Σάββατο, Μαρτίου 03, 2007

Το όνειρο


Επιτέλους ξημέρωσε. Ένας ήλιος πρόβαλε και σήμερα. Το άρωμα της άνοιξης απλώθηκε παντού. Όλη η φύση μοιάζει να ξυπνάει σιγά-σιγά από την χειμερία νάρκη της.
Παρά τον άσχημο ύπνο μου, σηκώθηκα σήμερα κεφάτος. Αιτία το όνειρο. Αυτό και η έμπνευση. Ήμουνα λέει πάνω σε μια βάρκα καταμεσής στο πέλαγος. Όπου και να κοίταζα έβλεπα το βαθύ μπλέ της Θάλασσας. Το αγαπημένο χρώμα μου. Τραβούσα το κουπί για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Για μια βόλτα στην απεραντοσύνη της γαλήνης. Είχα απομακρυνθεί τόσο πολύ απο την ακτή που ένας ενδόμυχος φόβος έζωσε την καρδιά μου. Ένας δυνατός παφλασμός ακούστηκε και το νερό με έλουσε ολόκληρο. Τότε ήταν που η καρδιά μου ένιωσε τον φόβο που σε κυριεύει όταν νιώθεις να πλησιάζει το τέλος της ζωής σου. Δεν πρόλαβα να συνέλθω και να σκεφτώ την λογική εξήγηση. Η θέα μιας γοργόνας πρόβαλε εμπρός μου. Δεν ήταν όμως η εικόνα που γνωρίζουμε όλοι μας απο τους θρύλους που έχουμε ακούσει γι' αυτές, μα μια γυναίκα κανονική. Μόνο που είχε την δυνατότητα να περπατά πάνω στο νερό. Να βυθίζεται μέσα της και να αναδύεται μπροστά σου σαν το όραμα. Ήταν ολόγυμνη μα δεν έδειχνε να την ξένιζε αυτό. Το μυαλό μου αντί να ψάχνει την λογική εξήγηση, το θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό. Η μόνη σκέψη ήταν να γδυθώ και να βουτήξω και εγώ στα βαθυμπλέ νερά της θάλασσας. Η παραλογία συνεχιζόταν. Παρόλο που δεν είμαι εξοικιωμένος με την μορφή αυτής της θάλλασσας και υπήρχε πάντα ένας φόβος για αυτήν, δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή να φοβάμαι να ακολουθήσω την άγνωστη αυτή γυναίκα. Βούτηξα και άρχισα να κολυμπώ για να την πλησιάσω. Το ίδιο έκανε και εκείνη. Παρά τις προσπάθειες μας να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, δεν τα καταφέρναμε. Είχα βάλει όλη μου την δύναμη να την πλησιάσω. Ξαφνικά ένας πανικός με κυρίευσε και άρχισα να βουλιάζω. Ένιωσα να μην έχω την δύναμη να προσπαθώ πλέον. Άφησα τον εαυτό μου πλέον ελεύθερο και τότε ήταν που ένιωσα να βυθίζομαι στο απέραντο αυτό βαθυμπλέ που πάντα λάτρευα. Είχα βυθιστεί μέσα της και το οξυγόνο σταμάτησε να μου δίνει πλέον ζωή. Είχα απομείνει να αιωρούμε κοιτώντας προς την κατεύθυνση αυτής της άγνωστης γυναίκας.
Τότε ήταν που πετάχτηκα έντρομος χωρίς να μπορέσω να εξηγήσω τι ήταν αυτό που ένιωσα, και με μια περιέργεια του νού, για την άγνωστη μορφή της γυναίκας. Ένα πρόσωπο που δεν έχω δεί ποτέ ως τώρα στη ζωή μου.

12 σχόλια:

candy's τετραδιάκι είπε...

Tερρυ μου..καμια φορα το αγνωστο ειναι που μας συναρπαζει:)
Πολυ μου αρεσε το κειμενο σου..
Καλο βραδυ:)

Άγνωστη είπε...

Πολυ, πολυ καλο! :)

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Παιχνιδια του νου μας ε???Μην σε μπερδευουνε;)
Πολυ ομορφο κειμενο!:)

nyctolouloudo είπε...

δεν πιστεύω ό,τι τα όνειρα μας στέλνουν μηνύματα.
κρυφοί πόθοι και παιχνίδια της φαντασίας μας είναι....

Ανώνυμος είπε...

Ονειρα....
κρυφοι ποθοι??
παιχνιδια της φαντασιας ??
Ταξιδια του μυαλου??
Ο,τι και να ειναι,
χαιρομαι που υπαρχουν στη ζωη μας.....
σιγουρα την κανουν ομορφοτερη!!

George είπε...

Καντουλίνι μου
είναι συνάμα και αυτό που μας φοβίζει. Μάλιστα ίσως και αυτός ο φόβος να το κάνει ακόμα πιό συναρπαστικό. Σ' ευχαριστώ για τα ωραία λόγια.

