Εντός εμού ενίοτε αισθάνομ' άγνωστον τι
Συναίσθημα ενδόμυχον, βαθύ, αόριστον τι,
Ηδύτητα ανέκφραστον εντός εμού ενσπείρον,
Κι' εις ρεμβασμούς το πνεύμα μου και σκέψεις επίσυρον.
Είναι ωραία η στιγμή αυτή του πνεύματος μου.
Το σύμπαν νέον, έκλαμπρον παρίσταται εμπρός μου
Ως να μετέχω φύσεως αλλοίας, ουρανίας,
Εις ξένον κόσμον φέρομαι μεστός ευαδαιμονίας.
Ηρέμα τότε και δειλώς λαμβάνουσα γραφίδα,
Υπείκουσα εις μακρινήν, αόριστον ελπίδα,
Γραμμές εμμέτρους συνεχώς η χειρ μου εγχαράττει,
Ενώ μ' εμπνέει άνθος τι η ύπαρξις φιλτάτη.
Δεν έχουν αι γραμμαί αυταί λαμπρότητας, πυρ, κάλλη.
Ειν' ασθενή δοκίμια, θερμή μόνον αιθάλη.
Δεν είναι αυταί ισχυραί και πλούσιαι ποιήσεις,
Αλλ' όμως της καρδίας μου εισίν αι συγκινήσεις.
Γνωρίζω το αδέξιον αυτών και την πτωχείαν,
Και δη τας κατεδίκασα εις μόνωσιν, σκοτίαν.
και δειλιών τρέμω το φως και το τυπογραφείον,
μη προδοθή το μέτριον των ατυχών τεκνίων .....
Κωστής Παλαμάς
Ειλικρινά πρώτη φορά διάβαζα ένα ποιήμα του Παλαμά και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Μου μοιάζει τόσο διαχρονικό και επίκαιρο που σκέφτηκα να το βάλω εδώ για να το ευχαριστηθείτε και εσείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου