Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

Θεία δίκη!!

Τελικά υπάρχει θεία δίκη. Μόλις χθές το ένιωσα για τα καλά.

Τα περισσότερα καλοκαίρια μου, παραθερίζω στις βόρειες ακτές της Πελοπονήσου και πάντα παραπονιόμουν οτι οι θάλασσες εκεί είναι διάσπαρτες με αχινούς. Μάλιστα προσπαθώντας να πώ οτι άλλες περιοχές είναι πολύ καλύτερες, χρησιμοποιούσα το παράδειγμα της Χαλκιδικής. Υπερτόνιζα οτι εκεί οι θάλασσες έχουν πεντακάθαρα νερά με υπέροχες αμμουδιές και κυρίως, χωρίς τους ανεπιθύμητους αχινούς.

Όλα αυτά μέχρι χθές το απόγευμα. Τότε ήταν που οι αχινοί και η βόρεια Πελοπόνησσος επέλεξαν να πάρουν την εκδίκηση τους. Βρήκα βλέπεις την ευκαιρία να πάω προς Καλλιθέα Χαλκιδικής και τότε ήταν που συνέβει το μοιραίο. Επειδή η παραλία ήταν γεμάτη με κόσμο αποφάσισα να κολυμπήσω σε έναν ορμίσκο που δεν είχε σχεδόν κανέναν. Και τότε!!!!

Αχ αχ!! Μα που βρέθηκαν αυτοί εδώ;.

Η απάντηση ήρθε αμέσως. Αυτοί εδώ ζούνε, εσύ τι δουλειά είχες εκεί;

Αποτέλεσμα σήμερα να αναγκαστώ να πάω στο Νοσοκομείο και να δέχομαι και τα σχόλια των γιατρών:

-Σε ποιά θάλασσα τους πέτυχες για να μην πάμε;

- .... Στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής.

- ..?? Μα εκεί δεν έχει αχινούς παρά μονάχα σε ένα σημείο λίγων μέτρων. Μη πείς πως δεν το ήξερες;

-.......... Δυστυχώς δεν το ήξερα.

- Πώ πώ!! εδώ έχει πάνω απο σαράντα αγκαθάκια. Μα έχει και το άλλο σου πόδι. Μα τόσο δεν τα είδες;

- Όχι βέβαια!! Αν τα έβλεπα θα τα πάταγα;

- Να προσέχεις την επόμενη φορά. Αν και τώρα για να περπατήσεις έτσι όπως σου κάναμε τα πόδια καλοκαιρινά μάλλον θα αργήσεις να πάς.

- .........................

Πονάωωωωωωωωωωω!! Ανάθεμα τους αχινούς.


Υ.Σ. Να προσέχετε τους αχινούς! Τσιμπάνε άσχημα οι άτιμοι!

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Ταξίδι στα βάθη του μυαλού σου

Ένα ταξίδι καθάριο, αληθινό,

Ένα ταξίδι να μάθω, να διαβάσω
εκείνα τα όνειρα
που τρέχουνε στο φως σου.

Ένα ταξίδι

στον κόκκινο βυθό σου
να ψάχνω την δροσιά
στην παγωμένη σου καρδιά.

Ένα ταξίδι

Να καίει τα σωθικά μου
απ’ το θερμό σου αίμα .

Ένα ταξίδι ατέλειωτο
μέσα στις φλέβες του κορμιού σου

Ένα ταξίδι να δώσει απαντήσεις
να μάθω τα γιατί.

Ένα ταξίδι στα βάθη του μυαλού σου.

Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007

ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ...

