Παρίσι

Μέρος Β
Η φωτογράφηση με απορρόφησε τόσο που δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμασταν περίπου 2 ώρες στην πλατεία. Ο κόσμος τριγύρω άρχισε να μας κοιτάζει παράξενα.
- «‘Είναι πολύ παράξενοι αυτοί οι Γάλλοι» ακούστηκε μια φωνή. Γύρισα και κοίταξα αυθόρμητα για να δω από πού προέρχεται ο ήχος και κόντεψα να σωριαστώ. Μερικά βήματα μακριά ήταν ο Άσκαρ με την Μαριλίτσα αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί να κοιτούν την πλάτη της Κάντυ που συνέχιζε το χορό της.
Η φιγούρα του χορού απαιτούσε περιστροφή και …. Τότε είδα την Κάντυ να σοβαρεύεται . Το βλέμμα συνάντησε το βλέμμα του άσκαρ. Ο κακομοίρης είχε κοκαλώσει. Βλέπεις αποκαλύφτηκε το ψεματάκι ότι θα έλειπε στην Ρώμη για δουλειές. Παρόλα αυτά όμως δεν φάνηκε να κάνει πίσω. Ήξερε ότι αν έδειχνε τώρα ένοχος θα έχανε οριστικά το παιχνίδι. Ήξερε ότι η Καντούλα δεν σήκωνε τις πολλές τσιριτζάτζουλες, ήταν προτιμότερο να βγεί πρώτος στην επίθεση παρά να ψάχνει για δικαιολογίες.
Αγάπη!!!! αναφώνησε και έτρεξε να αγκαλιάσει την Κάντυ που πλέον είχε αποκτήσει πάλι την αυτοκυριαρχία της και το χαμόγελο είχε επιστρέψει στα χείλη. Τα χέρια άνοιξαν και έκλεισαν μαζί με την Κάντυ.
- Για αύριο δεν υπήρχε τίποτα στο πρόγραμμα μου και είπα να πεταχτώ μέχρι εδώ να συναντήσω την μικρή φίλη μου. Με είχε ενημερώσει ότι θα ερχόταν για ένα παγκόσμιο συνέδριο και επειδή θα ήταν η μοναδική από την Ελλάδα φοβόταν ότι θα έπληττε. Άσε που δεν γνώριζε τα γαλλικά και ένιωθε τρομερά άβολα εδώ.
- Μην ανησυχείς, όπως βλέπεις και εγώ δεν έκατσα στο σπίτι. Η πρόταση του george ήταν μεγάλο δέλεαρ και δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σ’ αυτό το ταξίδι. Δεν έχουμε πολύ ώρα που φτάσαμε και όλα μοιάζουν όμορφα και ονειρεμένα. Μας περιμένει μια λιμουζίνα να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο. Αλήθεια εσύ που μένεις;
- Ήρθα ξαφνικά και δεν φρόντισα να κλείσω ξενοδοχείο. Με ξέρεις όμως ότι είμαι βολικός άνθρωπος και θα βολευτώ μια χαρά στο κρεβάτι σου. Ένα χαμόγελο με πολλά υπονοούμενα ξέφυγε από τα χείλη του άσκαρ.

Η Μαριλίτσα που μέχρι εκείνη την ώρα χάζευε τον χώρο γύρω της χωρίς να δίνει σημασία στα τεκταινόμενα αποφάσισε να επέμβει. Δεν πρόλαβε όμως καθώς ο george είχε προλάβει να αρπάξει ένα μάτσο τριαντάφυλλα από τον πάγκο του διπλανού υπαίθριου πωλητή και τα έτεινε προς το μέρος της. Η κίνηση του george την αιφνιδίασε αλλά πέρα από το χαμόγελο ευχαρίστησης που σχηματίστηκε στα χείλη της δεν πρόλαβε να πεί τίποτα καθώς τα υπόλοιπα μέλη της παρέας είχαν πλησιάσει και ζητούσαν την συνέχιση της νύχτας.
Ο george πρότεινε να πάνε όλοι στο ξενοδοχείο και να δούνε πως θα συνεχίσει η βραδιά.Περπάτησαν μέχρι το αυτοκίνητο που τους περίμενε. Ο οδηγός παρά την πολύωρη αναμονή τους υποδέχτηκε με χαμόγελο και δεν δυσαρεστήθηκε ακόμα και όταν άκουσε από την Κάντυ να του αναγγέλλει ότι θα έχουν μαζί τους και την υπόλοιπη συντροφιά μέχρι το ξενοδοχείο.

