Last Rose

Είχα καιρό να νιώσω έτσι γεμάτη την ψυχή μου.
Την νιώθω έτοιμη να εκραγεί. Να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Με γέμισες .
Πήρες τον νου μου στα χέρια σου και τον συργιάνισες σε λημέρια όμορφα. Μου έδειξες τι θα πει να έχεις ψυχή.
Είχα πάντα τον καημό της μονομερής αγάπης. Είναι μωρέ ποτέ μονομερής η αγάπη; Μιλούσα για αγάπη που κόντεψε να με πνίξει. Που δεν μπόρεσε να ξεδιψάσει ποτέ την ψυχή μου. Μα τώρα είδα την αγάπη που δεν πρόλαβε να ανθίσει.
Έξω έχει κρύο. Νιώθω το ξένο περιβάλλον παγερό, μα τα χέρια μου καίνε.
Κρυώνω, ριγώ.
Σ’ ευχαριστώ.

Υ.Σ. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη και επεξεργασμένη απο μένα. Μάλιστα μου άρεσε τόσο πολύ που αποφάσισα και την έστειλα σε διαγωνισμό αλλά δυστυχώς δεν κρίθηκε επαρκής.

Μαγεία

Ένα αριστούργημα. Δείτε το και θα καταλάβετε γιατί το χαρακτηρίζω έτσι.

Όποια και να ‘σαι όπου και να ‘σαι κάνε μου απόψε συντροφιά……
Δεν σου ζητάω να μ’ αγαπήσεις ……….

Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα πολλά συναισθήματα, που θα χρειαζόσουν σελίδες για να μπορέσεις να εξηγήσεις. Συμπυκνώματα ζωής σε λίγα στιχάκια σε μια μελωδία και λίγες νότες που καταφέρνουν να χαϊδέψουν όχι μόνο τα αυτιά αλλά και την ψυχή. Πόσα άλλα πράγματα στην ζωή μας θα μπορούσαν να γεμίσουν την ψυχή μας τόσο πολύ.

Πόλεμος

Κυριακή πρωί, και η συνήθεια χρόνων εκεί σταθερή. Ανάγνωση εφημερίδων πρωτίστως.
Η εφημερίδα πρώτης προτίμησης στην θέση της. Μετά την πρώτη ματιά των πηχυαίων τίτλων περνώ στα ενδότερα και βρίσκομαι μπροστά στην έναρξη ενός ιδιότυπου πολέμου.
Ο δούρειος ίππος της επιστήμης ξανά στην πρώτη γραμμή.
Σε λίγες μέρες ξεκινά η αλιεία φαλαινών από τον μεγάλο φαλαινοθηρικό στόλο της Ιαπωνίας.
Αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό του φαλαινοθηρικού στόλου, με πλοίο 130 μέτρων άρτια εξοπλισμένο με καμάκια και λοιπά συνακόλουθα της αλιείας παρέα με άλλα μικρότερα αλιευτικά βοηθητικά για την επιτυχία της έκβασης του πολέμου, και απέναντι τους δύο σκάφη περιβαλλοντικών οργανώσεων παρέα με τα θύματα, τις φάλαινες.
Μετά από το μορατόριουμ του 1986 για σταμάτημα της αλιείας φαλαινών βρέθηκε η κερκόπορτα για ένα γενναίο θάνατο εκατοντάδων από δαύτων των θηλαστικών. Και όλα αυτά, με την επίκληση της επιστήμης.
Όχι λένε οι Ιάπωνες εμείς δεν θα κάνουμε αλιεία φαλαινών αλλά θα συλλέξουμε πειραματικά δεδομένα για να προάγουμε την έρευνα και να υπερασπιστούμε την τοπική μας παράδοση. Μας έχετε όλοι στην κατηγόρια και στο πυρ το εξώτερον επειδή θέλουμε να υπερασπίσουμε την τοπική μας παράδοση. Έτσι λοιπόν εμείς οι Ιάπωνες επειδή θέλουμε να προστατέψουμε την τοπική κουζίνα μας που παρεμπιπτόντως εξελίσσεται σε διεθνή, το σούσι, θα κάνουμε μια έρευνα για να το διαφυλάξουμε και να σας καταδείξουμε ότι οι φάλαινες μας τρώνε τα εδέσματα που χρειαζόμαστε για το σούσι μας. Βέβαια αν δεν μπορέσουμε να το δείξουμε αυτό θα μας μείνουν οι φάλαινες. Και μην λέτε και τίποτα οι υπόλοιποι γιατί οι πρώτοι που δεν θα ματαφάτε σούσι θα είσαστε εσείς.
Μπροστά λοιπόν στον φόβο να μην ξαναφάμε σούσι οι υπόλοιποι λαοί του κόσμου κάνουμε την πάπια. Άλλωστε είπαμε οι άνθρωποι δεν θα αλιεύσουν φάλαινες απλά θα συλλέξουν και θα θανατώσουν μερικές για να διαπιστώσουν αν τους τρώνε τα αλιεύματα που χρησιμοποιούνται για να κάνουν το σούσι τους.
Ε λοιπόν εγώ αποφάσισα να κάνω αντίσταση και καλώ και όλους εσάς. Να πάψουμε πια να τρώμε σούσι. Προσωπικά δε έχω φάει ποτέ και δεν πρόκειται να το κάνω από εδώ και τώρα.
Επειδή όμως με εκνευρίζει στο όνομα της επιστήμης να γίνεται ένα τέτοιο μακελλιό (μου θυμίζει το περίφημο Νταχάου του Β’ Παγκόσμιου πόλεμου, που και εκεί όλα έγιναν στο όνομα της επιστήμης ) προσπαθώ να βρω τρόπους να πάψει να προβάλλεται το περίβλημα της επιστήμης για να πετύχουν κάποιοι τους αιμοβόρους σκοπούς τους.
Ακούς εκεί στο όνομα της επιστήμης να πραγματοποιείται μια τέτοια σφαγή ανυπεράσπιστων έμβιων ζώων.
Ποια επιστήμη θα μπορούσε να δεχτεί τέτοιο αιματοκήλυσμα ;
Ας ρίξουν τις μάσκες τους λοιπόν και να πάψουν να ανακατεύουν την επιστήμη στα αιμοβόρα σχέδια τους.

Υ.Σ. Το θέμα το διάβασα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 25-11-07 στο ένθετο Κόσμος σελ. 46 του Αχιλλέα Φακατσέλη.

Διακόσια !!!!! πόστ έτσι!!!!!

Διακοσιοστή μου ανάρτηση αυτή και είπα να το γιορτάσω.
Άρχισα λοιπόν το σεριάνι σε μπλόγκ που είχα καιρό να μπώ ή που δεν έχω μπεί ποτέ.
Δεν πρόλαβα να πάω πολύ μακριά΄, στο δεύτερο που μπήκα, και έπεσα πάνω σε ένα τέστ που ήταν δημοσιευμένο στο μπλόκ τη Σοφίας, (παρεπιπτόντως Σοφία να τις χιλιάσεις τις αναρτήσεις).
Κάθισα λοιπόν να κάνω το τέστ να δώ πιά εθνικότητα είμαι. Πάντα πίστευα οτι κάποια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα θα μου ταίριαζε καλύτερα. Και τελικά ανακάλυψα την αιτία της εμμονής μου. Αφιέρωσα τέσσερα ή και παραπάνω πόστ για το ταξίδι στο Παρίσι. Πρώτη φορά το είχα κάνει αυτό. Ιδού όμως η αιτία αυτής της α-συνείδητης συμπεριφοράς μου.

***Your Inner European is French!***
Smart and sophisticated.You have the best of everything - at least, *you* think so.
Who's Your Inner European?http://www.blogthings.com/whosyourinnereuropeanquiz/

Επιτέλους λοιπόν μπορώ να εξηγήσω πλέον την συμπεριφορά μου. Τώρα το μόνο που μου απομένει είναι μάθω και το σε ποιά εποχή γεννήθηκα, καθώς είμαι βέβαιος οτι η σημερινή που ζώ είναι εικονική πραγματικότητα.

Την καλημέρα μου σε όλους.

Χθές διάβασα κάτι ενδιαφέρον στα "ΝΕΑ" και είπα να το προσθέσω εδώ.

Spa με ψάρια

Το πρώτο... ψαρο-σπα της Μαλαισίας εγκαινιάστηκε πρόσφατα στην Κουάλα Λουμπούρ. Βυθίζεις τα πόδια σου σε μια λιμνούλα γεμάτη ψαράκια και αυτά αναλαμβάνουν να σου κάνουν το καλύτερο πεντικιούρ, αφού λατρεύουν το σκληρό και ξηρό δέρμα! Και μη βιαστείτε να πείτε «είναι τρελοί αυτοί οι Μαλαίσιοι». Ανάλογα spa υπάρχουν από χρόνια στην Τουρκία (όπου μάλιστα τα ψάρια-γιατροί θεραπεύουν μέχρι και την ψωρίαση) καθώς και στην Ιαπωνία. Είναι να μην ψαρώσεις;

END

ΜΕΡΟΣ Ε
Από ένα διπλανό τραπέζι ακούστηκαν κάποιες κουβέντες που έμοιαζαν οικείες στα αυτιά της παρέας μας. Γύρισαν όλοι προς την κατεύθυνση των ομιλιών και αντίκρισαν ένα ζευγάρι που η χαρά του γέλιου, τους είχε κατακλύσει. Μιλούσαν ελληνικά αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι και η δική τους συντροφιά ήταν πατριώτες τους. Ο άσκαρ ήταν ο πρώτος που σηκώθηκε από την θέση του και πλησίασε στο διπλανό τραπέζι.
Πριν προλάβει να φτάσει κοντά μια κραυγή χαράς ξέφυγε από την κοπέλα του διπλανού τραπεζιού.
- Βρε αλητάμπουρα πως βρέθηκες εδώ; ακούστηκε η φωνή της κοπέλας απευθυνόμενη προς τον άσκαρ
- Ο λύκος γυρνά όπου υπάρχει τροφή, απάντησε ο άσκαρ με ένα διάπλατο χαμόγελο.
- -Εσύ όμως αλητάκι τι κάνεις εδώ με αυτόν, και έσκυψε να διακρίνει καλύτερα τον σύντροφο της. Μα αυτός είναι ….. ο Θερμεσίλαος;
- Ω! μα έπρεπε να το φανταστώ, αυτός δεν έχει ούτε γη ούτε πατρίδα και έτεινε το χέρι προς τον νεαρό σύντροφο της αλήτισσας. Μια χειραψία που έμοιαζε με μέτρηση της χειροδύναμης των δύο αντρών.
- Ελάτε στην παρέα μας, είπε ο άσκαρ.
Τους υπόλοιπους λίγο πολύ τους γνώριζαν με εξαίρεση την Ούρσουλα. Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις και πλέον η συντροφιά εξελίχθηκε σε μια παρέα σαν αυτές που συναντούμε σε όλα τα κουτουκάκια των ελληνικών πόλεων.
Καθίσανε μέχρι αργά να πίνουν τα ποτά τους. Είχαν απαιτήσει από τον ντίσκ τζόκευ να βάλει μέχρι και ελληνική μουσική. Η παρέα απολάμβανε ξένοιαστα τις όμορφες στιγμές που περνούσαν.
Μονάχα ο george έμοιαζε να στέκεται κάπως απόμακρα. Συμμετείχε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά στα μάτια του έδειχνε ότι βρισκόταν αλλού.
Μάλιστα σιγά- σιγά άρχισε να αποτραβιέται στην άκρη της παρέας. Βυθίστηκε στις σκέψεις του και η παρέα που πλέον είχε μεγαλώσει αφού είχαν προστεθεί σε αυτήν τα τρία γκαρσόνια του μαγαζιού μαζί με το «δόλωμα» είχε πάψει να τον προσέχει.
Σηκώθηκε και προσπάθησε κάτι να πει στην υπόλοιπη παρέα, μα διαπίστωσε πως κανείς δεν τον πρόσεχε.
Απομακρύνθηκε αθόρυβα και βγήκε έξω από το μικρό καταγώγιο. Ένα μικρό αεράκι τον χτύπησε στο πρόσωπο μα αντί να προστατευτεί άνοιξε τα χέρια του και άρχισε να αναπνέει βαθιά για να γεμίσει τα πνευμόνια του.
Η μέρα βρισκόταν στο πρώτο της χάραμα. Άρχισε να βαδίζει μέσα στα στενά της άγνωστης πόλης. Η φιγούρα του άρχισε να ξεμακραίνει μέχρι που χάθηκε στο πρώτο φως της νέας μέρας
Από κείνη την μέρα δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς. Εξαφανίστηκε χωρίς να πει σε κανέναν καμιά κουβέντα, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει το γιατί.

Δεν έμαθε ποτέ κανείς τι προσπάθησε να πει στην υπόλοιπη παρέα.

