Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007

Η θανάτωση του κόκκινου.

Η ζωή του κυλούσε πάντα στο κόκκινο και μαύρο. Δύο χρώματα που είχαν γίνει γι'αυτόν η δεύτερη φύση του. Το μαύρο το κυρίαρχο που τον συντρόφευε πάντα. Στην χαρά και στην λύπη. Ναι ακόμα και στην χαρά του υπήρχε αυτό το μαύρο που τον συντρόφευε. Σύντροφος κανονικός. Ότι αισθήματα ένιωθε ήταν ντυμένα με το αγαπημένο του χρώμα. Στην λύπη του δε, αυτό το μαύρο ήταν που τον παρηγορούσε.
Το κόκκινο ήταν αυτό που πρόσθετε την απαραίτητη πινελιά για να σπάει την μονοτονία. Δεν ήταν το αγαπημένο του χρώμα. Το κόκκινο είναι το χρώμα της ακρότητας. Έτσι το είχε μέσα στο μυαλό του. Όποτε ένιωθε να ξεφεύγει απο τις μέσες γραμμές της ζωής του και να πλησιάζει στα άκρα αμέσως το κόκκινο χρώμα χρωμάτιζεται την σκέψη του. Ήταν το χρώμα του πάθους του. Και παρά την εμμονή του στην μέτρια ένταση της ζωής του, όταν το κόκκινο έκανε την εμφάνιση του τον έφτανε στα άκρα.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή να αρχίσει να το μισεί. Επέτρεψε στον εαυτό μου για μία τελευταία φορά να ντυθεί το χρώμα του πάθους. Μόνο για ένα λόγο. Για να σχεδιάσει την θανάτωση του κόκκινου. Για να καταστρώσει το σχέδιο που θα οδηγούσε στην θανάτωση αυτού του κόκκινου. Αυτού που ήταν η αιτία για τα έντονα πάθη της ζωής του. Πάθη. Μια λέξη που παραπέμπει σε ασθένεια. Όλα τα πάθη οδηγούν στην καταστροφή της ομορφιάς.
Το σχέδιο δολοφονίας του κόκκινου έπρεπε να καταρτιστεί με κάθε λεπτομέρεια. Έπρεπε να μη δοθεί κανένα περιθώριο επιβίωσης του. Έπρεπε να βάλει ένα τέλος στα πάθη του. Αποφάσισε πως πλέον στην ζωή του όποτε θα ένιωθε την ανάγκη του κόκκινου θα απομονωνόταν. Στην απομόνωση της ψυχής του. Στην απομόνωση του μυαλού του. Ναι το σχέδιο ήταν απλό, αλλά το θεώρησε οτι θα είναι το μόνο αποτελεσματικό για να επιτευχθεί, η εξόντωση του αδυσώπητου αυτού χρώματος. Όλα πλέον έδειχναν οτι το σχέδιο αυτό θα ήταν το τελευταίο χτύπημα που είχε αυτό το κόκκινο χρώμα. Ένα τελευταίο χτύπημα που είχε στόχο το ίδιο που το γέννησε.

34 σχόλια:

Αλητισσα είπε...

Διαφωνω με τη θανατωση του κοκκινου ακομα κι αν του φερνει πονο..
Τουλαχιστον του θυμιζει πως ειναι ζωντανος!!

annamaria είπε...

Ποσες φορες μπηκα και βγηκα στο θεμα σου αυτο....
Στην αρχη ηθελα να γραψω πως τα παθη μας τα λατρευουμε και δεν αναπνεουμε χωρις αυτα, δε ζουμε.

Δευτερη σκεψη ηταν να σου πω πως ενα παθος σκοτωνεις,
δυο γεννιουνται.

Ομως θα καταληξω να πω πως αδικος κοπος.....
Γιατι...
ποσο κρατα το παθος??

Alkyoni είπε...

καλή σου μέρα
ακριβώς τα ίδια με την άννα μαρία θα σου έγραφα,με τη μόνη διαφορά πως δεν είναι άδικος ο κόπος..
φιλώ σε για χρόνια πολλά

elena είπε...