Παρίσι

Ο Μορφέας άργησε να κάνει την εμφάνιση του, μα όταν αποφάσισε να έρθει έφερε και δώρο μαζί του. Κουβαλούσε ένα όνειρο για να θυμάμαι.
Ήμουν λέει μέσα σε ένα αεροπλάνο και ταξίδευα. Στο διπλανό κάθισμα καθόταν το Καντουλίνι. Μόλις πριν λίγο είχα διαβάσει ότι ήταν στην γκαρσονιέρα της Πατησίων μαζί με τον αγαπημένο της άσκαρ. Πως βρέθηκε και εδώ;
Κοιτούσε έξω από το παράθυρο τα μικρά φωτάκια κάτω στην γη. Έμοιαζε λες και είχε ανατραπεί ο κόσμος. Πάντα κοιτάμε ψηλά να δούμε τα αστέρια να φεγγοβολούν και να τώρα αντί για ψηλά κοιτάμε τα φωτεινά αστεράκια κάτω στην γη. Γύρισε απότομα και ένιωσα στο βλέμμα της, την λάμψη της προσμονής και της χαράς.
Καθόμουν και την καμάρωνα να κάνει σαν μικρό παιδί που περιμένει το παιχνίδι που θα της φέρει ο Αι Βασίλης. Άξιζε τελικά το ταξίδι.
Ο πιλότος ανήγγειλε την άφιξη μας στο μαγευτικό Παρίσι. Την πόλη του φωτός και του έρωτα όπως είπε. Μάλιστα σαν να μου φάνηκε να ακούω από τα μεγάφωνα «μην γυρίσετε πίσω αν δεν ερωτευτείτε».
Το ταξίδι ήταν οργανωμένο με μεγάλη πολυτέλεια. Κατεβήκαμε στο αχανές Ορλύ και σχεδόν αμέσως ένας καλοντυμένος κύριος ήρθε και μας συστήθηκε στα Γαλλικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα τι έλεγε, αλλά φρόντισε το Καντουλίνι να με ενημερώσει για τον χαιρετισμό και το καλωσόρισμα. Τα γαλλικά της ήταν άπταιστα, λες και πρόκειται για την μητρική της γλώσσα. Μάλλον τα μαθήματα με τον άσκαρ της έκαναν καλό. Μας οδήγησε στην έξοδο κανονίζοντας με έναν συνάδελφο του να παραλάβει τις αποσκευές μας.
Στην έξοδο μας περίμενε μια λιμουζίνα σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Καθίσαμε αναπαυτικά και σε λίγα δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται. Ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να απολαύσουμε την σαμπάνια που βρίσκονταν μπροστά μας . Μια Bollinger R.D. του 1995.σε θερμοκρασία 7 βαθμών. Ο ήχος των κρυστάλλινων ποτηριών ακούστηκε σαν καμπανάκι εκκίνησης για τις αισθήσεις μας. Ο ουρανίσκος μας γέμισε με το λεπτό της άρωμα και όλα γύρω μας άρχισαν να παίρνουν την ερωτική τους υπόσταση. Το Καντουλίνι έγειρε στον ώμο μου και αφέθηκε να κοιτά έξω από το τζάμι. Ξαφνικά πετάχτηκε και ζήτησε από τον οδηγό ‘embraseur la porte .....’ . Δεν κατάλαβα παρά μόνο όταν είδα την οροφή του αυτοκινήτου να ανοίγει. Έβγαλε έξω το κεφάλι της και ένα αεράκι της παρέσερνε τα μαλλιά. Κάτω από τα λαμπερά λαμπιόνια των δρόμων αντανακλούσαν σε διάφορες αποχρώσεις.
Γύρισε σε μένα με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε έξω από το ανοικτό αυτοκίνητο.
Κοίταξε τον οδηγό και του ζήτησε να κατευθυνθεί προς την αψίδα του Θριάμβου. Το κατάλαβα όταν είδα αμέσως τον οδηγό να αλλάζει κατεύθυνση. Οι οδηγοί των πίσω αυτοκινήτων μετά τα απαραίτητα «Γαλλικά» μας αγριοκοίταζαν και συνέχιζαν την πορεία τους.
Όταν το αυτοκίνητο έφτασε στην Place Vendomes η Κάντυ ζήτησε από τον οδηγό να σταματήσει. Ήθελε να περπατήσουμε στην γεμάτη κόσμο πλατεία. Του είπε να μας περιμένει λιγάκι παρακάτω.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και το Καντουλίνι άρχισε να τρέχει δεξιά και αριστερά γεμίζοντας τα πνευμόνια της με βαθιές ανάσες. Ένα μικρό παιδί στην εξοχή. Έτρεχε σαν να κυνηγούσε το τόπι που ξέφυγε λιγάκι παραπέρα. Έμοιαζε να χορεύει με τον αγέρα.
Έβγαλα την φωτογραφική μηχανή μου και άρχισα να τραβώ.

