Παρασκευή, Μαΐου 08, 2009

Το βουνό Νο 2 (Πάντα έτσι έμαθε ...... )

Πάντα έτσι έμαθε να κάνει. Αγαπούσε με τόσο πάθος που στο τέλος τον σκότωνε η αγάπη του. Δεν του αρκούσε η σωματική επαφή που σε άλλους θα ήταν ο μοναδικός σκοπός τους. Αυτός ήθελε να «παίρνει» τις ψυχές των συντρόφων του. Είναι αλήθεια ότι αυτό λίγες φορές  το κατάφερε, αλλά δεν άλλαζε τις αρχές του. Πάντα το πρώτο που τον ένοιαζε ήταν να κατακτήσει την ψυχή των ανθρώπων. Δεν τον ενδιέφερε το κορμί αλλά μόνο η ψυχή. Βλέπεις το κορμί είναι κάτι που φθείρεται και οι αναμνήσεις που προέρχονται από αυτό είναι παροδικές. Αντίθετα οι αναμνήσεις της ψυχής μένουν παντοτινά στην μνήμη μας. Και αυτός ήταν εγωιστής. Πολύ εγωιστής και τον ενδιέφερε να είναι παντοτινός. Ήθελε να μένει παντοτινά στους ανθρώπους που αγαπούσε όπως και σε εκείνους που του έλεγαν ότι τον αγαπάνε.

Ένας εγωιστής που προσπαθούσε πάντα να επιβεβαιώσει τον εγωισμό του αδιαφορώντας για τους γύρω του. Ήταν στιγμές που πίστευε ότι δεν μπορούσε να αγαπήσει αληθινά. Ακόμα και το σ’ αγαπώ δεν το έλεγε συχνά φοβούμενος ότι έτσι πληγώνεται ο εγωισμός του. Ακόμα και όταν του έλεγαν ότι τον αγαπάνε το αμφισβητούσε. Συνήθιζε να λέει ότι το σ’ αγαπώ δεν ήθελε να του το λένε με λόγια αλλά με έργα. Έτσι μεγάλωσε έτσι ανδρώθηκε έτσι πρωτογνώρισε τον έρωτα. Χωρίς σ’αγαπώ στα χείλη αλλά με χιλιάδες σ’αγαπώ στα έργα του.

Αυτό όμως ήταν και το λάθος του. Πολλές φορές πληγώθηκε από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να αντέξουν τον ολοκληρωτικό έρωτα που αυτός ζητούσε και έμενε μόνος να παλεύει με την αγάπη του.

Η συνάντηση με την Ελένη αναπτύχθηκε στις ίδιες αρχές. Πάντα της ζητούσε το ολοκληρωτικό της δόσιμο σε αυτόν. Το νεαρό της ηλικίας της φάνταζε στα μάτια του ότι θα μπορούσε εύκολα να πετύχει τον σκοπό του. Γελάστηκε όμως.

Η Ελένη  παρά την νεότητα της έκρυβε απίστευτη ωριμότητα. Αυτό μάλιστα ήταν το πρώτο που είχε προσέξει στα λόγια της και ο ίδιος ο Δημήτρης. Και όχι μόνο ωριμότητα μα και έναν όμορφο τσαμπουκά που συναντούσες σε ελάχιστους άντρες. Έναν δίκαιο τσαμπουκά που δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Σε όλη την ζωή της είχε μάθει να αγωνίζεται σκληρά, σε ότι είχε καταφέρει να κατακτήσει. Ακόμα και με τους καθηγητές της έδινε απίστευτες μάχες μέχρι να πειστεί για θέματα που οι συμμαθητές  της  τα δέχονταν ως δεδομένα. Είχε μάθει να μην σκύβει το κεφάλι ακόμα και όταν η δαμόκλειος σπάθη κρέμονταν από πάνω της. Παρόλη όμως αυτήν την σκληρότητα που έδειχνε μέσα της πονούσε πολύ και πληγώνονταν ακόμα περισσότερο. Έδειχνε ατρόμητη αλλά στην ουσία μπορούσες να την πληγώσεις και με το άγγιγμα ενός τριαντάφυλλου που θα την χάριζες. Δεν ήθελε να της χαρίζουν λουλούδια. Τα αγαπούσε πολύ μα δεν ήθελε να της τα χαρίζουν καθώς λυπόταν που ένα χέρι τα έκοβε από την φυσική τους θέση μόνο και μόνο για να τα προσφέρουν σε αυτήν. Συνήθιζε να λέει ότι προτιμούσε να της χαρίζουν κήπους και όχι μεμονωμένα τα λουλούδια.

