Αναμνήσεις της δεύτερης μέρας

Και η δεύτερη μέρα της εβδομάδας έφθασε στο τέλος της. Έχω αρπάξει ένα διαολοσυνάχι που έχει αρχίσει να με εκνευρίζει. Έτσι εκτός απο την παρέα των τσιγάρων μου σήμερα είχα και την παρέα απο ένα πακέτο χαρτομάντηλα. Που και που με επισκέπτεται και ένα σημάδι πυρετού που δεν καίει να ξεθυμάνει και να τελιώσει αλλά μόνο λίγο - λίγο ίσα μόνο να με τυρανάει και να φροντίζει να επιδεινώνει τα νεύρα μου. Προσπαθεί με ύπουλο τρόπο να με καταβάλει.  Νιώθω το στήθος μου να καίει αλλά αυτό δεν είμαι σίγουρος αν είναι απο την ίωση που μάλλον με έχει επισκεφτεί. 

Πάντως όσο και να επιμένει να με νικήσει εγώ δεν της έκανα την χάρη. Αυτό βέβαια ίσως χρειάζεται να το προσέξω. Βλέπεις έχω ακούσει τόσο πολλές φορές οτι έχω την ιδιότητα να την σπάω στον άλλο με τα λόγια μου που ίσως να χρήζει ανάγκη ερεύνης αυτή μου η ιδιότητα. Αποφάσισα αντί να μείνω κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια. Η αγάπη μου για την φύση είναι γνωστή φαντάζομαι. Αυτή η επαφή με τον καθαρό αέρα είναι τόσο όμορφη. Παίρνει τις σκέψεις μου και τις κάνει σύννεφο που άλλωτε φέρνει βροχή και άλλωτε απλά τις ταξιδεύει μακριά. Και είναι ωραία να νιώθεις οτι οι σκέψεις μπορούν να ταξιδέψουν. Ίσως έτσι καταφέρουν να φτάσουν σε ένα προορισμό. Σε κάποιον άλλο που έχει τις ίδιες σκέψεις με σένα. Να μπούν σε ένα άλλο λογισμό. Να μπορέσει να τις νιώσει ένας άλλος σε άλλο τόπο.