Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Γυναίκα 4



Έβγαλε από την τσέπη του ένα λευκό φάκελο και τον έτεινε προς το μέρος της.
Η Έλενα άνοιξε το γράμμα γεμάτη περιέργεια!

«Αγαπημένε μου Αλέκο τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση σοκ και σίγουρα το μυαλό σου ζεί την πλάνη των ματιών σου. Το θέαμα που αντίκρυσες είναι πλασματικό.
Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί χωρίς μυστικά ο ένας από τον άλλο. Η αγάπη μας ήταν πάντα οδηγός στην ζωή μας. Αυτήν ήταν το λιμάνι μας, ο κυματοθραύστης όλων των προβλημάτων που περάσαμε. Ήταν αυτή που ζωγράφισε την ζωή μας και την πλούτισε με τα αγαθά της ψυχής μας. Μας ωρίμασε και μας ολοκλήρωσε.
Δεν θέλω να γράψω πολλά, άλλωστε είσαι αυτός που έλεγες πάντα πως δεν χρειάζονται τα πολλά λόγια. Καλύτερα να κοιτάς την ουσία και την πρακτική των θεμάτων και μην τα γεμίζεις με την θεωρητικολογία που καταστρέφει την ομορφιά της εκτέλεσης.
Με βλέπεις δίπλα σε έναν γυμνό άντρα που θυσίασε την ύπαρξη του για να μπορέσει να με λυτρώσει. Ξέρω πως τόσα χρόνια ότι και να περάσαμε το ψέμα ήταν κάτι που το είχαμε αποβάλλει από την ζωή μας. Μέχρι πριν έξι μήνες όμως δεν άντεξα και αναγκάστηκα να σου πώ το πρώτο μου ψέμα. Ήταν τότε που επέστρεψα από μια επίσκεψη στον γιατρό. Το όνειρο μας έσβηνε, μα δεν είχα την τόλμη να σου το πώ.
Η γνωμάτευση του γιατρού ήταν έξι μήνες ζωής. Τα πνευμόνια μου είχαν μολυνθεί. Η νόσος ήταν σε προχωρημένο στάδιο και οι ελπίδες λιγοστές. Ακόμα και η απόπειρα για αφαίρεση των μολυσμένων όγκων δεν θα είχε καμιά ελπίδα επιτυχίας.
Δεν μπόρεσα όμως να στο πώ.
Δεν ήθελα να πάψουν τα όνειρα σου.
Δεν μπορούσα να σου πώ πως όλα αυτά τα όνειρα που σχημάτιζες στον νού σου θα τα ζήσεις με κάποια άλλη. Δεν άντεχα να πληγώσω την γεμάτη ευγένεια ψυχή σου. Δεν είχα το δικαίωμα να μαραζώσω το ρόδο των ονείρων σου. Δεν έπρεπε να σκορπίσω γύρω μας το άρωμα του θανάτου.
Ήθελα έστω και αυτήν την ύστατη ώρα να μπορέσω να φανώ δυνατή. Ήθελα να σου προσφέρω αυτήν την μορφή της γυναίκας που είχες ονειρευτεί.
Δεν είχα δικαίωμα για ακόμα μια φορά να μην μπορέσω να σου προσφέρω την ολοκλήρωση των ονείρων μας. Όπως όλα αυτά τα χρόνια που δεν κατάφερα να σου προσφέρω το παιδί που η ψυχή σου λαχταρούσε με όλη την δύναμη της. Σε έβλεπα πως κρυφογελούσες στην όψη οποιούδήποτε παιδιού βρισκόταν στον δρόμο σου. Και όσο και να προσπαθούσες να το κρύψεις για να μην με πληγώνεις έβλεπα την ψυχή σου και καταλάβαινα τον πόνο σου.
Ο νεαρός δίπλα μου ήταν ο μόνος που ήξερε από την πρώτη στιγμή τις δύσκολες ώρες που περνούσα. Τον γνώρισα στο πάρκο όταν προσπάθησε να σκουπίσει τα απομεινάρια της ψυχής μου που κυλούσαν με την μορφή δακρύων.
Έκτοτε συναντηθήκαμε αρκετές φορές και γέμισε το κενό της γνωμάτευσης των έξι μηνών. Δεν κάναμε ποτέ έρωτα τόσο καιρό. Μόνο σήμερα, την μέρα του αποχαιρετισμού.
Μου έμαθες πως όλα στην ζωή έχουν ένα αντίτιμο. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να μπορέσω να ξεπληρώσω τον πόνο που του πρόσφερα ήταν να δώσω αυτό το ελάχιστο που λάτρεψε και πόθησε έξι μήνες τώρα. Το άρρωστο κορμί μου που πιά δεν έχει καμιά αξία.
Τον παρακάλεσα να μου βρεί ένα τρόπο θανάτου που δεν θα καταλάβαινα τίποτα. Δεν άντεχα να πονέσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η υπερβολική δόση θα ενεργούσε άμεσα και καίρια.
Προσπάθησα να πείσω των νεαρό να μην με ακολουθήσει στο ταξίδι μου. Ήταν δικό μου και έπρεπε να το κάνω μόνη μου. Στάθηκε αδύνατο να τον πείσω. Η ζωή είναι δική του και την διαθέτει όπως αυτός επιθυμεί μου έλεγε. Είμαι βέβαιη λοιπόν ότι αυτή την στιγμή είναι δίπλα μου το άψυχο κορμί του. Δεν μπόρεσα να τον μεταπείσω παρόλο που μου υποσχέθηκε ότι δεν θα έφευγε μαζί μου. Λυπάμαι.