Η Ελένη πήρε πρώτη την πρωτοβουλία και πλησίασε τον Δημήτρη αγγίζοντας τον στο πρόσωπο. Ο Δημήτρης γύρισε απότομα και έπιασε με τα δύο του χέρια το πρόσωπο της Ελένης. Βάλθηκε να κοιτά τα μάτια της. Κοιτούσε βαθιά μέσα τους μήπως μπορέσει και διακρίνει αν τελικά είχε καταφέρει να κατακτήσει την ψυχή της. Βλέπεις στην πραγματικότητα μόνο αυτό τον ένοιαζε. Να κατακτήσει την ψυχή της. Έμεινε να την κοιτά αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να σκύψει για να ενώσει τα χείλη του με τα δικά της. Η Ελένη για πρώτη φορά ένιωσε τον εαυτό της ανίκανο να αντιδράσει. Έκανε μια κίνηση να συγκρατήσει την ορμή του Δημήτρη μα αμέσως το μετάνιωσε και αφέθηκε να απολαύσει τα χείλη που τόσο ήθελε να γευτεί. Του έπιασε το πρόσωπο  με τα χέρια της και βάλθηκε να  ανιχνεύσει κάθε  εκατοστό του. Πέρασαν έτσι μερικά λεπτά της ώρας και δεν είχαν προσέξει ότι είχε αρχίσει να βρέχει. Μια βροχή αλλόκοτη. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά αλλά μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να ρίχνουν τις χοντρές στάλες τους και να νοτίζουν την γη. Πετάχτηκαν πάνω και έτρεξαν σε ένα κοντινό παράπηγμα  από ξύλα και μια μισοτρύπια λαμαρίνα  που είχε ξεμείνει από κανένα κυνηγό που παραφυλούσε  το θήραμα του ή κανένα βοσκό που το είχε για το μεσημεριανό του ύπνο.

 Έμειναν να κοιτάν την βροχή χωρίς να μιλούν αλλά και χωρίς να κοιτά ο ένας τον άλλο. Λες και το φιλί είχε ξεδιψάσει τον πόθο και έχασαν το κουράγιο τους για να συνεχίσουν. Μα είναι δυνατόν ένα φιλί να τους ικανοποιούσε; Είναι δυνατόν ένα άγγιγμα να έφτανε σε δύο ερωτευμένους;

Τότε ήταν που γύρισε ο ένας το βλέμμα προς τον άλλο και άρχισαν να γελάνε. Ένα γέλιο που δεν μπορούσε να εξηγηθεί. Ένα γέλιο όμως τόσο πηγαίο και γάργαρο σαν το νερό της βροχής που έπεφτε. Τα μαλλιά της Ελένης είχαν γίνει μούσκεμα και είχαν κολλήσει στο πρόσωπο της. Ο Δημήτρης άπλωσε το χέρι του και τα απομάκρυνε προς τα πίσω για να φανεί ολόκληρο το πρόσωπο της.

-         Με αγαπάς; Την ρώτησε.

-         Πολύ είπε εκείνη και συμπλήρωσε Εσύ;

-         Και εγώ ακόμα περισσότερο

Τα γέλια τους τώρα έγιναν ακόμα δυνατότερα που κάλυπταν τον ήχο της βροχής. Ο Δημήτρης βγήκε από το παράπηγμα στην βροχή έβαλε τα χέρια του στο στόμα του σε σχήμα χωνιού και άρχισε να φωνάζει με δύναμη.

-         Μ’ αγαπάειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Η Ελένη ακολουθώντας το παράδειγμα του Δημήτρη έκανε το ίδιο και αυτή. Βγήκε στην βροχή έβαλε τα χέρια της σε σχήμα χωνιού και φώναζε

- Μ’ αγαπάειιιιιιιιιιιιι

 

Η βροχή σταμάτησε όσο ξαφνικά είχε αρχίσει. Λες και τρόμαξε από τις κραυγές τους. Πιασμένοι από το χέρι και μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο προχώρησαν προς το αυτοκίνητο του Δημήτρη.