ΠΑΡΙΣΙ Δ

Τελειώνοντας την εργασία της η Ούρσουλα, η παρέα ετοιμάστηκε για ένα μπαράκι κάπου εκεί κοντά. Η Μαριλίτσα δάνεισε στην Ούρσουλα ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες και η Κάντυ ένα μαύρο φόρεμα άκρως αποκαλυπτικό. Το σχίσιμο της πλάτης χάιδευε απαλά τα οπίσθια της. Ο Άσκαρ βλέποντας έτσι την Ούρσουλα γυάλισε το μάτι του. Την αδυναμία του στο αντίθετο φύλλο δεν μπόρεσε ποτέ να την κρύψει. Είναι από τα αρσενικά που αν του γυαλίσει στο μάτι κάποια γυναίκα δύσκολα γλιτώνει από τα χέρια του. Είναι ικανός να κάνει τα πάντα, αρκεί να οδηγήσει την γυναίκα στο άντρο του. Σαν τον πεινασμένο λύκο που είναι έτοιμος να τρέξει μπρός από την κάνη του όπλου του κυνηγού αρκεί να αρπάξει το θήραμα του. Το κακό του βέβαια είναι ότι τις βαριέται γρήγορα. Αφού κατακτήσει το θύμα του και ικανοποιήσει την δίψα του έρωτα ψάχνει το επόμενο θήραμα του. Ήδη μετρούσε ένα αποτυχημένο γάμο (πως την λέγανε ; α!! Μαράκι νομίζω) και ένα παιδί ενώ το τελευταίο διάστημα είχε σπιτωθεί με την μελλοντική σύζυγο του.
Φτάσανε στο μπαράκι, που βρισκόταν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων. Ήταν ένα υπόγειο μαγαζί μετρίων διαστάσεων που με τα βίας χωρούσαν καμιά εικοσαριά άτομα. Η διακόσμηση του ήταν γεμάτη με αντικείμενα της γενιάς των 80ς . Τότε που μεσουρανούσαν οι ντίσκο. Αυτή ήταν και η αιτία του χαμηλού φωτισμού και της μεγάλης πολύχρωμης μπάλας προβολέα που γύριζε σαν τρελός πάνω από τα κεφάλια τους.
Ο george δεν ενθουσιάστηκε καθόλου από το στυλ του μαγαζιού. Το στυλ του σίγουρα δεν άρμοζε καθόλου στο ντεκόρ, αν και ήταν άνθρωπος της γενιάς των 80ης.. Η καντούλα ξετρελάθηκε. Ήταν ακριβώς ότι ήθελε για απόψε. Η Μαριλίτσα στην αγκαλιά του άσκαρ έδειχνε κάπως απόμακρη αν και η αμφίεση της σίγουρα δεν ήταν γι αυτό το καταγώγιο, όπως το χαρακτήρισε όταν πρωτομπήκανε. Αρκέστηκε όμως να μην εκφράσει παραπάνω δυσαρέσκεια καθώς ο άσκαρ είχε αρχίσει τα παθιάρικα φιλιά πίσω από τα αυτάκια της και δεν είχε την προσοχή της στο διάκοσμο αλλά στο να γεμίσει τις αισθήσεις της..
Η Ούρσουλα ήταν τακτικός θαμώνας όπως φάνηκε από τις χαιρετούρες που άρχισε να μοιράζει δεξιά και αριστερά. Αυτήν που φάνηκε να γνωρίζει καλύτερα ήταν η κοπέλα που ήταν πίσω από την μπάρα. Την προσφώνησε ως «δόλωμα» και σιγομουρμουρίζαν για μερικά λεπτά ως που να βολευτούμε οι υπόλοιποι. Η Κάντυ κάθισε ανάμεσα στον george και τον άσκαρ αφήνοντας την Μαριλίτσα να καθίσει δίπλα στον άσκαρ. Άλλωστε τα φιλιά είχαν αρχίσει από νωρίς.
Η Κάντυ έδειχνε να το απολαμβάνει, ακόμα και όταν έβλεπε τον άσκαρ να αγκαλιάζεται και να φιλιέται με την Μαριλίτσα. Αυτό που παραξένεψε τον george ήταν η ψυχραιμία της. Δεν έδειξε ίχνος ζήλιας παρά το ότι έβλεπε τον σύντροφο της να δίνει τα φιλιά του σε άλλη γυναίκα. Παράξενη συμπεριφορά. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν είχε αποσύρει το ενδιαφέρον της για τον άσκαρ ή απλά ανεχόταν κάτι μέχρι να έρθει η ώρα του ξεσπάσματος. Ήταν δυνατόν να υπήρχε τόση απελευθέρωση; Ήταν δυνατόν να υπήρχε αγάπη μεταξύ τους; Θα μπορούσε να αγαπήσει μια τέτοια γυναίκα ο ίδιος;
Από τα ερωτήματα του νου τον έβγαλε η επανεμφάνιση της Ούρσουλα. Αποφάσισε να κάτσει επιτέλους στην παρέα. Κάθισε δίπλα στον george αλλά το βλέμμα της συνέχιζε να γυροφέρνει το «δόλωμα». Φαινόταν σαν να μιλούσαν με τα μάτια για κάτι το άγνωστο και αδιόρατο. Τα κρυφογελάκια ήταν συνεχή.
Έφτασαν τα πρώτα ποτά συντροφιά με τα σφηνάκια τεκίλλας κερασμένα από το «δόλωμα». Ακολούθησαν και δεύτερα και τρίτα ποτά. Η μουσική έπαιζε στην διαπασών και έτσι οι ομιλίες ήταν λιγοστές.. Η κάντυ σηκώθηκε και άρχισε να στροβιλίζεται στην μικρή πίστα . Χόρευε με το αναβόσβημα του πολύχρωμου προβολέα. Τα μακριά κατσαρά μαλλιά της στροβιλίζονταν αποκτώντας μια ερωτική σχέση με το φως.. Το λίκνισμα της δεν άργησε να τραβήξει όλα τα βλέμματα των αρσενικών του χώρου. Οι ματιές τους έμοιαζαν να την γδύνουν και όσο το ένιωθε αυτό η κάντυ τόσο περισσότερο ερωτικό γινόταν το λίκνισμα.

ΠΑΡΙΣΙ

ΜΕΡΟΣ Γ
Μπήκανε από την μεγάλη κυκλική πόρτα του hotel Balzac. Πλησίασαν την ρεσεψιόν αναγγέλλοντας την άφιξη τους. Ο ρεσεψιονίστ φώναξε τον γκρουμ να μας συνοδέψει στο δωμάτιο μας. Η βασιλική σουίτα θα μπορούσε άνετα να φιλοξενήσει πολλούς ακόμα.. Η Μαριλίτσα παρά την επιμονή της να επιστρέψει στο αρχικό ξενοδοχείο πείστηκε τελικά να ακολουθήσει τους υπόλοιπους. Η βραδιά έμοιαζε ακόμα πολύ μεγάλη.
Οι βαλίτσες του george και της Κάντυ είχαν είδη φτάσει πριν από αυτούς και ήταν ήδη στο δωμάτιο τους. Ρούχα υπήρχαν για όλους καθώς τα νούμερα δεν διέφεραν πολύ μεταξύ τους.
Η Κάντυ έτρεξε κατευθείαν στο μπάνιο και αντικρίζοντας την μεγάλη στρόγγυλη μπανιέρα με το τζακούζι έτρεξε να αναγγείλει στους υπόλοιπους ότι πρέπει να πάρει το μπάνιο της. Η Μαριλίτσα άρχισε να αισθάνεται παράξενα βλέποντας την Κάντυ να κλείνεται στο μπάνιο αφήνοντας την μόνη με δύο άντρες που δεν έδειχναν ικανοί να αφήσουν τις ευκαιρίες να χαθούν. Ο άσκαρ προθυμοποιήθηκε να πάρει το παλτό της Μαριλίτσας ενώ ο george προσπάθησε να τρυπώσει στο μπάνιο με την Κάντυ αλλά δυστυχώς η πόρτα είχε κλειδωθεί. Απογοητευμένος φόρεσε γρήγορα το μπουρνούζι του και κάλεσε την ρεσεψιόν να τους φέρουν ένα μπουκάλι λευκό κρασί Batard Montrachet Grand Cru 1990 Domaine Leflaive και χαβιάρι Beluga black.
Σε λίγο κτύπησε η πόρτα και μια πανέμορφη νεαρή καμαριέρα έκανε την εμφάνιση της, σέρνοντας το μίνι μπαρ με την παραγγελία του george. Το χαμόγελο της κοπέλας δεν πέρασε απαρατήρητο από τους αρσενικούς της παρέας. Ο άσκαρ όμως ήταν τόσο αφοσιωμένος σε ψιθυριστή συζήτηση με την Μαριλίτσα που δεν έκανε καμιά κίνηση. Σε αντίθεση ο george φρόντισε να βγάλει ένα καλό πουρμπουάρ και να ζητήσει να μάθει το όνομα της. Τα ανύπαρκτα γαλλικά του όμως δεν τον βοηθούσαν καθόλου. Στοιχημάτιζε με τον εαυτό του ότι το όνομα της θα παρέπεμπε σε κάτι ερωτικό. Μην έχοντας τι άλλο να κάνει προσέφυγε στην μοναδική διέξοδο που έχουν όλοι όταν βρίσκονται σε ξένο τόπο. Την νοηματική μαζί με οποιαδήποτε έκφραση που γνώριζε στα Γαλλικά. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερνε καθόλου καλά και μια προσφιλής ελληνική έκφραση ξέφυγε από τα χείλη του. Αυτή όμως ήταν και το κλειδί.
- Με λένε Ούρσουλα, άκουσε την φωνή της κοπέλας.
- -μα είσαι πατριώτισσα; Τελικά η φυλή μας βρίσκεται παντού.
- Είμαι περίπου δύο χρόνια στο Παρίσι. Έχω έρθει για σπουδές και για να τα βγάζω πέρα αναγκάζομαι να δουλεύω εδώ ως καμαριέρα.
- Πατριώτισσα τι ώρα τελειώνεις την βάρδια σου; Θα μας κάνεις παρέα να μας δείξεις και την νυχτερινή ζωή στο Παρίσι;
- Σε 1 ώρα τελειώνει η βάρδια ….. αλλά ….. εντάξει , εξάλλου αύριο έχω ρεπό.
- Σε μια ώρα εδώ.
- Πρέπει να πάω …….
- Δεν χρειάζεται να πάς πουθενά. Έχουμε εδώ ότι θα χρειαστείς για να φρεσκαριστείς. Αν και το χαμόγελο σου αρκεί …….
- Τι έγινε george θα το πιούμε εκείνο το κρασάκι; Ακούστηκε η φωνή του άσκαρ.

Εκείνη την ώρα η Κάντυ βγήκε από το μπάνιο ντυμένη με το μπουρνούζι της που άφηνε ακάλυπτα τα πόδια της.
- Διαλέξατε πως θα συνεχίσει το βράδυ μας; ρώτησε με φωνή κατακτητή που μιλά στον πρώτο πολίτη της κατάκτησης του, απευθυνόμενη προς τον george.
- Ε!!!! ναι, νομίζω μια βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι θα ήταν ωραία.
- Α, εγώ λέω να πάω για ένα μπανάκι και να κοιμηθώ νωρίς είπε ό άσκαρ κοιτάζοντας με βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα μια την Κάντυ και μία την Μαριλίτσα.
- Εγώ νομίζω πως ένα ποτό εδώ κοντά θα το ήθελα είπε η Μαριλίτσα. Η παρουσία της Ούρσουλα είχε αρχίσει να την ενοχλεί. Δεν περίμενε την αντίδραση του george. Βλέπεις τα τριαντάφυλλα μπορεί να μην είχαν ανοίξει την πόρτα αλλά σίγουρα έκαναν το μυαλό της να αναρωτιέται και να ψάχνει την επόμενη κίνηση.
Η κάντυ είχε φορέσει ήδη το τζινάκι της με το κοντομάνικο βαμβακερό μπλουζάκι που είχε μια στάμπα της λέξης SexY στο μπροστινό μέρος του. Από πάνω έβαλε ένα λευκό πουκάμισο του george και το έδεσε κόμπο στην μέση της. Τα παπούτσια της ήταν κάτι κατακόκκινα all star με το γνωστό αστεράκι στο πλάι τους.. Η σπορ εμφάνιση ήταν συνδεδεμένα με την Κάντυ. Δεν είχε φορέσει ποτέ σχεδόν αυτές τις δωδεκάποντες γόβες που αποτελούν στιλέτο στο στήθος των ανδρών.
Η Μαριλίτσα από την άλλη ήταν το ακριβώς αντίθετο. Δεν αποχωριζόταν σχεδόν ποτέ τις κατακόκκινες δωδεκάποντες γόβες της. Από αυτές με το ασημένιο τακούνι. Συνοδευόμενες πάντα με ένα εφαρμοστό μίνι φουστάκι που εναλλασσόταν με κάθε λογής πουκαμισάκι ή μπλουζάκι. Η εμφάνιση της ήταν πάντα περισσότερο προσεκτική και επιμελημένη. Τα γυναικεία αξεσουάρ κατακλύζανε πάντα τον χώρο της. Τα περισσότερα χρήματα της τα κατανάλωνε σε κάθε λογής λοσιόν κραγιόν ή εξτρίμ θηλυκές εμφανίσεις.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Μετά την τελευταία μου ιστορία για το Παρίσι μου δημιουργήθηκε μια επιθυμία που για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται την συμμετοχή σας.
Θέλω να δημιουργήσω ένα κοινό μπλόγκ με τους ιντερνετικούς μου φίλους. Τ ο μπλόγκ θέλω να πραγματεύεται μια ιστορία. Να εξηγήσω. Να ξεκινήσει κάποιος ένα θέμα και οι υπόλοιποι να συνεχίζουν την πλοκή απο εκεί που θα σταματάει ο προηγούμενος. Ε; πως σας φαίνεται η σκέψη μου;
Τι θα λέγατε ; Θα σας ενδιέφερε ένα τέτοιο μπλόγκ;
Αν ναί παριμένω τα σχόλια σας
Αν πάλι όχι ........... (να επικαλεστώ λόγους αυτοκτονίας; μπα πολύ θα είναι ..... (εσωτερικός διάλογος)) δεν πειράζει.

