Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007

Ζωογόνος Θλίψη


Η ώρα κόντευε τρεις ξημερώματα Κυριακής. Ο Δημήτρης είχε καρφώσει τα μάτια του, που είχαν αρχίσει να βαραίνουν από την αϋπνία, στην οθόνη του προσωπικού του υπολογιστή. Περίμενε με έναν κάπως αμήχανο πόθο ζωγραφισμένο στα μάτια και την ψυχή του. Περίμενε την εμφάνιση της Ζωογόνου θλίψης. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο αλλόκοτο πλάσμα με ένα ακόμα πιο αλλόκοτο όνομα. Ήταν απλά ένα παρατσούκλι που είχε η κοπέλα που είχε συνομιλήσει το προηγούμενο βράδυ σε ένα από τα πολλά ομιλούντα δωμάτια του ιστοχώρου. Η αλήθεια είναι ότι το παρατσούκλι αυτό του είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον να γνωρίσει τον κομιστή του. Η αντίθεση που απέπνεε με την πρώτη ματιά ήταν αυτή που είχε προκαλέσει την περιέργεια του. Τι είναι αυτό που οδήγησε κάποιον να χρησιμοποιεί ένα τέτοιο αντιφατικό όνομα για την επικοινωνία του με άλλους ανθρώπους; Ζωογόνος Θλίψη. Όλα είχαν ξεκινήσει το προηγούμενο βράδυ, που μη έχοντας κάτι για να περάσει την ώρα του, βρέθηκε να συνομιλεί με την παράξενη αυτή κοπέλα. Είχε αναρωτηθεί για ώρα για την αντιφατικότητα του ονόματος Είναι ποτέ δυνατόν η θλίψη να σου δίνει ζωή; Ήταν η αιτία ώστε να αποφασίσει να επικοινωνήσει με την κάτοχο του παράξενου ονόματος. Ήταν όμως τόσο προβληματισμένος με αυτό που αμέσως μετά τον πρώτο χαιρετισμό του άρχισε να ρωτά για το παράξενο παρατσούκλι.
-Μα τι όνομα είναι αυτό; Δεν έβρισκες άλλο;
-«Είναι αυτό που με χαρακτηρίζει.» Εισέπραξε ως απάντηση.
-Μα αυτό είναι τόσο αντιφατικό που σίγουρα θα αντιμετώπισες δυσκολίες να συνομιλήσεις με κάποιον άγνωστο. Δεν θα μπορούσε να σε πάρει κανείς στα σοβαρά.
-Η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν έχω επικοινωνήσει με πολλά άτομα, αλλά μάλλον γιατί εγώ δεν το επιδίωξα. Με τους λίγους που έτυχε να μιλήσω δυστυχώς δεν είχαν και πολλά να μου πουν. Ίσως μάλιστα να μην έπρεπε να θυμάμαι καθόλου αυτές τις επικοινωνίες.
- Δηλαδή ακόμα και στην ζωή σου έξω από τον ιστοχώρο σε χαρακτηρίζει αυτό;
-Μα φυσικά. Ειδικά εκεί.
-Τι στο καλό σημαίνει αυτό;
-Μα ακριβώς αυτό που λέει.
-Τι ότι χρειάζεσαι μια θλίψη για να πάρεις ζωή; Δεν μπορώ να το δεχτώ.
-Δεν έχει σημασία αν μπορείς να το δεχτείς. Για μένα πάντως αυτό ισχύει..
-Μα πως γίνεται αυτό;

Ο Δημήτρης είχε αρχίσει να εκνευρίζετε. Φανταζόταν πως έμπλεξε με κάποια ψυχοπαθή, και ήταν έτοιμος να διακόψει την ανορθόδοξη επικοινωνία.

-Έχω ανάγκη την θλίψη για να μπορέσω να συνεχίσω να ζω. Αν δεν νιώσω την θλίψη να πλημμυρίζει την ζωή μου, αισθάνομαι να μην μπορώ να αναπνεύσω. Έχω αισθανθεί τόσες πολλές φορές αυτό το συναίσθημα που πλέον έχω μάθει να ζω με αυτήν. Αν κάποια περίοδο δεν αισθανθώ την θλίψη νομίζω πως κάτι δεν είναι φυσιολογικό στην ζωή μου, και το συναίσθημα του φόβου φωλιάζει μέσα μου. Κυριεύει την ύπαρξη μου και αισθάνομαι να πνίγομαι.
-Μα αυτό είναι παράλογο. Ίσως κάποιος ειδικός σε παθήσεις ψυχής να μπορέσει να σε βοηθήσει να ............
-Μα δεν θέλω να αλλάξω. Μου αρέσει έτσι. Δεν πειράζω κανένα.
-Δεν μπορεί σίγουρα είσαι άρρωστη και έχεις ανάγκη βοήθειας.
-Είμαι άρρωστη όταν με εξετάζεις κάτω από το δικό σου πρίσμα θεώρησης της ζωής, βλέποντας μέσα από τα δικά σου μάτια, όχι όμως μέσα από τα δικά μου. Ζω απλά την αντιφατικότητα της ζωής μέσα από την αντιφατικότητα του δικού μου συναισθηματικού κόσμου.

