Πασχαλιές

Παρά τα τερτίπια που βάλθηκε να κάνει ο καιρός, απο την στιγμή που υποδεχτήκαμε και επίσημα την άνοιξη, οι πασχαλιές άρχισαν να ανθίζουν. Ελπίζω την ημέρα της Ανάστασης να ευωδιάσουν όλη την περιοχή με το άρωμα τους.

Νυχτερινός επισκέπτης

Βράδυ ήτανε θαρρώ που ήρθες.
Μια φλόγα τρεμόπαιζε στο αγέρι.
Έψαχνες απάγκιο να μείνεις,
ένα τρόπο να ζήσεις.

Η βροχή είχε έρθει κοντά μας,
με στάλες, που μούσκεψαν τα λόγια
Όμορφα, καθάρια, αληθινά,
μπερδεμένα με τα αναφιλητά στα στήθη.

Πύρινες γλώσσες ένωσαν τα χείλη,
στον πυρετό του πόθου.
Ένα δάκρυ αργοκύλησε
στην ρωγμή του χρόνου.

Μια αρχή που έσβηνε
ένα τέλος που άρχιζε.

Πλεούμενο

Αερικό της θάλασσας, εχάθης πια,
στον κοραλλένιο σου βυθό.
Το ασημένιο δάκρυ μου
μαρμάρωσε στο μάγουλο μου.

Στεφανωμένη αρχόντισσα κυρά
Μες του ποτού την παραζάλη
Καρκίνωμα στα στήθη μου
κατάντησες τον πόθο

Σε γύρεψα το χάδι, το ορφανό
την ποθητή αγάπη.
Μου έδωσες το φόρτο μου
και στην αγαπημένη θάλασσα

πλεούμενο με όρισες!!

Η θάλασσα είχε αρχίσει να φουρτουνιάζει. Ο καπετάνιος φώναζε στον τιμονιέρη να στρίψει το καράβι στα αριστερά για να αποφύγουν την ξέρα που φαίνονταν να τους έχει πλησιάσει επικίνδυνα. Οι μηχανές δουλεύανε στο φούλ. Οι ναύτες γαντζωμένοι απο τα κάγκελα στέκονταν με τις αισθήσεις τους τεταμένες προσπαθώντας να αφουγκραστούν την στιγμή που πλησίαζε.
-Πρέπει να κάνουμε τα πάντα να σώσουμε το φορτίο, φώναξε ο καπετάνιος απο τα μεγάφωνα.
-Ελέγξτε τους κάβους, λασκάρισαν.
Το φορτίο ήταν οτι πολυτιμότερο μπορούσαν να μεταφέρουν. Ένα φορτίο που όλοι ζητούσαν να το έχουν. Είχε αμπαλαριστεί μέσα σε ξύλινα κιβώτια με διπλό πάτο και είχαν φορτωθεί με τόσο μεγάλη προσοχή λές και ήταν απο γυαλί που κινδύνευε στο παραμικρό του άγγιγμα να γίνει θρύψαλα. Είχαν γίνει όλα με τόση σχολαστικότητα και προσοχή σαν να πρόκειται να μεταφερθεί όλο το χρυσάφι της χώρας.
Κι όμως αυτό το πολύτιμο φορτίο μπορεί για κάποιους να μην είχε αξία.
Για μένα πάντως και άλλους σαν εμένα ήταν σημαντικό φορτίο. Κάποιοι προσπαθούν να το ξεχάσουν. Άλλοι πάλι θά 'θελαν να μην υπήρχε ποτέ. Άλλοι προσποιούνται πως δεν υπήρξε ποτέ.
Είναι ένα φορτίο που κάθε δευτερόλεπτο που περνάει το κάνει μεγαλύτερο.
Άλλες φορές έχει έντονα λαμπερά χρώματα και άλλοτε χρώματα μαύρα.
Είναι το φορτίο των αναμνήσεων μας. Ένα φορτίο που όλοι το κουβαλάμε και το αφήνουμε να πλέει στην θάλασσα της ζωής.