Παρίσι

Μέρος Β
Η φωτογράφηση με απορρόφησε τόσο που δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμασταν περίπου 2 ώρες στην πλατεία. Ο κόσμος τριγύρω άρχισε να μας κοιτάζει παράξενα.
- «‘Είναι πολύ παράξενοι αυτοί οι Γάλλοι» ακούστηκε μια φωνή. Γύρισα και κοίταξα αυθόρμητα για να δω από πού προέρχεται ο ήχος και κόντεψα να σωριαστώ. Μερικά βήματα μακριά ήταν ο Άσκαρ με την Μαριλίτσα αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί να κοιτούν την πλάτη της Κάντυ που συνέχιζε το χορό της.
Η φιγούρα του χορού απαιτούσε περιστροφή και …. Τότε είδα την Κάντυ να σοβαρεύεται . Το βλέμμα συνάντησε το βλέμμα του άσκαρ. Ο κακομοίρης είχε κοκαλώσει. Βλέπεις αποκαλύφτηκε το ψεματάκι ότι θα έλειπε στην Ρώμη για δουλειές. Παρόλα αυτά όμως δεν φάνηκε να κάνει πίσω. Ήξερε ότι αν έδειχνε τώρα ένοχος θα έχανε οριστικά το παιχνίδι. Ήξερε ότι η Καντούλα δεν σήκωνε τις πολλές τσιριτζάτζουλες, ήταν προτιμότερο να βγεί πρώτος στην επίθεση παρά να ψάχνει για δικαιολογίες.
Αγάπη!!!! αναφώνησε και έτρεξε να αγκαλιάσει την Κάντυ που πλέον είχε αποκτήσει πάλι την αυτοκυριαρχία της και το χαμόγελο είχε επιστρέψει στα χείλη. Τα χέρια άνοιξαν και έκλεισαν μαζί με την Κάντυ.
- Για αύριο δεν υπήρχε τίποτα στο πρόγραμμα μου και είπα να πεταχτώ μέχρι εδώ να συναντήσω την μικρή φίλη μου. Με είχε ενημερώσει ότι θα ερχόταν για ένα παγκόσμιο συνέδριο και επειδή θα ήταν η μοναδική από την Ελλάδα φοβόταν ότι θα έπληττε. Άσε που δεν γνώριζε τα γαλλικά και ένιωθε τρομερά άβολα εδώ.
- Μην ανησυχείς, όπως βλέπεις και εγώ δεν έκατσα στο σπίτι. Η πρόταση του george ήταν μεγάλο δέλεαρ και δεν θα μπορούσα να αντισταθώ σ’ αυτό το ταξίδι. Δεν έχουμε πολύ ώρα που φτάσαμε και όλα μοιάζουν όμορφα και ονειρεμένα. Μας περιμένει μια λιμουζίνα να μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο. Αλήθεια εσύ που μένεις;
- Ήρθα ξαφνικά και δεν φρόντισα να κλείσω ξενοδοχείο. Με ξέρεις όμως ότι είμαι βολικός άνθρωπος και θα βολευτώ μια χαρά στο κρεβάτι σου. Ένα χαμόγελο με πολλά υπονοούμενα ξέφυγε από τα χείλη του άσκαρ.

Η Μαριλίτσα που μέχρι εκείνη την ώρα χάζευε τον χώρο γύρω της χωρίς να δίνει σημασία στα τεκταινόμενα αποφάσισε να επέμβει. Δεν πρόλαβε όμως καθώς ο george είχε προλάβει να αρπάξει ένα μάτσο τριαντάφυλλα από τον πάγκο του διπλανού υπαίθριου πωλητή και τα έτεινε προς το μέρος της. Η κίνηση του george την αιφνιδίασε αλλά πέρα από το χαμόγελο ευχαρίστησης που σχηματίστηκε στα χείλη της δεν πρόλαβε να πεί τίποτα καθώς τα υπόλοιπα μέλη της παρέας είχαν πλησιάσει και ζητούσαν την συνέχιση της νύχτας.
Ο george πρότεινε να πάνε όλοι στο ξενοδοχείο και να δούνε πως θα συνεχίσει η βραδιά.Περπάτησαν μέχρι το αυτοκίνητο που τους περίμενε. Ο οδηγός παρά την πολύωρη αναμονή τους υποδέχτηκε με χαμόγελο και δεν δυσαρεστήθηκε ακόμα και όταν άκουσε από την Κάντυ να του αναγγέλλει ότι θα έχουν μαζί τους και την υπόλοιπη συντροφιά μέχρι το ξενοδοχείο.

Παρίσι

Ο Μορφέας άργησε να κάνει την εμφάνιση του, μα όταν αποφάσισε να έρθει έφερε και δώρο μαζί του. Κουβαλούσε ένα όνειρο για να θυμάμαι.
Ήμουν λέει μέσα σε ένα αεροπλάνο και ταξίδευα. Στο διπλανό κάθισμα καθόταν το Καντουλίνι. Μόλις πριν λίγο είχα διαβάσει ότι ήταν στην γκαρσονιέρα της Πατησίων μαζί με τον αγαπημένο της άσκαρ. Πως βρέθηκε και εδώ;
Κοιτούσε έξω από το παράθυρο τα μικρά φωτάκια κάτω στην γη. Έμοιαζε λες και είχε ανατραπεί ο κόσμος. Πάντα κοιτάμε ψηλά να δούμε τα αστέρια να φεγγοβολούν και να τώρα αντί για ψηλά κοιτάμε τα φωτεινά αστεράκια κάτω στην γη. Γύρισε απότομα και ένιωσα στο βλέμμα της, την λάμψη της προσμονής και της χαράς.
Καθόμουν και την καμάρωνα να κάνει σαν μικρό παιδί που περιμένει το παιχνίδι που θα της φέρει ο Αι Βασίλης. Άξιζε τελικά το ταξίδι.
Ο πιλότος ανήγγειλε την άφιξη μας στο μαγευτικό Παρίσι. Την πόλη του φωτός και του έρωτα όπως είπε. Μάλιστα σαν να μου φάνηκε να ακούω από τα μεγάφωνα «μην γυρίσετε πίσω αν δεν ερωτευτείτε».
Το ταξίδι ήταν οργανωμένο με μεγάλη πολυτέλεια. Κατεβήκαμε στο αχανές Ορλύ και σχεδόν αμέσως ένας καλοντυμένος κύριος ήρθε και μας συστήθηκε στα Γαλλικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα τι έλεγε, αλλά φρόντισε το Καντουλίνι να με ενημερώσει για τον χαιρετισμό και το καλωσόρισμα. Τα γαλλικά της ήταν άπταιστα, λες και πρόκειται για την μητρική της γλώσσα. Μάλλον τα μαθήματα με τον άσκαρ της έκαναν καλό. Μας οδήγησε στην έξοδο κανονίζοντας με έναν συνάδελφο του να παραλάβει τις αποσκευές μας.
Στην έξοδο μας περίμενε μια λιμουζίνα σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες. Καθίσαμε αναπαυτικά και σε λίγα δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο άρχισε να κινείται. Ο οδηγός μας ενημέρωσε ότι μπορούμε να απολαύσουμε την σαμπάνια που βρίσκονταν μπροστά μας . Μια Bollinger R.D. του 1995.σε θερμοκρασία 7 βαθμών. Ο ήχος των κρυστάλλινων ποτηριών ακούστηκε σαν καμπανάκι εκκίνησης για τις αισθήσεις μας. Ο ουρανίσκος μας γέμισε με το λεπτό της άρωμα και όλα γύρω μας άρχισαν να παίρνουν την ερωτική τους υπόσταση. Το Καντουλίνι έγειρε στον ώμο μου και αφέθηκε να κοιτά έξω από το τζάμι. Ξαφνικά πετάχτηκε και ζήτησε από τον οδηγό ‘embraseur la porte .....’ . Δεν κατάλαβα παρά μόνο όταν είδα την οροφή του αυτοκινήτου να ανοίγει. Έβγαλε έξω το κεφάλι της και ένα αεράκι της παρέσερνε τα μαλλιά. Κάτω από τα λαμπερά λαμπιόνια των δρόμων αντανακλούσαν σε διάφορες αποχρώσεις.
Γύρισε σε μένα με άρπαξε από το χέρι και με τράβηξε έξω από το ανοικτό αυτοκίνητο.
Κοίταξε τον οδηγό και του ζήτησε να κατευθυνθεί προς την αψίδα του Θριάμβου. Το κατάλαβα όταν είδα αμέσως τον οδηγό να αλλάζει κατεύθυνση. Οι οδηγοί των πίσω αυτοκινήτων μετά τα απαραίτητα «Γαλλικά» μας αγριοκοίταζαν και συνέχιζαν την πορεία τους.
Όταν το αυτοκίνητο έφτασε στην Place Vendomes η Κάντυ ζήτησε από τον οδηγό να σταματήσει. Ήθελε να περπατήσουμε στην γεμάτη κόσμο πλατεία. Του είπε να μας περιμένει λιγάκι παρακάτω.
Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και το Καντουλίνι άρχισε να τρέχει δεξιά και αριστερά γεμίζοντας τα πνευμόνια της με βαθιές ανάσες. Ένα μικρό παιδί στην εξοχή. Έτρεχε σαν να κυνηγούσε το τόπι που ξέφυγε λιγάκι παραπέρα. Έμοιαζε να χορεύει με τον αγέρα.
Έβγαλα την φωτογραφική μηχανή μου και άρχισα να τραβώ.

Μάθημα απογοήτευσης!

Γιώργο μου
Καιρό τώρα ήθελα να σου γράψω αυτό το γράμμα.. Δυστυχώς όμως η καθημερινότητα μου δεν μου άφηνε τον χρόνο. Τρέχει αυτός και μαζί του και εγώ.
Φτάσαμε στα σαράντα χρόνια και ακόμα τον κυνηγάμε. Βλέπεις πάντα ήταν ταχύτερος από εμάς.
Σαράντα χρόνια είπα και ήρθαν στον νου οι αναμνήσεις. Θυμάσαι πόσα πολλά περάσαμε αντάμα; Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδάκια ακόμα και το μόνο που επιθυμούσαμε ήταν ένα τόπι και όμορφα παπούτσια για να το κλωτσάμε;
Αργότερα που μεγαλώνοντας αρχίσαμε τις μαγκιές, μόδα της τότε εποχής, και μαζί με αυτές το τσιγάρο και τις βόλτες στα μπαράκια, ψάχνοντας να βρούμε τον έρωτα.
Θυμάσαι που οι αναστολές μας πολλές φορές μας σταματούσαν να κάνουμε την τρέλα μας;
Τότε που πρωτογνωρίσαμε τον έρωτα από την μικροκαμωμένη και όμορφη δεσποινίδα; Ναι σε εκείνη την εκδρομή στην Κέρκυρα.
Το σχολείο; Σε εκείνη την περίφημη δευτέρα λυκείου, που πειράζαμε την φιλόλογο μας; Τι είχε τραβήξει η κακομοίρα από εμάς. Θυμάσαι που την επόμενη χρονιά οδηγήθηκε στην παραίτηση η κακομοίρα. Μαζί με εκείνη όμως θυμήθηκα και τον θηριώδη μαθηματικό που όταν πληροφορήθηκε τις πράξεις μας απέναντι στην φιλόλογο, μας τάραξε στα συνεχή τεστ. Κάθε δεύτερη μέρα και τεστ. Του πέρασε μετά από ένα μήνα.
Θυμάσαι την πίκρα της πρώτης αποτυχίας; Το όνειρο του πανεπιστημίου είχε πετάξει, και ήρθε στην θέση του μια μικρή επαρχιακή πόλη που φιλοξενούσε το άγνωστο ΤΕΙ..
Αντισταθήκαμε θυμάμαι λέγοντας όχι, θα ξαναδώσω, μα φαίνεται η μοίρα είχε γράψει την θέληση της και έτσι την επόμενη χρονιά αναγκαστήκαμε να γνωρίσουμε από κοντά αυτήν την πόλη. Ναι τώρα την έχουμε τόσο νοσταλγικά κοντά μας, μα τότε δεν βλέπαμε την στιγμή να φύγουμε. Να τελειώνουμε λέγαμε και να μπορέσουμε να στήσουμε την ζωή μας. Θυμάσαι;
Και έπειτα που αρχίσαμε να μαθαίνουμε την γεωγραφία της χώρας μας στην πράξη. Από το δυτικό της άκρο ένα μικρό πέρασμα από την πρωτεύουσα και μετά στην πινέζα. Πινέζα λέω και γελάω. Ένας ακριτικός νομός που μετατρέπεται στα χείλη χιλιάδων ανδρών σε μια λέξη του σχολείου. Πινέζα.
Παρέα μας αμούστακα παιδιά που εμάς τους λίγο μεγαλύτερους μας έκαναν να φαντάζουμε μεγάλοι. Τότε άρχισε το πρώτο χτύπημα. Στις ασκήσεις. Όλοι λέγανε άσ’ τους αυτούς θα έρθουν στο τέλος. Οι νέοι τρέξτε γρήγορα να φτάσουμε στο στρατόπεδο. Εκείνη η πορεία των πενήντα χιλιομέτρων σημάδευε όλες τις σειρές που περνούσαν από το συγκεκριμένο στρατόπεδο για χρόνια.
Και αργότερα. Θυμάσαι; Τα πρώτα εργασιακά βήματα. Δουλειές του ποδαριού δεξιά και αριστερά. Και ο χρόνος εκεί αμείλικτος να τρέχει γοργά. Ψάχναμε απεγνωσμένα για μια μόνιμη εργασία. Θέλαμε να αρχίσουμε το ταξίδι της δημιουργίας. Θυμάσαι;
Δεν θέλαμε να δεχτούμε ότι τότε άρχιζαν τα δύσκολα. Νομίζαμε ότι ο δρόμος θα είναι όμορφος και χαραγμένος μόνο για εμάς. Δεν ξέραμε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα ψάχναμε εκείνες τις αναποδιές και θα τις αποζητούσαμε.
Δεν ξέραμε ότι το ταξίδι είναι απρόβλεπτο και εμείς απλά τα πιόνια που κινούνται πάνω στις ράγες της ζωής.
Φτάνει όμως αρκετά σε κούρασα. Άσε που πέρασε η ώρα και αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα που θέλει ανάσες ξεκούρασης για να βγεί.

Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω
Ο εαυτός σου.

Αντιγράφω απο το μπλόγκ της patsiouri :

"EΠΕΙΓΟΝ...
Το Πρεζα Tv, οπως και πολλα αλλα blogs,καταζητουμε τον μπασταρδο Κυπριο φοιτητη Παναγιωτη Κυριακου,που σπουδαζει στη Χιο στο τμημα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου",για τον βασανισμο του σκυλου του,με καυτο λαδι...Οποιος γνωριζει περισσοτερα για το εν λογο καθαρμα παρακαλουμε να επικοινωνησει αμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία".Και ενα μηνυμα προς την οικογενεια και τους φιλους του:NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ...Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει... "

Ελπίζω ο καρμίρης απάνθρωπος να βρεί οτι του αξίζει.