Φαινόταν τόσο παράλογα λογικά αυτά, που ο Δημήτρης δεν μπόρεσε να σκεφτεί μια έξυπνη ατάκα Προτίμησε να μην μιλήσει καθόλου. Βγήκε γρήγορα από το συγκεκριμένο δωμάτιο πεπεισμένος πως είχε να κάνει με μια κοπέλα που το μυαλό της είχε ακολουθήσει παράξενους οδούς. Βγήκε τελείως από το διαδίκτυο έχοντας όμως αυτές τις παράλογες απαντήσεις στην σκέψη του. Κι όμως κάτι μέσα του, έλεγε πως το άτομο που μόλις πριν λίγα λεπτά συνομιλούσε, δεν ήταν τρελό. Κάτι μέσα σε όλα αυτά τα παράλογα υπήρχε κάτι αληθινό.
Έγειρε στο κρεβάτι του και έκλεισε τα μάτια μου. Τα λόγια όμως της κοπέλας έρχονταν συνεχώς στο μυαλό του. «. Έχω αισθανθεί τόσες πολλές φορές αυτό το συναίσθημα που πλέον έχω μάθει να ζω με αυτήν.» Είναι δυνατόν να είναι αληθινό αυτό;
Με αυτήν την φράση αφέθηκε να τυλιχτεί στην αγκαλιά του μορφέα.

18 σχόλια:

marilia είπε...

Η ώρα κοντεύει 2:00 ξημερώματα Δευτέρας κι εγώ ξενυχτάω με... διαδικτυακούς προβληματισμούς! Να δω τι μάθημα θα κάνω αύριο... Πάντως, πολλά έχουν δει τα ματάκια μου στο δίκτυο τα τελευταία 3 χρόνια και, φαντάζομαι, ότι παρακάτω, έχουν να δουν περισσότερα...

Καληνυχτοφιλί!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

george νου,
γιατί τόσος προβληματισμός με τις παράξενες οδούς του μυαλού και της ψυχής της κοπελιάς; Μακρυά......
Πιάσε ένα ποίημα γλυκό, σιροπιασμένο να φτάσει η γλύκα του ως τα φυλλοκάρδια μας.
Ξέρεις εσύ...

annamaria είπε...

"Αν κάποια περίοδο δεν αισθανθώ την θλίψη νομίζω πως κάτι δεν είναι φυσιολογικό στην ζωή μου, και το συναίσθημα του φόβου φωλιάζει μέσα μου. Κυριεύει την ύπαρξη μου και αισθάνομαι να πνίγομαι."

Γιωργο,
αυτο ειναι αρρωστια!!
Ολοι μας εχουμε περασει παρομοιες καταστασεις, ομως προσπαθουμε με καθε τροπο να το ξεπερασουμε!!
Το να θελουμε να ειμαστε σε αυτη την κατασταση ειναι μια επικινδυνη εμμονη!!

candy's τετραδιάκι είπε...

Δεν πιστευω να ειναι ο Δημητρης του μπλογκ μου?χεχεχεχε!!
Μαρεσει οπως γραφεις μπλοκοτερρυ;)

George είπε...

marillia
ελπίζω το μάθημα να πήγε καλά. Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιοι προβληματισμοί, δύσκολοι.

φύρδην-μίγδην
βρέ σύ μας χάθηκες! Τα σιροπιαστά ποιήματα θέλουν την έμπνευση μαζί τους, και η δική μου με παράτησε εδώ και καιρό. Ελπίζω να ξαναέρθει!

Ανναμαρία
συμφωνώ αρρώστια και μάλιστα επικίνδυνη να σε οδηγήσει σε μονοπάτια χωρίς γυρισμό. Γι'αυτό το έγραψα. Να προβληματίσω.
Όμως όπως το έγραψα είναι στιγμές που φαντάζει τόσο λογικό παράλογο.
Μάλλον η παραλογία της λογικής. Σκληρό κείμενο. Έτσι μου βγήκε όμως.

Καντουλίνι
όχι αυτός είναι ο δικός μου Δημήτρης. Ο δικός σου είναι στριμωγμένος άσχημα, δεν θα μπορούσα να το στριμώξω παραπάνω καθώς θα ήταν σαν να τον οδηγούσα στην αυτοκτονία. ;-)

melomenos είπε...