Μάθημα απογοήτευσης!

Γιώργο μου
Καιρό τώρα ήθελα να σου γράψω αυτό το γράμμα.. Δυστυχώς όμως η καθημερινότητα μου δεν μου άφηνε τον χρόνο. Τρέχει αυτός και μαζί του και εγώ.
Φτάσαμε στα σαράντα χρόνια και ακόμα τον κυνηγάμε. Βλέπεις πάντα ήταν ταχύτερος από εμάς.
Σαράντα χρόνια είπα και ήρθαν στον νου οι αναμνήσεις. Θυμάσαι πόσα πολλά περάσαμε αντάμα; Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδάκια ακόμα και το μόνο που επιθυμούσαμε ήταν ένα τόπι και όμορφα παπούτσια για να το κλωτσάμε;
Αργότερα που μεγαλώνοντας αρχίσαμε τις μαγκιές, μόδα της τότε εποχής, και μαζί με αυτές το τσιγάρο και τις βόλτες στα μπαράκια, ψάχνοντας να βρούμε τον έρωτα.
Θυμάσαι που οι αναστολές μας πολλές φορές μας σταματούσαν να κάνουμε την τρέλα μας;
Τότε που πρωτογνωρίσαμε τον έρωτα από την μικροκαμωμένη και όμορφη δεσποινίδα; Ναι σε εκείνη την εκδρομή στην Κέρκυρα.
Το σχολείο; Σε εκείνη την περίφημη δευτέρα λυκείου, που πειράζαμε την φιλόλογο μας; Τι είχε τραβήξει η κακομοίρα από εμάς. Θυμάσαι που την επόμενη χρονιά οδηγήθηκε στην παραίτηση η κακομοίρα. Μαζί με εκείνη όμως θυμήθηκα και τον θηριώδη μαθηματικό που όταν πληροφορήθηκε τις πράξεις μας απέναντι στην φιλόλογο, μας τάραξε στα συνεχή τεστ. Κάθε δεύτερη μέρα και τεστ. Του πέρασε μετά από ένα μήνα.
Θυμάσαι την πίκρα της πρώτης αποτυχίας; Το όνειρο του πανεπιστημίου είχε πετάξει, και ήρθε στην θέση του μια μικρή επαρχιακή πόλη που φιλοξενούσε το άγνωστο ΤΕΙ..
Αντισταθήκαμε θυμάμαι λέγοντας όχι, θα ξαναδώσω, μα φαίνεται η μοίρα είχε γράψει την θέληση της και έτσι την επόμενη χρονιά αναγκαστήκαμε να γνωρίσουμε από κοντά αυτήν την πόλη. Ναι τώρα την έχουμε τόσο νοσταλγικά κοντά μας, μα τότε δεν βλέπαμε την στιγμή να φύγουμε. Να τελειώνουμε λέγαμε και να μπορέσουμε να στήσουμε την ζωή μας. Θυμάσαι;
Και έπειτα που αρχίσαμε να μαθαίνουμε την γεωγραφία της χώρας μας στην πράξη. Από το δυτικό της άκρο ένα μικρό πέρασμα από την πρωτεύουσα και μετά στην πινέζα. Πινέζα λέω και γελάω. Ένας ακριτικός νομός που μετατρέπεται στα χείλη χιλιάδων ανδρών σε μια λέξη του σχολείου. Πινέζα.
