Σάββατο, Οκτωβρίου 17, 2009

Χαμένος στο όνειρο

Το μαύρο τοπίο δεν έλεγε να τελειώσει. Εδώ και μερικά λεπτά που είχε μπει σε αυτό το τούνελ, παντού τριγύρω του, όλα ήταν καλυμμένα με μια μαύρη μπογιά. Ένα χέρι τα είχε βάψει όλα στο χρώμα που τόσο αγαπούσε. Σε μερικές στροφές όμως του τούνελ συναντούσε μερικές παράξενες ζωγραφιές. Τέτοιες που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αν έδειχναν κάτι συγκεκριμένο ή απλώς ήταν μερικές άτσαλες πινελιές για να σπάσει την μονοτονία του μαύρου. Δεν είχε ούτε τον χρόνο να διερευνήσει τι τελικά συνέβαινε. Όλα πέρναγαν τόσο γρήγορα από γύρω, που ήταν αδύνατο το μυαλό να συνθέσει συγκεκριμένες εικόνες. Ένιωθε να βρίσκεται σε μέσο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τέτοια ταχύτητα που ακόμα και η προσπάθεια σκέψης βρισκόταν να γίνεται σε περασμένο χρόνο. Όλα έτρεχαν στην ίδια ιλιγγιώδη ταχύτητα. Όλα ήταν το παρελθόν.

Μα ναι! Ένιωσε την αιτία δεν έτρεχε αυτός μα το τούνελ που τον περιείχε. Έτρεχε με τέτοια ταχύτητα που ο χρόνος πάγωνε στο άπειρο, στο άγνωστο παρόν. Παρόν; Τι είναι παρόν; Αφού η σκέψη αδυνατούσε να φτάσει τον χρόνο, ποιό παρόν να νιώσει; Αυτό που ζούσε σε κάθε ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων; Παρόν; Παρελθόν;Μέλλον; Λέξεις που δεν είχαν κανένα νόημα εδώ. Χρόνος απροσδιόριστος, παγωμένος σε άλλη διάσταση. Το τούνελ δεν είχε άκρη. Η ταχύτητα τον είχε ζαλίσει. Ένιωσε την ζαλάδα της ναυτίας να τον κατακλύζει. Όλο του το σώμα ένιωθε να διαλύεται κάτω από αυτήν την αλλόκοτη κίνηση. Η ζάλη τον ώθησε να κάνει μεγάλη προσπάθεια να σκεφτεί. Ποιός είμαι; Που πάω; Πως βρέθηκα εδώ; Σκέψεις που κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να τις συνθέσει. Όλα ήταν αλλόκοτα. Αταίριαστα. Απάντηση δεν μπόρεσε να δώσει σε καμιά του ερώτηση.

Ιδρώτας τον έλουσε και ένιωσε τις δυνάμεις του να σκορπίζονται και να συμπληρώνουν το πάζλ του μαύρου τοπίου με κατάλευκα σημάδια. Ένιωσε τις σάρκες του να σκίζονται και να  χάνονται πίσω του. Κομμάτι- κομμάτι. Γύρισε το κεφάλι προς τα πίσω να ψάξει να βρει τα κομμάτια του. Τρόμαξε! Το τοπίο ήταν λευκό. Εκτυφλωτικό που έκανε τα μάτια του να τσούζουν. Είδε το κάθε κομμάτι του να σκιαγραφεί μικρά καλοσχηματισμένα σχέδια. Μα ναι! Ήταν φανερό σχημάτιζαν τα αγαπημένα του τριαντάφυλλα. Κατακόκκινα σημάδια, κατακόκκινα τριαντάφυλλα.

