Οι περιπέτειες μια σπίθας

Είμαι η πυροκόκκινη. Μια τόσο δα μικρή σπίθα, αλλά με τεράστια φήμη! Όλα τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του κόσμου ασχολούνται με εμένα και τα αδέλφια μου. Είμαστε σταρ.
Αποτελώ μέρος της διάσημης πυρκαγιάς που έκαψε την μισή Ελλάδα. Μας κυνηγάνε οι πυροσβεστικές όλου του κόσμου αλλά δεν κατάφεραν να μας συλλάβουν και να μας εκτελέσουν.
Καλά ε! Μεγάλο κυνηγητό μιλάμε ! Όλα ξεκίνησαν από τον μπαμπά μου που ξεπετάχτηκε από την σπίθα του αναπτήρα ενός άγιου άνθρωπου που ήθελε να κάψει κάτι ξερόχορτα δίπλα στο σπίτι του. Τότε ήταν που ο πατέρας μου έτρεξε γρήγορα και βρήκε ένα ξερό χορταράκι που χάζευε αμέριμνο εκεί τριγύρω. Το κακόμοιρο δεν ήξερε τι το περιμένει. Τότε ήταν που αμέσως ο ξάδερφος μου ο άνεμος που μόλις είχε αναβαθμιστεί σε Στρατηγό άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια μας. Είχαμε κάνει συμμαχία μαζί του, πως όταν θα αποφασίζαμε να ξεκινήσουμε τον χορό μας θα άρχιζε και αυτός να φυσάει προς τα εκεί που δεν θα μπορούσε κανείς να μας αγγίξει.
Και νά 'μαστε τώρα λοιπόν να χορεύουμε μία προς τα δεξιά και μια στα αριστερά. Είναι υπέροχα ! Νιώθουμε ότι είμαστε ελεύθεροι επιτέλους, ώστε να κυριαρχήσουμε παντού. Δεν μας σταματάει κανείς.
Βρήκαμε τους ανθρώπους ακριβώς την ώρα που έπρεπε. Τους αιφνιδιάσαμε. Το κυριότερο σημείο ήταν η αρχή! Ο πατέρας μου που τώρα πια δεν υπάρχει, γέρασε και πέθανε , ήταν γενναίος πολεμιστής. Ετοιμαζόταν καιρό και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι τέτοιες μέρες που όλοι ασχολούνται με κάτι που ονομάζουν εκλογές δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται έξω στην φύση. Βλέπεις τα δέντρα δεν ψηφίζουν, οπότε κανένας δεν ασχολείται με αυτά. Τις υπόλοιπες μέρες όλο και κάποιος μπορεί να μας συναντήσει την ώρα που ξεκινάμε τον χορό μας και να μας πυροβολήσει με το χειρότερο όπλο, το νερό.
Ναι είναι ότι χειρότερο αυτό το νερό. Όπου και να μας βρει μας σκοτώνει. Ακαριαίος θάνατος μιλάμε. Ειδικά όταν είμαστε λίγοι ακόμα και δεν έχουμε πολλαπλασιαστεί είναι ικανό μια μικρή ποσότητα του να μας ξεκληρίσει όλους. Έχει βλέπετε το κακό να μην καίγεται. Και να ήτανε μόνο αυτό; Αποτελεί και απαραίτητη τροφή και για τους ανταγωνιστές μας. Τα δέντρα. Αν δεν βρουν νερό να πιουν πεθαίνουν και ξεραίνονται. Έτσι είναι ευκολότερο σε μας να κυριαρχήσουμε και να αναπτυχθούμε.
Αχ! Γιατί να μην είχαμε περισσότερα ξερά χόρτα και δέντρα για να μπορούμε να ζούμε και εμείς ευκολότερα; Μου μοιάζει μεγάλη αδικία αυτή. Μάλιστα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αυτή η αδικία καθώς το νερό δεν φτάνει που υπάρχει στο χώμα και πολλές φορές συναθροίζεται σε κάτι μέρη που τα λένε ποτάμια και περνάνε με ορμή και μας κοροϊδεύουν πολλές φορές πέφτει ακόμα και από τον ουρανό.
Εμάς δεν μας θέλει κανείς ελεύθερους, παρά μονάχα μαντρωμένους μέσα σε κάτι που τα λένε εστίες και μόνο για να τους υπηρετούμε. Άλλοτε τους ζεσταίνουμε άλλοτε τους μαγειρεύουμε ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που κάθονται απέναντι μας και κοιτάζοντας τον χορό μας νοσταλγούν, αναπολούν, ονειρεύονται και ερωτεύονται.
Τώρα όμως είμαστε ελεύθεροι ! Καιρός να την χαρούμε λοιπόν αυτήν την ελευθερία. Κάθισα ώρα εδώ και σας μιλάω. Πρέπει να φύγω να πάω να συνεχίσω το ταξίδι μου. Βλέπετε όλοι έχουν πέσει πάνω μας και προσπαθούν να μας καταστρέψουν. Δεν πρέπει να καθυστερώ. Έχω ακόμα πολλά μέρη που πρέπει να δω. Ας τρέξω λοιπόν και ελπίζω να τα ξαναπούμε μετά από πολύ καιρό.!