Ο Δημήτρης έβαλε μπρος και βγήκε στον δρόμο. Είχε γεμίσει νερά το οδόστρωμα και δυσκόλευε την οδήγηση. Ο Δημήτρης γύριζε συνέχεια και κοιτούσε την Ελένη στα μάτια της.  Τα λάτρευε. Τα έψαχνε πάντα. Ακόμα και την συνάντηση την είχε ζητήσει για να μπορέσει να την κοιτάξει στα μάτια της.

 Σε μια απότομη στροφή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το αυτοκίνητο που ξέφυγε από τον δρόμο. Το αυτοκίνητο γλίστρησε στο κενό.

 

Την άλλη μέρα ένα βοσκός που έτυχε να περνά από εκεί το βρήκε σε μια χαράδρα πολλών μέτρων.

Όταν τους ανέσυραν διαπίστωσαν ότι το δεξί χέρι του Δημήτρη κρατούσε το αριστερό χέρι της Ελένης. Ήταν μυστήριο καθώς τα ενωμένα χέρια ήταν απανθρακωμένα. Δεν είχε πάρει φωτιά το αυτοκίνητο. Κι όμως τα ενωμένα χέρια ήταν τα μόνα που είχαν καεί. Όσοι ειδικοί προσπάθησαν να δώσουν μια κάποια εξήγηση δεν τα κατάφεραν. Λες και είχε βγει μια φλόγα λίγων λεπτών που έκαψε τα χέρια τους και αμέσως μετά έσβησε.

 

Όλοι είπαν πως τιμωρήθηκαν για την αμαρτία που έκαναν.

Αυτός στα 37 μεγάλος άνθρωπος και αυτή μόλις στα 21.

Δεν το ήθελε ούτε ο Θεός και τους τιμώρησε όπως τους άξιζε.

 

 Ένας δυνατός αέρας άρχισε να φυσάει προσπαθώντας να ξεριζώσει όλα τα ίχνη του δυστυχήματος. Τα σωστικά συνεργεία ίσα που πρόλαβαν να μαζέψουν τα σύνεργα τους. Το αυτοκίνητο παραλείφθηκε από μια μάντρα παλιοσίδερων. Τα άψυχα κορμιά οδηγήθηκαν στον σκοτεινό θάλαμο ενός νεκροτομείου και ποτέ κανείς δεν τους αναζήτησε. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τι απόγιναν αυτοί οι δύο. Στον τόπο του δυστυχήματος ότι δεν μπόρεσε να σβήσει ο άνεμος το αποτελείωσε η φωτιά που προκλήθηκε. Μια φωτιά που προήλθε από την απροσεξία ενός περαστικού που πέταξε το αναμμένο τσιγάρο του στα χυμένα λάδια και βενζίνες.  Ότι υπήρχε για να θυμίζει το τραγικό δυστύχημα καταστράφηκε.

Ακόμα και στον χώρο που είχαν περάσει για λίγες ώρες οι δύο τους, την επόμενη μέρα μπήκαν μπουλντόζες και άρχισαν να τον διαμορφώνουν για να χτιστεί το χωριό της Αγάπης.

 

Τι ειρωνεία! Ένα ολόκληρο χωριό αφιερωμένο στην αγάπη θεμελιωμένο πάνω σε μια αγάπη που δεν πρόλαβε να ανθίσει.  

12 σχόλια:

η ψυχη μου το ξερει είπε...

Ο αληθινός έρωτας πρέπει να έχει πάντα "τραγικό" τέλος.
Αυτοί οι δύο πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή που τόσο ήθελαν!Και το κατάφεραν!
Γιατί η αληθινή ζωή κρύβεται μέσα σε μια στιγμή...σε μια αιωνιότητα!

φιλί αθεράπευτα ρομαντικό;))

George είπε...

