"Ένας διαρκής αγώνας ήταν η ζωή, έτσι ένιωθε. Αγώνας για την επιβίωση, δίχως περιθώρια να ξαποστάσεις, μόνο να κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις, γιατί έτσι σου λέει η φωνή που σε καθοδηγεί και σιγομουρμουρίζει μέσα σου: Μόνος. Είσαι μόνος, μη βασίζεσαι στους άλλους, εσύ είσαι διαφορετικός. Κι έτσι απο μικρός ακόμα, ο Τέγος δεν έπαιζε με τ' άλλα παιδιά, μόνο σπάνια, με μερικά παιδιά. Δεν έκλαιγε άμα πονούσε, άμα κρύωνε ή πεινούσε, δε γέλαγε με τ' αστεία τους ούτε με τα πειράγματα τους. Μόνο κοιτούσε τον κόσμο με τα αδιαπέραστα μάτια του κι ένιωθε το πείσμα να τον κυριεύει. Πείσμα βουβό. Ή μήπως ήταν η φωνή; "
Τατιάνα Αβέρωφ "Το ξέφωτο"
14 σχόλια:
Γιώργο μου..
Κακή διάθεση ψυχανεμίζομαι..
Και μόνος σου δεν είσαι...
Δες το προηγούμενό σου ποστ..
Φιλιά.. τη καλημέρα μου..
Καλά ψυχανεμίζεσαι. Η μοναξιά της ψυχής είναι χειρότερη μικρή μου.
Την καλημέρα μου.
μερικές φορές αισθανόμαστε όπως ο μικρός και τοτε όλα μοιάζουν ατελείωτος αγώνας, πόλεμος... κουράζεται η ψυχή, λυγάει το σώμα.
αλλά χρειάζεται το ίδιο παιδί να προσπαθήσει, μόνο του να αγωνιστεί για να συνεχίσει το περπάτημα... είναι ο μοναδικός τρόπος.
θα περάσει george... άφησέ το και θα φύγει.
καλησπέρα
..και ο Τέγος τελικά... τι απέγινε,τα κατάφερε??? Τον δυνάμωσε η μοναξιά του ?? τον βοήθησε???
Βάστα george!! σε νιώθουμε!
Γειά σου Γιώργο. Δεν ξέρω τι έκανε στη συνέχεια το παιδί, εκείνο που ξέρω είναι ότι μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε. Όλες τις άλλες στιγμές μπορεί να έχουμε παρέα. Αλλά κι εκεί μερικές φορές μπορεί να νιώθουμε μόνοι μας.
Γι΄αυτό πρέπει να τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας και να κάνουμε καλή παρέα.
Καλό σου βράδυ!
Αλεξάνδρα
Όμορφα λόγια, μόνο που .... το παιδί... ναί αυτό είναι δυστυχώς... που εμφανίστηκε. Δεν κατάλαβα ίσως ότι κάποια στιγμή πρέπει να παύει να υπάρχει, πρέπει να μεγαλώνει.
maika
Ο Τέγος πάλεψε και τα κατάφερε τελικά..... αλλά ήταν απο άλλη πάστα, του έμεινε όμως ο καημός της μοναξιάς .... απόμεινε μόνος.
Ελπίδα
Συμφωνώ μά ... καμμιά φορά φοβάμαι πως κι αυτός μας εγκαταλείπει ή μάλλον μας διχάζει κάποιες στιγμές τότε που φανερώνει το παιδί που λέει και η Αλεξάνδρα.
:( Πικρο..πολυ πικρο!
Kαλημερα Γιωργο:*
..μήπως τελικά η μοναξιά είναι σημειωμένη κι αυτή στο DNA μερικών ανθρώπων όπως και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά... Και μήπως όπως κάποια στιγμή δεχόμαστε πως είμαστε,νευρικοί,καλοί,κακοί,υπναράδες,αστείοι κλπ κλπ , πρέπει έτσι να δεχτούμε και τη μοναξιά μας???
...και μήπως η αποδοχή αυτή μας ηρεμήσει τελικά?? Αναρωτιέμαι...
Καθένας διαφορετικός, καθένας μόνος.
Είναι ξεκάθαρο.
Εδώ δεν χωράνε χαϊδέματα.
Σκαρφάλωμα άγριο με ματωμένα γόνατα και παγωμένα χέρια.
Μάτια θολά συχνά.
Μα χείλη πεισμωμένα.
Φτάνουμε στη κορφή, πισωγυρίζουμε, κατρακυλάμε, ξανανεβαίνουμε.
Αναγνωρίζουμε αλήθειες.
Τώρα, τα θέλουμε τα χαϊδέματα.
candy's τετραδιάκι
Δυστυχώς η ζωή έχει και την πίκρα μέσα της, και νομίζω πως μου δίνει όλη την χάρη της.
maika
Φοβάμαι πως είμαι αναγκασσμένος να συμφωνήσω μαζί σου.Αν και η αποδοχή της δεν με ηρεμεί καθόλου.
Καπετάνισσα
Και εγώ τώρα τα θέλω τα χαϊδέματα.
Σε ευχαριστώ. (θα τό εξηγήσω με ποστ)
...ούτε κι εμένα...
καλημέρα!!!
Νομίζω ότι η συνειδηση της μοναξιάς που κρύβεται στην ύπαρξη μας κάνει να αγαπούμε να ερωτευόμαστε και να θέλουμε.....
κι όσο πιο έντονη είναι αυτή η συνείδηση ανάλογα έντονος θα είναι κι έρωτας μας για τους άλλους και για την ζωή εντέλει
κι όσο πιο μεγάλο είναι το δώρο που μας δίνει ο άλλος χωρίς να το καταλαβαίνει τόσο μεγαλύτερο το άγχος μας κι η θέληση να του το ανταποδώσουμε για να μην μείνουμε μόνοι
maika
δύσκολη η ηρεμία σε μια φουρτουσιασμένη θάλασσα. Και αν είσαι καράβι και θαλασσοπνίγεσαι πιο δύσκολη η εύρεση του λιμανιού σου.
ιωάννα
καλωσήρθες εδώ. κρίμα που δεν έχεις ένα μπλόγκ δικό σου να διαβάσω κι άλλες ωραίες σκέψεις σου.Μόνο ήθελα να συμπληρώσω στο σχόλιο σου οτι όσο πιο έντονη η συνείδηση του, τόσο πιο βαθύ το αποτύπωμα του μαχαιριού της μοναξιάς της ψυχής.
Κουράζεσαι όμως βρε Ιωάννα να δίνεις μόνο. Να δίνεις , να μην παίρνεις , και να αισθάνεσαι τον τοίχο απέναντι να σε πλησιάζει. Να βλέπεις κάγκελα στα παραθύρια. Ασφυκτιάς. Πεθαίνεις.
Δημοσίευση σχολίου