1. Γιατί λέμε "κοιμάται σαν μωρό", όταν τα μωρά ξυπνάνε κάθε δύο ώρες;
2. Αν ένας κουφός πρέπει να πάει στο δικαστήριο, εξακολουθεί η διαδικασία να λέγεται ακροαματική;
3. Γιατί δεν έχει μούσι ο Ταρζάν;
4. Γιατί οι Καμικάζι φορούσαν κράνος;
5. Ποιανού ιδέα ήταν η λέξη ψευδός να έχει τα γράμματα Ψ και Σ;
6. Υπάρχουν ειδικές θέσεις για αρτιμελείς οδηγούς στις Παραολυμπιάδες;
7. Αν είμαστε εδώ για να βοηθάμε τους άλλους.. τότε ποια ακριβώς δουλειά κάνουν οι άλλοι;
8. Γιατί οι πίτσες τοποθετούνται σε τετράγωνα κουτιά αφού είναι όλες στρογγυλές;
9. Γιατί πρώτα έφτασε ο άνθρωπος στο φεγγάρι και μετά εφηύραμε τα ροδάκια στις βαλίτσες;
10. Γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν για να ανεβούν σε κάποιο ψηλό κτίριο και μετά πληρώνουν για να δούν με τα κυάλια το έδαφος;
11. Γιατί οι γιατροί γυρνάνε την πλάτη όταν πρόκειται να γδυθείς όταν έτσι κι αλλιώς θα σε δούν γυμνό;
12. Αφού ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι;
13. Πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί;
14. Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;
15. Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της αναλήψεως;
16. Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες αφού σκοτώνουν πολλούς;
17. Πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο;
18. Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ δε θα έπρεπε να λέγεται TWENTY;
19. Γιατί λέγονται πολύ-θρόνες αφού κάθεται μόνο ένας;
20. Τι μέγεθος πρέπει να αποκτήσει το σαγανάκι για να πάψει να αναφέρεται με υποκοριστικό;
21. Σε τι τεστ επιδεξιότητας υποβάλλεται ο κώλος ώστε να αποκτήσει τελικά δικαίωμα στο μεταξωτό βρακί;
22. Θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;
23. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα;
24. Tο @ σε τι ακριβώς μοιάζει με το παπάκι;
25. Δεν είναι σατανική σύμπτωση όποιος βρίσκεται στην τουαλέτα όταν χτυπάς να ονομάζεται "άλλος";
26. Ο Κουτρούλης πόσους προσκεκλημένους έχει τελικά στο γάμο του;
27. Υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες;
28. Γιατί όταν οι τράπεζες στέλνουν "τελευταία ειδοποίηση" για μια δόση, στη συνέχεια αθετούν την υπόσχεσή τους και ξανα-ασχολούνται μαζί μας;
30. Τι βίσμα έχει τελικά αυτός ο ουδείς και όλοι τον θεωρούν αναντικατάστατο;
31. Στην Αφρική πως ονομάζεται το αράπικο φιστίκι;
32. Πόσο περήφανος για το σώβρακό του είναι ο Σούπερμαν ώστε να το φοράει πάνω από το παντελόνι;
33. Οι πορτοκαλιές που είναι αλλού και κάνουν πορτοκάλια, δεν έχουν κι αυτές κάποιον σπαστικό να τους υπενθυμίζει ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν κι οι αντίστοιχες εδώ;
34. Γιατί του διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;
35. Η τσαπα-τσούλα, είναι αγρότισσα ελευθέρων ηθών;
36. Αυτός που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο "γκρεμό" και στο "ρέμα", έφτασε εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας;
37. Aυτός που γράφει το "ακόμα πιο νόστιμο" στις συσκευασίες των γατοτροφών, πώς είναι τόσο σίγουρος;
38. Τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνό για να πάει στον Μωάμεθ;
39. Αντί να φεύγουμε "σιγά-σιγά", δε θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο ακόμα, και μετά να φύγουμε "γρήγορα-γρήγορα";
40. Tι κάνουν όλη αυτή την καφεΐνη που περισσεύει όταν μετατρέπουν τον κανονικό καφέ σε ντεκαφεινέ;
41. Γιατί οι αριθμοί στο κομπιουτεράκι είναι τοποθετημένοι ανάποδα σε σχέση με τους αριθμούς στα τηλέφωνα;
42. Αφού λένε πως το κολύμπι κάνει καλό στη σιλουέτα πως εξηγούν τις φάλαινες;
43. Οι επιγραφές που λένε πως "επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε σκυλιά που οδηγούν τυφλούς", περιμένουν να διαβαστούν από τα σκυλιά ή από τους τυφλούς;
44. Πόσο καλή φρούρηση έχουν πια αυτά τα "πράσα" και πιάνουν συνέχεια διάφορους εκεί;
45. Πόσα χρόνια διαρκεί ένα "ζαμάνι";
46. Γιατί για να τερματίσουμε τη λειτουργία του pc πατάμε "Έναρξη";
47. Στην ερώτηση "θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων;" η απάντηση "πάρτε τα αρχίδια μου ", θεωρείται θετική ή αρνητική;

Τρίτη, Ιουνίου 19, 2007

Στο κυκλαμινο του βουνού

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τα μπλόγκ των φίλων να αδρανούν ή να κλείνουν.Θέλω να πιστεύω πως δεν θα είναι παντοτινή η αδράνεια. Λέω πως φταίει το καλοκαίρι και η φθορά του χειμώνα.
Θέλω όμως να πώ έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό στο Κυκλάμινο που δηλώνει κουρασμένη και απογοητευμένη. Να της ευχηθώ να ξαναβρεί την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει. Και επειδή δεν μπορώ να αφήσω τα λόγια μου στο δικό σου, να ευχηθώ καλό καλοκαίρι Ελπίδα.

