Το αίμα

Ένιωσε τα χείλη του πικρά. Την πίκρα των ετών που πέρασαν. Σαλιώνει τα χείλη του και καταπίνει το σάλιο που πλέον είναι πικρό, φαρμάκι. Αρχίζουν τα χείλη του να πονάνε. Νιώθει τις νευρικές απολήξεις που είναι υπεύθυνες να αιματώσουν τα χείλη, να κουβαλάνε μικρές-μικρές στάλες φαρμάκι. Όσες προσπάθειες και να έκανε δεν μπόρεσε να απαλλαγεί.
Κατευθύνθηκε στον καθρέπτη να δει το κακό που τον τρώει. Είδε τα χείλη του να μπλεβιάζουν δημιουργώντας την πένθιμη αντίθεση στο λευκό φόντο του προσώπου του.
Προσπάθησε να ψελλίσει μια βρισιά για την κατάντια του. Για άλλη μια φορά όμως δεν κατόρθωσε να ακουστεί καθαρά. Όπως γινόταν πάντα σε κάθε προσπάθεια του να αντιδράσει, και να διεκδικήσει τα θέλω του, πάντα κάτι τον σταμάταγε. Υπερτερούσε πάντα η λογική, όπως έλεγε, που τον σταματούσε . Μα τι λογική ήταν αυτή που πήγαινε κόντρα στην ψυχή; Τι λογική θα μπορούσε να είναι όταν πάντα πρότασσε την επιθυμία των άλλων και όχι την δική του; Τι λογική είναι αυτή όταν συμπλέει με την ικανοποίηση της παραλογίας των άλλων; Είναι δυνατόν να σκέφτεται πάντα τον πόνο που θα προκαλέσει στον άλλο και όχι την πληγή που προκαλεί στον εαυτό του;
Δάγκωσε τα χείλη του τόσο δυνατά που το αίμα πετάχτηκε με δύναμη χτυπώντας στον καθρέπτη απέναντι του. Το κόκκινο έλουσε σχεδόν ολόκληρο τον στόχο του.
Αυτό τον έκανε να σταματήσει τις σκέψεις του. Τώρα. Τώρα ήταν η στιγμή να κάνει το βήμα που τόσο καιρό τον κρατούσε μετέωρο στο κενό. Το κενό των χρόνων που πέρασαν. Το κενό αυτών που έρχονταν. Το κενό της ψυχής του.
Άνοιξε βιαστικά και αποφασιστικά το ντουλάπι του μπάνιου και έβγαλε ένα τραυματικό επίδεσμο για να κλείσει την πληγή του. Έβαλε το μπάλωμα στο σώμα προσπαθώντας να πετάξει το άλλο που είχε στην ψυχή του.