Τα κομμάτια είχαν αρχίσει να χάνονται να λιγοστεύουν. Ένιωσε να χάνει ύψος. Έστρεψε το βλέμμα του χαμηλά. Τρομοκρατήθηκε! Τα πόδια του από τα γόνατα και κάτω δεν υπήρχαν. Πήγε να φωνάξει, μα κατάλαβε πως ήταν μάταιο. Δεν είχε κανένα νόημα. Δεν υπήρχε κανένας δίπλα του. Ήταν μόνος μέσα στο μαύρο τούνελ. Σε  αυτό που έτρωγε το σώμα   του και το μετέτρεπε σε τριαντάφυλλα. Σε αυτό που έσβηνε τις σκέψεις, λες και δεν είχαν γίνει ποτέ. Τον έτρωγε. Εξαφάνιζε την ύπαρξη του.

Μα όχι, να, εκεί, μπροστά του, κάτι έμοιαζε να αλλάζει. Το μαύρο άρχισε να χάνεται. Ένα λευκό πλησίαζε με την ίδια ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένα λευκό που τον μαγνήτιζε. Ένα λευκό που τον έκανε να θέλει να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα. Μα ! Ένιωθε τόσο ανάλαφρος. Ξανάστρεψε το βλέμμα χαμηλά. Το μέρος του θώρακα είχε χαθεί. Ένα κεφάλι μόνο που βρίσκονταν λίγα εκατοστά από το δάπεδο του τούνελ. Έστρεψε το βλέμμα πίσω. Τα ίδια κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Ξαναγύρισε πάλι μπροστά……..

Χάθηκαν όλα. Το μαύρο, το άσπρο, οι σκέψεις, το αύριο, το χθες, το παρόν.

Ο διακόπτης είχε κλείσει οριστικά.

24 σχόλια:

D.Angel είπε...

Να πω καλημέρα;;;
Ολοι χαμένοι είμαστε καλέ μου George
Η διαφορά μας είναι ότι ορισμένοι είμαστε χαμένοι στα όνειρα και άλλοι στους εφιάλτες μας!
Καλή Κυριακή να χεις

fish eye είπε...

η διαφορα george ειναι στο πως διαχειριζεται ο καθενας το ''μαυρο'' του..

αλλωστε παντα, το μαυρο το ακολουθει το λευκο..ολολαμπρο..ειναι κανονας της φυσης αυτος..

φιλι μεγααααλοοοο..

Artanis είπε...

Εφιάλτες σίγουρα...Αν και τα κόκκινα τριαντάφυλλα σίγουρα τον ελαφρώνουν...
Ωραία ιστορία...
καλημέρα απο την βροχερή ΝΖ, σε φιλώ...

Korallenia είπε...

Μήπως φορούσες μαύρα γυαλιά και τα έβλεπες όλα κάπως…

Γιώργο μου, το έκαψες το όνειρο σου μου φαίνεται, το ξέχασες σε αναμμένο φούρνο για ώρες…

Εύχομαι από εδώ και πέρα τα όνειρα σου να φωτίζονται από άλλα χρώματα… Ξέρεις λένε ότι αυτά που βλέπουμε έχουν να κάνουν και με τον άνθρωπό με τον οποίο κοιμόμαστε…

Έχει και ένα άσμα που λέει να κοιμηθούμε αγκαλιά… να μπερδευτούν τα όνειρα μας…

Πολλά γλυκά φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Η νεαρή γυναίκα μπήκε στο τούνελ νιώθοντας μια μικρή ανατριχίλα. Κοίταξε γύρω της δισταχτικά μέχρι που η ματιά της σκάλωσε στα τριαντάφυλλα. Κόκκινα τριαντάφυλλα, όπως αυτά των ονείρων της.

Έσκυψε και τα μάζεψε κι ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της όταν ένιωσε το τσίμπημα από τα αγκάθια.
Κρατώντας με το ένα χέρι τα τριαντάφυλλα, χάιδεψε με το άλλο την φουσκωμένη της κοιλιά..