Συνάντηση.

Καθότανε ακουμπισμένος στο μεγάλο παράθυρο του σαλονιού του κοιτώντας τις στάλες τις βροχής που είχαν γεμίσει την τζαμαρία. Προχώρησε λίγα βήματα δεξιά στο μικρό μπαράκι, γεμίζοντας το ποτήρι του με ουίσκι. Χωρίς πάγο. Όλα τα πράγματα τα ήθελε ανόθευτα. Σκέτα, καθάρια για να απολαμβάνει την αξία τους. Πίστευε ότι όλα έπρεπε στην ζωή να είναι ανόθευτα για να τα απολαμβάνεις..
Όταν νοθεύσεις την αξία ενός πράγματος χάνεις τον σκοπό της δημιουργίας του. Δεν απολαμβάνεις το ίδιο αλλά κάτι που μοιάζει σ’ αυτό.
Απολάμβανε πάντα το ουίσκι του με την ίδια τελετουργία. Σε χαμηλό ανοιχτό κρυστάλλινο ποτήρι. Το πλησίασε στην μύτη του να αισθανθεί το άρωμα του και πλησίασε την τζαμαρία.
Κατέβασε μια γερή γουλιά για να αισθανθεί την κάψα του ουίσκι. Ήθελε να αισθανθεί τα σωθικά του να καίνε. Βαρέθηκε τις επιδερμικές προσεγγίσεις της ζωής. Καθημερινά έβλεπε την ζωή να περνά δίπλα του και απλά να τον αγγίζει. Ποτέ δεν κατόρθωσε να τον γεμίσει. Ανασφαλής από την φύση του δεν μπορούσε να απολαύσει ούτε τις μικροχαρές της υλικής υπόστασης των πραγμάτων.
Έβλεπε να «χαρακώνεται» το τζάμι και ήθελε το ίδιο χαράκι να χαράξει και την ζωή του. Ήθελε η ζωή να αφήσει τα σημάδια της στην ψυχή του και στην καρδιά του.
Πολλές γυναίκες είχαν περάσει από τα σαρανταπέντε του χρόνια, μα καμιά δεν κατάφερε να του «χαράξει» την ζωή. Πρώτη φορά ένιωθε την καρδιά του να αδημονεί να συναντήσει και πάλι, το βλέμμα της γυναίκας που μια στιγμή της ζωής έφερε μπροστά του. Είχαν πρωτοσυναντηθεί, με την όμορφη σαραντάρα, πριν δύο βράδια, σ’ ένα μπαράκι από εκείνα που πηγαίνεις μόνος και τελειώνεις την βραδιά σου συντροφιά με κάποια γυναίκα που προσπαθεί να ξορκίσει τον χρόνο που την κυνηγά.
Συνέπεσε να κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον. Όταν τα βλέμματα τους συναντήθηκαν δεν χρειάστηκαν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να βρεθούν δίπλα-δίπλα να πίνουν το ποτό τους.. Το γέλιο που είχαν ανάγκη να βγεί από μέσα τους πλημύρισε τον χώρο τους, ενώ τα ποτά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ο επίλογος γράφτηκε στο μεγάλο υπέρ διπλό κρεβάτι με ουρανό, της κρεβατοκάμαρας του. Η θετική αύρα της βραδιάς είχε δημιουργήσει το κατάλληλο υπόστρωμα για την αρμονία του έρωτα. Τα φιλήδονα φιλιά και η κάψα από τα κορμιά τους άργησαν να φθαρούν. Ξενύχτησαν πάνω στο κρεβάτι αφημένοι ο ένας στα χάδια του άλλου.Αυτός όμως ήταν μόνο ο επίλογος της βραδιάς, καθώς το πρωϊνό τους βρήκε να δίνουν υπόσχεση για ένα δεύτερο ραντεβού.

Too Too

Βροχή

Γκρίζος απόψε ο ουρανός
ρίχνει τις στάλες του
στης μοναξιάς την στέγη.
Αστραπόφωτα χαράσσουν
το γκρίζο,
σκιάζουν την ματιά
και φέρνουν στον νου
τον παιδικό μας φόβο.
Στέκω να ακούσω τον
ήχο της που πλαταράζει
στα πλακόστρωτα της πόλης.
Χτυπά στο χώμα,
το διαπερνά, το γεμίζει,
με ψυχική μελωδία
Ενώ στον τσιμεντένιο δρόμο
τραχιά και βάναυσα
σαν αντίστασης λαλιά.
Ο μεταλλικός ήχος της λαμαρίνας
από το διπλανό χαμόσπιτο
κροταλίζει σαν πολεμικός ήχος.

.....................

Φανταστική ιστορία

Άνοιξα τα μάτια μου αλαφιασμένος. Ένα χτύπημα κουδουνιού που άκουγα δεν ήταν δυστυχώς από την πόρτα του παραδείσου, αλλά από το ξυπνητήρι που βρισκόταν δίπλα μου και με καλούσε να αρχίσω την μέρα μου. Τελικά τα πιο μισητά αντικείμενα που εφεύραμε ως άνθρωποι είναι τα ξυπνητήρια. Δεν τους ξεφεύγει δευτερόλεπτο όταν είναι να μας ταρακουνήσουν από την ζεστασιά του κορμιού μας.
Σηκώθηκα αμέσως και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου μήπως καταφέρω και ξυπνήσω. Βλέπεις χθες, η Προσμονή του έρωτα, κόρη του για την ακρίβεια, πήρε τον Μορφέα από το χέρι και τον ξενάγησε στα μονοπάτια του πατέρα της.
Αυτός σαν μικρό παιδί, ήθελε να τα αγγίξει όλα. Τις ερωτικές ματιές πήγαινε και τις τράβαγε από τις βλεφαρίδες τους για να τις κάνει ακόμα πιο επώδυνες. Λες και από μόνες τους δεν είχαν την δύναμη να σε πονέσουν. Καθόταν δίπλα στα φλογερά φιλιά και τα έκανε χάζι. Τα περιέπαιζε με διάφορα κόλπα. Φορούσε παλτό για να τους πει ότι δεν ήταν αρκετά θερμά ή έφερνε μπροστά του σχάρες και τις ετοίμαζε για να ψήσει κρέατα δήθεν για να φάει, κάνοντας τα να πικάρονται και να ξενερώνουν από τα τερτίπια του. Προσπαθούσε να τους προσελκύσει την προσοχή κάνοντας αστείες γκριμάτσες για να γελάνε και να χάνουν την προσήλωση τους από τον σκοπό τους. Πολλές φορές τα κατάφερνε. Γελούσαν χωρίς αιτία τρομάζοντας τον απέναντι κατακτημένο ή κατακτητή.
Μη αντέχοντας άλλο ο έρωτας άρπαξε τον Μορφέα από το χέρι και τον απομάκρυνε από τα λημέρια του. Φώναξε την κόρη του και την μάλωσε λέγοντας της ότι άλλη φορά θα πρέπει προσέχει ποιόν κουβαλάει μαζί της. Μάλιστα την έσυρε μαζί του στα λημέρια του Μορφέα και τριγύρισαν εκεί μέχρι τον ήχο του ξυπνητηριού.
Αφού ντύθηκα βγήκα έξω από το σπίτι κατευθυνόμενος στο σημείο που βρισκόταν το αυτοκίνητο. Όλα γύρω ήταν βρεγμένα από την χθεσινοβραδινή βροχή. Το φως ήταν ακόμα κρυμμένο. Παράξενο όμως. Κάθε μέρα τέτοια ώρα είχε ξεδιπλώσει για τα καλά τα φύλλα του. Μια απορία σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Κοίταξα προσεκτικά γύρω μου και είδα ότι όχι απλά δεν είχε προβάλλει το πρώτο φως αλλά ήταν όλα θεοσκότεινα. Μαύρο, φαρμακερό και κρύο. Ασυναίσθητα κοίταξα το ρολόι μου . Έδειχνε 5:00 ξημερώματα. Μα τι δουλειά είχα τέτοια ώρα στον δρόμο; Τότε θυμήθηκα πως χθες το βράδυ ο μικρός μου γιος πείραζε το ξυπνητήρι. Φαίνεται πως το έβαλε λίγες ώρες νωρίτερα και άλλαξε την ζωή μου. Είπα μέσα μου ένα «καλά εσύ ξύπνησες νωρίς» και συνέχισα για την δουλειά μου. Άλλωστε σε λίγες παραπάνω ώρες όλα θα βρουν τον κανονικό τους ρυθμό.

Mussel spawning

Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και διδακτικό.
Δείχνει την αναπαραγωγή των μυδιών.
Ο δημιουργός του λέγεται dinderman και είναι αμερικάνος ερευνητής. Δυστυχώς τα εγγλέζικά μου δεν είναι πολύ καλά για να του εξηγήσω οτι το καπηλεύτηκα και το τοποθετώ στο μπλόγκ μου. Ελπίζω αν πέσει καταλάθος εδώ να μην με παρεξηγήσει.

Ευτυχία

Η χαρά της δημιουργίας είναι μεγάλη. Αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας . Τελικά η ευτυχία μπορεί να έρθει μέσα απο τις μικρές καθημερινές στιγμές μας.

Ρε τι κάνουν οι άνθρωποι

Αντιγράφω απο το National Geographic του Σεπτεμβρίου 2007

Οι λεύκες πεθαίνουν όρθιες।
Οι επιστήμονες αγωνίζονται να ανακαλύψουν τι σκοτώνει τις λεύκες Populus tremuloides। Αν και οι πληθυσμοί του είδους συρρικνώνονταν σταθερά απο τις αρχές του 19ου αι।, οι ερευνητές διαπίστωσαν δραματική αύξκηση των απωλειών το 2005 ιδίως στις δυτικές ΗΠΑ। Πέρσι το Κολοράντο έχασε 560.000 στρέμματα με λεύκες, το २% του συνόλου της πολιτείας। Οι πιθανές αιτίες περιλαμβάνουν μείωση των δασικών πυρκαγιών και μακρόχρονες ξηρασίες, που αφήνουν ένα γηράσκοντα πληθυσμό, ευάλωτο στα έντομα και τις ασθένειες, λέει ο δασολόγος Γουέιν Σέπερντ। Οι δασικοί υπάλληλοι αναφέρουν περιορισμένες περιπτώσεις μαρασμού άλλων δέντρων στα δυτικά, όπως των Pinus lambertiana & Pinus monticola। Οι περισσότερες περιπτώσεις μαρασμού αποτελούν φυσικό κομμάτι της οικολογίας του δάσους, αν και η κλιματική αλλαγή μπορεί να επιδεινώνει την κατάσταση। Η δασική υπηρεσία πραγματοποιεί ελεγχόμενες καύσεις και επιλεκτική υλοτόμηση της λεύκας για να δεί αν θα βελτιωθεί η υγεία των δέντρων।- Πίτερ Γκουίν.

Φαντάζεστε να κάναμε ελεγχόμενες καύσεις δέντρων στα δάση; Πώπω ούτε να το φανταστώ δεν θέλω.

Το αίμα

Ένιωσε τα χείλη του πικρά. Την πίκρα των ετών που πέρασαν. Σαλιώνει τα χείλη του και καταπίνει το σάλιο που πλέον είναι πικρό, φαρμάκι. Αρχίζουν τα χείλη του να πονάνε. Νιώθει τις νευρικές απολήξεις που είναι υπεύθυνες να αιματώσουν τα χείλη, να κουβαλάνε μικρές-μικρές στάλες φαρμάκι. Όσες προσπάθειες και να έκανε δεν μπόρεσε να απαλλαγεί.
Κατευθύνθηκε στον καθρέπτη να δει το κακό που τον τρώει. Είδε τα χείλη του να μπλεβιάζουν δημιουργώντας την πένθιμη αντίθεση στο λευκό φόντο του προσώπου του.
Προσπάθησε να ψελλίσει μια βρισιά για την κατάντια του. Για άλλη μια φορά όμως δεν κατόρθωσε να ακουστεί καθαρά. Όπως γινόταν πάντα σε κάθε προσπάθεια του να αντιδράσει, και να διεκδικήσει τα θέλω του, πάντα κάτι τον σταμάταγε. Υπερτερούσε πάντα η λογική, όπως έλεγε, που τον σταματούσε . Μα τι λογική ήταν αυτή που πήγαινε κόντρα στην ψυχή; Τι λογική θα μπορούσε να είναι όταν πάντα πρότασσε την επιθυμία των άλλων και όχι την δική του; Τι λογική είναι αυτή όταν συμπλέει με την ικανοποίηση της παραλογίας των άλλων; Είναι δυνατόν να σκέφτεται πάντα τον πόνο που θα προκαλέσει στον άλλο και όχι την πληγή που προκαλεί στον εαυτό του;
Δάγκωσε τα χείλη του τόσο δυνατά που το αίμα πετάχτηκε με δύναμη χτυπώντας στον καθρέπτη απέναντι του. Το κόκκινο έλουσε σχεδόν ολόκληρο τον στόχο του.
Αυτό τον έκανε να σταματήσει τις σκέψεις του. Τώρα. Τώρα ήταν η στιγμή να κάνει το βήμα που τόσο καιρό τον κρατούσε μετέωρο στο κενό. Το κενό των χρόνων που πέρασαν. Το κενό αυτών που έρχονταν. Το κενό της ψυχής του.
Άνοιξε βιαστικά και αποφασιστικά το ντουλάπι του μπάνιου και έβγαλε ένα τραυματικό επίδεσμο για να κλείσει την πληγή του. Έβαλε το μπάλωμα στο σώμα προσπαθώντας να πετάξει το άλλο που είχε στην ψυχή του.

Φυσικοχημικά Θέματα ....

Σήμερα το πρωί ανοίγοντας το μέϊλ μου βρήκα ένα με τον τίτλο ΦΥΣΙΚΟΧΗΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ απολαύστε το.

