Θαλασσινή

Μόλις είχε τελειώσει την βραδινή της βάρδια. Το ρολόι έδειχνε 6:30. Πριν επιστρέψει στην καμπίνα της αποφάσισε να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Όλη νύχτα κλεισμένη μέσα στο θάλαμο των ασυρμάτων με την αποπνικτική ατμόσφαιρα του τσιγάρου ένιωθε να πνίγεται.
Προχώρησε στο πλάι του πλοίου και ακούμπησε το χέρι της στην κουπαστή. Έλυσε τα μαλλιά της και τα άφησε να τα παρασέρνει ο αγέρας. Έσκυψε να κοιτά μπροστά την ρότα του πλοίου και τον αγέρα να τις μαστιγώνει το πρόσωπο.
Άφησε το μυαλό της να παρασυρθεί και αυτό από τον αγέρα μακριά στον αγαπημένο της. Βλέπεις εκείνος ήταν καθηλωμένος στην στεριά. Εδώ και έξι μήνες δεν μπόρεσε να ξαναμπαρκάρει. Το ατύχημα που είχε στο τελευταίο του ταξίδι έθεσε σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή. Τελικά κατόρθωσε να ζήσει αλλά η ζωή του επιφύλαξε το δίλημμα της. Οι γιατροί για να τον γλιτώσουν προχώρησαν σε ακρωτηριασμό του ποδιού του. Ήταν υποχρεωμένος να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μετά το καράβι που τον μετέφερε σε μέρη ονειρικά, που από μικρό παιδί περίμενε την μέρα που θα τα δει, τούτο εδώ θα ήταν πλέον το μεταφορικό του μέσο. Ένας σιδερένιος σκελετός με δύο ρόδες.
Η Μαρία είχε αποφασίσει ότι τελείωνε και γι’ αυτήν η θάλασσα. Μετά από αυτό το ταξίδι θα επέστρεφε κοντά του. Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν πριν τους προλάβει το καταραμένο ατύχημα. Όμως και τώρα δεν ήταν αργά. Θα το κάνανε τώρα που θα επέστρεφε. Με τα λεφτά της αποζημίωσης θα στήνανε ένα ταβερνάκι στην άκρη του μόλου, και στις ελεύθερες ώρες τους θα καθόταν παρέα να αγναντεύουν την θάλασσα. Αυτήν που τόσο λάτρεψαν από μικρά παιδιά.
Άκουσε βήματα πίσω της και γύρισε να δει. Ήταν ο συνάδελφος που πριν λίγα λεπτά είχε αναλάβει την θέση της. Τις άπλωσε ένα χαρτί που είχε στα χέρια του.
Σκέφτηκε πως κάτι είχε ξεχάσει και εκείνος φρόντισε να της το δώσει.
Το ξεδίπλωσε κάπως βαριεστημένα.
Λίγες λέξεις ήταν γραμμένες.
Ο Δημήτρης Νικολάου ήταν νεκρός.