Πρώτη του Μάη

πολύχρωμα λουλούδια

μοσχοβολούν το άρωμα της γής.

Μα! Μίσος γυρνάει στο δρόμο μου.

Μίσος και θυμός!

Μίσος για τον αέρα που περνά

απ' τα πνευμόνια μου!

Μίσος για τα γκρί χρώματα που βλέπουν

τα μάτια μου!

Μίσος για τα μονοπάτια του νού!

Έρωτας, αγάπη, ένα ταξίδι ορφανό
και η ερημοσύνη της ψυχής
δεν γέμισε δεν ξεδίψασε
απο το γάργαρο νερό.

Θάφτηκε στην έρημο
του σκότους
και στα σβησμένα όνειρα
της μοναξιάς

τα κελαρίσματα του γάργαρου νερού
πονούν και ποθούν
του νού τα μονοπάτια
στις αγεφύρωτες ροές του νού

Σταθμός

Πάντα οι σταθμοί ήταν αγαπημένα σημεία για μένα. Πολλές φορές σκέφτηκα πως θα ήθελα να βρίσκομαι πρωί - πρωί ή αργά το βράδυ σ'αυτά τα μικρά καφενεδάκια που συνήθως βρίσκονται δίπλα στους σταθμούς, να απολαμβάνω τον καφέ μου και να αναπολώ περιμένοντας το τρένο να κάνει την εμφάνιση του.

Το σκέφτηκα πολλές φορές μα ποτέ δεν το έκανα.

Ακόμα όμως με αρέσει αυτό το λίγο ερηπωμένο τοπίο των σταθμών.

Μάλιστα στο μυαλό μου το έχω ζωγραφισμένο ως τοπίο που περιβάλλεται απο ομίχλη με ένα δύο γεροντάκια σε ένα μικρό τραπέζι και εγώ δίπλα στην παλιά ξυλόσομπα στο κέντρο του καφενίου. Και η τζαμαρία να βλέπει ίσα στην γραμμή για να ξεχωρίζεις το τρένο που πλησιάζει.

Τι με έπιασε και μιλώ για χειμώνες και χειμωνιάτικα τοπία;

Περαστικά μου!!

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους.

Μαριλία σε ευχαριστώ για την βοήθεια στο συμμάζεμα

Το κέρασμα

Και επειδή κάποιοι βιάστηκαν να με πούν τσιφούτη, κέρασμα ότι πιο εκλεκτό βρήκα έστω και την τελευταία στιγμή. Ένα ποτήρι σαμπάνιας,λίγο χαβιάρι απο το μαύρο το γνήσιο και μερικά εκλεκτά σοκολατάκια. Για γλυκό προτίμησα κρέπα φράουλας.

Άϋλα πλάσματα ήρθαν να πούν,
μια καλησπέρα
Χρωστάς είπαν και πρέπει να πληρώσεις,
με της ψυχής την μοναξιά.

Χρήματα, στην γλώσσα τους θα πεί,
ερημιά.
Για πόσο θα πληρώνω, βρήκα κουράγιο
να ψελίσσω

όσο θα ζείς απάντησαν αμέσως

Όσο ζώ!! Δεν μπορεί, υπερβολές του νού,
θα είναι
Θα φύγουν, θα βρούν το νέο θύμα,
εμένα θα μ'αφήσουν.

Περνούν οι μέρες και είναι εδώ,
αύριο φεύγουν
Ήρθε το αύριο και είναι εδώ,
τώρα θα φύγουν

Πλήρωσα πιά χαθείτε!! Πλήρωσα !!!

Η θανάτωση του κόκκινου.

Η ζωή του κυλούσε πάντα στο κόκκινο και μαύρο. Δύο χρώματα που είχαν γίνει γι'αυτόν η δεύτερη φύση του. Το μαύρο το κυρίαρχο που τον συντρόφευε πάντα. Στην χαρά και στην λύπη. Ναι ακόμα και στην χαρά του υπήρχε αυτό το μαύρο που τον συντρόφευε. Σύντροφος κανονικός. Ότι αισθήματα ένιωθε ήταν ντυμένα με το αγαπημένο του χρώμα. Στην λύπη του δε, αυτό το μαύρο ήταν που τον παρηγορούσε.
Το κόκκινο ήταν αυτό που πρόσθετε την απαραίτητη πινελιά για να σπάει την μονοτονία. Δεν ήταν το αγαπημένο του χρώμα. Το κόκκινο είναι το χρώμα της ακρότητας. Έτσι το είχε μέσα στο μυαλό του. Όποτε ένιωθε να ξεφεύγει απο τις μέσες γραμμές της ζωής του και να πλησιάζει στα άκρα αμέσως το κόκκινο χρώμα χρωμάτιζεται την σκέψη του. Ήταν το χρώμα του πάθους του. Και παρά την εμμονή του στην μέτρια ένταση της ζωής του, όταν το κόκκινο έκανε την εμφάνιση του τον έφτανε στα άκρα.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή να αρχίσει να το μισεί. Επέτρεψε στον εαυτό μου για μία τελευταία φορά να ντυθεί το χρώμα του πάθους. Μόνο για ένα λόγο. Για να σχεδιάσει την θανάτωση του κόκκινου. Για να καταστρώσει το σχέδιο που θα οδηγούσε στην θανάτωση αυτού του κόκκινου. Αυτού που ήταν η αιτία για τα έντονα πάθη της ζωής του. Πάθη. Μια λέξη που παραπέμπει σε ασθένεια. Όλα τα πάθη οδηγούν στην καταστροφή της ομορφιάς.
Το σχέδιο δολοφονίας του κόκκινου έπρεπε να καταρτιστεί με κάθε λεπτομέρεια. Έπρεπε να μη δοθεί κανένα περιθώριο επιβίωσης του. Έπρεπε να βάλει ένα τέλος στα πάθη του. Αποφάσισε πως πλέον στην ζωή του όποτε θα ένιωθε την ανάγκη του κόκκινου θα απομονωνόταν. Στην απομόνωση της ψυχής του. Στην απομόνωση του μυαλού του. Ναι το σχέδιο ήταν απλό, αλλά το θεώρησε οτι θα είναι το μόνο αποτελεσματικό για να επιτευχθεί, η εξόντωση του αδυσώπητου αυτού χρώματος. Όλα πλέον έδειχναν οτι το σχέδιο αυτό θα ήταν το τελευταίο χτύπημα που είχε αυτό το κόκκινο χρώμα. Ένα τελευταίο χτύπημα που είχε στόχο το ίδιο που το γέννησε.