στον κόσμο υπάρχουν πολλά περίεργα και παράξενα που ούτε μπορούμε να τα φανταστούμε εκτός και τα αντιμετωπίσουμε, η εμπειρία σου πρέπει να σου έδωσε ένα μικρό μάθημα!
άξιζε η σκέψη που έκανες;
o χρόνος που αφιέρωσες στο μυαλό σου;
είσαι άτομο κατασταλαγμένο στις απόψεις σου έτσι; το να προσπαθείς να πείσεις κάποια ή κάποιον χωρίς να τον βλέπεις χωρίς να τον αντικρίζεις πως σου φάνηκε;
καλημέρα σου

Άγνωστη είπε...

Διαβάζοντας το κείμενο να σου πω την αλήθεια προβληματίστηκα και εγώ.. Όπως αναφέρει και η ανναμαρία, όλοι μας σίγουρα έχουμε περάσει την ίδια φάση.. αλλα κάποια στιγμή περνάει.. :)

George είπε...

melomene
η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω αν άξιζε. Πιστεύω πως ίσως και ναί. Κάποια πράγματα που μας φαίνονται παράλογα για κάποιον άλλον φαντάζουν λογικά. Δεν ξέρω άραγε η λογική δεν είναι μονοδιάστατη; Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που αγαπούν την θλίψη τους; Γιατί μόνο σαν αγάπη για την θλίψη το εξέλαβα. Η αλήθεια είναι οτι με προβλημάτισε.

άγνωστη
συμφωνώ και εγώ το γράφω και στην ανναμαρία. Είναι στιγμές που η παραλογία μοιάζει λογική. Ίσως κάτι που σε μας μοιάζει λογικό κάποιος να το βιώνει σαν παράλογο. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Το λέω και στον μελομένο.

Alexandra είπε...

μερικές φορές απλά δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε... απλά να είμαστε.

Eleni63 είπε...

ωραίο το τραγούδι...
σε βλέπω δημιουργικό. Μπράβο.
πολύ θλιμένο όμως.

david santos είπε...

Hello, Georges!
This work is very good, thank you
have nice week

George είπε...

alexandra
αρκεί αυτό; Πότε σταματάμε την σκέψη; Πώς σταματάμε την σκέψη;

eleni63
χάρισμα στους φίλους τα τραγούδια.
Και η θλίψη είναι μέρος της ζωής μας.

Hi David! Welcome here.

Ελπίδα είπε...

Γιώργο μου, αν η θλίψη γίνει συνήθεια, τότε πάει για αρρώστεια.
Καλά είναι να την προλαβαίνουμε και να την ξεπερνάμε.
Δεν έχεις κέφια, αλλά εγώ σε πρότεινα να συνεχίσεις το παιχνίδι.
Τα παιδιά έχουν κέφια και παίζουν πάλι. Να μην τους χαλάσουμε το χατήρι!
Φιλιά, καλό βράδυ!

George είπε...

elpida
σε ευχαριστώ για την πρόταση. Θα το κάνω σύντομα ελπίζω. Να μην χαλάσουμε και το κέφι των παιδιών έτσι;

Νεραϊδόνα... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Νεραϊδόνα... είπε...

Ζωοφαγα θεωρω πλεον , αυτου του ειδους την παρουσια θλιψης .
Και ναι ,δυστυχως μπορει καποιος να μαθει να ζει μαζι της, και να βρει χιλιες δικαιολογιες προκειμενου να πεισει τον εαυτο του πρωτα (και μετα τους υπολοιπους) αλλα ...αυτο δεν συμαινει πως πραγματικα Ζει και απολαμβανει την Ζωη...

Και δεν "ομιλω" για κεινη την γλυκεια "φθινοπωρινη" θλιψη -που σταζει (αλλοτε λιγοτερο και αλλοτε περισσοτερο) σε καποιες στιγμες μας...

George είπε...

Με αρέσει η λέξη που χρησιμοποίησες. Ζωοφάγα ή εντελώς αντίθετη της ζωογόνου που έβαλα εγώ. Ελπίζω να μην σημαίνει οτι είμαστε στα δύο άκρα. Μια αγκαλιά για να γίνει μια καλή αρχή.

Αθανασία είπε...

Ο δικηγορος του διαβολου ξανακτυπα...Πρεπει να αναρωτηθεις -βασικο- ποσων ετων ειναι η κοπελα. Μεχρι την μετεφηβικη ηλικια, η οποια μπορει να φτασει ως τις παρυφες των τριαντα σε οριμενες περιπτωσεις, οι ανθρωποι-εφηβοι βρισκουν μεσα απο την θλιψη διεξοδο στους προβληματισμους τους.Ας θυμηθουμε ολοι πως ημασταν στην εφηβεια. Απ'οσο θυμαμαι, και απ'οσο βλεπω, τα παιδια που μεγαλωνοντας γινονται "σκεπτομενα οντα", ειναι αυτα που περνουν μια "μαυρη" εφηβεια.Ενω οι "χαρουμενοι" ανθρωποι, μαλλον προς "πτωχοι τω πνευματι" μου κανουν.
Αν ειχες να διαλεξεις, θα διαλεγες επιφανειακη ευτυχια, ή ζωογονο θλιψη;