Αντιπαλότητα!

Γλώσσες γεμάτες δίψα. Γλώσσες που ψάχνουν να κορέσουν την λιγοστή ζωή τους. Ζωή που διαρκεί τόσο λίγο και προκαλεί τόσο έντονες αλλαγές σε ότι πλησιάσουν.

Χρώματα έντονα. Χρώματα που στο τέλος της ζωής τους μεταμορφώνονται σε χρώματα θλίψης.

Χρυσοκόκκινες γλώσσες που έχουν την δύναμη να καταστρέψουν οτι θα τις σταθεί εμπόδιο τους. Χρυσοκόκκινες γλώσσες που μπορούν να ζεστάνουν οτι πιο κρύο πάνω στην γή.
Χρυσοκόκκινες γλώσσες που κρύβουν μέσα τους μια δύναμη πολλές φορές ανέλεγκτη.
Ένας μικρός κόκκος τους είναι ικανός να φουντώσει μια ολόκληρη πολιτεία τους.

Και απέναντι τους μια άλλη φυσική δύναμη που απλόχερα μας δόθηκε. Το αντίπαλο δέος!

Κοράλλια

Ήθελα κάτι με έντονα χρώματα. Τι πιό όμορφο λοιπόν απο μερικές εικόνες κοραλλιών;
Απολαύστε τες.

Αναζητώ ένα χαρτί
δυό λόγια να σου γράψω

Για εκείνο το αντάμωμα των γλάρων
πάνω απο το μπλέ της θάλασσας,
στην απεραντοσύνη της ματιάς
στην ερημιά του νού.



Ένα αντάμωμα αλλόκοτο, παράξενο
ένα μυαλό κυριευμένο, μαγεμένο
ένα μυαλό παρασυρμένο απο
λόγια όμορφα, ευωδιαστούς ανθούς.

Ρόδα ολάνθιστα που σαν τα μυρίσεις
ταξιδεύεις σε τόπους λαμπερούς.
Μίσχους του άνθους γεμάτους γύρη
για να τραβούν τις μέλισσες.

Γυρίζουν, ταξιδεύουν, φεγγοβολούν.
Τρυπάνε, ματώνουν
όπως τα άγρια ρόδα.
Ευωδιάζουν σαν του ζουμπουλιού το άρωμα
του γιασεμιού το πέπλο.

Καράβια έπλασε ο νούς και ταξιδεύει.

Αγαπημένες ταινίες

Μετά απο τις προσκλήσεις που πήρα απο τις φίλες Maika, Κυκλάμινο του βουνού και Αλεξάνδρα (τρίτωσε το κακό που λένε ;-)) πρέπει να γράψω για επτά ταινίες που μου άρεσαν. Μόλις σήμερα 18-3 διαπίστωσα οτι με είχε προτείνει και η Άγνωστη. Όχι οι γνωστοί άγνωστοι, αυτοί είναι άλλοι. Λοιπόν οι δικές μου ταινίες που μου άρεσαν είναι:


Ο ελαφοκυνηγός : Η ιστορία τριών φίλων μέσα απο τον πόλεμο του Βιετνάμ; Ταινία σταθμός για το πατατράκ των Αμερικανών.

Πλατούν: Ίδιο φόντο με παραλλαγές.

Αβαντάζ ή κάπως έτσι. Δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τον τίτλο. Είναι η πρώτη ταινία με πρωταγωνιστή τον Αντώνη Καφετζόπουλο, Γιώτα Φέστα και Δημήτρη Καταλειφό (για τον τρίτο δεν είμαι πολύ σίγουρος). Πάντως είναι ο έρωτας δύο αντρών για την ίδια γυναίκα.

Άρπα κόλα : Πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Νίκου Περάκη που έκανε και την λούφα και παραλλαγή που είναι επίσης αγαπημένη ταινία. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι διαπραγματευόταν αλλά θυμάμαι οτι για μέρες με είχε παρασύρει να μιλώ για αυτήν.