Χημική ανάλυση της Γυναίκας


Στοιχείο : Γυναίκα
Σύμβολο : Wo
Εφευρέτης : Αδάμ
Ατομική μάζα : Αποδεκτή στα 53.6 κιλά, αλλά κυμαίνεται μεταξύ 40-200 κιλά.
Γεωγραφική εμφάνιση : Αφθονες ποσότητες σε όλες τις αστικές περιοχές

ΦΥΣΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
1. Επιφάνεια συνήθως καλυμμένη με μπογιά.
2. Δεν βράζεται με τίποτα, ωστόσο παγώνει στιγμιαία χωρίς κανένα προφανή λόγο.
3. Λιώνει κάτω από ειδική μεταχείριση.
4. Πικρή αν χρησιμοποιηθεί με λανθασμένο τρόπο.
5. Βρίσκεται στην φύση σε διάφορες καταστάσεις από παρθένο μέταλλο μέχρι συνηθισμένο ορυκτό.
6. Υποχωρεί αν δεχτεί πίεση στα σωστά σημεία.

ΧΗΜΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ:
1. Έλκεται πολύ ισχυρά από το χρυσό, ασήμι και μια τεράστια γκάμα πολύτιμων λίθων.
2. Απορροφάει τεράστιες ποσότητες ακριβών ουσιών.
3. Μπορεί να εκραγεί στιγμιαία χωρίς κάποιο προειδοποιητικό σημάδι.
4. Αδιάλυτη σε υγρά, αλλά η δράση της αυξάνεται με την χρήση αλκοόλ.
5. Ο πιο ισχυρός χρηματο-μειωτικός παράγοντας στο σύμπαν.

ΧΡΗΣΕΙΣ:
1. Σαν διακοσμητικό στοιχείο, κυρίως μέσα σε σπορ αμάξια.
2. Ισχυρός παράγοντας μείωσης άγχους.
3. Ισχυρός παράγοντας γενικού καθαρισμού.

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ:
1. Αγνό δείγμα γίνεται ροζ αν βρεθεί στην φύση.
2. Παίρνει πράσινο χρώμα αν τοποθετηθεί δίπλα σε ένα ανώτερο δείγμα.

ΚΙΝΔΥΝΟΙ:
1. Ιδιαίτερα επικίνδυνη εκτός και αν χειριστεί από έμπειρα χέρια.
2. Παράνομη η κατοχή άνω της μίας, αν και μπορούν να συνυπάρχουν αρκετές αρκεί τα δείγματα να μην έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο.

Μου αρέσει πολύ.

Αγάπη

Αγάπη

είσαι η αγάπη μου γιατί

είσαι μέσα στην σκέψη μου

Αγάπη

είσαι η αγάπη μου γιατί η ανάσα μου ψάχνει εσένα

Αγάπη

είσαι η αγάπη μου γιατί

τα χείλη σου, μου δίνουν ζωή

Αγάπη

είσαι η αγάπη μου γιατί

το σώμα σου βάζει φωτιά στα όνειρα μου

Αγάπη

είσαι η αγάπη μου γιατί

το γέλιο σου, μου δίνει χαρά στην καρδιά μου

Οι περιπέτειες μια σπίθας

Είμαι η πυροκόκκινη. Μια τόσο δα μικρή σπίθα, αλλά με τεράστια φήμη! Όλα τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του κόσμου ασχολούνται με εμένα και τα αδέλφια μου. Είμαστε σταρ.
Αποτελώ μέρος της διάσημης πυρκαγιάς που έκαψε την μισή Ελλάδα. Μας κυνηγάνε οι πυροσβεστικές όλου του κόσμου αλλά δεν κατάφεραν να μας συλλάβουν και να μας εκτελέσουν.
Καλά ε! Μεγάλο κυνηγητό μιλάμε ! Όλα ξεκίνησαν από τον μπαμπά μου που ξεπετάχτηκε από την σπίθα του αναπτήρα ενός άγιου άνθρωπου που ήθελε να κάψει κάτι ξερόχορτα δίπλα στο σπίτι του. Τότε ήταν που ο πατέρας μου έτρεξε γρήγορα και βρήκε ένα ξερό χορταράκι που χάζευε αμέριμνο εκεί τριγύρω. Το κακόμοιρο δεν ήξερε τι το περιμένει. Τότε ήταν που αμέσως ο ξάδερφος μου ο άνεμος που μόλις είχε αναβαθμιστεί σε Στρατηγό άρχισε να καταστρώνει τα σχέδια μας. Είχαμε κάνει συμμαχία μαζί του, πως όταν θα αποφασίζαμε να ξεκινήσουμε τον χορό μας θα άρχιζε και αυτός να φυσάει προς τα εκεί που δεν θα μπορούσε κανείς να μας αγγίξει.
Και νά 'μαστε τώρα λοιπόν να χορεύουμε μία προς τα δεξιά και μια στα αριστερά. Είναι υπέροχα ! Νιώθουμε ότι είμαστε ελεύθεροι επιτέλους, ώστε να κυριαρχήσουμε παντού. Δεν μας σταματάει κανείς.
Βρήκαμε τους ανθρώπους ακριβώς την ώρα που έπρεπε. Τους αιφνιδιάσαμε. Το κυριότερο σημείο ήταν η αρχή! Ο πατέρας μου που τώρα πια δεν υπάρχει, γέρασε και πέθανε , ήταν γενναίος πολεμιστής. Ετοιμαζόταν καιρό και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Γνώριζε ότι οι άνθρωποι τέτοιες μέρες που όλοι ασχολούνται με κάτι που ονομάζουν εκλογές δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται έξω στην φύση. Βλέπεις τα δέντρα δεν ψηφίζουν, οπότε κανένας δεν ασχολείται με αυτά. Τις υπόλοιπες μέρες όλο και κάποιος μπορεί να μας συναντήσει την ώρα που ξεκινάμε τον χορό μας και να μας πυροβολήσει με το χειρότερο όπλο, το νερό.
Ναι είναι ότι χειρότερο αυτό το νερό. Όπου και να μας βρει μας σκοτώνει. Ακαριαίος θάνατος μιλάμε. Ειδικά όταν είμαστε λίγοι ακόμα και δεν έχουμε πολλαπλασιαστεί είναι ικανό μια μικρή ποσότητα του να μας ξεκληρίσει όλους. Έχει βλέπετε το κακό να μην καίγεται. Και να ήτανε μόνο αυτό; Αποτελεί και απαραίτητη τροφή και για τους ανταγωνιστές μας. Τα δέντρα. Αν δεν βρουν νερό να πιουν πεθαίνουν και ξεραίνονται. Έτσι είναι ευκολότερο σε μας να κυριαρχήσουμε και να αναπτυχθούμε.
Αχ! Γιατί να μην είχαμε περισσότερα ξερά χόρτα και δέντρα για να μπορούμε να ζούμε και εμείς ευκολότερα; Μου μοιάζει μεγάλη αδικία αυτή. Μάλιστα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αυτή η αδικία καθώς το νερό δεν φτάνει που υπάρχει στο χώμα και πολλές φορές συναθροίζεται σε κάτι μέρη που τα λένε ποτάμια και περνάνε με ορμή και μας κοροϊδεύουν πολλές φορές πέφτει ακόμα και από τον ουρανό.
Εμάς δεν μας θέλει κανείς ελεύθερους, παρά μονάχα μαντρωμένους μέσα σε κάτι που τα λένε εστίες και μόνο για να τους υπηρετούμε. Άλλοτε τους ζεσταίνουμε άλλοτε τους μαγειρεύουμε ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που κάθονται απέναντι μας και κοιτάζοντας τον χορό μας νοσταλγούν, αναπολούν, ονειρεύονται και ερωτεύονται.
Τώρα όμως είμαστε ελεύθεροι ! Καιρός να την χαρούμε λοιπόν αυτήν την ελευθερία. Κάθισα ώρα εδώ και σας μιλάω. Πρέπει να φύγω να πάω να συνεχίσω το ταξίδι μου. Βλέπετε όλοι έχουν πέσει πάνω μας και προσπαθούν να μας καταστρέψουν. Δεν πρέπει να καθυστερώ. Έχω ακόμα πολλά μέρη που πρέπει να δω. Ας τρέξω λοιπόν και ελπίζω να τα ξαναπούμε μετά από πολύ καιρό.!

Αίσχος!

"Καιόμενη κόρη" απο μια λίγων ημερών πριν πυρκαγιά

Απο την ίδια προηγούμενη μεγάλη τραγωδία

Τις παρακάτω σκέψεις τις αφιερώνω στο συντονιστικό όργανο που διαχειρίζεται την ακόμα μία μεγάλη καταστροφή που έπληξε την χώρα μας. Καθώς και σ΄όλα τα διαχειριστικά που θα έρθουν ή ήρθαν σε παλιότερες εποχές και λειτούργησαν με την ίδια επιτυχία.

Ολυμπία, Ανδρίτσαινα,
Ζαχάρω και τόσα άλλα
χωριά της Ηλειακής γής
μιας πικρής γεωγραφίας

Ένδοξη ιστορία Ελλήνων
Τραγική ιστορία Νεοελλήνων

Δύο όψεις, περήφανα κρυμμένοι
Δόξα, τιμή και ατιμία,
δίπλα, δίπλα.
Έτσι, για να θυμίζει
στις επόμενες γενιές
πως αν δεν μπορείς να χειριστείς
την ένδοξη ιστορία,
φαντάζει τραγωδία

Ένα, Δύο .. εκατοντάδες
όχι νίκες του ακήρυχτου πολέμου
μα θύματα ενός εχθρού
που ξεψιχά μπροστά σε λίγες στάλες

Ένα δύο … εκατοντάδες,
θύματα ευθύνης
των ίδιων και μιας
ά-τιμης χώρας.

Θαλασσινή

Μόλις είχε τελειώσει την βραδινή της βάρδια. Το ρολόι έδειχνε 6:30. Πριν επιστρέψει στην καμπίνα της αποφάσισε να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Όλη νύχτα κλεισμένη μέσα στο θάλαμο των ασυρμάτων με την αποπνικτική ατμόσφαιρα του τσιγάρου ένιωθε να πνίγεται.
Προχώρησε στο πλάι του πλοίου και ακούμπησε το χέρι της στην κουπαστή. Έλυσε τα μαλλιά της και τα άφησε να τα παρασέρνει ο αγέρας. Έσκυψε να κοιτά μπροστά την ρότα του πλοίου και τον αγέρα να τις μαστιγώνει το πρόσωπο.
Άφησε το μυαλό της να παρασυρθεί και αυτό από τον αγέρα μακριά στον αγαπημένο της. Βλέπεις εκείνος ήταν καθηλωμένος στην στεριά. Εδώ και έξι μήνες δεν μπόρεσε να ξαναμπαρκάρει. Το ατύχημα που είχε στο τελευταίο του ταξίδι έθεσε σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή. Τελικά κατόρθωσε να ζήσει αλλά η ζωή του επιφύλαξε το δίλημμα της. Οι γιατροί για να τον γλιτώσουν προχώρησαν σε ακρωτηριασμό του ποδιού του. Ήταν υποχρεωμένος να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μετά το καράβι που τον μετέφερε σε μέρη ονειρικά, που από μικρό παιδί περίμενε την μέρα που θα τα δει, τούτο εδώ θα ήταν πλέον το μεταφορικό του μέσο. Ένας σιδερένιος σκελετός με δύο ρόδες.
Η Μαρία είχε αποφασίσει ότι τελείωνε και γι’ αυτήν η θάλασσα. Μετά από αυτό το ταξίδι θα επέστρεφε κοντά του. Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν πριν τους προλάβει το καταραμένο ατύχημα. Όμως και τώρα δεν ήταν αργά. Θα το κάνανε τώρα που θα επέστρεφε. Με τα λεφτά της αποζημίωσης θα στήνανε ένα ταβερνάκι στην άκρη του μόλου, και στις ελεύθερες ώρες τους θα καθόταν παρέα να αγναντεύουν την θάλασσα. Αυτήν που τόσο λάτρεψαν από μικρά παιδιά.
Άκουσε βήματα πίσω της και γύρισε να δει. Ήταν ο συνάδελφος που πριν λίγα λεπτά είχε αναλάβει την θέση της. Τις άπλωσε ένα χαρτί που είχε στα χέρια του.
Σκέφτηκε πως κάτι είχε ξεχάσει και εκείνος φρόντισε να της το δώσει.
Το ξεδίπλωσε κάπως βαριεστημένα.
Λίγες λέξεις ήταν γραμμένες.
Ο Δημήτρης Νικολάου ήταν νεκρός.

Αχ...

..... βασίλεψε πιά!

Θ ά λ α σ σ α

Αντάριασες απόψε

και ρίχνεις τον θυμό σου

στην μήτρα που σε κρατά

ζεστά στην αγκαλιά της।

Συμμάχησες με τον αγέρα

και μαστιγώνεις τα πρόσωπα

χαράσσοντας τα με τ'αλάτι

για να θυμούνται το θυμό σου।

Κάθε χαρακιά τους και μια

δική σου θύμιση।

Ένα δικό σου όργωμα

ανάμνηση στον χρόνο.

Ξημέρωμα

Πριν ακόμα 'ρθει η πρώτη ανάσα της μέρας

λόγια αγέρα, σκαλώσανε στα χείλη.

Παράξενα φανήκανε, εύηχα, γεμάτα ηλιαχτίδες,

μιλούσανε για έρωτες και πάθη.

Θα 'ναι απο την χθεσινή νυχτιά

που λιώναν τα κορμιά,

ξεχάστηκαν να αιωρούνται,

γεμίζοντας τον χώρο.

Μια αχτίνα φωτός, ξετύλιξε τα βλέφαρα

ερέθισε το οπτικό το νεύρο

που άνοιγε αργά.

Μια βελονιά ερέθισε την σκέψη

τσίμπησε τον νού,

σαν αφέτης του αγώνα να βρεθούν οι λέξεις.

Πλημμύρισε φώς, ξημέρωσε,

μα εκείνες ήταν ακόμα δίπλα μου

τρέχανε πέρα δώθε στοιχίζονταν στο φώς.

Λέξεις πολλές μα μιά μονάχα σταθερή.

Έρωτας! Ξημέρωμα στο χθές.