Άγνωστη
δεν πιστεύω να είναι πολύ καλό, μα είναι ένας όμορφος προβληματισμός. Σ'ευχαριστώ.

Ανατολή
Παιχνιδίσματα της φαντασίας και του ονείρου. Και αυτά πολλές φορές σε παραπλανούν.Και σ'εσένα ευχαριστώ.

Μεθυσμένα χρώματα
και όμως πολλές φορές λέγεται πως τα όνειρα είναι τα προειδοποιητικά μηνύματα. Και αυτό το έχω βιώσει με ένα λίγο τραγικό τρόπο κάποια στιγμή.

Ανναμαρία μου
συμφωνώ πως ότι και να είναι αυτά προτιμότερο να υπάρχουν παρά να απουσιάζουν. Δίνουν το χρώμα που έχουμε ανάγκη.

Ελπίδα είπε...

Όνειρο ήταν γιώργο και πέρασε! Αυτό που ζω όμως εγώ με το μπλογκ έχει καταντήσει εφιάλτης! Γι' αυτό και αποφάσισα να "ξυπνήσω"!
Φιλιά πολλά, καλό σου βράδυ!

George είπε...

Δεν σε κατάλαβα ελπίδα τι εννοείς με το μπλόγκ. Σαν να είναι κακό ακούγεται. Ελπίζω να μην είναι. Όσο για το όνειρο πράγματι πέρασε ήδη. Να είσαι καλά και εσύ.

Ioanna είπε...

Ναι, για κάποιο λόγο στα όνειρα τα πάντα είναι φυσιολογικά.Ακόμα κ τα πιο ακραία, εκεί τα περνάμε στο ντούκου.
Και σου εύχομαι george να σου συμβεί αυτό που λέει το όνειρό σου λίγο πριν τελειώσει: Να γνωρίσεις(αν δεν την έχεις βρει ήδη δηλαδή) την γυναίκα που θα σε σώσει. Αυτήν που θα προσπαθεί μαζί σου ακόμα κι αν βουλιάξει τελικά. Μια αληθινή όμως ε

maika είπε...

σου εύχομαι απο την καρδιά μου το επόμενο όνειρό σου να το περάσεις σε μια ωραία παραλία αγναντεύοντας τη θάλασσα,με τη γοργόνα σου αγκαλιά και το οξυγόνο να κοντεύει να τελειώσει μόνο γιατί θα έχεις φουντάρει στον κρατήρα του φιλιού της...που λέει και το τραγούδι...αλλά τελικά να μην τελειώνει γιατί δικό σου θα είναι το όνειρο και ό,τι θέλεις θα κάνεις!!!

Alexandra είπε...

το όνειρο είναι συμβολικό.

το νερό, αν και αγαπημένο σου στοιχείο κάποια στιγμή σε τρόμαξε. ίσως είναι η γυναικεία φύση (θάλασσα=γυναίκα/δημιουργία) που σε τρόμαξε. ίσως εσύ ο ίδιος εξελίσσεσαι περισσότερο από όσο πίστευες και τρόμαξες.

και τώρα η γυναίκα. ίσως είναι πράγματι κάποια ιδανική γυναίκα που έχεις στο μυαλό σου ή που θα συναντήσεις στο μέλλον. υπάρχει μια άλλη εξήγηση, είναι ένα μέρος του εαυτού σου (συνέχεια από τη θάλασσα - συνάρτηση) που προχωρά...

το ότι αισθάνθηκες έντρομος ίσως αυτό το συναίσθημα/εμπειρία/γνωριμία σε έχει τρομάξει.

αλλά δεν πρέπει. θετικό είναι όλο αυτό!!!

George είπε...

ioanna
πράγματι τα μόνο που δεν λογοκρίνονται και κριτικάρονται απο το φίλτρο της λογικής είναι τα όνειρα, όσο αλλόκοτα καμμιά φορά και αν είναι.
Όμως συνήθως δεν βγαίνουν ποτέ όπως τα βλέπεις. Οπότε την έβαψα μάλλον. ;-)

maika
Πρώτα θέλω να σου πώ οτι χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Χάνεσαι συνέχεια βρε παιδί μου. Και όσες προσπάθειες και να κάνω για να έρθω εγώ ο μπλόγκερ δεν με αφήνει. Δεν ξέρω αλλά μόλις βλέπω τα σχόλια σου η διάθεση μου γίνεται χαρούμενη. Η θετική σου αύρα περνάει μέσα απο τις οθόνες.
Όσο για τις ευχές σου!Μακάρι ας ευχηθώ! :**

Αλεξάνδρα
Η απάντηση σου δεν σου κρύβω στην αρχή με τρόμαξε έως ότου έφτασα στο τέλος. Δεν ξέρω αλλά κάποια απο αυτά που λές είναι αληθινά και ισχύουν. Βέβαια την δική σου τόσο καλή ανάλυση δεν την έκανα ποτέ. Θα χρειαστεί να την ξαναδιαβάσω και να την αναλύσω. Σε ευχαριστώ πάντως.