Θυμός

Είμαι τσατισμένος. Νιώθω το αίμα μου να κυλάει με θυμό στις φλέβες μου. Με θυμώνει η ανοησία. Δεν λέω πως είμαι έξυπνος, το εναντίον. Αλλά πιστεύω πως άμα βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να δημιουργήσει το όνειρο του, δεν μπορείς εσύ να προσπαθείς να του σπάσεις τα νεύρα.
Είναι σαν την μύγα που στριφογυρίζει στο αυτί σου την ώρα που έχεις ξαπλώσει να ξεκουράσεις το κορμί σου. Σαν την ώρα που βγαίνει ο ήλιος και ένα διαβολεμένο σύννεφο τον εμποδίζει να ρίξει τις ακτίνες του. Σαν το παιδί που του έχεις τάξει παιχνίδι και στο τέλος του λες κάτσε διάβασε.
Δεν μου αρέσει ο θυμός, καθώς τον θεωρώ από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου που θα πρέπει να εξελιχθεί. Να πάρει μια άλλη μορφή έκφρασης. Βλέπεις στο όνομα του θυμού γίνονται οι χειρότερες ανοησίες. Λές λόγια που υποτιμούν τον άλλον και πολύ περισσότερο εσένα. Είσαι θυμωμένος και σηκώνεις το χέρι σου και όποιον πάρει το κατέβασμα του. Ή με εκνεύρισε και με θύμωσε τόσο που με οδήγησε στο να βγάλω το μαχαίρι ή το πιστόλι και να του αφαιρέσω την ζωή.
Βέβαια καμιά φορά μπορεί να γίνει εφαλτήριο για να διαπιστώσεις πως μπορείς να κάνεις πράγματα που δεν είχες αξιολογήσει τον εαυτό σου ικανό να τα πράξει.

Όπως και να έχει πάντως δεν είναι απο τα αγαπημένα συναισθήματα μου.