Ελπίζω με αυτό το γράμμα μου να έδωσα απαντήσεις στα ερωτήματα της πλάνης των ματιών σου.
Σε φιλώ καλέ μου και σου ζητώ να προχωρήσεις στην ζωή σου με το θάρρος που πάντα σε οδηγούσε.
Ζήσε, ονειρέψου και συνέχισε το ταξίδι μας.

Με αγάπη Μυρτώ.»

Με το τελείωμα της ανάγνωσης δύο δάκρυα κύλησαν στο μάγουλο της Έλενας. Δύο δάκρυα που ένιωσε να της χαρακώνουν το πρόσωπο.

19 σχόλια:

annamaria είπε...

Απροσμενη συνεχεια...
Ομως πολυ ομορφο!

George είπε...

Δεν ξέρω αν είναι όμορφη την συνέχεια όμως την ήθελα έτσι.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

george μου,
Στάσου 1/2 λεπτό γιατί θα με τρελάνεις....
- Πότε πρόλαβε και το έγραψε η φουκαριάρα το γράμμα;
- ΄Ηξερε εκ των προτέρων πως ο νεαρός θα την ακολουθούσε στο δρόμο χωρίς επιστροφή;
- ΄Εξι μήνες το έπεαιξε ...άμωμη και στο τέλος σκέφτηκε να ...πάρει τη χαρά μαζί της;
- ΄Οταν αγαπάς (γιατί λέει πως τον αγαπούσε τρελά το σύντροφό της), ΔΕ ΔΙΑΝΟΕΊΣΑΙ τέτοιες συμπεριφορές...
Συγχωρείστε με, μα είμαι απόλυτη σε κάποιες αρχές.
Μάθατε και το ΜΕΙΟΝ ΜΟΥ!

΄Ελα, μη συννεφιάζεις... μας φτάνει ο κλαψιάρης ουρανός...
Συνέχισέ το εσύ κι' εγώ δε θα ξαναμιλήσω...

Γλαρένιες αγκαλίτσες

George είπε...

Γλαρένια μου
το γράμμα το είχε γράψει νωρίτερα προβλέποντας το τέλος. Ήξερε οτι θα την ακολουθούσε και ο νέος.
Τώρα όσον αφορά για την άμωμη σχέση εκεί είναι το θέμα. Θα μπορούσε να γίνει;
Εσύ λές όχι΄, είναι άραγε έτσι;
Εσύ λές πως επειδή τον αγαπούσε δεν διανοήσε να κάνει την ενέργεια αυτή, είναι έτσι;

Βέβαια το δεν ξαναμιλάς δεν το θέλω με τίποτα. Μπορείς να μιλάς όσο θέλεις και για ότι θέλεις.
Συνεφιάζω αν δεν μιλάς. ;)
Συνέχισε να λές οτι θέλεις λοιπόν.

patsiouri είπε...

Αχ όχι βρέ γλαρένια μου, εγώ διαφωνώ...έρχονται στιγμές στη ζωή που ο μόνος που δέ μπορεί να μας καταλάβει είναι Εκείνος, ή Εκείνη...ίσως γιατί αγαπιόμαστε τόσο...
Κι εγώ έχω σοβαρά μυστικά, τα ξέρει ο καλύτερός μου φίλος αλλά ο αγαπημένος μου δέν θέλω να τα ξέρει...δέν ξέρω γιατί...ίσως γιατί δέν είμαστε αδέρφια, έλω πάνω απ'όλα να μείνουμε εραστές...ξέρω και γώ...

Πάντως παίζει να έκανακάτι ανάλογο με την κυρία...σίγουρα...

