Η ελευθερία φαντάζει πιο δυνατή από την αγάπη

Πέρασαν ήδη επτά ημέρες. Επτά ημέρες που του φάνηκαν αιώνες. Επτά ημέρες που ο χρόνος μετριόταν σε δευτερόλεπτα πολέμου. Βασανίστηκε με την απόφαση του. Τις νύχτες οι ώρες ύπνου λιγόστευαν αντί να περισσεύουν. Έπεφτε να κοιμηθεί και ξυπνούσε κάθιδρος από τους εφιάλτες του. Έμενε ξύπνιος και προσπαθούσε να καταλάβει αν τελικά πήρε την σωστή απόφαση. Μόνο στο πρώτο ξημέρωμα κατόρθωνε να κοιμηθεί λίγη ώρα ακόμα.

Όλα ξεκίνησαν ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Ο καιρός ήταν ιδιαίτερα βαρύς από το πρωί. Τον έπιασε η νοσταλγία και βγήκε στο μπαλκόνι. Αντίκρισε το παλιό σκεπασμένο κλουβί. Κόντευαν δύο χρόνια που το είχε παρατημένο να κρέμεται στο μπαλκόνι. Άνοιξε το κάλυμμα του. Ο χρόνος είχε αφήσει πάνω του τα σημάδια του. Η σκουριά το είχε σχεδόν καλύψει. Βάλθηκε να το καθαρίζει. Άλλαξε την σχισμένη εφημερίδα με μια καινούργια. Συνήθιζε να βάζει στο κάτω μέρος μια εφημερίδα για να μην λερώνεται το πλαστικό καπάκι του. Έβαλε και φρέσκο νερό και το ξανακρέμασε στην θέση του αφήνοντας όμως ανοικτό το πορτάκι του.

Πήγε στην κουζίνα και έκοψε ένα μικρό κομμάτι ψωμί και το έβαλε μέσα στο κρεμασμένο κλουβί. Εν συνεχεία έφυγε για την εργασία του. Ο καιρός ήταν πράγματι αγριεμένος και δεν άργησε να δείξει τα δόντια του. Οι πρώτες νιφάδες έκαναν την εμφάνιση τους και σε λίγο όλα τριγύρω είχαν ντυθεί στα λευκά. Φοβούμενος ότι μπορεί να αποκλειστεί καθώς το σπίτι του βρισκόταν στα βόρεια, στους πρόποδες του βουνού, ζήτησε άδεια και έφυγε νωρίτερα από το γραφείο του. Γύρισε στο σπίτι του και ασυναίσθητα τα βήματα του τον οδήγησαν στο μπαλκόνι. Κοίταξε στο κλουβί και ξαφνιάστηκε καθώς είδε μέσα ένα μικρό πουλάκι να κάθεται αποκαμωμένο. Πλησίασε και προσπάθησε να ανακαλύψει το είδος του. Δεν γνώριζε πολλά από πουλιά αλλά παρατήρησε ότι στο κεφάλι του είχε κόκκινο χρώμα ενώ μερικά από τα φτερά του ήταν κίτρινα. Πήγε στον υπολογιστή του και βάλθηκε να ψάχνει πληροφορίες για τα πουλιά με αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν άργησε να ανακαλύψει ότι το πουλάκι ήταν μια καρδερίνα ή τουρκοπόλι ή γαρδέλι όπως το λέγανε σε κάποιες περιοχές της πατρίδας μας. Το αρχαιοελληνικό του όνομα ήταν ακανθυλλίς.

Διάβασε πως πρόκειται για πανέμορφα πουλιά που χτίζουν την φωλιά τους ψηλά στα δέντρα και κυρίως στην εξωτερική πλευρά τους με λεπτά κλαδάκια και περίτεχνη αρχιτεκτονική.

Επέστρεψε στο μπαλκόνι να δει αν ακόμα βρίσκονταν εκεί. Ως εκ θαύματος η καρδερίνα ήταν ακόμα εκεί. Πλησίασε και έκλεισε το πορτάκι από το κλουβί. Από εκείνη την ημέρα έγιναν αχώριστοι φίλοι. Μετέφερε το κλουβί μέσα στο σπίτι, ενώ τα σαββατοκύριακα το έβγαζε στο μπαλκόνι για λίγες ώρες ώστε να βρίσκεται το πουλί στο φυσικό του περιβάλλον. Φρόντιζε πάντα να υπάρχει φρέσκο νερό και αρκετή τροφή στο κλουβί. Κάθε φορά της αγόραζε και διαφορετικό είδος σπόρων για να έχει ποικιλία. Την αγαπούσε πολύ. Είχε δεθεί μαζί της. Τον είχε παραξενέψει ο τρόπος που είχαν ανταμωθεί. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος πήγε και τον βρήκε χωρίς αυτός να κάνει κάτι για αυτό.

