Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Ο λυγμός του Δειλού


Αισθάνομαι να σπάω σε χιλιάδες κομάτια

Σκορπίζονται στο άπειρο

Χάνονται, ξοδεύονται, αιμορραγούν.

Αναθεμά με.

Ένας λυγμός με πνίγει.

Ο λυγμός του δειλού

Ποτάμια κυλούν

χωρίς προορισμό

σε δρόμους άγνωστους τραχιούς

Μάσκες σκιάζουν τα όνειρα

Φωνές-σειρήνες, βουητά, σκιάζουνε

τους ήχους της ζωής.

Βουβή ταινία ακουμπά

τον φόβο των ονείρων

22 σχόλια:

annamaria είπε...

Ο λυγμός του δειλινού!!
Δε θα μπορούσες να βρεις τίτλο να στολίζει περισσότερο το ποίημα αυτό!
Αρμόζει ο λυγμός στο δειλινό,
την ώρα αυτή σταματά το φως των ονείρων, της ελπίδας!

George είπε...

Ένας λυγμός με έπνιξε. Με αφήνει αύπνο. Τα χέρια μου τρέμουν. Καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να ψελλίσω δύο λέξεις. Θέλω να ουρλιάξω. Δεν μπορώ. Ανοίγω το στόμα μα δεν βγαίνει ο ήχος. Ένας βόμβος μονάχα. Ο λυγμός του πληγωμένου θηρίου που αισθάνεται τον κυνηγός του που πλησιάζει να του δώσει την χαριστική βολή.
Ανναμαρία τα λόγια σου ακούγονται βάλσαμο στις πληγές μου. Τα λόγια σου ακολουθούν την χαμένη σκέψη μου προσπαθώντας να της δείξουν τον δρόμο. Ευχαριστώ.

nyctolouloudo είπε...

διάβασα το μπλογκ σου από την αρχή. τα μόνα συναισθήματα που βρήκα ήταν πίκρα, πόνο, απογοήτευση και θλίψη μεγάλη ...και εσένα σε μιά απόμερη μοναχική γωνία...να αλυχτάς για ένα χαμένο παράδεισο.

και κάπου να έχεις γράψει '' Έχω ανάγκη γέλιου χαράς ''

σου στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

Άγνωστη είπε...

Ίσως βοηθαει να γραφει κανεις, όχι μονο για να δημιουργήσει γύρω του ένα χώρο ελευθερίας αλλα και για να νιώσει ένα αίσθημα συντροφιάς..
Καλη σου μερα :)

candy's τετραδιάκι είπε...

Mελαγχολικο μου Τερρυ..
Και το δειλιαζουμε ειναι μεσα στο προγραμμα.
Ειναι ενα συναισθημα κι αυτο που μας δημιουργει η καθε προκληση.
Καλο ειναι να τα ζουμε ολα σε τουτη τη ζωη..
Να ψαχνουμε τροπους να τολμησουμε..
Κι ας μης τους βρουμε ποτε..
Σημασια εχει οτι καπου καπως καποτε αναμετρηθηκαμε με τους εαυτους μας.
Ισως τελικα το να δειλιαζουμε να ειναι για καλο..γιατι ισως η προκληση δεν αξιζε.
Ποιος ξερει?
Ισως και να μη το μαθουμε ποτε.
Σε φιλω!

Φοινιξ είπε...

Πολύ όμορφο γιώργο.
Και το τραγούδι που παίζει στο μπλόκ σου...

Αλλά αν αισθάνεσαι πως σπάς σε κομμάτια τότε άρχισε να προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για την επανακόλληση που θα σε κάνει δυνατότερο....

Ανώνυμος είπε...

πρώτη φορά μπαίνω εδώ και μ'αρέσει.

Αλητισσα είπε...

Μη νιωθεις δειλος..Σκεψου απλα οτι με την ενηλικιωση αναγκαζομαστε να ειμαστε πιο συγκρατημενοι..Εχει ομως και τα καλα της.. :)Κουραγιο!!

maika είπε...

άμα είσαι εσύ δειλός τότε Ζήτω οι δειλοι, φίλε μου καλέ!!

George είπε...

Μεθυσμένα χρώματα
Τα έχω πράγματι ανάγκη, ευχαριστώ.
Ότι έγραψα τα εννοούσα.

agnwsth
ακόμα αναζητώ και εγώ το γιατί μου. Το μόνο που ξέρω είναι οτι το εχω ανάγκη.

Φοίνικα
Η αλήθεια είναι όλα αυτά που γράφονται εδώ είναι κάτι που βγαίνει απο μέσα του μόνο του. Πιστεύω και εγώ σ'αυτό που λές και γι'αυτό συνεχίζω.

ροϊδης
Ευχαριστώ για την επίσκεψη σου, μα το δικό σου (το έριξα μια βιαστική ματιά) είναι πολλές κλάσεις πάνω. να έρχεσαι όποτε θέλεις.

George είπε...

αλήτισσα και maika
λόγια παρηγοριάς μου λέτε, μα δεν χρειάζονται. Η δειλία που αναφέρω είναι της λογικής μου. Αυτή ορθώνει φράκτες να σταματήσει την ορμή της ψυχής. Η λέξη μπήκε γιατί έτσι βγήκε.

Shades είπε...

Γιώργο μου καλησπέρα.
Το ζεις έντονα.. το νοιώθεις έντονα.. και με τον ίδιο τρόπο το εκφράζεις.. σε αγγίγματα ψυχής η χαρά απ’ τη λύπη δεν απέχει παρά μια τρίχα.. δειλοί είναι αυτοί που δεν τολμούν να νοιώσουν έτσι και πιο πολύ αυτοί που δεν μπορούν να το εκφράσουν με αυτό το τρόπο..

