Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2007

END


ΜΕΡΟΣ Ε
Από ένα διπλανό τραπέζι ακούστηκαν κάποιες κουβέντες που έμοιαζαν οικείες στα αυτιά της παρέας μας. Γύρισαν όλοι προς την κατεύθυνση των ομιλιών και αντίκρισαν ένα ζευγάρι που η χαρά του γέλιου, τους είχε κατακλύσει. Μιλούσαν ελληνικά αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι και η δική τους συντροφιά ήταν πατριώτες τους. Ο άσκαρ ήταν ο πρώτος που σηκώθηκε από την θέση του και πλησίασε στο διπλανό τραπέζι.
Πριν προλάβει να φτάσει κοντά μια κραυγή χαράς ξέφυγε από την κοπέλα του διπλανού τραπεζιού.
- Βρε αλητάμπουρα πως βρέθηκες εδώ; ακούστηκε η φωνή της κοπέλας απευθυνόμενη προς τον άσκαρ
- Ο λύκος γυρνά όπου υπάρχει τροφή, απάντησε ο άσκαρ με ένα διάπλατο χαμόγελο.
- -Εσύ όμως αλητάκι τι κάνεις εδώ με αυτόν, και έσκυψε να διακρίνει καλύτερα τον σύντροφο της. Μα αυτός είναι ….. ο Θερμεσίλαος;
- Ω! μα έπρεπε να το φανταστώ, αυτός δεν έχει ούτε γη ούτε πατρίδα και έτεινε το χέρι προς τον νεαρό σύντροφο της αλήτισσας. Μια χειραψία που έμοιαζε με μέτρηση της χειροδύναμης των δύο αντρών.
- Ελάτε στην παρέα μας, είπε ο άσκαρ.
Τους υπόλοιπους λίγο πολύ τους γνώριζαν με εξαίρεση την Ούρσουλα. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και πλέον η συντροφιά εξελίχθηκε σε μια παρέα σαν αυτές που συναντούμε σε όλα τα κουτουκάκια των ελληνικών πόλεων.
Καθίσανε μέχρι αργά να πίνουν τα ποτά τους. Είχαν απαιτήσει από τον ντίσκ τζόκευ να βάλει μέχρι και ελληνική μουσική. Η παρέα απολάμβανε ξένοιαστα τις όμορφες στιγμές που περνούσαν.
Μονάχα ο george έμοιαζε να στέκεται κάπως απόμακρα. Συμμετείχε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά στα μάτια του έδειχνε ότι βρισκόταν αλλού.
Μάλιστα σιγά- σιγά άρχισε να αποτραβιέται στην άκρη της παρέας. Βυθίστηκε στις σκέψεις του και η παρέα που πλέον είχε μεγαλώσει αφού είχαν προστεθεί σε αυτήν τα τρία γκαρσόνια του μαγαζιού μαζί με το «δόλωμα» είχε πάψει να τον προσέχει.
Σηκώθηκε και προσπάθησε κάτι να πει στην υπόλοιπη παρέα, μα διαπίστωσε πως κανείς δεν τον πρόσεχε.
Απομακρύνθηκε αθόρυβα και βγήκε έξω από το μικρό καταγώγιο. Ένα μικρό αεράκι τον χτύπησε στο πρόσωπο μα αντί να προστατευτεί άνοιξε τα χέρια του και άρχισε να αναπνέει βαθιά για να γεμίσει τα πνευμόνια του.
Η μέρα βρισκόταν στο πρώτο της χάραμα. Άρχισε να βαδίζει μέσα στα στενά της άγνωστης πόλης. Η φιγούρα του άρχισε να ξεμακραίνει μέχρι που χάθηκε στο πρώτο φως της νέας μέρας
Από κείνη την μέρα δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς. Εξαφανίστηκε χωρίς να πει σε κανέναν καμιά κουβέντα, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει το γιατί.

Δεν έμαθε ποτέ κανείς τι προσπάθησε να πει στην υπόλοιπη παρέα.

17 σχόλια:

marilia είπε...

Χμμ...

καληνυχτοφιλί

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Όχι ρε Γιώργο... μη μας κάνεις να αισθανόμαστε άσχημα!

candy's τετραδιάκι είπε...

Δεν μ'αρεσε το τελος :(((

marilia είπε...

Μα, καλά, κι αυτός ο άνθρωπος! Δεν μπορούσε να περπατάει πιο αργά; Με... ξεποδάριασε να τρέχω! Και είχα και τις παλιοδωδεκάποντες! Πού να τον προλάβω! Χάθηκα και στη στροφή... :(

Κοίτα τέλος που έδωσες! Βάζεις μικρό σνούπι σε κίνδυνο να σε ψάχνει σε άγνωστη πόλη! Εμ το... παρασύρατε και δεν πήγε στο Συνέδριο, εμ το παράτησες και... σύξυλο με τους άλλους τους μυστήριους! τς τς τς!

Ο Ροντάρι συνήθιζε να δίνει παραπάνω από μία λύσεις στις ιστορίες του. Μπορώ, παρακαλώ, να έχω τη δεύτερη και πιο αισιόδοξη κατάληξη;

Ευχαριστοφιλί!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αυτό κι' αν είναι ανατροπή!...
Αρχικά εθλίβην, για να μη σου πω έμεινα εμβρόντητη..αλλά..