Τα τριαντάφυλλα πάντα βρίσκον τον δρόμο τους, καλέ μου George..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πωπω αγωνία... σαν .ταινία τρόμου.
Με ίδρωσες... να στρέφω μια πάνω, μια κάτω τα μάτια...στο μαύρο και στο πουθενά, στα τριαντάφυλλά σου και πάνω που φτάνω στο λευκό και είπα θα χαμογελάσεις, πάλι μαύρα μου τα παρουσιάζεις
:-)
Καλή σου και χαμογελαστή εβδομάδα,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

George είπε...

Αγγελάκι μου
ας ανταπαντήσω με καλησπέρα.
Ναι όλοι χαμένοι. Τυχεροί όσοι χάνονται στα όνειρα. Για τους άλλους με τους εφιάλτες ελπίζω κάποτε να αντικρίσουν το όνειρο και να χαθούν εκεί.
Φιλιά!!

George είπε...

Φεγγαρένια μου
το μαύρο δεν υπάρχει σε όλους. Μην το έχεις δεδομένο. Πάντως σίγουρα ο τρόπος διαχείρισης είναι διαφορετικός όχι μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά ακόμα και ανάμεσα στις στιγμές.
Όσο για το υπέρλαμπρο λευκό στο κείμενο ήρθε όταν όλα πια είχαν τελειώσει. Πάντα βλέπεις δεν έρχονται όλα στην ώρα τους. Να πάρε παράδειγμα εμένα. Πάντα καθυστερημένος ή νωρίτερα. :)
Ποτέ δεν κατόρθωσα να βρω το σωστό timing.
Φιλί και απο μένα.

George είπε...

Αρτάνις μου
καλή μου! Πάντα με μια όμορφη κουβέντα. Ακόμα και τώρα που όταν γράφτηκε μου φάνηκε πιό μαύρο απο τα μαύρα, ακόμα και τώρα το βρήκες όμορφο.
Τι να πώ? Ένα ευχαριστώ? Μπα λίγο θα είναι και αυτό. Μια τεράστια αγκαλιά χωρίς πολλά λόγια γιατί σίγουρα ότι και να πω είναι λίγο.

George είπε...

Κοραλλένια μου
μου φαίνεται πως έχεις δίκιο. Το έκαψα το όνειρο. Μαύρισε και εξαφανίστηκε. Έγινε έτσι όμως γιατί δεν ξέρω να ονειρεύομαι. Πάντα έλεγα οτι τα όνειρα είναι φαντάσματα που καλό είναι να τα αποφεύγεις. Βλέπεις δεν πίστεψα ποτέ οτι υπάρχουν καλά φαντάσματα.
Χθες το βράδυ είδα το τελευταίο μου όνειρο. Αυτό που αν αρχίσω να περιγράφω το ιστολόγιο μου θα ενταχθεί αμέσως στα πορνογραφικά είδη.
Αααα για την σημειολογία του θέματος, χθες κοιμήθηκα μόνος. Αγκαλιά μόνο με το όνειρο μου.
............ και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
..................

Μια αγκαλιά για να ακουμπήσεις το κορμί σου ....

George είπε...

Αλατοπιπερίτσα μου
η πινελιά σου μου άρεσε ιδιαίτερα μέχρι το σημείο του ονείρου. Όταν άρχισε ο εφιάλτης της αρσενικής εκδοχής :) μάλλον με τρόμαξε. :)
Για ένα όμως είμαι σίγουρος πως η γραφή σου είναι υπέροχη.
Πρόταση : Θα ήθελα πολύ να γράψω ένα κείμενο παρέα σου. Πρόταση-πρόταση. Είναι κάτι που πολύ θα ήθελα να δώ προς τα που θα πάει. ....
Μια αγκαλιά ένα φιλί και ένα μικρό κατακόκκινο αγριοτριαντάφυλλο.

George είπε...