Εγώ άλλο δέν καταλαβαίνω...ο.κ, δέ μπορείς να κάνεις παιδί, προσπάθησες, ξαναπρόσπάθησες, δέν...ΧΩΝΕΨΕ ΤΟ και πάρε ένα παιδάκι, τόσα περιμένουν μία αγκαλιά, όλοι θέλουμε οικογένεια με δικά μας παιδιά αλλά έλεος, τί είναι πιά αυτό το πολύτιμο dna μας που άν δέ διαιωνιστεί αυτό δέν πρέπει να γίνουμε και γονείς????

nyctolouloudo είπε...

συγνώμη Γιώργο, αλλά δεν μου κολλάει καθόλου αυτή η ιστορία !
την βρίσκω πολύ εξωπραγματική και μελό.
δηλ, τώρα θα συγκινηθεί η μικρή, θα τον πάρει αγκαλιά και...θα τον πείσει να τον βοηθήσει;

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

george μου,
Σ' ευχαριστώ για την κατανόηση στην ..έκρηξή μου.
Είσαι μεγάλη ψυχή georgino!
:-)


patsiouraki μου γλυκό,
εάν δεν αποκτούσα δικά μου κι' εγώ στην υιοθεσία θα κατέληγα, όμως καθένας κρίνει και αποφασίζει σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες.

Γλαρένιες αγκαλίτσες και στους ΔΥΟ σας!

melomenos είπε...

εμένα μου φάνηκε φυσιολογικό το τέλος σου!
συνήθως έτσι αντιδρούν οι άνθρωποι λίγο πριν το αναμενόμενο τέλος τους!
νομίζουν ότι σκέφτονται λογικά αλλά στο τέλος θέλουν να ζήσουν το διαφορετικό που στερήθηκαν σε όλη τους τη ζωή πίσω απο την ευτυχία!
και όπως σωστά έγραψες δικαιολογούνται σε μιά αγάπη που ζούσαν, με κάτι που πονάει όσο περισσότερο μπορούν τον συντροφό τους την στιγμή που δεν θα πάρουν ποτέ την απάντηση του αφήνοντας μια μικρή ενοχή στον άλλο για τις πράξεις τους!
πολύ ωραία το έγραψες και μας άφησες στην αγωνία, σε ήθελα όμως με πιο πολύ φαντασία για το τέλος
καλό σου Σαββατοκύριακο

George είπε...

patsiouri
Η λύση της υιοθεσίας είναι έσχατη. Δεν είναι σίγουρο οτι δεν θα προχωρούσε αν δεν προλάβαινε η ασθένεια. Έγραψε το τέλος αυτή και όχι η ζωή.
Απλά χρησιμοποιήθηκε και αυτό για να απαλύνει την βαριά ατμόσφαιρα στον εναπομείνοντα. Τον φόρτωσα με πολλά νομίζω.

George είπε...

Nyxtolouloudo
καλή μου φίλη, μάλλον πρέπει να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα για όλους που θα μπούν στον κόπο να διαβάσουν την ιστορία.
Δεν προσπάθησα να γράψω μια όμορφη ιστορία ή μια ιστορία έρωτα.
Ίσως η αρχή να μοιάζει πως είναι στραμένη σε άλλα μονοπάτια όπως και η αλήθεια είναι οτι ξεκίνησα με άλλα κίνητρα. Κάποια στιγμή όμως θέλησα να την στρέψω έτσι ώστε να προκαλέσει προβληματισμούς.
Πιστεύω πως σε αυτό το σημείο όπως μου δείχνετε εσείς οι λιγοστοί αναγνώστες της, το πέτυχε. Προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις.
Θέλησα να θέσω τους εξής προβληματισμούς:
1) Μέχρι ποιού ορίου φτάνει η αγάπη;
2) Στο όνομα της γίνονται τα πάντα αποδεκτά;
3) Είναι δυνατόν αυτόν που αγαπάμε να τον προδώσουμε την ύστατη στιγμή;
4) Έχουμε το δικαίωμα αυτό απέναντι στον εαυτό μας;
5) Ο τρόπος αυτοκτονίας πέρασε σε δεύτερη μοίρα;
6) Άλλος λέει η ιστορία οτι αγάπησε και μήπως άλλος αγάπησε με μεγαλύτερο πάθος; (νεαρός;)

Δεν έχει νόημα να συμπληρώσω κάτι άλλο. Τώρα αν βγήκε μελό και εξωπραγματικό ίσως να φταίει και η κακή γραφή μου. Προσπάθησα όμως.

George είπε...