Η ταινία σταθμός για την μουσική μου παιδεία. Το ρεμπέτικο. Η ιστορία του ρεμπέτικου μέσα απο την ματιά του Κώστα Φέρρη. Ήταν η αιτία να ανακαλύψω το ρεμπέτικο τραγούδι. Η αγάπη μου για το τραγούδι βρήκε τον εκφραστή του.


Top Gun : Με οδήγησε να την δώ η αγάπη μου για τα αεροπλάνα. Ομολογώ βέβαια οτι το αεροπλάνο δεν ήταν απλά μια αγάπη, αλλά πάθος. Εξομολογούμαι επίσης, οτι το όνειρο μου ήταν να γίνω πιλότος, μα όταν ανακάλυψα οτι εξαιτίας της μυωπίας μου δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ ιπτάμενος λειτούργησα ανάποδα. Δεν ήθελα για αρκετό δίαστημα καμιά κουβέντα για αεροπλάνα. Τώρα πιά αποφάσισα οτι θα με μαγεύουν με την όψη τους και τίποτα παραπάνω. Η ταινία πάντως λειτουργεί πολλές φορές και για τόνωση του ψυχισμού όταν είμαι χάλια.

Κλείνοντας θα πρέπει να αναφέρω πως μου άρεσε αρκετά και ο κύκλος των χαμένων ποιητών. Το διδασκαλικό πάθος του Ρόμπιν .......... (Δεν μου έρχεται τώρα, οι στιγμές που σκαλώνει το μυαλό).

Την σκυτάλη την παραδίδω .......... δεν βρίσκω νομίζω πως όλοι έχουν βάλει σχετικό πόστ, οπότε το αφήνω ανοικτό για όποιον επιθυμεί, απο αυτούς που βρίσκονται δίπλα στα λίνκς των φίλων.

Τι είναι ομορφότερο;

Το αιώνιο δημιούργημα της φύσης;
Το δημιούργημα των ανθρώπων;
Ή η αρμονική ένωση και των δύο;

Ζωογόνος Θλίψη

Η ώρα κόντευε τρεις ξημερώματα Κυριακής. Ο Δημήτρης είχε καρφώσει τα μάτια του, που είχαν αρχίσει να βαραίνουν από την αϋπνία, στην οθόνη του προσωπικού του υπολογιστή. Περίμενε με έναν κάπως αμήχανο πόθο ζωγραφισμένο στα μάτια και την ψυχή του. Περίμενε την εμφάνιση της Ζωογόνου θλίψης. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο αλλόκοτο πλάσμα με ένα ακόμα πιο αλλόκοτο όνομα. Ήταν απλά ένα παρατσούκλι που είχε η κοπέλα που είχε συνομιλήσει το προηγούμενο βράδυ σε ένα από τα πολλά ομιλούντα δωμάτια του ιστοχώρου. Η αλήθεια είναι ότι το παρατσούκλι αυτό του είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον να γνωρίσει τον κομιστή του. Η αντίθεση που απέπνεε με την πρώτη ματιά ήταν αυτή που είχε προκαλέσει την περιέργεια του. Τι είναι αυτό που οδήγησε κάποιον να χρησιμοποιεί ένα τέτοιο αντιφατικό όνομα για την επικοινωνία του με άλλους ανθρώπους; Ζωογόνος Θλίψη. Όλα είχαν ξεκινήσει το προηγούμενο βράδυ, που μη έχοντας κάτι για να περάσει την ώρα του, βρέθηκε να συνομιλεί με την παράξενη αυτή κοπέλα. Είχε αναρωτηθεί για ώρα για την αντιφατικότητα του ονόματος Είναι ποτέ δυνατόν η θλίψη να σου δίνει ζωή; Ήταν η αιτία ώστε να αποφασίσει να επικοινωνήσει με την κάτοχο του παράξενου ονόματος. Ήταν όμως τόσο προβληματισμένος με αυτό που αμέσως μετά τον πρώτο χαιρετισμό του άρχισε να ρωτά για το παράξενο παρατσούκλι.
-Μα τι όνομα είναι αυτό; Δεν έβρισκες άλλο;
-«Είναι αυτό που με χαρακτηρίζει.» Εισέπραξε ως απάντηση.
-Μα αυτό είναι τόσο αντιφατικό που σίγουρα θα αντιμετώπισες δυσκολίες να συνομιλήσεις με κάποιον άγνωστο. Δεν θα μπορούσε να σε πάρει κανείς στα σοβαρά.
-Η αλήθεια είναι ότι πράγματι δεν έχω επικοινωνήσει με πολλά άτομα, αλλά μάλλον γιατί εγώ δεν το επιδίωξα. Με τους λίγους που έτυχε να μιλήσω δυστυχώς δεν είχαν και πολλά να μου πουν. Ίσως μάλιστα να μην έπρεπε να θυμάμαι καθόλου αυτές τις επικοινωνίες.
- Δηλαδή ακόμα και στην ζωή σου έξω από τον ιστοχώρο σε χαρακτηρίζει αυτό;
-Μα φυσικά. Ειδικά εκεί.
-Τι στο καλό σημαίνει αυτό;
-Μα ακριβώς αυτό που λέει.
-Τι ότι χρειάζεσαι μια θλίψη για να πάρεις ζωή; Δεν μπορώ να το δεχτώ.
-Δεν έχει σημασία αν μπορείς να το δεχτείς. Για μένα πάντως αυτό ισχύει..
-Μα πως γίνεται αυτό;