Καθόταν με τις ώρες και την μιλούσε. Έπαιρνε μερικά ταξιδιωτικά βιβλία και της διάβαζε αποσπάσματα από διηγήσεις. Της μιλούσε για όμορφες καταπράσινες πεδιάδες με πολύχρωμα λουλούδια αλλά και για θάλασσες απέραντες, που πότε αγρίευαν και πότε κυλούσαν ήρεμα. Ήξερε ότι αυτό που έκανε ήταν παρανοϊκό αλλά το διασκέδαζε. Ήθελε πολύ να είχε κάποιον να του μιλάει για όλα αυτά. Και αφού δεν είχε κανέναν άλλο βρήκε διέξοδο στην καρδερίνα του. Όμως και αυτή φαινόταν να το απολαμβάνει. Παρόλο που στην αρχή την τρόμαζε η παρουσία του εν συνεχεία άρχισε να μην φοβάται τόσο. Τον αποζημίωνε κιόλας με το τραγούδι της. Στέκονταν καμαρωτή και κελαηδούσε το υπέροχο τραγούδι της. Ποτέ στον ίδιο ρυθμό. Πάντα υπήρχε και μια νέα παραλλαγή. Όταν τον ένιωθε ότι ήταν λυπημένος προσπαθούσε ο ρυθμός του τραγουδιού της να είναι γρήγορος και έντονος. Προσπαθούσε να του αλλάξει την διάθεση. Πολλές φορές το κατάφερνε. Το τραγούδι της έφτανε στα αυτιά του σαν λόγια γεμάτα τρυφεράδα.

Η ιστορία αυτή κόντευε τους έξι μήνες. Πάντα αυτός να την φροντίζει και αυτή να του το ανταποδίδει με το τραγούδι της. Είχε αρχίσει να του είναι εντελώς απαραίτητο αυτό το συνομιλητό παραλήρημα με την καρδερίνα. Τις ημέρες που δεν προλάβαινε να καθίσει μαζί της όλα του έφταιγαν. Μάλωνε με συναδέλφους στο γραφείο αλλά και στον δρόμο με τους υπόλοιπους διαβάτες. Έμοιαζε να γίνεται παρανοϊκός. Είχε δεθεί πολύ μαζί της. Την αγαπούσε τόσο πολύ που ήταν φορές που προτιμούσε την δική της παρέα παρά των υπόλοιπων ανθρώπων. Τα αισθήματα του μέρα με την μέρα γίνονταν ακόμα πιο έντονα.

Ένα μεσημεριανό μετά από μια έντονη ημέρα στο γραφείο γύρισε σπίτι και έκατσε να της σφυρίζει τον αγαπημένο της σκοπό. Εκείνη του το ανταπέδωσε με το κελάηδισμα της στον ίδιο ρυθμό. Πέρασαν έτσι μερικά λεπτά και τότε ήταν που το πήρε απόφαση.

Την είχε αγαπήσει πολύ την καρδερίνα και ήταν στιγμές που τον ενοχλούσε να την έχει αιχμάλωτη μέσα σε ένα κλουβί. Πίστευε πως η θέση της ήταν έξω στην ελεύθερη φύση. Ήθελε να την δει να μεγαλώνει και να κάνει τα δικά της καρδερινάκια. Τα γαλαζοπράσινα αυγά που θα τα εκκόλαπτε σε μικρές καρδερίνες. Να την δει να ταΐζει μέσα στο στόμα τα παιδάκια της μέχρι να μπορούν να είναι ικανά να τραφούν μόνα τους. Ήθελε να την δει να περνάει αυτά το δέκα χρόνια του ευδόκιμου χρόνου της ζωής της.

Έτσι λοιπόν το πήρε απόφαση και το έκανε. Άπλωσε το χέρι του στο μικρό πορτάκι του κλουβιού και το άνοιξε. Ήξερε πως δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Μόνο να ανοίξει αυτό το μικρό πορτάκι. Στην συνέχεια το ένστικτο της επιβίωσης θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Η μικρή καρδερίνα αφού έφερε ένα γύρω στο κλουβί της πήρε φόρα και όρμησε στην ανοικτή πόρτα. Τίναξε δυνατά τα φτερά της και αμέσως βρέθηκε ελεύθερη να πετάει. Σταμάτησε απότομα όμως λίγα μέτρα μακριά του στην άκρη από τα κάγκελα του μπαλκονιού. Στάθηκε και κοίταζε τον γαλάζιο ουρανό. Με ένα μικρό πήδο γύρισε το βλέμμα της προς το μέρος του. Νόμιζε πως την έβλεπε να του χαμογελάει. Πριν προλάβει όμως να κάνει ένα βήμα προς το μέρος της, έδωσε ένα απότομο τίναγμα στα φτερά της και έτρεξε προς την απεραντοσύνη του ουρανού. Έμεινε ακίνητος να την παρατηρεί να απομακρύνεται. Σε λίγα δευτερόλεπτα η μορφή της έγινε μια μικρή κουκίδα που στα επόμενα δευτερόλεπτα χάθηκε εντελώς από τα μάτια του.

Δεν ήθελε να πιστέψει ότι δεν θα την ξαναδεί. Ήλπιζε ότι θα ξαναγυρνούσε. Ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφε στην ασφάλεια του κλουβιού. Το είχε αφήσει στο μπαλκόνι με ανοικτή την πόρτα ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα γυρίσει εκεί. Φρόντιζε μάλιστα να ανανεώνει το νερό της καθημερινά.

Ήδη όμως είχαν περάσει επτά μέρες και ακόμα δεν είχε δώσει κανένα στοιχείο για την ύπαρξη της. Τότε ήταν που είχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι η αγάπη πολλές φορές όσο μεγάλη και να είναι δεν μπορεί να αντικαταστήσει το αίσθημα της ελευθερίας. Όσο αγάπη και να δώσεις σε κάποιον, ακόμα και σε ένα ον που δεν έχει λογική, έχει ανάγκη την ελευθερία του. Τότε ήταν που συνειδητοποίησε αυτό που άκουσε να λέγεται πολλές φορές μα δεν το είχε εκτιμήσει όπως έπρεπε.

Για να κρατήσεις κάποιον κοντά σου χρειάζονται και άλλα συστατικά εκτός απο αγάπη.