Γλαρένια μου εδώ μπορείς να εκρήγνησαι να γελάς να κλαίς να κάνεις ότι σου κατέβει στο κεφάλι. Ξέρω οτι μπορώ να στο πώ αυτό. Τα όρια τα θέτεις μόνη σου και είμαι σίγουρος.

ΦΙΛΕ Μελομέννε
μου έδωσες μια διάσταση που ομολογώ πως δεν την είχα κατά νού.
"νομίζουν ότι σκέφτονται λογικά αλλά στο τέλος θέλουν να ζήσουν το διαφορετικό που στερήθηκαν σε όλη τους τη ζωή πίσω απο την ευτυχία!"
Η φράση σου αυτή δεν πέρασε απο την σκέψη μου με αυτή την ξεκάθαρη μορφή που την είπες. Τώρα που την ξαναδιαβάζω αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως ενδόμυχα οδηγήθηκα εδώ εξαιτίας αυτού που λές;
Ειλικρινά δεν ξέρω την απάντηση.
Πάντως για το τέλος που λές σκεφτόμουν να γράψω άλλη μια ιστορία. Ίσως όμως πιά να μην έχει αξία. Φανέρωσα τις διαθέσεις μου και δεν θα μπορέσω να πάρω ξεκάθαρες απαντήσεις όπως αυτές που ήδη μου γράψατε.
Ας μείνει λοιπόν εδώ έστω και με ελειπή φαντασία.

maika είπε...

πω!πω!
φαντάσου δηλαδή τι πλάκα έπαθε ο πρωταγωνιστής.... Μπαίνει σπίτι του και βλέπει την αγαπημένη του τέζα και τον εραστή της τέζα κι αυτόν και δίπλα της.... Και το γράμμα για να καταλάβει τι είδε,καπάκι....
Πολύ τους ταλαιπώρησες τους καημένους τους ήρωές σου!!!
Πω ρε giorgio τι φαντασία είναι αυτή που έχεις!!! Πως τα έμπλεξες έτσι? Πως το σκέφτηκες τέτοιο φινάλε??? Τους ξέκανες όλους!!
Γιατίιιιι????

George είπε...

Κομπάρσοι ήταν Μάϊκα μου και αυτήν ήταν η μοίρα τους.
Κομπάρσοι της ζωής όπως είμαστε άλλωστε όλοι μας.

marilia είπε...

Διαβάζω αυτή την ιστορία πρωί πρωί και λέω "Καλά, ρε Γιώργο, βαλτός είσαι;;;"... Λίγο πατάς εκεί που πονάει, αλλά μ' άρεσε που το έκανες έτσι και όχι διαφορετικά. Στην έκφραση συναισθημάτων και προβληματισμών μάλλον δε χωράνε πολλές "λογικές αναλύσεις". Προσωπικά δεν τις επιδιώκω. Γι' αυτό κρατώ τη μελαγχολία του κειμένου, σ' αφήνω ένα φιλί και περιμένω τη συνέχεια.

Καλημεροφιλάκι και καλημεροαγκαλίτσα! :)

Άγνωστη είπε...

Εγώ δε θα αναλύσω τίποτε, σου αρκεί να σου πω ότι και εμενα μου φάνηκε φυσιολογικό και όμορφο το τέλος; :))

George είπε...

Μαριλία
"Στην έκφραση συναισθημάτων και προβληματισμών μάλλον δε χωράνε πολλές "λογικές αναλύσεις".
Στην φράση σου αυτή τα λές όλα.
Φοβάμαι πως συνέχεια δεν θα έχει. Είχα σκεφθεί να προσθέσω άλλο ένα απόσπασμα, αλλά πλέον δεν βλέπω σκόπιμο να γίνει. Τα έγραψα ήδη σε παραπάνω σχόλια μου την αναγκαιότητα γραφής της ιστορίας. Τώρα πιά δεν έχει λόγο να συνεχίσει.
Σε ευχαριστώ για την αγκαλιά και το φιλάκι, τα αποδέχομαι και τα ανταποδίδω σε συνέχειες σε σένα! ;)

Άγνωστη
μου αρκεί και με το παραπάνω οτι το επεξεργάστηκες και έφτασες στο δικό σου συμπέρασμα.

marilia είπε...

Εγώ θα το ήθελα σε μορφή κειμένου... Ε;;; Για μένα; :)

Μμμααααατς!

George είπε...

Λίγο ακόμα και με πείθεις! ;)

George είπε...

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα έχω μια νέα ιδέα. Μμμμμμ..... τελικά καμμιά φορά γίνομαι σατανικός!!! Θα σου φράψω μέϊλ!