Ο Δημήτρης είχε αρχίσει να εκνευρίζετε. Φανταζόταν πως έμπλεξε με κάποια ψυχοπαθή, και ήταν έτοιμος να διακόψει την ανορθόδοξη επικοινωνία.

-Έχω ανάγκη την θλίψη για να μπορέσω να συνεχίσω να ζω. Αν δεν νιώσω την θλίψη να πλημμυρίζει την ζωή μου, αισθάνομαι να μην μπορώ να αναπνεύσω. Έχω αισθανθεί τόσες πολλές φορές αυτό το συναίσθημα που πλέον έχω μάθει να ζω με αυτήν. Αν κάποια περίοδο δεν αισθανθώ την θλίψη νομίζω πως κάτι δεν είναι φυσιολογικό στην ζωή μου, και το συναίσθημα του φόβου φωλιάζει μέσα μου. Κυριεύει την ύπαρξη μου και αισθάνομαι να πνίγομαι.
-Μα αυτό είναι παράλογο. Ίσως κάποιος ειδικός σε παθήσεις ψυχής να μπορέσει να σε βοηθήσει να ............
-Μα δεν θέλω να αλλάξω. Μου αρέσει έτσι. Δεν πειράζω κανένα.
-Δεν μπορεί σίγουρα είσαι άρρωστη και έχεις ανάγκη βοήθειας.
-Είμαι άρρωστη όταν με εξετάζεις κάτω από το δικό σου πρίσμα θεώρησης της ζωής, βλέποντας μέσα από τα δικά σου μάτια, όχι όμως μέσα από τα δικά μου. Ζω απλά την αντιφατικότητα της ζωής μέσα από την αντιφατικότητα του δικού μου συναισθηματικού κόσμου.

Φαινόταν τόσο παράλογα λογικά αυτά, που ο Δημήτρης δεν μπόρεσε να σκεφτεί μια έξυπνη ατάκα Προτίμησε να μην μιλήσει καθόλου. Βγήκε γρήγορα από το συγκεκριμένο δωμάτιο πεπεισμένος πως είχε να κάνει με μια κοπέλα που το μυαλό της είχε ακολουθήσει παράξενους οδούς. Βγήκε τελείως από το διαδίκτυο έχοντας όμως αυτές τις παράλογες απαντήσεις στην σκέψη του. Κι όμως κάτι μέσα του, έλεγε πως το άτομο που μόλις πριν λίγα λεπτά συνομιλούσε, δεν ήταν τρελό. Κάτι μέσα σε όλα αυτά τα παράλογα υπήρχε κάτι αληθινό.
Έγειρε στο κρεβάτι του και έκλεισε τα μάτια μου. Τα λόγια όμως της κοπέλας έρχονταν συνεχώς στο μυαλό του. «. Έχω αισθανθεί τόσες πολλές φορές αυτό το συναίσθημα που πλέον έχω μάθει να ζω με αυτήν.» Είναι δυνατόν να είναι αληθινό αυτό;
Με αυτήν την φράση αφέθηκε να τυλιχτεί στην αγκαλιά του μορφέα.

