λες και αντίκριζε κάτι παράξενο. Αν ακολουθούσες το βλέμμα του το έβλεπες. Ναι κάτι όμορφο ήταν εκεί. Το έβλεπες στο βλέμμα του. Στην στάση των χεριών του που είχαν σταθεί σαν του παιδιού που ζητά από τους γονείς του να το πάρουν στην αγκαλιά τους.

Είχαν δημιουργήσει μια τεράστια αποικία. Το τοπικό χρώμα που έδιναν στο θαλασσινό νερό ήταν κόκκινο, ζεστό σαν αίμα. Το κόκκινο χρυσάφι. Το αλλοτινό πολύτιμο κόκκινο χρυσάφι της μεσογείου. Οι βλεφαρίδες που ξεπρόβαλλαν από μέσα του λικνίζονταν στο ρυθμό του νερού, λες και χόρευαν για τον Άρθουρ. Ένα χορό ανατολίτικου ρυθμού.  Ένα χορό που αντλούσε την δύναμη των κινήσεων του από το κέντρο του σχηματισμού. Από τον ομφαλό του. Σαν της χορεύτριας που οι κινήσεις των δάχτυλων της αντλούν την ενέργεια τους από την κοιλιά, τον ομφαλό της  και η παραμικρή κίνηση επιθυμεί να επιστρέψει σε αυτό το κέντρο ισορροπίας.Όλες οι κινήσεις τους  θύμιζαν  διαλογισμό. Αυτή η μορφή χορού ησυχάζει το μυαλό και το πνεύμα. Και αυτός μαγεμένος, με κομμένη την ανάσα έστεκε ακλόνητος να τις παρατηρεί. Η σκέψη είχε φύγει. Οι κινήσεις του είχαν παγώσει. Μόνο η αίσθηση του χρώματος και του κόκκινου έμεναν σε αυτόν.