Μια μικρή φωτό για σένα Ελπίδα. Καλά να περνάς πάντα.

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

Μαστορέματα

Θυμάμαι από μικρό παιδί τον πατέρα μου να λέει:
«Έλα εδώ να δεις πως θα διορθώσω την βρύση, να ξέρεις να τα κάνεις και εσύ» , « Φέρε το κατσαβίδι να φτιάξουμε μια προέκταση καλωδίου» και πολλές άλλες παρόμοιες εκφράσεις που πάντα είχαν να κάνουν με τα μαστορέματα του σπιτιού. Έτσι λοιπόν μου έγινε βίωμα, πως ότι μπορώ να κάνω μόνος μου πρέπει να το επιχειρώ. Με αιτία αυτά και για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα χέρια μου πιάνουν για τα καλά αποφάσισα να καταπιαστώ με τις δουλειές του σπιτιού της ανδρικής έκδοσης. Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω τα πλακάκια του μπαλκονιού (τουλάχιστον θα είναι στον εξωτερικό χώρο και δεν θα φαίνονται σε περίπτωση μαλακίας) , να βάψω τους τοίχους και στο τέλος τα κάγκελα.
Έτσι λοιπόν μια και δύο πήρα τα απαραίτητα σύνεργα και ξεκίνησα για μαστοριλίκια.
Μετά από ένα μήνα επιτέλους μπορώ να πω πως πλέον είμαι ένα βήμα από το τέλος. Κατάφερα με μεγάλη επιτυχία όπως λένε οι περισσότεροι να περαστούν υπέροχα τα πλακάκια, να βαφούν οι τοίχοι και περίπου να ολοκληρωθούν τα κάγκελα (μεγάλο μανίκι αυτά τα κάγκελα, δύο εβδομάδες μου φάγανε).
Επιτέλους πατέρα ελπίζω να με καμαρώνεις καθώς κατόρθωσα να κάνω πράγματα που εσύ δεν είχες κάνει μέχρι τώρα. Και όπως λες και εσύ : «Η θέση του πατέρα είναι δύσκολη. Το παιδί ή θα πάει προς τα πάνω καταφέρνοντας περισσότερα ή προς τα κάτω μην μπορώντας να κάνει ούτε αυτά που έκανες εσύ.»
Τι λες λοιπόν τα κατάφερα?



Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Ταξίδι στο γυάλινο όνειρο




Ένα στριφτό τσιγάρο στα χείλη
σιγοκαίει και καπνίζει
τις θύμησες του νου.
Αγέρωχο το βλέμμα
ίσια μπροστά στο πέλαγος
θωρεί το γαλανό του χρώμα,
αυτό που λάτρεψε δίνοντας την ζωή του
Καράβια θύμησες πλέουν παντού
στις νηνεμίας την σαγήνη
και φέρνουν φλόγες ουράνιες
του νου αναπαντήματα
Μιλούν για πλάσματα του νου
για νεραϊδοστόλιστες γοργόνες
που πλέουν δίπλα τους
και σιγομουρμουρίζουν
σκοπούς παντοτινούς, αιώνιους
των χερουβίμ ψαλμούς.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007



Πρίν λίγο έλαβα ένα υπέροχο μέϊλ, με τις ομορφότερες εικόνες του κόσμου μας. Γεμάτο υπέροχα χρώματα και συνοδευόμενο με μια μουσική πανδαισία για τα αυτιά μου.


Η ψυχή μου όμως είναι τόσο χάλια που αντί να γελάσει άρχισε να αργοκυλάει δάκρυα.


Η αίσθηση της αηδίας μέσα μου
και η μυρωδιά του εμετού παντού
απλωμένη στην ψυχή μου.


Μια αγκάλη να αντέξει τα δάκρυα
της ψυχής μου
μια λύτρωση που δεν έρχεται.


Σε ευχαριστώ και σύγχωρεσε με που κλαίω.