Γλαρένια μου
μην με μαλώνεις. Είχα καιρό να γράψω για τις μαυρίλες μου. Μεγάλωσες και ξέχασες φαίνεται την μαυρίλα των προηγούμενων χρόνων μου. ;)
Έπρεπε λοιπόν να ξεσπάσει αυτό το μαύρο. Είχε γίνει σύννεφο που έπρεπε να φέρει την βροχή. Ξέσπασε η μπόρα λοιπόν και περιμένω την ξαστεριά που συνήθως την ακολουθεί. Ελπίζω απλά να μην αλλάξει συνήθειες η ζωή τώρα και ξαναφέρει βροχή.
Την καλησπέρα μου, τις αγκαλιές και τα φιλιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου George,
Δεν λέω ποτέ όχι σε μοιρασμένα όνειρα..Όποτε θέλεις το κανονίζουμε.
(οφείλω να ομολογήσω πως το έχω ξανακάνει :))

Καλό βράδυ

George είπε...

Αλατοπιπερίτσα μου
τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή. Εγώ θα σου ομολογήσω πως δεν το έχω ξανακάνει αλλά πολλές φορές σκέφτηκα οτι θα ήταν όμορφο. Λοιπόν πρέπει να το συντονίσουμε και να το πραγματοποιήσουμε.
Ήδη βρήκα το μέϊλ σου. Θα τα πούμε απο εκεί.

She είπε...

Πες του να ξαναγυρίσει τον διακόπτη στο "on", έχει δρόμο μπροστά του και το ταξίδι είναι πρόκληση.. ;-)

Φιλιά..

George είπε...

Ανάσα μου
θα του το πω :) Άλλωστε όσο και να θες να τελειώσεις αυτό το ταξίδι όσο απο το στήθος ανεβοκατεβαίνει δεν τελειώνει.
Την καλημέρα μου.
Φιλιά πολλά και απο μένα.

Korallenia είπε...

Καλημέρα Γιώργο,

Τι όνειρο είδες χθες βράδυ;

Πάντως να ξέρεις ότι όσο βλέπεις όνειρα…εξασκείσαι… και σίγουρα καλυτερεύουν!

Χαχαχαχαχα

Πολλά φιλιά!

George είπε...

Κοραλλένια μου
χθες βράδυ δεν είδα όνειρα. Χθες ήρθε και με τύλιξε η μορφίνα (το θηλυκό του Μορφέα :) βλέπεις ο Μορφέας μάλλον είχε δουλειά :) ) και μου πήρε μακριά τα όνειρα.
:))))))))
Πολλά φιλιάααααααααα

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Ολοι εχουμε μαύρο μεσα μας Γιώργο...αν αυτο σε παρηγορεί...

George είπε...

Ρίκη μου
ναι τελικά όλοι κουβαλάμε και την δόση μαυρίλας μας. Ελπίζω τουλάχιστον να μην μαυρίζει τις ζωές μας και απλά να παραμένει σαν ένα ακόμα χρώμα μέσα μας.

A.G.Selena είπε...

Μάλλον είμαι από τους πολύ τυχερούς ανθρώπους γιατί βλέπω πολύ πολύ σπάνια εφιάλτες.

Αυτός ο συγκεκριμένος πάντως με έκανε να ανατριχιάσω.Αμάν βρε παιδί μου.Τι όνειρα βλέπεις?

Πολλά φιλιά.
Εύχομαι να έχεις τα πιο γλυκά όνειρα αυτή τη στιγμή και κάθε μέρα :)

ELENI είπε...

καλημερα ενα βραβειο σε περιμενει!

George είπε...

Σελένα μου
πράγματι τυχερή που βλέπεις όνειρα όμορφα. Εγώ δεν βλέπω συχνά και όταν συμβαίνει καλύτερα να μην τα βλέπω. :)
Έτσι η ευχή σου έπιασε τόπο. Δεν έβλεπα όμορφα όνειρα αλλά τουλάχιστον δεν έβλεπα εφιάλτες. Κάτι είναι και αυτό.
Μια όμορφη καλημέρα απο μένα.

George είπε...

Ελένη μου
σε ευχαριστώ πολύ. Μας κακομαθαίνεις. :)