Ένα δωράκι

Ετοιμάζομαι πάλι για διακοπές και είπα κάνω ένα δωράκι.
Ένα μικρό βιντεάκι που δημιούργησε η αφεντιά μου.
Στην ουσία πρόκειται για ένα όμορφο τραγουδάκι ντυμένο με κάποιες εικόνες. Το τραγουδάκι το έφερε στον νού μου κάποιος άλλος, γι'αυτό και αφιερώνεται εκεί.

Υ.Σ. Άσκαρ μην πάει ο νούς σου πάλι στο πονηρό!!!!!

Άτιτλο

Σήμερα είναι ελεύθερη η μέρα και λέω να αφεθώ και εγώ ελεύθερος. Απλά να καταγράφω όσες σκέψεις θα έρχονται στο νού.
Ο δαυλός της Γλαρένιας δυστυχώς έχει πέσει σε λάθος χέρια και κατακαίει όλα αυτά που δεν έπρεπε να καούν. Αλήθεια με τόσα καμένα βουνά απορώ πως θα φαίνεται η όψη της Ελλάδας από ψηλά. Λέτε να μοιάζει καταμεσήμερο όπως είναι την νύχτα με τα φωτάκια; Μάλλον θα ήταν καλή ιδέα να κάνω καμιά επίσκεψη στο google earth..
Πάντως και εκεί να μην μπώ σε λίγες μέρες θα διασχίσω την Ελλάδα από Μακεδονία μέχρι Πελοπόννησο, σίγουρα λοιπόν θα τα δώ και από κοντά. Πρόσφατα πάντως που ήμουν Χαλκιδική στις περιοχές που κάηκαν πέρσι η καρδιά λύγισε. Να βλέπεις μαυρισμένα βουνά και μαύρους κορμούς δέντρους να σε κοιτάνε χωρίς καμιά αντίδραση στην γλυκειά θαλασσινή αύρα. Κρίμα.
Πώπω γλέντια ! Ο διπλανός μερακλώθηκε για τα καλά και μεσημεριάτικα το έριξε στα λαϊκά άσματα. Μα με τέτοια ζέστη πως το καταφέρνει; Εμένα με έχει πιάσει η καλοκαιρινή ραστώνη και αισθάνομαι πως αν βρεθώ για ένα δευτερόλεπτο σε μέρος χωρίς κλιματισμό θα λιώσω. Αυτή είναι και η αιτία που δεν πάω να του κάνω την παρατήρηση μου. Που θα πάει θα σταματήσει. Σίγουρα δεν θα βρεί ούτε αυτός το κουράγιο να το συνεχίσει για ώρα.
«…..ακόμα και η γυναίκα που αγαπώ, ακόμα και οι καλύτεροι μου φίλοι ….» Τουλάχιστον έχει μουσική που μ’ αρέσει. Ποιος ξέρει τι νταλκά κουβαλάει κι’ αυτός.
Πάντα όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από κάτι το ρίχνουμε στο τραγούδι. Το άκουσμα τους ρυθμού είναι ικανό να μας ταξιδεύει μακριά από τα προβλήματα μας.. Ορίστε ησύχασε κιόλας. Πάνω που άρχισε να μ’ αρέσει. Σκέφτομαι να βάλω εγώ τραγούδια μια και βλέπω ότι του αρέσει το ίδιο μουσικό είδος που αρέσει σε μένα.
Τραγούδια δεν ξέρω αν βάλω αλλά καφέ θέλω κατεπειγόντως। Ένα παγωμένο φραπέ με μπόλικα παγάκια. Μμμμμ δεν κρατιέμαι κλείνω εδώ και πάω να κάνω το καφεδάκι μου…॥

Υ।Σ। Στην φωτογραφία φαίνεται ο παραδοσιακός τρόπος για την ξήρανση ψαριών। Φιλετάκια τα ψάρια χωρίς κόκκαλο και αφήνωνται στην σκιά για να στεγνώσουν. Βλέπεις οι κρύες νύχτες του χειμώνα δεν θα αργήσουν να έρθουν και τότε το τσιπουράκι θα θέλει έναν καλό μεζέ για να το συνοδέψει.

Το βρήκα πρόσφατα στις διακοπές μου και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το αποτυπώσω σε φωτογραφία.

Ένας Δαυλός που μου δόθηκε απο την Γλαρένια

Και εκεί που καθόμουνα αμέριμνος και έπινα τον καφέ μου ξαφνικά περνάει μια καλοστεκούμενη κυρία απο δίπλα μου και μου βάζει στο χέρι ένα δαυλό।

Ξαφνιάστηκα! Τι έγινε αναρωτιόμουνα; Είναι πλέον τόσο πολλοί οι εμπρηστές που δεν βρίσκουν τι να κάψουν(καθώς τα κάψανε όλα πλέον) και θα αρχίσουν και να καίνε και ανθρώπους τώρα; Αλλά απο την άλλη αν είχε σκοπό να με κάψει δεν θα μου έδινε τον δαυλό στο χέρι, αλλά μάλλον θα την πέταγε κάτω απο την καρέκλα ώστε να καταφέρει να με ξεκουνίσει κιόλας!

Τελικά παρά τις σκέψεις μου η πραγματικότητα λέει οτι κρατάω ένα δαυλό στα χέρια μου και ήδη έχω αρχίσει να αγχώνομαι! Ερχονται στο μυαλό μου τα τρία κακά που μας μαθαίναν στο σχολείο। Πύρ, γυνή και θάλασσα। Σκεφτόμουν λοιπόν οτι απο την θάλασσα μόλις γύρισα και κατόρθωσα να βγώ αλώβητος, απο τις γυναίκες πάντα καμένος νιώθω άντε τώρα να δώ πως θα τα βγάλω πέρα με το πύρ। Δύναμη που την έχει η άτιμη। Λίγη ώρα την κρατάω στα χέρια μου και ήδη άρχισε να με πυρώνει και έχει και μια ζέστη απόψε। Πυρώνει είπα; Πιστεύω πως μόνο μία γυναίκα μπορεί να προκαλέσει την ίδια πύρωση σ'ένα άντρα και το αντίστροφο।

Ξαφνικά στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι πυρομανείς της αρχαιότητας। Πρώτος και καλύτερος ο Νέρων που δεν δίστασε να βάλει φωτιά σε μια ολόκληρη πόλη। Μάλιστα για να μην τον ξεχνάμε στην σημερινή εποχή του χαρίσαμε το όνομα του σε πρόγραμμα καψίματος που όλοι όσοι ασχολούμαστε με τους Η/Υ το έχουμε χρησιμοποιήσει।

Δεύτερος πυρομανής μάλλον κάπως νεώτερος που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο μελομένος που αποφάσισε να κάψει όλους τους κ...ούς των ανθρώπων που κρατάνε την τύχη αυτής της χώρας στα χέρια τους। Μήπως να καίγαμε και τα χέρια όλων αυτών που τους ψηφίζουν για να μας κυβερνάνε? Καλά μια σκέψη έκανα।

Τώρα μόλις έκανα το λάθος να αφήσω ανοικτή την τηλεόραση και άκουσα τις ανοησίες περί του πράσινου καίει το πράσινο και περί άλλοθι που ψάχνουν κάποιοι και ξενέρωσα τόσο που νομίζω πως αν κρατήσω λίγο ακόμα τον δαυλό στα χέρια θα κάψω ότι υπάρχει δίπλα μου και στο τέλος θα μπώ και εγώ σ'αυτό το γαϊτανάκι της φλόγας σαν αυτοπυρπολούμενος।

Με συγχωρείς Γλαρένια που κόβω τόσο απότομα την πάσα για την φωτιά αλλά δεν αντέχω άλλο με αυτά που ακούω। Μάλιστα τον δαυλό σκέφτομαι να τον θάψω στην αμμουδιά της επόμενης παραλίας που θα βρεθώ για να μην καταλήξει σε λάθος χέρια πάλι.

Πάντως για την εξιλέωση μου έψαξα και βρήκα την φωτό με τον μοναδικό Γλάρο που κατάφερα να φωτογραφίσω.

Καλοκαίρι!!!!

Καλοκαίρι .... σαν ταίρι!

Επέστρεψα απο τις ολιγοήμερες διακοπές μου με όμορφες εικόνες και σκέψεις।

Θέλω να προσθέσω εδώ λίγες σκέψεις που σκαλίστηκαν στο νού, κάποια απο αυτές τις μέρες τις ανεμελιάς:

Ανοίγω τα μάτια στο φώς

στα αυτιά μου φτάνει το γουργουρητό

μοιάζει να λέει έλα.

Θωριά μεγάλη, απέραντη ανοικτωσιά

Κάτι σημάδια αχνοφαίνονται

σημάδια που δύσκολα διακρίνεις।

Τα μάτια ακόμα σκέφτονται

την βραδινή γαλήνη।

Προσπαθούν να δούν, να διακρίνουν,

αν τα σημάδια έχουν ανθρώπινη μορφή

ή είναι άπνοα, πλαστικού σημάδια.

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά ........

............. αχ Ελληνικό καλοκαίρι!
Ε!! Τι λέτε; Καλός ο μεζές; Άντε στην υγειά μας λοιπόν.

Αιρετικός

Πάνε τώρα λίγες μέρες που δεν έκατσα να γράψω τίποτα. Αισθάνομαι αυτό το κενό που διαπερνά το νου και όχι το στομάχι. Άφησα επίτηδες τον εαυτό μου να πάει διακοπές.
Δεν θα νοιάζεσαι και δεν θα ακούς τίποτα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η λύση είναι πάντα μία. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, δουλεία.
Τώρα όμως νιώθω την ανάγκη να γράψω. Ψάχνω θέμα. Πάρνηθα!! Τι άλλο; Μα όλοι με αυτό ασχολούνται . Γεμίζει την επικαιρότητα μέχρι την επόμενη καταστροφή!! Μέχρι να έρθει κάτι καινούργιο να γεμίσει τα κενά , όχι των ανθρώπων, αλλά των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας. Και μετά όλα αυτά που διαβάζουμε, ακούμε, γράφουμε, αισθανόμαστε, πονάμε θα χαθούν.
Μυστήρια τρένα είμαστε τελικά. Όσες παραμύθες και να μας πετάνε τα σαϊνια της επικαιρότητας εμείς τα κατεβάζουμε οι περισσότεροι αμάσητα, ή κάποιοι μασημένα και προχωράμε.
Ακούσαμε για τις καταστροφές των πυρκαγιών. Μα τώρα τις ανακαλύψαμε; Δεν έχουν ξανασυμβεί πυρκαγιές στην χώρα μας; Μα είναι σπάνια η χλωρίδα και πανίδα της Πάρνηθας και καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Πολλά είδη δεν πρόκειται να ξαναβρεθούν, να ξαναγεννηθούν. Ξέρουμε πόσα είδη έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από την χώρα μας; Γιατί ο πανικός;
Μην βιαστείτε όμως να με πετάξετε στην πυρά. Ούτε πυρομανής είμαι και πολύ περισσότερο ούτε καταπατητής. Απλά εκνευρίζομαι με την υπερβολή. Ακούω ειδήμονες επί ειδημόνων να λένε πως καταστραφήκαμε και ένα σωρό λόγια για να μας πείσουν ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την πρωτεύουσα και να φύγουμε μακριά καθώς έρχονται όλα τα δεινά.
Τα λέω όλα αυτά για να τονίσω ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να δείξουμε απέναντι σε κάθε καταστροφή που συναντούμε, είναι η περισυλλογή και η εκτίμηση των καταστάσεων με ψυχραιμία και λογική.
Να σώσουμε έστω αυτά που έχουμε. Έχω ας πούμε μια απορία : Έχω μάθει ότι το οικοσύστημα κρατάει μια ισορροπία για να μπορεί να πορεύεται . Όλα είναι έτσι τοποθετημένα ώστε να μπορεί να συμβιώνουν τα είδη το ένα δίπλα στο άλλο. Αν κάποιο είδος από κάποια αιτία αρχίζει να μεγαλώνει αυτό συνήθως γίνεται σε βάρος κάποιου άλλου είδους. Υπόθεση, αν κάποια είδη από τις καμένες περιοχές βρήκαν καταφύγιο στις μη καμένες περιοχές, αυτές θα μπορέσουν να κρατήσουν την ισορροπία τους; Το οικοσύστημα θα ξαναβρεί την ισορροπία του;
Υπάρχουν ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση; Η αναδάσωση είναι κάτι αναγκαίο; Μήπως θα προκαλέσει μεγαλύτερες ζημιές; Καθώς απ’ ό τι ξέρω η φύση έχει την ιδιότητα όπως είπαμε και παραπάνω να προσπαθεί να ισορροπήσει και σ’ αυτήν την προσπάθεια του έχει αρωγό την αναγέννηση του. Μήπως τελικά πρέπει να αφήσουμε την ίδια την φύση να κάνει την δουλεία της όπως ξέρει αυτή και όπως μας έχει αποδείξει ότι ξέρει να κάνει καλύτερα;

1η Πανσέληνος

Χθές είχε πανσέληνο. Η πρώτη του καλοκαιριού. Μας μένει άλλη μία στις 30-7 και μετά η τελευταία του καλοκαιριού στις 28 Αυγούστου. Αυτή η τελευταία είναι η αρχόντισσα του καλοκαιριού.

Πάντως έτσι για πρόγευση μια φωτό της χθεσινής.

Θεία δίκη!!

Τελικά υπάρχει θεία δίκη. Μόλις χθές το ένιωσα για τα καλά.

Τα περισσότερα καλοκαίρια μου, παραθερίζω στις βόρειες ακτές της Πελοπονήσου και πάντα παραπονιόμουν οτι οι θάλασσες εκεί είναι διάσπαρτες με αχινούς. Μάλιστα προσπαθώντας να πώ οτι άλλες περιοχές είναι πολύ καλύτερες, χρησιμοποιούσα το παράδειγμα της Χαλκιδικής. Υπερτόνιζα οτι εκεί οι θάλασσες έχουν πεντακάθαρα νερά με υπέροχες αμμουδιές και κυρίως, χωρίς τους ανεπιθύμητους αχινούς.

