Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Σύνθεση

Σήμερα το πρωϊ ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Όλη την νύχτα την πέρασα αγκαλιά με το μπουκάλι το ουϊσκυ. Ότι είχα προλάβει να το αγοράσω απο την κάβα που βρίσκεται κάτω απο το σπίτι μου.
Ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρυσα την φωτογραφία σου -εκείνη που είχαμε τραβήξει στην προπέρσινη εκδρομή μας στον Βόλο- που πάνω της αντανακλούσε μία ηλιαχτίδα που είχε καταφέρει να τρυπώσει μέσα απο τις γρύλιες του παντζουριού. Είχε καταφέρει να τρυπώσει και αντανακλούσε πάνω στο τζάμι προσπαθώντας να τραβήξει το βλέμμα μου πάνω σου.
Αισθάνθηκα να δέχομαι την καθημερινή εσωτερική μου σφαλιάρα. Ένιωσα την ανάγκη να αναπνεύσω, καθώς και η ατμόσφαιρα απο την κατανάλωση του τόσου αλκοόλ και των τσιγάρων που με συντρόφευσαν όλη την νύχτα είχαν ελατώσει το οξυγόνο του δωματίου.
Ανακάθισα στο κρεβάτι τράβηξα το συρτάρι του κομοδίνου και βάλθηκα να μυρίζω την κολόνια που απο μικρό παιδάκι έκρυβα εκεί. Η οσμή του λεμονιού διείσδυσε στα ρουθούνια μου και επιτάχυνε το πρωϊνό μου ξύπνημα, προσκαλώντας στον νού μου στιγμές της παιδικής μου αθωότητας. Τότε που κάθε Κυριακή πρωί τρέχαμε να πλυθούμε και να γεμίσουμε τα μαλιά μας με κολώνια, πριν ξενικήσουμε για το κυριακάτικο εκκλησιασμό μας, κάτω απο την καθοδήγηση του πατέρα και την αγωνία της μητέρας μας να πάμε όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ήρθαν στον νού μου οι φωνές της "γρήγορα να μην χάσουμε το ευαγγέλιο". Η εσωτερική φώτιση, ήρθε στο νού του σήμερα.
Ξεπερνώντας τις σκέψεις μου σηκώθηκα και οδηγήθηκα στην κουζίνα. Έπρεπε επειγόντως να φτιάξω ένα καφέ μήπως καταφέρω να ξεπεράσω τον φοβερό πονοκέφαλο που είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορος. Γυρνώντας απο την κουζίνα το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον καθρέπτη του χώλ. Η εικόνα που αντίκρυσα με έκανε να σταματήσω απότομα και να τρέξω προς το μπάνιο, μήπως και καταφέρω να συμμαζέψω αυτό το φάντασμα που αντίκρυσα μπροστά μου.
Μετά απο κανένα δεκαπεντάλεπτο επέστρεψα στην κουζίνα. Το βλέμμα μου έπεσε πάλι στον καθρέπτη. Ναι μάλλον κάτι είχε γίνει απο την προσπάθεια που κατέβαλλα στο μπάνιο. Η όψη μου άρχισε πάλι να θυμίζει την καθημερινή μου εικόνα.
Αφού ήπια δύο γουλιές καφέ, έτρεξα να ετοιμαστώ, καθώς διαπίστωσα ότι ήδη θα έφτανα με δεκάλεπτη καθυστέρηση στο γραφείο. Ευτυχώς το ντύσιμο μου είναι πλέον τόσο κλασικό που δεν δυκολεύτηκα καθόλου για να βρώ τι θα φορέσω. Παρόλα αυτά είχα αρχίσει να συνέρχομαι απο το χθεσινό ξενύχτι και η διάθεση μου, έπαιζε με τα έντονα αισθήματα που μου κράτησαν συντροφιά όλη νύχτα. Προσπαθώντας να τραβήξω απο την ντουλάπα μου το μπλέ μου πουλόβερ, έπεσε στο πάτωμα το κόκκινο μαντήλι που φορούσα στην ξένοιαστη εποχή της εφηβείας. Χωρίς δεύτερη σκέψη το τύλιξα στο λαιμό μου. Είχα αποφασίσει οτι θα το προσθέσω ως αξεσουάρ της αμφίεσης μου για σήμερα. Η όψη μου ίσως θύμιζε το φάντασμα εκείνης της τάξης των δεκαεπτά μου χρόνων, μα δεν με ένοιαζε.
Έφτασα στο γραφείο με δεκάλεπτη καθυστέρηση και με μία εμφάνιση που ήταν έξω απο αυτήν που με είχαν συνηθίσει.
Μία υπογραφή σας παρακαλώ ακούστηκε η φωνή του προϊσταμένου μου.........


Υ.Γ. Η ιστορία αυτή συνθέθηκε απο τους τίτλους των post της φίλης μου Αλεξάνδρας(Ελπίζω να με συγχωρέσει για αυτήν την "κλεψιά μου") .

4 σχόλια:

Alexandra είπε...

σε συγχωρώ αφού οι τίτλοι των μικρών ιστοριών μου σου δημιουργούν έμπνευση!

καλησπέρα!

George είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι με οδηγεί μέσα μου, οτι μπορώ να σε θεωρώ φίλη μου. Σόρυ και παλι για την μικρή κλεψιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Όμορφη κλεψιά...!

Alexandra είπε...

να'σαι καλά :)