Απο σπόντα

Επειδή το 13 είναι γρουσούζικο (13 post έχουν τοποθετηθεί) προσθέτω και αυτό χωρίς σχόλιο.

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα...... ακόμα

Λίγα μέτρα πιο πέρα ακούγεται η φωνή του Μάρκου Βαμβακάρη να λέει "Μια φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λές και μάγια μου έχεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκεία, θα ήθελα να με χορτάσεις όλο χάδια και φιλιά", και εγώ κοιτώ τον ουρανό που απόψε μου φαίνεται αποφάσισε να μας δείξει όλα τα στολίδια του, και έχει γεμίσει με μεγάλα και μικρά "λαμπιόνια". Το τραγούδι συνεχίζει με άλλον ένα μεγάλο συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη και "Συνεφιασμένη κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου". Τι σκέψεις να κάνεις λοιπόν. Όλες οι αισθήσεις σκύβουν πάνω απο το τραγούδι και μένουν εκεί να αφουγκράζονται τον πόνο και την γλύκα αυτών των τραγουδιών. Σε μεταφέρουν σε πονεμένες καρδιές, γεμάτες αγάπη. Σε εποχές που μοιάζουν τόσο μακρινές και όμως με θέματα που ακόμα και σήμερα τόσο επίκαιρα.
Το μόνο λοιπόν που μου μένει είναι να συνεχίσω την ακρόαση (παρεπιμπόντως τώρα ακούω το "δεν σε κρίνω που δεν μ' αγαπάς η καρδιά είναι δική σου, εγώ φεύγω απο τα όνειρα σου και καλή τύχη όπου κι' αν πάς", να συνεχίσω να μετράω τ' άστρα περιμένοντας να δώ κάποιο να κατρακυλά για να κάνω μια ευχή, και ταξιδεύοντας στο άγνωστο και την προσμονή.

Υπάρχει φιλία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλλου;

Δεύτερο για σήμερα. Μπήκα όμως στον πειρασμό. Διάβασα σε πολλά blog ερωτήσεις και θέματα σχετικά με την φιλία. Μου δημιουργήθηκε λοιπόν η επιθυμία να προσπαθήσω να εξειδικεύσω λιγάκι το θέμα, και απλά να περιμένω σχόλια.
Θέμα " Υπάρχει αληθινή φιλία μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού φύλλου. Μήπως στο πίσω μέρος του μυαλού τους είτε αρσενικού είτε θυληκού κρύβεται κάτι άλλο; ¨οταν διαπιστώνονται οι αληθινές προθέσεις τους μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει φιλία;"

Μπείτε στον κόπο να αφήσετε τα σχόλια σας.. Μπορεί κάτι ωραίο να βγεί απο αυτό.

"Έτσι χωρίς θέμα" (ίσως Μαρία Ρεζάν)

Σήμερα δεν έγραψα ακόμα αν και απογευματάκι, και αποφάσισα να στρωθώ τώρα. Οτι είχα περιηγηθεί σε άλλα blog και διάβασα μια απελπισμένη κραυγή απο ένα άλλο συμπολίτη μας για μια αγκαλιά. Αναρωτιόμουν. Φτάσαμε στο σημείο να χρειάζεται να μπαίνουμε στο δίκτυο και να ζητάμε μια αγκαλιά που κανείς δεν μπορεί να μας δώσει μέσα απο εδώ; Δεν θα μπορούσαμε απλά να ζητήσουμε στον διπλανό μας να μας αγκαλιάσει;
Απο την άλλη πάλι δίνω μόνος μου την απάντηση και λέω: οτι αν γινότανε έτσι ίσως να είχαν χαθεί βασικά συστατικά της ανθρώπινης φύσης μας. Αγάπη, Φαντασία, Συναίσθημα, Λαχτάρα και πολλά ίσως που τώρα δεν μου έρχονται.
Πάντως ομολογώ οτι έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου καιρό τώρα να ζητάω ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά βέβαια με αυτό που διάβασα είναι οτι εγώ έχω την σύντροφο μου που μου προσφέρει απλόχερα την αγκαλιά της. Παρόλα αυτά αισθάνομαι την ανάγκη να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Υπάρχει άραγε εξήγηση;
Επίσης τώρα τελευταία αισθάνομαι να μεγαλώνω και το μυαλό μου αρνείται να συμβιβαστεί στην ιδέα. Μήπως είναι αυτή η εξήγηση;
Όποιος έχει καμμιά καλή απάντηση ευπρόσδεκτη. Θα με βοηθήσει να βγώ απο διλήματα ή ίσως να μου προκαλέσει και άλλα.

Τρίτη πρωϊ. Άχαρη μέρα. Ανούσια. Τέλμα. Υπάρχει τέτοια ανία που έχω φτάσει σε μεγάλο τέλμα. Τελικά όταν δεν έχεις κάτι να ασχοληθείς δεν περνάει η μέρα σου. Αλλά και τι να γράψω. Επικρατεί μια τέτοια ηρεμία εδώ λές και έχουμε πεθάνει. Ανούσια μέρα. Τίποτα ενδιαφέρον. Τέλος για σήμερα δεν υπάρχει ουτε η διαθεση να συνεχίσω να γράφω.