Μην σκοτωνεις το κοκκινο κράτησε το σε μια γωνίτσα και αστο να ξετρυπώνει που και που...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

george μου,
Καλέ μου, έχεις παραμείνει ένα μικρό πολύ-πολύ τρυφερό παιδί. Μέχρι χθες μας μοίραζες λουλούδια και χρωματα. Γιατί; αναρωτήθηκες;
Σημαίνει πως το λατρεύεις το χρώμα, τα χρώματα ΟΛΑ.
Τα δώρισες σ' εμάς τους φίλους σου, όπως λες, ότι μας αισθάνεσαι. Εγώ δε δωρίζω σε φίλους κάτι, αν δεν καλύπτει εμένα προσωπικά. Επομένως, για να μας τα δωρίσεις, σημαίνει πως τα λατρεύεις ...τα χρώματα.
Αν διώξουμε το χρώμα από τη ζωή μας, αν πνίξουμε τ πάθη μας, είναι αυτοκτονία κι' εσύ λατρεύεις τη ζωή, το πάθος που της δίνει νόημα και σε παρακαλώ, μην πάψεις να το αναζητάς και να μας στέλνεις ...χρώματα
Γλαρένιες τρυφερές ,αγκαλιές

George είπε...

Αλήτισσα
θα συνεχίσει να ζεί μέσα στα στενά όρια της μέσης ζωής που επέλεξε. Πόνο δεν του φέρνει. Το κάνει γιατί νιώθει πως πρέπει να βγάλει τα πάθη απο την ζωή του. Βλέπεις δεν έχει την δύναμη να τα ακολουθήσει. Έτσι επέλεξε να συνεχίσει χωρίς αυτά.

Ανναμαρία μου
όλα σωστά αυτά που λές. Μόνη εξαίρεση το τελευταίο. Πόσο κρατάει ένα πάθος; Υπάρχουν άνθρωποι που αυτά τα πάθη τα κάνουν κτήμα τους. Τα βάζουν στην ζωή τους, ακόμα και αν τους πληγώνουν. Ακόμα και όταν ξέρουν πως δεν πρέπει. Παλεύουν μαζί του. Αγανακτούν απο αυτό, το λιδωρούν ή το ξορκίζουν, μα δεν μπορούν να το διώξουν. Πάλι γυρνούν σε αυτό. Αρρώστεια θα πείς. Μα τα πάθη δεν είναι αρρώστεια;
Πρέπει να συνεχίσουν όμως το μακρύ ταξίδι. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Μόνο ο θάνατος του ίδιου ή του πάθους τους θα τους λύτρωναν. Θάνατος ψυχικός όχι σωματικός. Τρόπος θανάτου της ψυχής; Η απομόνωση. Ο συνεχής έλεγχος, ο περιορισμός.
Αυτόν επέλεξα για τον ήρωα του μαύρου- κόκκινου. Και ξέρεις σκοτώνεις το πάθος μόνο όταν το θέλεις παθιασμένα. Μόνο όταν το ίδιο πάθος πάρει το ρόλο ενάντια στον εαυτό του.
Καλημέρα γλυκειά μου.

Αλκυόνη
Ένα φιλί και μια αγκαλιά για σένα. Χρόνια καλά να έχεις. Όσο για το σχόλιο τα είπα στην Ανναμαρία. Για δέ την διαφωνία σου για τον άδικο κόπο διαφώνησα ήδη και εγώ. Ίσως βέβαια εσύ να το βλέπεις απο διαφορετική ματιά. Δεν ξέρω αν θέλεις να την πείς.

Έλενα
αν το κρατήσεις κάπου μέσα σου, στην έκανε την ζημιά. Βλέπεις πάντα βρίσκει τον τρόπο να εμφανίζεται και να δουλεύει τα σκοτεινά του σχέδια. Η μόνη λύση είναι ο οριστικός θάνατος του.

George είπε...

