Κυριακή, Ιανουαρίου 20, 2008


Πώ-πώ κεσάτια σήμερα! Δεν έκανε σεφτέ απο το πρωί. Τόσος κόσμος πέρασε απο το σταθμό και δεν πλησίασε κανείς ως εδώ να πιεί έστω ένα ποτήρι νερό. Είναι μέρες που δεν τους προλαβαίνω και ορίστε τώρα που βαρέθηκα να κάθομαι.

Δύο χρόνια σε τούτο το σημείο έχει περάσει ένα σωρό κόσμος. Οι περισσότεροι βιαστικοί. Έρχονται λίγα λεπτά πριν έρθει το τρένο τους και βιάζονται να φύγουν. Τρέχουν για να προλάβουν τις δουλειές τους. Δεν ευκαιρούν να πιούν ούτε ένα καφεδάκι. Έτσι όπως έγινε η σημερινή ζωή τι να σου κάνουνε και αυτοί. Καθημερινό τρέξιμο και αναζήτηση των απαραίτητων. Τουλάχιστον αυτοί που έρχονται εδώ σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν. Βλέπεις οι άλλοι οι παραλήδες δεν πλησιάζουν προς τα εδώ. Έχουν τις αυτοκινητάρες τους να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Εδώ έρχονται μόνο όσοι ψάχνουν ένα φθηνό μεταφορικό μέσο ή τίποτα φοιτητές που ζητούν την φθηνή μετακίνηση.

Τις προάλες τώρα που θυμήθηκα πέρασε απο εδώ μια όμορφη κυρία που μου έκανε εντύπωση με την ηρεμία της. Γλαρένια νομίζω την λέγανε. Ήρθε πολύ νωρίτερα απο την ώρα αναχώρησης του τρένου που χρειαζόταν. Έκατσε εδώ στο τραπεζάκι που βρίσκεται κάτω απο τον πλάτανο. Εκείνη την ημέρα είχε έναν όμορφο ζεστό ήλιο που δεν ήταν να κάτσεις μέσα στο μαγαζί. Είχε στα χέρια της ένα βιβλίο που έκανε πως διάβαζε αλλά είμαι βέβαιος πως δεν διάβασε ούτε αράδα. Η ματιά της γυρνούσε πότε στον πλάτανο που την "σκέπαζε" και πότε στους υπόλοιπους επιβάτες που πηγαινοέρχονταν στον σταθμό. Μάλιστα κάποια στιγμή την είδα να κοιτάζει επίμονα την παλιά ατμομηχανή που είναι σταματημένη λίγο παρακάτω απο εδώ για να θυμίζει τις παλιές εποχές. Μου παρήγγειλε ένα βαρύγλυκο ελληνικό και ενθουσιάστηκε όταν της είπα οτι εδώ ο ελληνικός καφές ψήνεται στην χόβολη και αργεί λίγο παραπάνω να σερβιριστεί. Έκανε ένα νόημα με τον ώμο της και σιγομουρμούρισε ένα "δεν πειράζει έχω αρκετό χρόνο" και παρέμεινε να κοιτάει τριγύρω.

Έκατσα και εγώ να την παρατηρώ για ώρα. Είχα καθίσει σην μέσα μεριά του μαγαζιού και μια και δεν είχε πολύ δουλειά μπορούσα να την παρατηρώ για μερικά λεπτά. Πολυάσχολη γυναίκα, όση ώρα κάθησε δεν σταμάτησε το κινητό της. Όλο χτύπαγε και την άκουγα να δίνει οδηγίες. Βέβαια δεν κατάλαβα με τι μπορεί να ασχολείται καθώς όλο για ρούχα και λουλούδια μιλούσε. Ότι και να έκανε πάντως σίγουρα είχαν ανάγκη την γνώμη της.

Ήπιε τον καφέ της και με πλήρωσε με καλό μπουρμπουάρ. Στο τέλος φεύγοντας μου ζήτησε να μάθει τι ώρα ανοίγω το πρωί καθώς σκέφτεται να έρχεται νωρίς το πρωί για καφέ.

14 σχόλια:

Ηλιας....Just me! είπε...