Παρέα μας αμούστακα παιδιά που εμάς τους λίγο μεγαλύτερους μας έκαναν να φαντάζουμε μεγάλοι. Τότε άρχισε το πρώτο χτύπημα. Στις ασκήσεις. Όλοι λέγανε άσ’ τους αυτούς θα έρθουν στο τέλος. Οι νέοι τρέξτε γρήγορα να φτάσουμε στο στρατόπεδο. Εκείνη η πορεία των πενήντα χιλιομέτρων σημάδευε όλες τις σειρές που περνούσαν από το συγκεκριμένο στρατόπεδο για χρόνια.
Και αργότερα. Θυμάσαι; Τα πρώτα εργασιακά βήματα. Δουλειές του ποδαριού δεξιά και αριστερά. Και ο χρόνος εκεί αμείλικτος να τρέχει γοργά. Ψάχναμε απεγνωσμένα για μια μόνιμη εργασία. Θέλαμε να αρχίσουμε το ταξίδι της δημιουργίας. Θυμάσαι;
Δεν θέλαμε να δεχτούμε ότι τότε άρχιζαν τα δύσκολα. Νομίζαμε ότι ο δρόμος θα είναι όμορφος και χαραγμένος μόνο για εμάς. Δεν ξέραμε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα ψάχναμε εκείνες τις αναποδιές και θα τις αποζητούσαμε.
Δεν ξέραμε ότι το ταξίδι είναι απρόβλεπτο και εμείς απλά τα πιόνια που κινούνται πάνω στις ράγες της ζωής.
Φτάνει όμως αρκετά σε κούρασα. Άσε που πέρασε η ώρα και αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα που θέλει ανάσες ξεκούρασης για να βγεί.

Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω
Ο εαυτός σου.

Αντιγράφω απο το μπλόγκ της patsiouri :

"EΠΕΙΓΟΝ...
Το Πρεζα Tv, οπως και πολλα αλλα blogs,καταζητουμε τον μπασταρδο Κυπριο φοιτητη Παναγιωτη Κυριακου,που σπουδαζει στη Χιο στο τμημα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου",για τον βασανισμο του σκυλου του,με καυτο λαδι...Οποιος γνωριζει περισσοτερα για το εν λογο καθαρμα παρακαλουμε να επικοινωνησει αμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία".Και ενα μηνυμα προς την οικογενεια και τους φιλους του:NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ...Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει... "

Ελπίζω ο καρμίρης απάνθρωπος να βρεί οτι του αξίζει.

Συνάντηση.