Σε ευχαριστώ melomenne!

Ο φίλος melomennos μου έδωσε τις λέξεις άλογο,ανεμοκάραβα,χρυσοπλάτινο φεγγάρι, χαχαλιά και ζουμπούλι και με προσκάλεσε να συνεχίσω το νέο παιχνίδι του μπλοκοχωριού. Έτσι λοιπόν σκάρωσα την παρακάτω ιστορία. Ελπίζω να πέτυχε τον στόχο της.
Η ώρα ήταν περασμένη. Το σπίτι όμως δεν μπορούσε να με χωρέσει. Περπάτησα μέχρι την άκρη του άσπρου βράχου. Στην άκρη του γκρεμού του. Είχα τόσα μέσα στην σκέψη μου που ένιωθα την ανάγκη να ηρεμήσω. Κάθισα στην πέτρα που κάποια δύναμη την είχε τοποθετήσει εκεί σαν κάθισμα για τον επισκέπτη του βράχου. Κοίταζα τον μικρό όρμο που σχηματιζότανε στα πόδια του βράχου. Ένα μικρό ζουμπούλι ξεπηδούσε από την βάση της πέτρας. Το πήρα απαλά στην χαχαλιά μου προσπαθώντας να μην τσαλακώσω την όψη του. Το χρώμα του έπαιρνε παράξενες αποχρώσεις κάτω από το χρώμα του φεγγαριού.
Ένα φεγγάρι που άπλωνε το φως του παντού. Ένα χρώμα ροδοκόκκινο. Αντανακλούσε στα νερά της θάλασσας. Είχε πανσέληνο. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του γέρου καπετάνιου που έλεγε πως το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου έπαιρνε μια παράξενη όψη. Ήταν καιρός πλέον να το δω και εγώ. Βλέπεις ο Αύγουστος ήταν πλέον από μέρες κοντά μας. Οι αποχρώσεις του φεγγαριού αυτήν την εποχή, ήταν από τις πιο ερωτικές όλου του χρόνου.
Βάλθηκα να το κοιτώ, για να δω και εγώ τον ιριδισμό του. Τότε ήταν που διέκρινα το μυστικό του. Δεν ήταν το ίδιο φεγγάρι. Ήταν ένα χρυσοπλάτινο φεγγάρι που είχε πάρει την θέση του κανονικού. Αυτό ήταν το μυστικό του λοιπόν. Άλλαζε. Έφευγε το παλιό και έδινε την θέση του σ' αυτό.
Μικρά φωτάκια διακρίνονταν στο βάθος της γαληνεμένης θάλασσας. Ήταν οι αντανακλάσεις από τα μικρά ψαροκάικα που μοχθούσαν για την καθημερινή τους καλάδα. Τα φωτάκια διακρίνονταν να έχουν σχηματίσει κύκλο. Γρι-γρι σκέφτηκα. Σίγουρα γρι-γρι είναι. Οι λάμπες αυτές που χρησιμοποιούσανε για να προσελκύσουνε τα ψάρια, μαγνήτιζαν και την θωριά των ταξιδευτών των ονείρων. Των ρομαντικών που αγνάντευαν την θάλασσα.
Ένα γλυκό αεράκι έκανε την εμφάνιση του. Ένιωσα το κορμί μου, να το διαπερνά ένα ρίγος. Λίγο νωρίτερα είχα ακούσει στο ραδιόφωνο πως ο άνεμος θα μεγάλωνε την ένταση του. Και νάτος. Ένας ελαφρύς λεβάντες έκανε την εμφάνιση του. Οι καραβιές του ανέμου άρχισαν να έρχονται με περισσότερη ορμή. Έβλεπα τα μικρά φωτάκια να μεγαλώνουν. Είχε αρχίσει η επιστροφή των ψαροκάικων. Προσπάθαγαν να προλάβουν να φωλιάσουν στην αγκαλιά του λιμανιού. Να κρυφτούν από το μένος του ανέμου. Πλησίασαν αρκετά και πλέον σχηματίζονταν η μορφή τους την ώρα ακριβώς που τα ανεμοκάραβα άρχισαν να παίρνουν την θέση τους στην απεραντοσιά της θάλασσας.