Όλα αυτά μέχρι χθές το απόγευμα. Τότε ήταν που οι αχινοί και η βόρεια Πελοπόνησσος επέλεξαν να πάρουν την εκδίκηση τους. Βρήκα βλέπεις την ευκαιρία να πάω προς Καλλιθέα Χαλκιδικής και τότε ήταν που συνέβει το μοιραίο. Επειδή η παραλία ήταν γεμάτη με κόσμο αποφάσισα να κολυμπήσω σε έναν ορμίσκο που δεν είχε σχεδόν κανέναν. Και τότε!!!!

Αχ αχ!! Μα που βρέθηκαν αυτοί εδώ;.

Η απάντηση ήρθε αμέσως. Αυτοί εδώ ζούνε, εσύ τι δουλειά είχες εκεί;

Αποτέλεσμα σήμερα να αναγκαστώ να πάω στο Νοσοκομείο και να δέχομαι και τα σχόλια των γιατρών:

-Σε ποιά θάλασσα τους πέτυχες για να μην πάμε;

- .... Στην Καλλιθέα της Χαλκιδικής.

- ..?? Μα εκεί δεν έχει αχινούς παρά μονάχα σε ένα σημείο λίγων μέτρων. Μη πείς πως δεν το ήξερες;

-.......... Δυστυχώς δεν το ήξερα.

- Πώ πώ!! εδώ έχει πάνω απο σαράντα αγκαθάκια. Μα έχει και το άλλο σου πόδι. Μα τόσο δεν τα είδες;

- Όχι βέβαια!! Αν τα έβλεπα θα τα πάταγα;

- Να προσέχεις την επόμενη φορά. Αν και τώρα για να περπατήσεις έτσι όπως σου κάναμε τα πόδια καλοκαιρινά μάλλον θα αργήσεις να πάς.

- .........................

Πονάωωωωωωωωωωω!! Ανάθεμα τους αχινούς.

Υ.Σ. Να προσέχετε τους αχινούς! Τσιμπάνε άσχημα οι άτιμοι!

Ταξίδι στα βάθη του μυαλού σου

Ένα ταξίδι καθάριο, αληθινό,

Ένα ταξίδι να μάθω, να διαβάσω
εκείνα τα όνειρα
που τρέχουνε στο φως σου.

Ένα ταξίδι

στον κόκκινο βυθό σου
να ψάχνω την δροσιά
στην παγωμένη σου καρδιά.

Ένα ταξίδι

Να καίει τα σωθικά μου
απ’ το θερμό σου αίμα .

Ένα ταξίδι ατέλειωτο
μέσα στις φλέβες του κορμιού σου

Ένα ταξίδι να δώσει απαντήσεις
να μάθω τα γιατί.

Ένα ταξίδι στα βάθη του μυαλού σου.

ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ...

1. Γιατί λέμε "κοιμάται σαν μωρό", όταν τα μωρά ξυπνάνε κάθε δύο ώρες;
2. Αν ένας κουφός πρέπει να πάει στο δικαστήριο, εξακολουθεί η διαδικασία να λέγεται ακροαματική;
3. Γιατί δεν έχει μούσι ο Ταρζάν;
4. Γιατί οι Καμικάζι φορούσαν κράνος;
5. Ποιανού ιδέα ήταν η λέξη ψευδός να έχει τα γράμματα Ψ και Σ;
6. Υπάρχουν ειδικές θέσεις για αρτιμελείς οδηγούς στις Παραολυμπιάδες;
7. Αν είμαστε εδώ για να βοηθάμε τους άλλους.. τότε ποια ακριβώς δουλειά κάνουν οι άλλοι;
8. Γιατί οι πίτσες τοποθετούνται σε τετράγωνα κουτιά αφού είναι όλες στρογγυλές;
9. Γιατί πρώτα έφτασε ο άνθρωπος στο φεγγάρι και μετά εφηύραμε τα ροδάκια στις βαλίτσες;
10. Γιατί οι άνθρωποι πληρώνουν για να ανεβούν σε κάποιο ψηλό κτίριο και μετά πληρώνουν για να δούν με τα κυάλια το έδαφος;
11. Γιατί οι γιατροί γυρνάνε την πλάτη όταν πρόκειται να γδυθείς όταν έτσι κι αλλιώς θα σε δούν γυμνό;
12. Αφού ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο γιατί υπάρχουν ακόμη πίθηκοι;
13. Πώς λέγεται η φέτα πριν κοπεί;
14. Οι γοργόνες κάνουν απολέπιση;
15. Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της αναλήψεως;
16. Γιατί τις λέμε ατομικές βόμβες αφού σκοτώνουν πολλούς;
17. Πώς λέγεται ένα αγριογούρουνο όταν είναι ήρεμο;
18. Ο ΤΕΝ-ΤΕΝ δε θα έπρεπε να λέγεται TWENTY;
19. Γιατί λέγονται πολύ-θρόνες αφού κάθεται μόνο ένας;
20. Τι μέγεθος πρέπει να αποκτήσει το σαγανάκι για να πάψει να αναφέρεται με υποκοριστικό;
21. Σε τι τεστ επιδεξιότητας υποβάλλεται ο κώλος ώστε να αποκτήσει τελικά δικαίωμα στο μεταξωτό βρακί;
22. Θα είχε διαφορά αν αντί να τραβάει κανείς ένα ζόρι, το έσπρωχνε;
23. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γιατί το παρδαλό κατσίκι έχει μεγαλύτερη αίσθηση του χιούμορ από τα υπόλοιπα μονόχρωμα;
24. Tο @ σε τι ακριβώς μοιάζει με το παπάκι;
25. Δεν είναι σατανική σύμπτωση όποιος βρίσκεται στην τουαλέτα όταν χτυπάς να ονομάζεται "άλλος";
26. Ο Κουτρούλης πόσους προσκεκλημένους έχει τελικά στο γάμο του;
27. Υπάρχει κάποιος ψυχοπαθής που δημιουργεί συστηματικά λάκκους στις φάβες;
28. Γιατί όταν οι τράπεζες στέλνουν "τελευταία ειδοποίηση" για μια δόση, στη συνέχεια αθετούν την υπόσχεσή τους και ξανα-ασχολούνται μαζί μας;
30. Τι βίσμα έχει τελικά αυτός ο ουδείς και όλοι τον θεωρούν αναντικατάστατο;
31. Στην Αφρική πως ονομάζεται το αράπικο φιστίκι;
32. Πόσο περήφανος για το σώβρακό του είναι ο Σούπερμαν ώστε να το φοράει πάνω από το παντελόνι;
33. Οι πορτοκαλιές που είναι αλλού και κάνουν πορτοκάλια, δεν έχουν κι αυτές κάποιον σπαστικό να τους υπενθυμίζει ότι το ίδιο ακριβώς κάνουν κι οι αντίστοιχες εδώ;
34. Γιατί του διαόλου η μάνα δε δοκιμάζει να μείνει πιο κοντά;
35. Η τσαπα-τσούλα, είναι αγρότισσα ελευθέρων ηθών;
36. Αυτός που βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο "γκρεμό" και στο "ρέμα", έφτασε εκεί κολυμπώντας ή σκαρφαλώνοντας;
37. Aυτός που γράφει το "ακόμα πιο νόστιμο" στις συσκευασίες των γατοτροφών, πώς είναι τόσο σίγουρος;
38. Τι μέσο χρησιμοποιεί ένα βουνό για να πάει στον Μωάμεθ;
39. Αντί να φεύγουμε "σιγά-σιγά", δε θα μπορούσαμε να μείνουμε λίγο ακόμα, και μετά να φύγουμε "γρήγορα-γρήγορα";
40. Tι κάνουν όλη αυτή την καφεΐνη που περισσεύει όταν μετατρέπουν τον κανονικό καφέ σε ντεκαφεινέ;
41. Γιατί οι αριθμοί στο κομπιουτεράκι είναι τοποθετημένοι ανάποδα σε σχέση με τους αριθμούς στα τηλέφωνα;
42. Αφού λένε πως το κολύμπι κάνει καλό στη σιλουέτα πως εξηγούν τις φάλαινες;
43. Οι επιγραφές που λένε πως "επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε σκυλιά που οδηγούν τυφλούς", περιμένουν να διαβαστούν από τα σκυλιά ή από τους τυφλούς;
44. Πόσο καλή φρούρηση έχουν πια αυτά τα "πράσα" και πιάνουν συνέχεια διάφορους εκεί;
45. Πόσα χρόνια διαρκεί ένα "ζαμάνι";
46. Γιατί για να τερματίσουμε τη λειτουργία του pc πατάμε "Έναρξη";
47. Στην ερώτηση "θέλετε να γίνετε δωρητής οργάνων;" η απάντηση "πάρτε τα αρχίδια μου ", θεωρείται θετική ή αρνητική;

Στο κυκλαμινο του βουνού

Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες τα μπλόγκ των φίλων να αδρανούν ή να κλείνουν.Θέλω να πιστεύω πως δεν θα είναι παντοτινή η αδράνεια. Λέω πως φταίει το καλοκαίρι και η φθορά του χειμώνα.
Θέλω όμως να πώ έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό στο Κυκλάμινο που δηλώνει κουρασμένη και απογοητευμένη. Να της ευχηθώ να ξαναβρεί την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει. Και επειδή δεν μπορώ να αφήσω τα λόγια μου στο δικό σου, να ευχηθώ καλό καλοκαίρι Ελπίδα.

Μια μικρή φωτό για σένα Ελπίδα. Καλά να περνάς πάντα.

Μαστορέματα

Θυμάμαι από μικρό παιδί τον πατέρα μου να λέει:
«Έλα εδώ να δεις πως θα διορθώσω την βρύση, να ξέρεις να τα κάνεις και εσύ» , « Φέρε το κατσαβίδι να φτιάξουμε μια προέκταση καλωδίου» και πολλές άλλες παρόμοιες εκφράσεις που πάντα είχαν να κάνουν με τα μαστορέματα του σπιτιού. Έτσι λοιπόν μου έγινε βίωμα, πως ότι μπορώ να κάνω μόνος μου πρέπει να το επιχειρώ. Με αιτία αυτά και για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι τα χέρια μου πιάνουν για τα καλά αποφάσισα να καταπιαστώ με τις δουλειές του σπιτιού της ανδρικής έκδοσης. Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω τα πλακάκια του μπαλκονιού (τουλάχιστον θα είναι στον εξωτερικό χώρο και δεν θα φαίνονται σε περίπτωση μαλακίας) , να βάψω τους τοίχους και στο τέλος τα κάγκελα.
Έτσι λοιπόν μια και δύο πήρα τα απαραίτητα σύνεργα και ξεκίνησα για μαστοριλίκια.
Μετά από ένα μήνα επιτέλους μπορώ να πω πως πλέον είμαι ένα βήμα από το τέλος. Κατάφερα με μεγάλη επιτυχία όπως λένε οι περισσότεροι να περαστούν υπέροχα τα πλακάκια, να βαφούν οι τοίχοι και περίπου να ολοκληρωθούν τα κάγκελα (μεγάλο μανίκι αυτά τα κάγκελα, δύο εβδομάδες μου φάγανε).
Επιτέλους πατέρα ελπίζω να με καμαρώνεις καθώς κατόρθωσα να κάνω πράγματα που εσύ δεν είχες κάνει μέχρι τώρα. Και όπως λες και εσύ : «Η θέση του πατέρα είναι δύσκολη. Το παιδί ή θα πάει προς τα πάνω καταφέρνοντας περισσότερα ή προς τα κάτω μην μπορώντας να κάνει ούτε αυτά που έκανες εσύ.»
Τι λες λοιπόν τα κατάφερα?

Ταξίδι στο γυάλινο όνειρο

Ένα στριφτό τσιγάρο στα χείλη
σιγοκαίει και καπνίζει
τις θύμησες του νου.
Αγέρωχο το βλέμμα
ίσια μπροστά στο πέλαγος
θωρεί το γαλανό του χρώμα,
αυτό που λάτρεψε δίνοντας την ζωή του
Καράβια θύμησες πλέουν παντού
στις νηνεμίας την σαγήνη
και φέρνουν φλόγες ουράνιες
του νου αναπαντήματα
Μιλούν για πλάσματα του νου
για νεραϊδοστόλιστες γοργόνες
που πλέουν δίπλα τους
και σιγομουρμουρίζουν
σκοπούς παντοτινούς, αιώνιους
των χερουβίμ ψαλμούς.

Πρίν λίγο έλαβα ένα υπέροχο μέϊλ, με τις ομορφότερες εικόνες του κόσμου μας. Γεμάτο υπέροχα χρώματα και συνοδευόμενο με μια μουσική πανδαισία για τα αυτιά μου.


Η ψυχή μου όμως είναι τόσο χάλια που αντί να γελάσει άρχισε να αργοκυλάει δάκρυα.

Η αίσθηση της αηδίας μέσα μου

και η μυρωδιά του εμετού παντού

απλωμένη στην ψυχή μου.

Μια αγκάλη να αντέξει τα δάκρυα

της ψυχής μου

μια λύτρωση που δεν έρχεται.

Σε ευχαριστώ και σύγχωρεσε με που κλαίω.

Ένα παραμύθι

Μετά το παραμύθι που διάβασα στην Μαριλία αποφάσισα να γράψω και εγώ μια εκδοχή αντιπαράθεσης του Ροζιασμένου πρίγκιπα με τον «Δεν θα τα καταφέρεις»
Ελπίζω ο συντάκτης του πρώτου παραμυθιού να βρει ενδιαφέρουσα και την δική μου εκδοχή.