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Ένα παραμύθι

Μετά το παραμύθι που διάβασα στην Μαριλία αποφάσισα να γράψω και εγώ μια εκδοχή αντιπαράθεσης του Ροζιασμένου πρίγκιπα με τον «Δεν θα τα καταφέρεις»
Ελπίζω ο συντάκτης του πρώτου παραμυθιού να βρει ενδιαφέρουσα και την δική μου εκδοχή.

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα ψηλό κάστρο χτισμένο στην πλαγιά ενός πελώριου βουνού ζούσε έναν πρίγκιπας που τον ξέρανε όλοι σαν Ροζιασμένο Πρίγκιπα. Ο Ροζιασμένος πρίγκιπας καθόταν απομονωμένος στο κάστρο του και κατέβαινε στους κάμπους σπάνια και κυρίως για να μοιράσει στους ανθρώπους τριαντάφυλλα. Τριαντάφυλλα με ευωδιαστά αρώματα και χρώματα. Οι άνθρωποι έπαιρναν τα τριαντάφυλλα και «άνοιγε» η ψυχή τους. Όσα προβλήματα και να είχαν, το άρωμα των λουλουδιών τους έκανε να χαίρονται τόσο πολύ σαν να ξαναγίνονταν παιδιά.
Έτσι λοιπόν, μια ηλιόλουστη μέρα, αποφάσισε πως ήταν η κατάλληλη μέρα να πάει στους ανθρώπους για να τους μοιράσει τα τριαντάφυλλα του. Πήρε το στενό κακοτράχαλο μονοπάτι και βρέθηκε στον κάμπο.
Συνάντησε τους ανθρώπους στα χωράφια τους και στις δουλειές τους και άρχισε να τους μοιράζει τα τριαντάφυλλά του.
Σήμερα όμως η μέρα ήταν διαφορετική από τις άλλες φορές.. Όπου και να πήγαινε όλοι έπαιρναν τα τριαντάφυλλα τους, μα έσκυβαν το κεφάλι και φεύγανε αμίλητοι.
Άρχισε να σκέφτεται πως είχε φαίνεται πολύ καιρό να κατέβει από το κάστρο του και οι άνθρωποι είχαν αλλάξει τις συνήθειές τους. Δεν τους άρεσαν πλέον τα τριαντάφυλλα. Τα είχαν συνηθίσει φαίνεται και τα αντιμετώπιζαν πλέον αδιάφορα.
Αφού συνάντησε πολλές φορές αυτή την αδιαφορία, αποφάσισε να ρωτήσει κάποιους από τους ανθρώπους για να μπορέσει να καταλάβει γιατί πλέον δεν τους άρεσαν τα τριαντάφυλλα..
Έτσι λοιπόν τον επόμενο άνθρωπο που συνάντησε τον ρώτησε:
-Μα γιατί πια δεν σας αρέσουν τα τριαντάφυλλα; Τι θα ήταν αυτό που θα σας ευχαριστούσε περισσότερο από το όμορφο άρωμα των ρόδων;
-Τίποτα πιότερο από το άρωμά τους δεν είναι καλύτερο για μας. Άλλη είναι η αιτία της αδιαφορίας μας. Πριν λίγο καιρό ήρθε από μακριά ένας άλλος πρίγκιπας και μας είπε πως ό,τι και να κάνουμε πλέον δεν θα τα καταφέρουμε να απολαύσουμε ποτέ το εξαίσιο άρωμα των λουλουδιών. Και πράγματι από τότε κανένας μας δεν μπόρεσε να ξαναμυρίσει το άρωμα των λουλουδιών. Κάθε φορά που πλησιάζαμε ένα λουλούδι στην μύτη μας αυτή έκλεινε και κινδυνεύαμε να πεθάνουμε. Έτσι από τότε, ποτέ κανένας δεν πλησίασε λουλούδι κοντά στην μύτη του. Πλέον ξέρουμε πως είναι αδύνατον να μυρίσουμε τα λουλούδια. Έπαψαν να μας κάνουν να αισθανόμαστε παιδιά. Μας στέρησε ένα ευχάριστο κομμάτι της ζωής μας.
Ο ροζιασμένος πρίγκιπας ακούγοντας την ιστορία του ανθρώπου νευρίασε τόσο πολύ με αυτόν τον άλλο πρίγκιπα, που αποφάσισε να πάει να τον βρει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτός ο άλλος πρίγκιπας έκανε τόσο κακό στους ανθρώπους.