Γλαρένια μου
είναι αλήθεια πως πάντα ήθελα να είμαι ένα μικρό παιδί. Ίσως είναι η αντίδραση για την εμφάνιση μου. ;)
Όσο για την ερώτηση σου, ναι αναρωτήθηκα. Μοίραζα λουλούδια και χρώματα γιατί ήθελα να σας βλέπω χαρούμενους. Ήθελα να γελάτε συνέχεια, να σας κάνω να ξεχνάτε το γκρίζο των ζωών μας. Μαζί με εσάς ένωνα και το δικό μου γέλιο. Έβαζα το χρώμα που είχαμε ανάγκη όλοι μας. Προσπάθησα πάντα να βρίσκομαι δίπλα σας και να σας κάνω να χαμογελάσετε, όχι γιατί είμαι ένας γελωτοποιός, αλλά γιατί θέλω πάντα οι άνθρωποι να ζούν με χαρά.
Εγώ δυστυχώς στους φίλους πάντα δίνω χωρίς να σκέφτομαι αν θα πάρω. Δεν με ενδιαφέρει βλέπεις. Δεν το κάνω όμως μόνο για αυτούς αλλά και για μένα. Χαίρομαι μαζί τους. Δεν μπορώ να μπώ στην λογική του αν χαίρονται και αυτοί μαζί μου.
Όσο για τα χρώματα ναι τα λατρεύω. λατρεύω την ζωή. Είναι όμορφη ακόμα και στις δυσκολίες της. Μάλιστα πολλές φορές λέω πως αν δεν υπήρχαν αυτές μάλλον δεν θα είχε νόημα να ζώ. Και τα χρώματα θα συνεχίσω να τα χαρίζω. Όλα τα χρώματα.
Το μόνο που θέλω είναι να αφαιρέσω το συγκεκριμένο απο τον ήρωα του σχολίου. Αυτός πρέπει να το βγάλει απο την δική του ζωή. Δεν πρέπει να το έχει. Τον αρώσταίνει. Τον μεταλλάσει σε κάτι άλλο. Αντιμετωπίζει καταστάσεις που δεν ξέρει να τις χειριστεί, απλά παρασυρμένος απο το πάθος του. Βλέπεις έμαθε πάντα να ζεί σε μέτριες οδούς. Τα άκρα τον ζαλίζουν.

candy's τετραδιάκι είπε...

Tι φοβερο ποστ ειναι αυτο!!!!

Μπορω να το κρατησω καπου στον υπολογιστη μου?

Καλημερα Μπλοκοτερρυ μου :*

George είπε...

Καλημέρα Καντουλίνι
Να απαντήσω?

candy's τετραδιάκι είπε...

Γιατι με ρωτας?

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είσαι γενναιόδωρος, είσαι σπουδαίος.
Ναι, χαμογελάμε με την προσφορά τη δική σου και όλων των άλλων και σε ευχαριστούμε γι' αυτό και έτσι νασυνεχίσεις, για να συνεχίσουμε κι' εμείς να χαμογελάμε.
Το πάθος είναι συνεχές δόσιμο, συνεχείς καταθέεις. Δίνεις/νουμε γιατί ικανοποιεί εσένα/εμάς, δεν πρέπει να περιμένουμε όμως και ίση ανταπόδοση.
Και εν τέλει, από τα λάθη μας μαθαίνουμε. Είναι τοοοόσα πολλά τα χρώματα. Πες του, αυτού του... όμορφου, που λες, να βάλει λιλά
Γλυκύτατο χρώμα...
Πολλές γλαρένιες αγκαλιές
(Αγαπάμε με την ψυχή και όχι την εμφάνιση. Τώρα αν αντιστρόφως ανάλογα λένε πως μας αγαπούν, δεν είναι αγάπη, είναι βόλεμα)

marilia είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
marilia είπε...

Ν' αφήσω ένα κόκκινο φιλί;

Shades είπε...

Σε τέτοια ποστ είσαι πολύ καλός.. εγώ όμως θα επιμείνω να σε δω σε άλλα.. διαφορετικά απ’ το γνωστό σου στυλ, είναι μια πρόκληση...

maika είπε...

ιθτορία μου ,αμαρτία μου λάθοθ μου μεγάλο....
ΟΚ έσκασα....
είπα κι εγώ μια φορά να γράψω κάτι σοβαρό και άρχισες τις καρπαζιές γιατί ψεύδισα λιγάκι...
ήθελα απλώς να επιμείνω λίγο στο θ μια και το θέμα μας είναι το πάθος αλλά εσύ δε με κατάλαβες...
φωτιά στα κόκκινα κι εγώ ο πυροσβέστης.... ωχ! καλά ντε ,το κόβω....
πάντως το πάθος με τρομάζει πολύ...κι όταν μάλιστα σου κάνει και τη ζωή μαύρη .... απαπαπα...
άμα χάνουμε τον έλεγχο...δεν ξέρω...φοβάμαι...
Ολυμπί Ολυμπί Οοολυμπιακέ... ωχ! άουτσ ,αμάν
ΟΚ ΟΚ φεύγω...
;o))

George είπε...

Βρέ Καντουλίνι δεν με κατάλαβες. Χάρισμα σου όλο το μπλόγκ.

