Εικοσιδύο χρόνια πριν.......

Πάντα αυτές οι μέρες του Ιούνη(εκεί στα μέσα του δλδ) τις αισθανόμουν ώς μέρες εθνικής ανάτασης αλλά ποτέ δεν κάθισα να αναρωτηθώ ποτέ το γιατί. Σήμερα τυχαία λοιπόν έπεσα πάνω πάνω σε μία ανάρτηση του μπλόγκ ΤΕΦΤΕΡΙ και μπόρεσα να δώσω μια εξήγηση. Όλα ξεκίνησαν μερικές δεκαετίες πριν. Νεαρός στην δεύτερη δεκαετία της ζωής μου και μακριά απο το σπίτι μου, στα όμορφα χρόνια της φοιτητικής ζωής. Ένα αθλητικό γεγονός είχε καταφέρει να συναρπάσει και να καθηλώσει στις τηλεοράσεις του όλη σχεδόν την Ελλάδα. Είχαμε καταφέρει να κάνουμε το θαύμα σε ένα ομαδικό άθλημα, το μπάσκετ, και η χώρα μας να τραβήξει πάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Οι ηρωικές εύστοχες βολές ενός άγνωστου τότε γίγαντα πάνω των δύο μέτρων Αργύρη Καμπούρη (2:07 μ, αν θυμάμαι καλά) ή την αγκωνιά που έφαγε ο Γιαννάκης και σωριάστηκε στο παρκέ και όλη η Ελλάδα πόνεσε και είπε πως αποκλείεται να μπορέσει να σηκωθεί, και πριν προλάβει να τελειώσει την φράση του είδε να σηκώνεται αμέσως ο μεγάλος αρχηγός και να συνεχίζει λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Ο μεγάλος όμως στηλοβάτης και σίγουρα αυτός που εμφήσυσε την αλλαγή της νοοτροπίας που ήθελε να τρώμε πάντα σφαλιάρες απο τις υπόλοιπες χώρες, Νίκος Γκάλης. Δυστυχώς όμως δεν τον χορτάσαμε όσο θα θέλαμε καθώς τερμάτισε την καριέρα του κάπως πρόωρα ή έστω ξαφνικά και έκτοτε ασχολείθηκε να διδάξει στα νέα παιδιά την τέχνη και τα μυστικά του μπάσκετ.Πώπω γύρισα εικοσιδύο χρόνια πίσω (1987) και θυμήθηκα πολλά τελικά. Πάντως ας προσπαθήσω να θυμηθώ και τους υπόλοιπους της μεγάλης εκείνης ομάδας. Φασούλας, Ανδρίτσος, Φιλίππου, Χριστοδούλου, Ρωμανίδης, Παταβούκας, Σταυρόπουλος. Ελπίζω να τους θυμήθηκα όλους. Ευρωμπάσκετ 87 να και ο σύνδεσμος για το θέμα απο το μπλόγκ ΤΕΦΤΕΡΙ.