Βρε Γιώργο μου, μήπως ήθελε να τους πει, πως δεν τον ευχαριστούσε τίποτε πλέον εκεί και ξαναγύριζε στην πατρίδα, έστω με όλα τα στραβά κι' ανάποδά της;...
Μμμ;..

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

George είπε...

Μαριλίτσα
Αχμ!!

Άσκαρ φίλε μου
δεν πρέπει να αισθάνεσαι καθόλου άσχημα. Τις επιλογές κάποιου δεν πρέπει να τις επωμίζεσαι εσύ. Δεν φταίς αν κάποιος παίρνει τέτοιες αποφάσεις. :)

Καντουλίνι μου
πολλές φορές η ζωή δεν μας κάνει όλα τα χατήρια. Μας δείχνει πράγματα που δεν μας αρέσουν. Αυτήν την φορά ήρθε κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν. Ίσως ακόμα και στον δημιουργό της ιστορίας. Ίσως όμως έτσι να έπρεπε να γίνει.

George είπε...

Μαριλίτσα μου
τις δωδεκάποντες μόλις τις σπάσεις τα τακουνάκια γίνονται πασουμάκια περιοπής. :)
Όσο για τον Ροντάρι μοιάζει έξυπνος άνθρωπος. Ας φερθώ λοιπόν και εγώ μια φορά έξυπνα και να γράψω μια πιό αισιόδοξη εκδοχή τέλους.
.....στα στενά της άγνωστης πόλης.
Σταμάτησε απότομα καθώς άκουσε ένα γρήγορο βηματισμό να τον πλησιάζει. Δεν γύρισε να δεί. Τέντωσε το δεξί του χέρι στο πλάι και ένιωσε το απαλό χέρι μια γυναίκας να γαντζώνεται στο δικό του.
-Τρέξε είπε, χωρίς να γυρίσει καθόλου προς το μέρος της.
-Τρέξε, επανέλαβε και έκανε και αυτός το ίδιο.
Η φιγούρα δύο ανθρώπων πιασμένων απο το χέρι ξεμάκραινε και χάνονταν στο πρώτο φώς ενός λαμπερού ήλιου που άρχισε να ξεπροβάλει.-

Τι λές; Τα κατάφερα;

George είπε...

Γλαρένια μου
το τι ήθελε να πεί δυστυχώς δεν θα το μάθουμε. Έτσι αποφάσισε ο δημιουργός της ιστορίας.
Σίγουρα η φυγή δείχνει ότι κάτι δεν τον γέμιζε εκεί. Κάτι τον δυσαρεστούσε εκεί.
Ίσως πάλι απλά να ήθελε να φύγει και η σιωπή να ήταν η αφορμή που έψαχνε.
Ίσως να ήθελε απλά να ξεφύγει απο το παρελθόν. Να προσπάθησε να κάνει το μέλλον καλύτερο και δεν τα κατάφερε μένοντας μόνο η λύση της φυγής.
Ίσως ....... Ίσως......

marilia είπε...

Ναι, νομίζω ότι αυτό το τέλος θα διάλεγε και ο Ροντάρι! ;)

Καληνυχτοφιλάκι! :)

M...Ursula είπε...

Η αλήθεια είναι George μου πως περίμενα αλλιώς το τέλος....πολύ αινιγματική και μυστηριώδη γυναίκα με έκανες...(πάλι τι ρόλο βαράω δεν κατάλαβα..)Μάλλον θα μου ταίριαζε περισσότερο η γυναίκα που αναφέρεις ότι του λέει να τρέξουν..μήπως και τελικά "προσπεράσω" τον συντηρητικό μου χαρακτήρα..
Πάντως, θα περιμένω και άλλες τέτοιες ιστοριούλες..I like...!Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

George είπε...

Μαριλίτσα μου
Εγώ και ο Ροντάρι ; :))))))
Φιλάκι.

alter ego μου
είσαι ακόμα αινιγματική για μένα :)
Αυτή η εκδοχή πάντως είναι η αισιόδοξη εκδοχή που με έβαλε η Μαριλίτσα να συντάξω. Η δική μου θα ήταν αυτή του σιωπηλού φευγιού. Βλέπεις ακόμα ο συντηριτισμός των πράξεων είναι χαρακτηριστικό μου.
Καλή σου εβδομάδα.

M...Ursula είπε...

Η εκδοχή της Μαριλίτσας μου άρεσε..(σκέψου το λίγο..)Always look at the bright side of life!!Ο συντηριτισμός ώς έχει...δεν θα τον αλλάξουμε!Φιλί!!

George είπε...

alter ego μου
η αλήθεια είναι οτι η εκδοχή που γράφτηκε μετά την παρότρυνση της Μαριλίτσας άρεσε και σε μένα. Θα μου άρεσε ακόμα και σαν real εκδοχή.
Το κρατώ και συνεχίζω παρέα με τον συντηριτισμό μου.
Φιλί και απο μένα.

η ψυχη μου το ξερει είπε...

George μου,μάλλον κατάλαβε το νόημα της ζωής!!! φιλάκια :-)

George είπε...

ψυχούλα μου
λές να το κατάφερε ; Μάλλον δύσκολο το βλέπω. :))))

patsiouri είπε...

Ελα ρε Πρετεντέρη, ανατροπή όντως!!!

George είπε...

patsiouraki
καλέ αυτός είναι απο άλλη εκπομπή. :)