Έπρεπε να φύγω πλέον. Έπρεπε και εγώ να βρω το δικό μου λιμάνι. Βάδιζα προς το μικρό σπιτικό μου όταν ένας παράξενος θόρυβος αντήχησε στα αυτιά μου. Προς στιγμή νόμιζα πως ο άνεμος έπαιζε μαζί μου το παιχνίδι της φαντασίας. Προσπάθησα να αφουγκραστώ καλύτερα την μιλιά του μήπως καταφέρω να ξεδιαλύνω καλύτερα τους ήχους,. να απομονώσω αυτούς που έφερνε το αγέρι και ποιοι ήταν αληθινοί και όχι πονήματα της φαντασίας μου. Μα να, τώρα πλέον άρχισε να γίνεται ξεκάθαρος. Παράξενος θόρυβος. βαρύς και τραχύς. Ένας μπουχός σκόνης διακρίνονταν να πλησιάζει προς το μέρος μου. Είχα χρόνια να αντικρίσω κάτι παρόμοιο. Ανεμοστρόβιλος σκέφτηκα. Εδώ όμως; Στο μικρό Ασπροβράχι; Δεν είχε εμφανιστεί ποτέ κάτι τέτοιο. Η λογική απομάκρυνε την σκέψη αυτή, και έψαχνε να βρει το αίτιο του μπουχού. Είχε πλησιάσει πλέον αρκετά που άρχισα να νιώθω και ένα τρέμουλο της γης. Η λογική της σκέψης είχε αγγίξει τα όρια της όταν άρχισαν να έρχονται εικόνες μιας άλλης ξεχασμένης εποχής. Όχι πολύ μακριά από το σήμερα. Μιας εποχής νοσταλγικής και τρυφερής. Τώρα πλέον άρχισε να ξεδιαλύνεται το μυστήριο. Ήταν καλπασμός αλόγου. Μάλιστα τα πρώτα οπτικά ερεθίσματα άρχισαν να διακρίνουν πλέον την μορφή του. Ένα άσπρο άλογο έτρεχε προς το μέρος μου. Όλα ήταν ξεκάθαρα πια. Η σιλουέτα του αναβάτη ήταν ορατή. Το λυγερό κορμί της Μαριλένας θα το αναγνώριζα μέσα από χιλιάδες άλλες μορφές. Επέστρεφε από τον απογευματινό περίπατο της στην κόψη των βράχων. Έτρεχε και αυτή να πάει στην ζεστασιά του σπιτικού μας. Πρόλαβε και πέρασε σαν αστραπή λίγα μέτρα μακριά μου. Την διέκρινα την ώρα που ξεπέζεψε και έβαλε το άλογο στον στάβλο. Έτρεξα να προστατευθώ και εγώ από την ορμή του ανέμου που πλέον είχε δείξει όλο το μεγαλείο του. Χώθηκα γρήγορα στο σπίτι και έτρεξα να αγκαλιάσω την γλυκιά μου Μαριλένα.

Και επειδή δεν θα ήθελα να σταματήσει σε εμένα το συνεχίζω προσκαλώντας την maika τον φοίνικα την mayamaya, την αλήτισσα τα μεθυσμένα χρώματα και την marillia να συνεχίσουν το παιχνίδι με τις λέξεις : αδυσώπητος έρωτας, κιτρινισμένα γράμματα, φθοροποιός χρόνος, χαμόγελο και ταξίδι του ονείρου (μάλλον μικρές φρασούλες είναι. Άντε θέλω ιστορίες. ;-)

Κακή διάθεση

Απλή αναζήτηση για μοναχικό κλάμα!