πέστα βρε ψυχούλα μου πέστα!!!!! Νόμισα πως έπαψαν πιά οι άνθρωποι να αγαπάνε αληθινά σήμερα. Μια ολόκληρη μέρα με κανένα σχόλιο φοβήθηκα πως έμεινα μονάχος αθεράπευτα ρομαντικός.
Πρόλαβαν να ζήσουν έστω το ελάχιστο και όταν αγαπάς, αυτό το ελάχιστο πολλές φορές είναι αρκετό. Όσο για το τραγικό είναι γιατί το ίδιο τραγική φαντάζει πολλές φορές και η ίδια η ζωή. Πόσες και πόσες φορές δεν μας έχει διαψεύσει με την τραγική πτυχή της. Γιατί λοιπόν στον έρωτα να κάνει κάτι διαφορετικό. Αλήθεια κανένας δεν έχει αισθανθεί οτι η ζωή μας κοροϊδεύει?? Μας περιγελά? Έχω το μοναδικό προνόμιο να το αισθάνομαι?

Φιλί που μια μέρα ελπίζω να γίνει αληθινό. Την καλημέρα μου.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Η έμπνευση του ποιητή...
Είδες οι... θαλασσο-λογίες τι κάνουν;

Aπό το μπλογκ σου στης marilitsas και από ‘κεί εδώ, το συμπέρασμα ΕΝΑ:
Καμένοι από χέρι...

"επίγεια κατακραυγή…. κόντρα στους ηθικούς φραγμούς"
Ψάχνω να βρω πού έσφαλαν, πού έκαναν αμάρτημα και λάθος αλλά δεν..


"...ήθελε να «παίρνει» τις ψυχές των συντρόφων του..."

"μόνο αυτό τον ένοιαζε. Να κατακτήσει την ψυχή της
Εγωϊστικό..Εγώ ξέρω πως στην αγάπη προσφέρεις από μια ανάγκη εσωτερική και αυθόρμητη, έστω και αν δε λάβεις


“…δεν ήθελε να της τα χαρίζουν καθώς λυπόταν που ένα χέρι τα έκοβε από την φυσική τους θέση μόνο και μόνο για να τα προσφέρουν σε αυτήν…”
:-)

Καλό σου βράδυ,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. παραπονιάρη... ωραία μέρα είχε σήμερα και βγήκε ο κόσμος)

George είπε...

Το ανδρικό ψυχογράφημα μου ήταν πιό εύκολο Γλαρένια μου, έτσι έχουμε και λέμε:
Κατακραυγή καθώς αυτός έχει σχεδόν τα διπλά της χρόνια. Για σκέψου !! Καθόλου εύκολο ακόμα και στην σημερινή μας πιο λάϊτ κοινωνία μας.

Να παίρνει και μόνο αυτό τον ένοιαζε. Ναι πράγματι καλά τα λες. Ένας αφόρητος εγωιστής. Ο άνθρωπος του όλα ή τίποτα.Εσύ τα ξέρεις λοιπόν πάρα πολύ σωστά. Αυτός είναι λάθος. Μάλλον δεν κατάφερε ποτέ να αγαπήσει αληθινά, αν και στο τέλος νομίζω οτι καταφέρνει να αγαπήσει και αυτός αν και έχει τραγικό τέλος.
Για το γυναικείο οτι δεν της αρέσουν να της χαρίζουν λουλούδια το έβαλα καθώς κάπου το έχω ακούσει να το λένε κάποιες γυναίκες. Δεν ξέρω αν πράγματι ισχύει καθώς πίστευα οτι σε όλες τις γυναίκες και γενικά τις ρομαντικές ψυχές αρέσει να τις χαρίζουν λουλούδια. Εδώ πάντως μπήκε για να δείξω οτι τελικά αν και υπάρχει σκληράδα απο την μεριά της μέσα της κρύβεται μια ρομαντική ψυχή που έχει τους λόγους της να μην την εμφανίζει.
Αυτά για την περαιτέρω ανάλυση. :)

Όσο για το παραπονιάρης :) αφού το ξέρεις οτι είμαι. :)))

Καλό σου βράδυ ή καλή σου μέρα Όπου σε πετύχει. :)
Φιλιά και αγκαλιές.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλή σου μέρα!!!

Λοιπόν με βρίσκεις εν μέσω μαγειρεμάτων (θα μαζευτούνε σήμερα..ντε...) και ΠΙ-ΣΙ
:-))))

Για τα λουλούδια το τόνισα, γιατί κι' εμένα δεν μου αρέσει να κοπεί εκείνη τη στιγμή λουλούδι (να του αφαιρεθεί δηλαδή η ζωή) για λογαριασμό μου. Με του εμπορίου τα πάω περίφημα...
:-)))

Σήμερα ζει δε ζει η μητέρα σου (δεν ξέρω), μην την ξεχάσεις.
Εμείς κι' αν είμαστε παραπονιάρες...
:-)))

Καλή σου Κυριακή και εβδομάδα,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. ΑΝΟΙΞΗ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!)