Γλαρένια μου
με παρεξήγησες. Δεν έχει σχέση με εδώ. Δεν έχει σχέση με το δόσιμο σε φίλους. Δεν έχει σχέση με την τυχόν ανταπόδοση που μπορεί να περιμένει κάποιος που δίνει. Δεν έχει σχέση με την εμφάνιση την δική μου ή άλλου. Άλλο θέλει ο πρωταγωνιστής. Να αφαιρέσει κάθε τι που τον παθιάζει στην ζωή του. Το γιατί; Μα γιατί αισθάνεται οτι γίνεται ευάλλωτος. Θέλει να αποτινάξει απο πάνω του κάθε τι που τον κάνει ευάλλωτο απέναντι στους άλλους.
Το ποστάκι το έγραψα με πολλή θετική διάθεση. Κανένα ίχνος κακής διάθεσης. Μάλλον περισσότερο φιλοσοφική διάθεση. Ένα παιχνίδι και μια σκέψη του νού.

Μαριλία
Μόνο κόκκινο. Κατακόκκινο. Την Κυριακή άφησα ένα ποστάκι στο Μωσαϊκό για σένα. Παρατηρώ πως δεν γράφεις εκεί. Ελπίζω να είναι μόνο απο έλλειψη θέματος που θα ήθελες να σχολιάσεις. Η αλήθεια είναι οτι στο ποστάκι δεν μπόρεσα να γράψω πολλά ούτε να σχολιάσω τις απαντήσεις του. Βλέπεις έλειπα και όταν διάβασα τις απαντήσεις είχε μείνει πίσω. Θέλω να σε βλέπω εκεί. ;)

Ντάρκ
δεν ξέρω αν είμαι καλός σε κάποιο είδος. Η αλήθεια είναι οτι με αρέσουν οι προκλήσεις εν μέρει. Είναι κάποια θέματα που δεν με γεμίζουν για να τα σχολιάσω ή να τα γράψω. Αν έχεις να με προτείνεις κάτι να ξέρεις οτι θα προσπαθήσω. Πάντως εκ πεποιθήσεως θέματα που μπορεί να είναι αντίθετα στην αισθητική μου δεν θα τα έγραφα. Το ξαναλέω θα ήθελα μια πρόκληση.

Μάϊκα
καρπαζιές εγώ σε σένα???? Αποκλείεται!!!! Σου το είπα και μόνο που βλέπω το όνομα σου η θετική διάθεση με πλημυρίζει. Κρυφογελάω πριν ακόμα διαβάσω.
Όσο για τον πυροσβέστη? Μμμ αν είναι έτσι όπως εσύ όλοι οι τότε "ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ ........." ;-)
Το δέ πάθος ακριβώς επειδή και εμένα με τρομάζει πιά λέω να το κόψω.Δλδ οχι εγώ ο πρωταγωνιστής. Χιχιχι.

annamaria είπε...

Άδικος κόπος να προσπαθήσει κάποιος να το σκοτώσει γιατί πιστεύω πως δεν κρατά πολύ!
Φυσικά μιλώ μόνο για το πάθος του έρωτα!
Η ζωή, μου έχει δείξει, πως αυτό το "για πάντα" είναι…. ουτοπία !!
Κάτι καινούριο έρχεται και παίρνει τη θέση του παλιού .....
και ξανά από την αρχή, ένα καινούριο πάθος γεννιέται , μετά ακόμη
μια καινούρια απόπειρα να το σκοτώσουμε και έτσι κυλά η ζωή όλων αυτών που μπορούν να παθιαζονται .

George είπε...

Ανναμαρία
δεν θέλω να διαφωνήσω με τα γραφόμενα σου. Μα ακούγεται και τόσο σίγουρο που δεν μπορώ να το δεχτώ έτσι. Εμπειρίες δικές μου, προσπαθούν να διαψεύσουν αυτό που λές. Δεν ξέρω για πόσο. Αρχίζω να νιώθω κουρασμένος.
Πιστεύω πάντως πως οτι νιώθουμε με ένταση δεν χάνεται. Μένει κάπου μέσα. Περνάει σε λήθαργο. Ξεκουράζεται δεν ξέρω αν φεύγει οριστικά. Ίσως έχει να κάνει την ένταση του πάθους. Ίσως πάλι να θέλουμε να πιστεύουμε οτι είναι έτσι. Πολλά τα ίσως. Θα δείξει στο πέρασμα των χρόνων. Θα μάθω. Άλλωστε όσο ζούμε μαθαίνουμε.

candy's τετραδιάκι είπε...

Eυχαριστω...Με τιμα :*

Alexandra είπε...

όταν θα πρέπει, το κόκκινο θα εμφανιστεί μόνο του... είτε το θέλουμε είτε όχι...

μάχη...

Alexandra είπε...

σσ. ξέρω ότι σε ξενίζει αυτή η γραφή - όσον αφορά το μέλλον, αλλά η σχέση μου με το μέλλον είναι ιδιαίτερα έντονη και επιτέλους βγήκε...

George είπε...

Κάντυ
;)

Αλεξάνδρα
Στημένη ενέδρα. Μα θα νικήθεί;
Πάντως να μια αιτία ακόμα για την θανάτωση του. Με "διάβασες" άριστα. Με διαβάζεις καιρό. Η δεύτερη που σχολίασε εδώ μετά την Παιδίσκη. Απ'την αρχή του θαρρώ. Αποτέλεσμα μάλλον με γνωρίζεις καλά. Πράγματι δεν μπόρεσα να κρυφτώ. Με ξενίζει αυτή η γραφή για το μέλλον. Νιώθω άβολα, δεν θέλω να γίνει τίποτα απ'αυτά, χωρίς όμως να μπορώ να το πώ με σιγουριά πως έτσι θα γίνει.
Πάντως θα περιμένω το επόμενο πόστ σου και ίσως είναι η αφορμή να δώ διαφορετικά αυτή την σχέση μου με αυτό.

fish eye είπε...

μπορουμε να παλεψουμε με τα παθη μας και να βγουμε νικητες..εε μπορουμε??

George είπε...

Δεν ξέρω .... αν μπορούμε. Ξέρω πως θέλω. Ξέρω πως θα παλέψω. Δεν νομίζω να νικήσω. Μα θα είναι χειρότερα αν εγκαταλείψω. Άλλωστε ο αγώνας μετράει όχι το αποτέλεσμα.

Σοφία είπε...

Όλα μετράνε ;-)

George είπε...

Σοφίαααααα
καλωσήρθες!!! Παρέτεινες για καιρό την ξεκούραση σου(τουλάχιστον απο τον χώρο του δικτύου).
Μμμμ όλα μετράνε; Ας είναι και έτσι, άλλωστε σε ένα αγώνα δεν νικάνε δύο. Κάποιος πρέπει να είναι ο ηττημένος. Αν και δεν μου αρέσει να χάνω. ;)

melomenos είπε...

σε βρίσκω αρκετά δυνατό!
δεν παρατάς την ζωή και κάποια στιγμή θα γυρίσει ε;
καλημέρα σου

George είπε...

Καλημέρα φίλε μελομέννε! Ελπίζω ξεπέρασες τις δυσκολίες σου.
Αααα εγώ όπως πάντα δυνατός που λές και εσύ. Να παρατήσω την ζωή; Ποτέ. Δεν ξέρω αν αυτή με βαρέθηκε και θέλει να με παρατήσει ;-)
Μην ανησυχείς παλεύω. Αγωνιστής και μ' αρέσει.

Shades είπε...

Γιώργο θέλω να σε δω να γράφεις όπως μιλάς (ρεαλιστικά δηλαδή) δεν ξέρω αν με κατάλαβες βέβαια.. θέλω να διαβάσω απλά πράγματα καθημερινά.. όχι έννοιες και κρυμμένα νοήματα.

George είπε...

Ντάρκ δεν διαφέρω και πολύ στην ομιλία μου απο την γραφή που διαβάζεις. Η μόνη ίσως διαφορά που θα μπορούσα να εντοπίσω είναι ο μεγαλύτερος ρομαντισμός που βγαίνει εδώ. Αισθάνομαι πιό ελεύθερος να εκφράσω κάποιες σκέψεις εδώ, που στην μη εικονική ζωή μου δεν θα το έκανα εύκολα.
Στο άλλο μπλόγκ μου πιστεύω πως είμαι περισσότερο ρεαλιστής. Δές το.

Νεραϊδόνα... είπε...

" Πάθη. Μια λέξη που παραπέμπει σε ασθένεια."

Νεραϊδόνα asks:

--γιατρε ειμαι ...σοβαρα?!!!

George είπε...

Νεραϊδόνα ο γιατρός απάντησε;

Νεραϊδόνα... είπε...

...(ξ)εσκισε τα πτυχια του!!!

;-)

George είπε...

Μου επιτρέπεις να τον προσθέσω στο καρνέ μου? ;-)