Το όνειρο

Επιτέλους ξημέρωσε. Ένας ήλιος πρόβαλε και σήμερα. Το άρωμα της άνοιξης απλώθηκε παντού. Όλη η φύση μοιάζει να ξυπνάει σιγά-σιγά από την χειμερία νάρκη της.
Παρά τον άσχημο ύπνο μου, σηκώθηκα σήμερα κεφάτος. Αιτία το όνειρο. Αυτό και η έμπνευση. Ήμουνα λέει πάνω σε μια βάρκα καταμεσής στο πέλαγος. Όπου και να κοίταζα έβλεπα το βαθύ μπλέ της Θάλασσας. Το αγαπημένο χρώμα μου. Τραβούσα το κουπί για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό. Για μια βόλτα στην απεραντοσύνη της γαλήνης. Είχα απομακρυνθεί τόσο πολύ απο την ακτή που ένας ενδόμυχος φόβος έζωσε την καρδιά μου. Ένας δυνατός παφλασμός ακούστηκε και το νερό με έλουσε ολόκληρο. Τότε ήταν που η καρδιά μου ένιωσε τον φόβο που σε κυριεύει όταν νιώθεις να πλησιάζει το τέλος της ζωής σου. Δεν πρόλαβα να συνέλθω και να σκεφτώ την λογική εξήγηση. Η θέα μιας γοργόνας πρόβαλε εμπρός μου. Δεν ήταν όμως η εικόνα που γνωρίζουμε όλοι μας απο τους θρύλους που έχουμε ακούσει γι' αυτές, μα μια γυναίκα κανονική. Μόνο που είχε την δυνατότητα να περπατά πάνω στο νερό. Να βυθίζεται μέσα της και να αναδύεται μπροστά σου σαν το όραμα. Ήταν ολόγυμνη μα δεν έδειχνε να την ξένιζε αυτό. Το μυαλό μου αντί να ψάχνει την λογική εξήγηση, το θεώρησε απόλυτα φυσιολογικό. Η μόνη σκέψη ήταν να γδυθώ και να βουτήξω και εγώ στα βαθυμπλέ νερά της θάλασσας. Η παραλογία συνεχιζόταν. Παρόλο που δεν είμαι εξοικιωμένος με την μορφή αυτής της θάλλασσας και υπήρχε πάντα ένας φόβος για αυτήν, δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή να φοβάμαι να ακολουθήσω την άγνωστη αυτή γυναίκα. Βούτηξα και άρχισα να κολυμπώ για να την πλησιάσω. Το ίδιο έκανε και εκείνη. Παρά τις προσπάθειες μας να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον, δεν τα καταφέρναμε. Είχα βάλει όλη μου την δύναμη να την πλησιάσω. Ξαφνικά ένας πανικός με κυρίευσε και άρχισα να βουλιάζω. Ένιωσα να μην έχω την δύναμη να προσπαθώ πλέον. Άφησα τον εαυτό μου πλέον ελεύθερο και τότε ήταν που ένιωσα να βυθίζομαι στο απέραντο αυτό βαθυμπλέ που πάντα λάτρευα. Είχα βυθιστεί μέσα της και το οξυγόνο σταμάτησε να μου δίνει πλέον ζωή. Είχα απομείνει να αιωρούμε κοιτώντας προς την κατεύθυνση αυτής της άγνωστης γυναίκας.
Τότε ήταν που πετάχτηκα έντρομος χωρίς να μπορέσω να εξηγήσω τι ήταν αυτό που ένιωσα, και με μια περιέργεια του νού, για την άγνωστη μορφή της γυναίκας. Ένα πρόσωπο που δεν έχω δεί ποτέ ως τώρα στη ζωή μου.