Στον Άσκαρ και Μένιο - Στον Μένιο και άσκαρ.

Άσκαρ και Μένιο, Μένιο και Άσκαρ, καλοί μου φίλοι. Σας ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που αναγκάστικα να περιγράψω τα ακριβή γεγονότα με την Βίκυ. (σχόλιο στο ποστ της Κάντυ). Έπρεπε όμως γιατί τελευταία σας βλέπω να τσακώνεσται σαν κοκκόρια και με πληγώνεται. Βλέπετε δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά που περάσαμε παρέα σαν φαντάροι.
Σταματήστε λοιπόν τα κοκκορίσματα και ελάτε να πιούμε ένα ποτηράκι κρασί όπως τότε στον στρατό. Θυμάστε τις πλάκες που σκαρώναμε στον επιλοχία μας. Τι ωραία χρόνια ήταν τότε. Μπορεί να πήζαμε στις ασκήσεις και τις αγγαρείες αλλά περνούσαμε ωραία γιατί είμασταν ενωμένοι όλοι μαζί.
Πάψτε λοιπόν αρκετά. Σας βλέπουν και τόσα γυναικεία μάτια εδώ και θα λένε οτι αν γερνά ο άνθρωπος ξεμωραίνει. Άντε λοιπόν δώστε τα χέρια και μην ξανακούσω μαλώματα. Έτσι;

Σκόρπιες σκέψεις

Τελικά φέτος όλα βιάζονται. Δεν προλάβαμε να αναφωνήσουμε "Ζήτω ή 25η Μαρτίου" μας ήρθε αμέσως το "Ω γλυκύ μου έαρ......" μαζί με το "Χριστός Ανέστη....."
Πάνω που είπαμε πως επιτέλους πέρασαν όλα και θα ηρεμήσουμε, διαπιστώνω, με μεγάλη χαρά πως ήρθε η Άνοιξη.
Θα μου πείτε και απο που το διαπίστωσες και μάλιστα τώρα;. Μα απο εσάς φίλοι μου. Νομίζω πως είμαστε όλοι επηρεασμένοι. Αισθάνομαι να πνέη ένας άνεμος ερωτικός σε όλα τα μπλόγκ. Απο χθές διαβάζω για γάμους και χαρές. Για αγάπες και έρωτες. Μα όχι μόνο εδώ. Και ο κόσμος μαγεμένος, δεν μπορεί να σταθεί ποιά στο σπίτι του. Πλημύρισσαν την ύπαιθρο. Λές και δεν μπορούν να κάτσουν πιά μέσα. Λές και κάτι τους διώχνει.
Παράξενα όντα οι άνθρωποι. Αλλάζουν τις διαθέσεις τους σε ένα δευτερόλεπτο. Είμαστε ικανοί με το ένα μάτι να κλαίμε και με το άλλο να κλείνουμε ματιές στον γείτονα ή την γειτόνισσα.
Άνοιξη, φύση, έρωτας. Τρία στοιχεία που αλλάζουν τον κόσμο μας. Τρία στοιχεία που μεταμορφώνουν την ζωή.
Άνοιξη, η σκέψη της σε συνεπαίρνει, σε ταξιδεύει στο όνειρο.
Φύση, ευχάριστες ματιές, ελευθερία ψυχής, ταξίδι με το όνειρο.
Έρωτας, το αντιφατικό στοιχείο της ζωής. Η φωτιά και η πηγή αντάμα. Ότι σου δίνει, άλλο τόσο σε παίρνει. Όσο σε μαγεύει άλλο τόσο μπορεί να σε φθείρει.

Χαρμόσυνο Μήνυμα

Χαρμόσυνα χτυπούν οι καμπάνες για να διαδώσουν το νέο της Αναστάσεως. Πρόσωπα χαρούμενα. Πολύ φοβούμαι πως δεν είναι για το γεγονός της αναστάσεως, παρά μονάχα απο το γλεντοκόπημα της ημέρας.

Χριστός Ανέστη!!

Όπως κάθε χρόνο τιμήσα και εγώ με την σειρά μου την παράδοση ! Κεραστείτε!! Φτάνει για όλους.

Καλή Ανάσταση

Και μετά το θέμα με τις πασχαλιές ας ευχηθώ σε όλους τους ιντερνετικούς μου φίλους, Καλή Ανάσταση, μα και ανάταση ψυχής.