Ρώτησε να μάθει πού θα μπορούσε να βρει αυτόν τον άλλο πρίγκιπα και πήρε αμέσως το δρόμο για να τον βρει. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του άγνωστου πρίγκιπα.
-Τι θέλεις; άκουσε να του απαντάει μια βραχνή και τραχιά φωνή. Δε θέλω επισκέπτες, φύγε.
- Δε φεύγω αν δε μιλήσουμε.
- Δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Εμένα με λένε «Δεν θα τα καταφέρεις» και σε πληροφορώ πως ό,τι και να κάνεις δε θα μπορέσεις να μου μιλήσεις.
Τότε ο Ροζιασμένος πρίγκιπας αηδιασμένος από την απρεπή συμπεριφορά του «δεν θα τα καταφέρεις» αποφάσισε να στήσει τη σκηνή έξω από το σπίτι του. Σκέφτηκε πως ό,τι και να γινότανε, κάποια στιγμή, ο «Δεν θα τα καταφέρεις» θα έβγαινε από το σπίτι του και θα τον συναντούσε.
Πράγματι, μετά από μερικές ώρες, ο «Δεν θα τα καταφέρεις» βγήκε από το σπίτι του για να πάει στο διπλανό δάσος να κυνηγήσει. Με το που άνοιξε την πόρτα βρήκε το Ροζιασμένο πρίγκιπα να τον περιμένει απ’ έξω.
-Είδες τελικά που κατάφερα να σε συναντήσω;
-Και τι θέλεις τώρα;
-Να πάψεις να φοβίζεις τους ανθρώπους και να τους αφήσεις ήσυχους να μπορέσουν να ξαναμυρίσουν τα λουλούδια.
-Αυτό δε γίνεται! Δε θα τα καταφέρουν ποτέ όσο θα είμαι εγώ εδώ!
-Τότε και εγώ θα μείνω εδώ και θα σε πολεμάω με τα αρώματα μου μέχρι να φύγεις και να ξαναγίνουν οι άνθρωποι όπως πρώτα!
-Κάτσε όσο θες! Δε θα τα καταφέρεις να με νικήσεις.
Ο «δεν θα τα καταφέρεις» ξεκίνησε για το δάσος. Είχε και το όπλο του στον ώμο και πήγαινε να κυνηγήσει κάτι για να φάει. Στο κατόπι του πήγαινε και ο Ροζιασμένος πρίγκιπας.
Ξαφνικά ο «δεν θα τα καταφέρεις» είδε ένα λαγό και παραφύλαξε να τον χτυπήσει. Αμέσως ο Ροζιασμένος πρίγκιπας έτρεξε δίπλα στον λαγό και άρχισε να σκορπά μοσχομύριστα τριαντάφυλλα με τόσο έντονο άρωμα που ο λαγός δεν μπορούσε να αντέξει την τόσο βαριά ευωδιαστή ατμόσφαιρα και έτρεξε μακριά από αυτήν.
Ο «δεν θα τα καταφέρεις» εκνευρίστηκε που του έδιωξε το θήραμα, μα συνέχισε να ψάχνει για καινούργιο.
Συνάντησε πολλά θηράματα, μα πάντα γινότανε το ίδιο σκηνικό. Μόλις εντόπιζε ένα θήραμα, ο Ροζιασμένος πρίγκιπας σκορπούσε λουλούδια με τόσο έντονα αρώματα, άλλοτε μοσχομύριστα και άλλοτε με άσχημη μυρωδιά, που τρόμαζε τα ζώα και τα έκανε ν’ απομακρύνονται αμέσως.
Αυτό συνεχίστηκε για ώρες και για μέρες. Μέχρι που, αποκαμωμένος ο «δεν θα τα καταφέρεις», αποφάσισε να φύγει από τον τόπο εκείνο για να μπορέσει να βρει τροφή και να μπορέσει να επιβιώσει.
Μόλις μαθεύτηκε το νέο του φευγιού του «δεν θα τα καταφέρεις» όλοι πάλι κατόρθωσαν να ξαναμυρίσουν τα αρώματα των λουλουδιών και να συνεχίσουν την ζωή τους.
Ο Ροζιασμένος πρίγκιπας είχε καταφέρει να νικήσει με μόνο εφόδιο την μυρωδιά των λουλουδιών του και το πείσμα του ακόμα και αυτόν τον φοβερό και τρομερό «δεν θα τα καταφέρεις».