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα ψηλό κάστρο χτισμένο στην πλαγιά ενός πελώριου βουνού ζούσε έναν πρίγκιπας που τον ξέρανε όλοι σαν Ροζιασμένο Πρίγκιπα. Ο Ροζιασμένος πρίγκιπας καθόταν απομονωμένος στο κάστρο του και κατέβαινε στους κάμπους σπάνια και κυρίως για να μοιράσει στους ανθρώπους τριαντάφυλλα. Τριαντάφυλλα με ευωδιαστά αρώματα και χρώματα. Οι άνθρωποι έπαιρναν τα τριαντάφυλλα και «άνοιγε» η ψυχή τους. Όσα προβλήματα και να είχαν, το άρωμα των λουλουδιών τους έκανε να χαίρονται τόσο πολύ σαν να ξαναγίνονταν παιδιά.
Έτσι λοιπόν, μια ηλιόλουστη μέρα, αποφάσισε πως ήταν η κατάλληλη μέρα να πάει στους ανθρώπους για να τους μοιράσει τα τριαντάφυλλα του. Πήρε το στενό κακοτράχαλο μονοπάτι και βρέθηκε στον κάμπο.
Συνάντησε τους ανθρώπους στα χωράφια τους και στις δουλειές τους και άρχισε να τους μοιράζει τα τριαντάφυλλά του.
Σήμερα όμως η μέρα ήταν διαφορετική από τις άλλες φορές.. Όπου και να πήγαινε όλοι έπαιρναν τα τριαντάφυλλα τους, μα έσκυβαν το κεφάλι και φεύγανε αμίλητοι.
Άρχισε να σκέφτεται πως είχε φαίνεται πολύ καιρό να κατέβει από το κάστρο του και οι άνθρωποι είχαν αλλάξει τις συνήθειές τους. Δεν τους άρεσαν πλέον τα τριαντάφυλλα. Τα είχαν συνηθίσει φαίνεται και τα αντιμετώπιζαν πλέον αδιάφορα.
Αφού συνάντησε πολλές φορές αυτή την αδιαφορία, αποφάσισε να ρωτήσει κάποιους από τους ανθρώπους για να μπορέσει να καταλάβει γιατί πλέον δεν τους άρεσαν τα τριαντάφυλλα..
Έτσι λοιπόν τον επόμενο άνθρωπο που συνάντησε τον ρώτησε:
-Μα γιατί πια δεν σας αρέσουν τα τριαντάφυλλα; Τι θα ήταν αυτό που θα σας ευχαριστούσε περισσότερο από το όμορφο άρωμα των ρόδων;
-Τίποτα πιότερο από το άρωμά τους δεν είναι καλύτερο για μας. Άλλη είναι η αιτία της αδιαφορίας μας. Πριν λίγο καιρό ήρθε από μακριά ένας άλλος πρίγκιπας και μας είπε πως ό,τι και να κάνουμε πλέον δεν θα τα καταφέρουμε να απολαύσουμε ποτέ το εξαίσιο άρωμα των λουλουδιών. Και πράγματι από τότε κανένας μας δεν μπόρεσε να ξαναμυρίσει το άρωμα των λουλουδιών. Κάθε φορά που πλησιάζαμε ένα λουλούδι στην μύτη μας αυτή έκλεινε και κινδυνεύαμε να πεθάνουμε. Έτσι από τότε, ποτέ κανένας δεν πλησίασε λουλούδι κοντά στην μύτη του. Πλέον ξέρουμε πως είναι αδύνατον να μυρίσουμε τα λουλούδια. Έπαψαν να μας κάνουν να αισθανόμαστε παιδιά. Μας στέρησε ένα ευχάριστο κομμάτι της ζωής μας.
Ο ροζιασμένος πρίγκιπας ακούγοντας την ιστορία του ανθρώπου νευρίασε τόσο πολύ με αυτόν τον άλλο πρίγκιπα, που αποφάσισε να πάει να τον βρει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτός ο άλλος πρίγκιπας έκανε τόσο κακό στους ανθρώπους.
Ρώτησε να μάθει πού θα μπορούσε να βρει αυτόν τον άλλο πρίγκιπα και πήρε αμέσως το δρόμο για να τον βρει. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του άγνωστου πρίγκιπα.
-Τι θέλεις; άκουσε να του απαντάει μια βραχνή και τραχιά φωνή. Δε θέλω επισκέπτες, φύγε.
- Δε φεύγω αν δε μιλήσουμε.
- Δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Εμένα με λένε «Δεν θα τα καταφέρεις» και σε πληροφορώ πως ό,τι και να κάνεις δε θα μπορέσεις να μου μιλήσεις.
Τότε ο Ροζιασμένος πρίγκιπας αηδιασμένος από την απρεπή συμπεριφορά του «δεν θα τα καταφέρεις» αποφάσισε να στήσει τη σκηνή έξω από το σπίτι του. Σκέφτηκε πως ό,τι και να γινότανε, κάποια στιγμή, ο «Δεν θα τα καταφέρεις» θα έβγαινε από το σπίτι του και θα τον συναντούσε.
Πράγματι, μετά από μερικές ώρες, ο «Δεν θα τα καταφέρεις» βγήκε από το σπίτι του για να πάει στο διπλανό δάσος να κυνηγήσει. Με το που άνοιξε την πόρτα βρήκε το Ροζιασμένο πρίγκιπα να τον περιμένει απ’ έξω.
-Είδες τελικά που κατάφερα να σε συναντήσω;
-Και τι θέλεις τώρα;
-Να πάψεις να φοβίζεις τους ανθρώπους και να τους αφήσεις ήσυχους να μπορέσουν να ξαναμυρίσουν τα λουλούδια.
-Αυτό δε γίνεται! Δε θα τα καταφέρουν ποτέ όσο θα είμαι εγώ εδώ!
-Τότε και εγώ θα μείνω εδώ και θα σε πολεμάω με τα αρώματα μου μέχρι να φύγεις και να ξαναγίνουν οι άνθρωποι όπως πρώτα!
-Κάτσε όσο θες! Δε θα τα καταφέρεις να με νικήσεις.
Ο «δεν θα τα καταφέρεις» ξεκίνησε για το δάσος. Είχε και το όπλο του στον ώμο και πήγαινε να κυνηγήσει κάτι για να φάει. Στο κατόπι του πήγαινε και ο Ροζιασμένος πρίγκιπας.
Ξαφνικά ο «δεν θα τα καταφέρεις» είδε ένα λαγό και παραφύλαξε να τον χτυπήσει. Αμέσως ο Ροζιασμένος πρίγκιπας έτρεξε δίπλα στον λαγό και άρχισε να σκορπά μοσχομύριστα τριαντάφυλλα με τόσο έντονο άρωμα που ο λαγός δεν μπορούσε να αντέξει την τόσο βαριά ευωδιαστή ατμόσφαιρα και έτρεξε μακριά από αυτήν.
Ο «δεν θα τα καταφέρεις» εκνευρίστηκε που του έδιωξε το θήραμα, μα συνέχισε να ψάχνει για καινούργιο.
Συνάντησε πολλά θηράματα, μα πάντα γινότανε το ίδιο σκηνικό. Μόλις εντόπιζε ένα θήραμα, ο Ροζιασμένος πρίγκιπας σκορπούσε λουλούδια με τόσο έντονα αρώματα, άλλοτε μοσχομύριστα και άλλοτε με άσχημη μυρωδιά, που τρόμαζε τα ζώα και τα έκανε ν’ απομακρύνονται αμέσως.
Αυτό συνεχίστηκε για ώρες και για μέρες. Μέχρι που, αποκαμωμένος ο «δεν θα τα καταφέρεις», αποφάσισε να φύγει από τον τόπο εκείνο για να μπορέσει να βρει τροφή και να μπορέσει να επιβιώσει.
Μόλις μαθεύτηκε το νέο του φευγιού του «δεν θα τα καταφέρεις» όλοι πάλι κατόρθωσαν να ξαναμυρίσουν τα αρώματα των λουλουδιών και να συνεχίσουν την ζωή τους.
Ο Ροζιασμένος πρίγκιπας είχε καταφέρει να νικήσει με μόνο εφόδιο την μυρωδιά των λουλουδιών του και το πείσμα του ακόμα και αυτόν τον φοβερό και τρομερό «δεν θα τα καταφέρεις».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Λίγο πρίν ....... λίγο μετά

Μονάχος περπατώ στην άκρη αυτού του κόσμου.........τα μάτια μου ποτέ δεν θα σε ξαναδούνε!!

Λίγα ρόδα αρκούν.

Γυναίκα 4

Έβγαλε από την τσέπη του ένα λευκό φάκελο και τον έτεινε προς το μέρος της.
Η Έλενα άνοιξε το γράμμα γεμάτη περιέργεια!

«Αγαπημένε μου Αλέκο τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είναι βέβαιο ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση σοκ και σίγουρα το μυαλό σου ζεί την πλάνη των ματιών σου. Το θέαμα που αντίκρυσες είναι πλασματικό.
Περάσαμε είκοσι χρόνια μαζί χωρίς μυστικά ο ένας από τον άλλο. Η αγάπη μας ήταν πάντα οδηγός στην ζωή μας. Αυτήν ήταν το λιμάνι μας, ο κυματοθραύστης όλων των προβλημάτων που περάσαμε. Ήταν αυτή που ζωγράφισε την ζωή μας και την πλούτισε με τα αγαθά της ψυχής μας. Μας ωρίμασε και μας ολοκλήρωσε.
Δεν θέλω να γράψω πολλά, άλλωστε είσαι αυτός που έλεγες πάντα πως δεν χρειάζονται τα πολλά λόγια. Καλύτερα να κοιτάς την ουσία και την πρακτική των θεμάτων και μην τα γεμίζεις με την θεωρητικολογία που καταστρέφει την ομορφιά της εκτέλεσης.
Με βλέπεις δίπλα σε έναν γυμνό άντρα που θυσίασε την ύπαρξη του για να μπορέσει να με λυτρώσει. Ξέρω πως τόσα χρόνια ότι και να περάσαμε το ψέμα ήταν κάτι που το είχαμε αποβάλλει από την ζωή μας. Μέχρι πριν έξι μήνες όμως δεν άντεξα και αναγκάστηκα να σου πώ το πρώτο μου ψέμα. Ήταν τότε που επέστρεψα από μια επίσκεψη στον γιατρό. Το όνειρο μας έσβηνε, μα δεν είχα την τόλμη να σου το πώ.
Η γνωμάτευση του γιατρού ήταν έξι μήνες ζωής. Τα πνευμόνια μου είχαν μολυνθεί. Η νόσος ήταν σε προχωρημένο στάδιο και οι ελπίδες λιγοστές. Ακόμα και η απόπειρα για αφαίρεση των μολυσμένων όγκων δεν θα είχε καμιά ελπίδα επιτυχίας.
Δεν μπόρεσα όμως να στο πώ.
Δεν ήθελα να πάψουν τα όνειρα σου.
Δεν μπορούσα να σου πώ πως όλα αυτά τα όνειρα που σχημάτιζες στον νού σου θα τα ζήσεις με κάποια άλλη. Δεν άντεχα να πληγώσω την γεμάτη ευγένεια ψυχή σου. Δεν είχα το δικαίωμα να μαραζώσω το ρόδο των ονείρων σου. Δεν έπρεπε να σκορπίσω γύρω μας το άρωμα του θανάτου.
Ήθελα έστω και αυτήν την ύστατη ώρα να μπορέσω να φανώ δυνατή. Ήθελα να σου προσφέρω αυτήν την μορφή της γυναίκας που είχες ονειρευτεί.
Δεν είχα δικαίωμα για ακόμα μια φορά να μην μπορέσω να σου προσφέρω την ολοκλήρωση των ονείρων μας. Όπως όλα αυτά τα χρόνια που δεν κατάφερα να σου προσφέρω το παιδί που η ψυχή σου λαχταρούσε με όλη την δύναμη της. Σε έβλεπα πως κρυφογελούσες στην όψη οποιούδήποτε παιδιού βρισκόταν στον δρόμο σου. Και όσο και να προσπαθούσες να το κρύψεις για να μην με πληγώνεις έβλεπα την ψυχή σου και καταλάβαινα τον πόνο σου.
Ο νεαρός δίπλα μου ήταν ο μόνος που ήξερε από την πρώτη στιγμή τις δύσκολες ώρες που περνούσα. Τον γνώρισα στο πάρκο όταν προσπάθησε να σκουπίσει τα απομεινάρια της ψυχής μου που κυλούσαν με την μορφή δακρύων.
Έκτοτε συναντηθήκαμε αρκετές φορές και γέμισε το κενό της γνωμάτευσης των έξι μηνών. Δεν κάναμε ποτέ έρωτα τόσο καιρό. Μόνο σήμερα, την μέρα του αποχαιρετισμού.
Μου έμαθες πως όλα στην ζωή έχουν ένα αντίτιμο. Ο μόνος τρόπος λοιπόν να μπορέσω να ξεπληρώσω τον πόνο που του πρόσφερα ήταν να δώσω αυτό το ελάχιστο που λάτρεψε και πόθησε έξι μήνες τώρα. Το άρρωστο κορμί μου που πιά δεν έχει καμιά αξία.
Τον παρακάλεσα να μου βρεί ένα τρόπο θανάτου που δεν θα καταλάβαινα τίποτα. Δεν άντεχα να πονέσω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι η υπερβολική δόση θα ενεργούσε άμεσα και καίρια.
Προσπάθησα να πείσω των νεαρό να μην με ακολουθήσει στο ταξίδι μου. Ήταν δικό μου και έπρεπε να το κάνω μόνη μου. Στάθηκε αδύνατο να τον πείσω. Η ζωή είναι δική του και την διαθέτει όπως αυτός επιθυμεί μου έλεγε. Είμαι βέβαιη λοιπόν ότι αυτή την στιγμή είναι δίπλα μου το άψυχο κορμί του. Δεν μπόρεσα να τον μεταπείσω παρόλο που μου υποσχέθηκε ότι δεν θα έφευγε μαζί μου. Λυπάμαι.

Ελπίζω με αυτό το γράμμα μου να έδωσα απαντήσεις στα ερωτήματα της πλάνης των ματιών σου.
Σε φιλώ καλέ μου και σου ζητώ να προχωρήσεις στην ζωή σου με το θάρρος που πάντα σε οδηγούσε.
Ζήσε, ονειρέψου και συνέχισε το ταξίδι μας.

Με αγάπη Μυρτώ.»

Με το τελείωμα της ανάγνωσης δύο δάκρυα κύλησαν στο μάγουλο της Έλενας. Δύο δάκρυα που ένιωσε να της χαρακώνουν το πρόσωπο.