Ξέχασες να πεις ότι με την ματιά της αγκάλιαζε όλον τον κόσμο που την έπαιρνε τηλέφωνο και ζητούσε την γνώμη της! Η ματιά της, η σκέψη της όλα είναι ελεύθερα και πετάνε σε μακρυνούς τόπους που ονειρεύεται μέσα σε πλατάνια και δροσερό νερο! Ελπίζω να την πετύχω ποτέ στον καφενέ σου που δνε έχει ρεφενέ αλλά παρόλα αυτά είναι υπέροχοσ και πάνφθηνος για έναν φοιτητή σαν εμένα που βρίσκεται σε οικονομικές στενότητες! Καλή σου εβδομάδα!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μα στο δρόμο της επιστροφής, το μυαλό της τριγυρνούσε στο ήσυχο και ειδυλλιακό καφενεδάκι.
Την ηρεμία του πανέμορφου τοπίου, τον αναζωογονητικό αέρα και την καλοσύνη του νεαρού ιδιοκτήτη.
Ναι, της έκανε εντύπωση αυτός ο νέος. Δεν έμοιαζε να είναι της δουλειάς, είχε μιαν ευγένεια όχι επιμελημένη μα αυθόρμητη και μια προσωπικότητα από αυτές που τις εντυπώνεσαι.
Πού μυαλό γα να συγκεντρωθεί... να διαβάσει το βιβλίο της...
΄Ετσι το κρατούσε για να δείξει πως με κάτι απασχολείται. Καλά που έρχονταν κι εκείνα τα απανωτά τηλεφωνήματα και την έβγαζαν από τη βαρεμάρα του διαβάσματος δήθεν....
Ενθουσιαστηκε τόσο με εκείνη τη σύντομη στάση της, που σκέφτεται να επιστρέψει για περισσότερο...για πολύ περισσότερο...
΄Ετσι σκέφτεται να μισθώσει κάποιο μικρό σπιτάκι εκεί πάνω, για να πηγαίνει τακτικότερα...
Θα τον ρωτήσει... αυτός θα ξέρει... κάτι θα της υποδείξει..


Αχ, βρε Γιωργάκη, είχες δεν είχες το προμελέτησες το "έγκλημα", να μου βγάλεις σώνει και καλά τη συγγραφέα που δε φιλοξενώ...
Σ' ευχαριστώ...ΜΕ ΕΣΤΕΙΛΕΣ!!!..
΄Εβαλες και τις μουσκές μου και με παρέσυρες...το κατάλαβες;..

Τρελαίνομαι για τέτοια "παροπλισμένα",αποσυρμένα τρένα. ΄Εχουμε και στο σταθμό του Ναυπλίου που είναι καφέ ουζερί-μεζεδοπωλείο.

Φιλί και μεγάλη Γλαρένια αγκαλιά
(υ.γ. άντε, μη τα μαζέψω και έχεις και τη φωτογραφία μου στο τραπεζάκι να πίνω βαρύ γλυκό για το επόμενο ποστ...)
:-))))

marilia είπε...

:)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κυρά δασκάλα γελάς με το χάλι μου, ε;
Είδες εδώ πώς με κατάφερε ο φέρελπις νέος, να επιδίδομαι εις την συγγραφήν ιστοριων μελό
;-)))
Σμμμουατς

marilia είπε...

Δε γελάω, Γλαρένια. Χαμογέλασα και ήταν ίσως το πρώτο χαμόγελο της μέρας... Συνεχίστε τα κείμενα!

Φιλιά και στους δυο σας

George είπε...

Ηλία
έχεις δίκιο για την ματιά της . Έτσι ακριβώς είναι η ματιά της.
Όσο για τους φοιτητές πάντα κάτι επιφυλάσει το μαγαζί, και ειδικά στα καλά παιδιά όπως εσύ όπως έχω διακρίνει. :)

Γλαρένια μου
το μόνο που θέλω να σχολιάσω είναι το γράψε τα πας πολύ καλά.

Μαριλία μου
με το δίκιο χαμογελάς. Το επόμενο πάντως ελπίζω να το διασκεδάσεις. :)))

patsiouri είπε...

Βρε θα πάρω εγά ένα τηλεφωνάκι το Γλάρο και θα δείτε μετά πόσα απίδια βάζει ο σάκος!

George είπε...

πατσιουράκι μας!!
τι είναι αυτά που λές; Υπονοείς κάτι που δεν αντιλαμβάνομαι;
Μα με ποιόν νομίζεις οτι μιλούσε η Γλαρένια; Δεν το άφησε το τηλέφωνο ούτε δευτερόλεπτο. Όλο τον Γλάρο και τα γλαρόπουλα είχε στον νού και στο αυτί της.

Ανώνυμος είπε...

Στιγμές... Γλυκές στιγμές...

Καλό σου βράδυ

George είπε...

freedula μου
όμορφες στιγμές φαντασίας :)
Καλή σου ημέρα.

kalynama είπε...

Χαμογέλασα... ταξίδεψα...
πανέμορφο...

Να είσαι καλά :-))))

George είπε...

kalynama μου
την καλημέρα μου.

Σοφία είπε...

Πολύ ωραίο :-)

George είπε...

ευχαριστώ Σοφία!
Την καλημέρα μου