Καθότανε ακουμπισμένος στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού του κοιτώντας τις στάλες τις βροχής που είχαν γεμίσει την τζαμαρία. Προχώρησε λίγα βήματα δεξιά στο μικρό μπαράκι, γεμίζοντας το ποτήρι του με ουίσκι. Χωρίς πάγο. Όλα τα πράγματα τα ήθελε ανόθευτα. Σκέτα, καθάρια για να απολαμβάνει την αξία τους. Πίστευε ότι όλα έπρεπε στην ζωή να είναι ανόθευτα για να τα απολαμβάνεις..
Όταν νοθεύσεις την αξία ενός πράγματος χάνεις τον σκοπό της δημιουργίας του. Δεν απολαμβάνεις το ίδιο αλλά κάτι που μοιάζει σ’ αυτό.
Απολάμβανε πάντα το ουίσκι του με την ίδια τελετουργία. Σε χαμηλό ανοιχτό κρυστάλλινο ποτήρι. Το πλησίασε στην μύτη του να αισθανθεί το άρωμα του και πλησίασε την τζαμαρία.
Κατέβασε μια γερή γουλιά για να αισθανθεί την κάψα του ουίσκι. Ήθελε να αισθανθεί τα σωθικά του να καίνε. Βαρέθηκε τις επιδερμικές προσεγγίσεις της ζωής. Καθημερινά έβλεπε την ζωή να περνά δίπλα του και απλά να τον αγγίζει. Ποτέ δεν κατόρθωσε να τον γεμίσει. Ανασφαλής από την φύση του δεν μπορούσε να απολαύσει ούτε τις μικροχαρές της υλικής υπόστασης των πραγμάτων.
Έβλεπε να «χαρακώνεται» το τζάμι και ήθελε το ίδιο χαράκι να χαράξει και την ζωή του. Ήθελε η ζωή να αφήσει τα σημάδια της στην ψυχή του και στην καρδιά του.
Πολλές γυναίκες είχαν περάσει από τα σαρανταπέντε του χρόνια, μα καμιά δεν κατάφερε να του «χαράξει» την ζωή. Πρώτη φορά ένιωθε την καρδιά του να αδημονεί να συναντήσει και πάλι, το βλέμμα της γυναίκας που μια στιγμή της ζωής έφερε μπροστά του. Είχαν πρωτοσυναντηθεί, με την όμορφη σαραντάρα, πριν δύο βράδια, σ’ ένα μπαράκι από εκείνα που πηγαίνεις μόνος και τελειώνεις την βραδιά σου συντροφιά με κάποια γυναίκα που προσπαθεί να ξορκίσει τον χρόνο που την κυνηγά.
Συνέπεσε να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον. Όταν τα βλέμματα τους συναντήθηκαν δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να βρεθούν δίπλα-δίπλα να πίνουν το ποτό τους.. Το γέλιο που είχαν ανάγκη να βγεί από μέσα τους πλημύρισε τον χώρο τους, ενώ τα ποτά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ο επίλογος γράφτηκε στο μεγάλο υπέρ διπλό κρεβάτι με ουρανό, της κρεβατοκάμαρας του. Η θετική αύρα της βραδιάς είχε δημιουργήσει το κατάλληλο υπόστρωμα για την αρμονία του έρωτα. Τα φιλήδονα φιλιά και η κάψα από τα κορμιά τους άργησαν να φθαρούν. Ξενύχτησαν πάνω στο κρεβάτι αφημένοι ο ένας στα χάδια του άλλου.Αυτός όμως ήταν μόνο ο επίλογος της βραδιάς, καθώς το πρωϊνό τους βρήκε να δίνουν υπόσχεση για ένα δεύτερο ραντεβού.

Too Too

Βροχή

Γκρίζος απόψε ο ουρανός
ρίχνει τις στάλες του
στης μοναξιάς την στέγη.
Αστραπόφωτα χαράσσουν
το γκρίζο,
σκιάζουν την ματιά
και φέρνουν στον νου
τον παιδικό μας φόβο.
Στέκω να ακούσω τον
ήχο της που πλαταράζει
στα πλακόστρωτα της πόλης.
Χτυπά στο χώμα,
το διαπερνά, το γεμίζει,
με ψυχική μελωδία
Ενώ στον τσιμεντένιο δρόμο
τραχιά και βάναυσα
σαν αντίστασης λαλιά.
Ο μεταλλικός ήχος της λαμαρίνας
από το διπλανό χαμόσπιτο
κροταλίζει σαν πολεμικός ήχος.

.....................