George είπε...

καντουλίνι μου
Τα λόγια σου είναι όμορφα βαλμένα. Σαν να θέλουν να με χαϊδέψουν, ήδη τα νιώθω να με αγγίζουν, μα θέλω να πώ την διαφωνία μου και εγώ.
Η λέξη της δειλίας χρησιμοποιήθηκε για να δώσει την ένταση που ένιωθα. Η δειλία είναι όταν μπορείς να κάνεις κάτι και δεν το κάνεις. Σε μένα δυστυχώς υπάρχουν κάποια που δεν έχω δικαίωμα να ξεχνάω. Συνομιλείς με ένα άτομο που έδωσε στον εαυτό του τον χαρακτηρισμό του ορθολογιστή. Έμαθα να ζώ με την λογική και όταν ήρθε η ώρα κάποιος να μου την πρόταξει για να ξυπνήσω και να δώ τριγύρω μου κοίταξα πίσω και ένιωσα ένα κενό. Το πρόβλημα μου λοιπόν ξεκινάει απο εκεί.
Οι προκλήσεις. Αξίζουν, και στο λέω κατηγορηματικά. Αξίζουν μα όσο και να θέλω να αποβάλω την έννοια της λογικής απο μέσα μου δεν τα καταφέρνω. Έτσι λοιπόν ακόμα και αυτές επεξεργάζονται κάτω απο το πρίσμα της λογικής και παραμορφώνονται. Ξέρεις καμμιά φορά αλλιώς αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις οι άνθρωποι. Για άλλους είναι εύκολες και μικρής εντάσεως, ενώ για άλλους αρκούν να τους αλλάξουν την ζωή τους. Μόνο με την πρόκληση χωρίς κάν να την ακολουθήσουν.
Άλλοι αδυνατούν να δούν πέρα απο τον εσωτερικό τους κόσμο ενώ άλλοι προσπαθούν να μην πληγώσουν πρώτα τους ανθρώπους που τους προσφέρουν (αν πρόκειται για ανθρώπινες προκλήσεις) τις προκλήσεις και εν συνεχεία τους υπόλοιπους αφήνοντας τελευταίο τον εαυτό τους και τα θέλω τους.
Τα φιλιά μου.

George είπε...

ντάρκ
γράφαμε την ώρα. Μάλιστα με έκπληξη είδα οτι όχι μόνο γράφαμε την ίδια στιγμή μα είχαμε ίδια πράγματα στον νού μας. Εσύ κατάφερες να πείς αυτά που ήθελα να πώ και εγώ με λίγα λόγια. Μεστά και σταράτα. Βλέπεις είμαι ή πολυλογάς ή δεν ξέρω την τέχνη της ζωγραφιάς με λόγια. Ευχαριστώ φίλε μου.

Ελπίδα είπε...

Έλα ρε Γιώργο! Άσε τον τίτλο για δειλούς σε άλλους.Δεν σου πάει!
Τέτοιες δύσκολες στιγμές υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους. Μετά μαζεύουν τα κομμάτια τους, ανασκουμπώνονται και συνεχίζουν.
Δεν σου είπα να μην ακούς μελαγχολικά τραγούδια; Βάλε κάτι πιο χαρούμενο και θα δεις που όλα θα φτιάξουν!
Φιλιά πολλά! Σου εύχομαι χαρούμενο βράδυ!

candy's τετραδιάκι είπε...

:(

Μακαρι παντα οι εντασεις σου να καλυπτονται απο αισιοδοξες λεξεις.

candy's τετραδιάκι είπε...

Mη δινεις σημασια εχω τις μαυρες μου.
Συντομα θα το ξεπερασω.

maika είπε...

μα και οι φράχτες υπάρχουν για να τους γκρεμίζουμε....και να ορμάμε εκεί που λαχταρούσαμε κι αυτοί μας εμπόδιζαν...
Και δε λέω ότι δίνεις μια και δε μένει ούτε ένας όρθιος...
Λίγο ,λίγο , ένα βήμα σήμερα,ένα αύριο αλλά σταθερά κάθε μέρα κι απο ένα....ας είναι και πολύ μικρό..
Σήμερα χαλάρωσε τη γραβάτα και μεθαύριο βγάλτην.... είναι μια καλή αρχή!
Μετά απο λίγο καιρό θα πηγαίνεις στη δουλειά με το μπουρνούζι και ούτε που θα σε νοιάζει!!
Το πρώτο βήμα είναι λένε το πιο δύσκολο... τα επόμενα γίνονται πολύ γρήγορα...
καληνύχτα!

fish eye είπε...

..σημερα..ετσι ακριβως ειμαι κι εγω..!!

George είπε...

elpida
ευχαριστώ για τα λόγια σου. Είμαι καλά όμως δεν πτοούμαι. Θα βάλω πάντως και χαρούμενα τραγούδια.

maika
΄δυστυχώς αν κάνω το πρώτο βήμα συνήθως τα γκρεμίζω όλα. Και ξέρεις όχι λόγω όγκου καθώς διαθέτω και απο αυτό (1,90 άλλωστε), αλλά λόγω ψυχής.

φεγγαρένια
μην είσαι δεν αξίζουν την λύπη μας αυτά. Τα ζούμε τα βιώνουμε τα αγαπάμε και συνεχίζουμε.

maika είπε...

δεν πειράζει!
Τη ζωή μου τη γκρεμίζω,
πάει να πει πως ξαναρχίζω!
...που λέει και το τραγουδάκι....

George είπε...

Χρειάζεται κουράγιο να ξαναχτίσεις κάτι που χαλάει. Ελπίζω να την έχω.