Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2007

Το αίμα


Ένιωσε τα χείλη του πικρά. Την πίκρα των ετών που πέρασαν. Σαλιώνει τα χείλη του και καταπίνει το σάλιο που πλέον είναι πικρό, φαρμάκι. Αρχίζουν τα χείλη του να πονάνε. Νιώθει τις νευρικές απολήξεις που είναι υπεύθυνες να αιματώσουν τα χείλη, να κουβαλάνε μικρές-μικρές στάλες φαρμάκι. Όσες προσπάθειες και να έκανε δεν μπόρεσε να απαλλαγεί.
Κατευθύνθηκε στον καθρέπτη να δει το κακό που τον τρώει. Είδε τα χείλη του να μπλεβιάζουν δημιουργώντας την πένθιμη αντίθεση στο λευκό φόντο του προσώπου του.
Προσπάθησε να ψελλίσει μια βρισιά για την κατάντια του. Για άλλη μια φορά όμως δεν κατόρθωσε να ακουστεί καθαρά. Όπως γινόταν πάντα σε κάθε προσπάθεια του να αντιδράσει, και να διεκδικήσει τα θέλω του, πάντα κάτι τον σταμάταγε. Υπερτερούσε πάντα η λογική, όπως έλεγε, που τον σταματούσε . Μα τι λογική ήταν αυτή που πήγαινε κόντρα στην ψυχή; Τι λογική θα μπορούσε να είναι όταν πάντα πρότασσε την επιθυμία των άλλων και όχι την δική του; Τι λογική είναι αυτή όταν συμπλέει με την ικανοποίηση της παραλογίας των άλλων; Είναι δυνατόν να σκέφτεται πάντα τον πόνο που θα προκαλέσει στον άλλο και όχι την πληγή που προκαλεί στον εαυτό του;
Δάγκωσε τα χείλη του τόσο δυνατά που το αίμα πετάχτηκε με δύναμη χτυπώντας στον καθρέπτη απέναντι του. Το κόκκινο έλουσε σχεδόν ολόκληρο τον στόχο του.
Αυτό τον έκανε να σταματήσει τις σκέψεις του. Τώρα. Τώρα ήταν η στιγμή να κάνει το βήμα που τόσο καιρό τον κρατούσε μετέωρο στο κενό. Το κενό των χρόνων που πέρασαν. Το κενό αυτών που έρχονταν. Το κενό της ψυχής του.
Άνοιξε βιαστικά και αποφασιστικά το ντουλάπι του μπάνιου και έβγαλε ένα τραυματικό επίδεσμο για να κλείσει την πληγή του. Έβαλε το μπάλωμα στο σώμα προσπαθώντας να πετάξει το άλλο που είχε στην ψυχή του.

8 σχόλια:

fish eye είπε...

υπαρχουν ακομη ανθρωποι που θα σκεφτουν τον πονο που θα προκαλεσουν στον αλλο;;..υπαρχουν εε;;
καλημερουδια!

marilia είπε...

Οχ!!! Τι ποστ ήταν αυτό τώρα;

Πιάσε καλημεροφιλάκι τεράστιο!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Για να το λες...θα υπάρχουν...
Κοίτα να δεις...

΄Ομως πρόσεξέ με,
η πληγή στο σώμα θα γειάνει...
την άλλη της ψυχής φρόντισε
όσο μπορείς, να μην πονάει...
ούτε ν' αφήσει σημάδι...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Γιώργο,ελπίζω να μην είναι αυτοβιογραφικό!

Paranoia είπε...

Απλά τον νιώθω...
μια αγκαλιά του κάνω και πες του εδώ είμαστε όλοι κοντά.

καλημέρα

George είπε...

Φεγγαρένια
όχι απλά υπάρχουν αλλά στηρίζουν και την ζωή τους σ'αυτό.

Μαριλίτσα μου
τσάκω και απο μένα ένα φιλάκι ;)

Γλαρένια μου
συμφωνώ πως η άλλη πληγή είναι η χειρότερη μόνο δεν ξέρω που έχει το κατάλληλο τραυμαπλάστ. ;)

Φίλε άσκαρ
χαίρομαι που εν μέσω προεκλογικού πυρετού για σένα βρήκες χρόνο να αφήσεις ένα σχόλιο. Το ελπίζω και εγώ πάντως να μην είναι.

paranoia
........ είναι όμορφο όταν ξέρεις οτι υπάρχει μια αγκαλιά να γύρεις.
Καλημέρα.

Αλητισσα είπε...

Εγω θα σου αφιερώσω μερικούς στίχους απο το τραγούδι που παιζει, που τυχαίνει να είναι και αγαπημένο..
"..all we do crumbles to the ground that we refuse to see..
και κλείνοντας με μια καληνύχτα
"..don't hang on nothing lasts forever but the earth and sky.."
Tην αγάπη μου

George είπε...

Αλήτισσα σε ευχαριστώ για την όμορφη αφιέρωση.