Φανταστική ιστορία

Άνοιξα τα μάτια μου αλαφιασμένος. Ένα χτύπημα κουδουνιού που άκουγα δεν ήταν δυστυχώς από την πόρτα του παραδείσου, αλλά από το ξυπνητήρι που βρισκόταν δίπλα μου και με καλούσε να αρχίσω την μέρα μου. Τελικά τα πιο μισητά αντικείμενα που εφεύραμε ως άνθρωποι είναι τα ξυπνητήρια. Δεν τους ξεφεύγει δευτερόλεπτο όταν είναι να μας ταρακουνήσουν από την ζεστασιά του κορμιού μας.
Σηκώθηκα αμέσως και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου μήπως καταφέρω και ξυπνήσω. Βλέπεις χθες, η Προσμονή του έρωτα, κόρη του για την ακρίβεια, πήρε τον Μορφέα από το χέρι και τον ξενάγησε στα μονοπάτια του πατέρα της.
Αυτός σαν μικρό παιδί, ήθελε να τα αγγίξει όλα. Τις ερωτικές ματιές πήγαινε και τις τράβαγε από τις βλεφαρίδες τους για να τις κάνει ακόμα πιο επώδυνες. Λες και από μόνες τους δεν είχαν την δύναμη να σε πονέσουν. Καθόταν δίπλα στα φλογερά φιλιά και τα έκανε χάζι. Τα περιέπαιζε με διάφορα κόλπα. Φορούσε παλτό για να τους πει ότι δεν ήταν αρκετά θερμά ή έφερνε μπροστά του σχάρες και τις ετοίμαζε για να ψήσει κρέατα δήθεν για να φάει, κάνοντας τα να πικάρονται και να ξενερώνουν από τα τερτίπια του. Προσπαθούσε να τους προσελκύσει την προσοχή κάνοντας αστείες γκριμάτσες για να γελάνε και να χάνουν την προσήλωση τους από τον σκοπό τους. Πολλές φορές τα κατάφερνε. Γελούσαν χωρίς αιτία τρομάζοντας τον απέναντι κατακτημένο ή κατακτητή.
Μη αντέχοντας άλλο ο έρωτας άρπαξε τον Μορφέα από το χέρι και τον απομάκρυνε από τα λημέρια του. Φώναξε την κόρη του και την μάλωσε λέγοντας της ότι άλλη φορά θα πρέπει προσέχει ποιόν κουβαλάει μαζί της. Μάλιστα την έσυρε μαζί του στα λημέρια του Μορφέα και τριγύρισαν εκεί μέχρι τον ήχο του ξυπνητηριού.
Αφού ντύθηκα βγήκα έξω από το σπίτι κατευθυνόμενος στο σημείο που βρισκόταν το αυτοκίνητο. Όλα γύρω ήταν βρεγμένα από την χθεσινοβραδινή βροχή. Το φως ήταν ακόμα κρυμμένο. Παράξενο όμως. Κάθε μέρα τέτοια ώρα είχε ξεδιπλώσει για τα καλά τα φύλλα του. Μια απορία σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Κοίταξα προσεκτικά γύρω μου και είδα ότι όχι απλά δεν είχε προβάλλει το πρώτο φως αλλά ήταν όλα θεοσκότεινα. Μαύρο, φαρμακερό και κρύο. Ασυναίσθητα κοίταξα το ρολόι μου . Έδειχνε 5:00 ξημερώματα. Μα τι δουλειά είχα τέτοια ώρα στον δρόμο; Τότε θυμήθηκα πως χθες το βράδυ ο μικρός μου γιος πείραζε το ξυπνητήρι. Φαίνεται πως το έβαλε λίγες ώρες νωρίτερα και άλλαξε την ζωή μου. Είπα μέσα μου ένα «καλά εσύ ξύπνησες νωρίς» και συνέχισα για την δουλειά μου. Άλλωστε σε λίγες παραπάνω ώρες όλα θα βρουν τον κανονικό τους ρυθμό.