George είπε...

Γλαρένια μου
μόλις κατανάλωσα το όμορφο κυριακάτικο γεύμα μου από τα χεράκια της μαμάς μου. Δεν το ξέχασα και της πήρα λουλουδάκι. Μια όμορφη μικρούλα τριανταφυλίτσα.
Όσο για τα λουλούδια τελικά είσαστε πολλές. :))

Καλή κυριακή και σε σένα και χρόνια σου πολλά. :)
Φοβάμαι οτι αυτό δεν είναι άνοιξη αλλά κατακαλόκαιρο. Πολύ ξέστη.

nelly είπε...

Τζορτζ, μεγα λαθος να θες να κατακτησεις την ψυχη του αλλου, να θες να τη φυλακισεις μεσα στο μυαλο σου και να την ελεγχεις...

George είπε...

nelly
δεν είναι δική μου εκδοχή αλλά του Δημήτρη του ήρωα της ιστορίας :).
Κάτι μου λέει βέβαια οτι πρέπει να έχεις δίκιο αλλά όπως λέω ο Δημήτρης είναι τρομερός εγωιστής. Σκέφτεται μόνο τον εαυτό του. Θεωρώ λοιπόν οτι ο εγωισμός του τον οδηγεί σε αυτόν τον δρόμο. Είναι άνθρωπος του όλα ή τίποτα. Δεν αρκείται απλά να τον αγαπούν. Θέλει όποιος δηλώνει οτι τον αγαπά να ζει και να αναπνέει για αυτόν. Βέβαια το ίδιο κάνει και αυτός. Όταν αγαπάει αφοσιώνεται στην αγάπη του χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό βέβαια και σε μένα μοιάζει επικίνδυνο. Το ολοκληρωτικό δόσιμο σε κάποιον σε κάνει ανίσχυρο και ο Δημήτρης παίζει με την φωτιά. Η απογοήτευση του θα τον "σκοτώσει" αν κάτι πάει στραβά. Νομίζει οτι όλοι μπορούν να είναι σαν αυτόν. Δεν λαμβάνει υπόψιν του την διαφορετικότητα της εκδήλωσης της αγάπης. Δεν σκέφτεται οτι η αγάπη με το πέρασμα των χρόνων μπορεί να μεταβληθεί και ο άλλος να νιώσει εγκλωβισμένος. Να θελήσει μια μέρα να δεί και τον υπόλοιπο κόσμο. Να αποκτήσει την ανεξαρτησία του χωρίς βέβαια να πάψει να τον αγαπά.
Έτσι λοιπόν όπως λέω πολλές φορές η αγάπη του τον εξοντώνει.

Ανώνυμος είπε...

Παραπονιέσαι γιατί δεν περάσαμε, αλλά γκρινιαζα γιατί δεν έμαθα οτι γύρισες. Μα να μας εδώ ένας ένας στον καφενέ να κεραστούμε όσα ποθεί το βαθύ μας εγώ. Εκείνο που βρέχεται, εκείνο που μεθά να αγαπιέται ιδανικά, μοναδικά, έστω και για μια στιγμή. Εστω. Αρκεί να αξίζει μια ζωή.

Μεγάαααλη αγκαλιά για καλοσόρισμα

George είπε...

Freedula μου
να που σας ξαναβρήκα και εδώ. Τι όμορφο είναι αυτό που μου έγραψες. Δεν θέλω να το σχολιάσω. Να πώ μονάχα πως εδώ στον καφενέ η αγάπη είναι κυρίαρχο συστατικό και ότι πιείτε ότι δείτε :) φτιάχτηκε με αγάπη.
Μια μεγάλη αγκαλιά και απο μένα, έτσι για το καλωσόρισμα που λες και εσύ.
Την καλημέρα μου.

marilia είπε...

Οχ!

George είπε...

Μαριλίτσα μου
γιατί βαρυγκομάς?????? Θέλω επειγόντως εξήγηση.
Εννοείς οτι δεν σου άρεσε το αριστούργημα μου :))))
Ή υποκρύπτεις κάτι άλλο??????
ε????
:))))))))))))