- Φεύγω του είπε.
Την κοίταζε
- Μείνε, της ψιθύρισε πάνω στο δικό της δεύτερο φεύγω.
- Μείνε της είπε πιο καθαρά πια
Κοντοστάθηκε να τον κοιτάξει μα το χέρι της άγγιξε το πόμολο της πόρτας.
- Μείνε φώναξε με όλα τα κύτταρα του που ήταν ακόμα ζωντανά. Σε παρακαλώ μείνε.
Κάρφωσε τα μάτια του πάνω της και περίμενε το βλέμμα της. Ήθελε να δει τα μάτια της καθώς όλα έδειχναν ότι ίσως ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσε να τα δει.
Το χέρι της κατέβηκε αργά πάνω στο πόμολο, μα δεν γύρισε καθόλου του βλέμμα της πίσω. Το είχε πάρει απόφαση. Μπορεί να ένιωθε κάτι για τον άνθρωπο που της έλεγε να μείνει μα δεν ήταν σίγουρα αυτός που θα μπορούσε να πορευτεί στην ζωή της. Άνοιξε την πόρτα έκανε δύο βήματα αργά-αργά. Το βλέμμα της κοίταζε μόνο εμπρός. Χωρίς να γυρίσει καθόλου έκλεισε την πόρτα πίσω της και άρχισε να τρέχει. Αφού έκανε αρκετά μέτρα τρέχοντας, σταμάτησε και άφησε να της ξεφύγει ένας αναστεναγμός.
- Ουφ!!!! Πάει τέλειωσε, σιγοψιθύρισε. Ξαφνικά ένιωσε ένα αεράκι ελευθερίας να μαστιγώνει το πρόσωπο της. Το αίσθημα της ανακούφισης ήταν δίπλα της και το χαιρότανε.
Συνέχισε να περπατά μέχρι που χάθηκε μέσα στα στενά σοκάκια. Δεν γύρισε ποτέ να δει πίσω της.
14 σχόλια:
Έχουμε ακούσει άπειρες φορές να αφήνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε ελευθέρους να αποφασίζουν…αν θέλουν αν φύγουν ας φύγουν…αν νιώθουν κάτι αληθινό για εμάς θα επιστρέψουν αν όχι να περνάνε καλά και εμείς καλύτερα…
Να έχεις μια όμορφη Κυριακή!
Φιλιά!
Γιώργο μου,οι επιλογές αποκλείουν και τα πράγματα ξεθωριάζουν.
Όταν οι αποφάσεις μας συνοδεύονται κι από το "προχώρα!" της καρδιάς,τότε σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να το μετανιώσουμε...:))
φιλάκι από καρδιάς ;)
και πολυ καλα εκανε.
λουλουδάκι μου όμορφα το λέμε και ίσως καμιά το κάνουμε κιόλας αλλά πάντα πονάει. Πάντα πληγώνει και μας τυρανάει αν έπρεπε να γίνει έτσι.
Καλωσήρθες εδώ. Να έχεις και εσύ όμορφες μέρες.
ψυχούλα μου σίγουρα για αυτόν που προχωράει είναι καλό. Σίγουρα και σταθερά βαδίζει εμπρός. Για τον άλλο όμως που μένει μάλλον δεν είναι τόσο εύκολα. Άσε που καμιά φορά δεν ξεθωριάζει έτσι εύκολα. Υπάρχουν τα ανεξίτηλα χρώματα που αφήνουν για πάντα το στίγμα τους.
Φιλάκι αέρινο για δροσιά. ;)
nelly μου
όσο και να θέλω να φωνάξω όχι δεν έκανε κάτι με σταματά και ανοιγοκλείνω το στόμα χωρίς να βγαίνει ήχος.
Σίγουρα για αυτήν ήταν καλά.
toula
Τις δυνατές αγάπες που έρχονται μια φορά στην ζωή μας και μας συνταράζουν όλο μας το είναι,και παρ΄όλο που το κατέχουμε καλά πολύ βαθιά μες την ψυχούλα μας, ένα θα πώ μοναχά:Πονάει, πονάει πολύ όταν τελειώνει, κι όσο κι άν θέλουμε να το δούμε αλλιώς, ζώντας κάτι άλλο μικρότερο,γήινο, εκείνη η αλησμόνητη αγάπη,δεν ξεθωριάζει,ούτε μειώνεται,απλά υπάρχει εκεί και όποτε μπορεί αναδύεται στην επιφάνεια,και ας μην βρίσκει πλέον έδαφος ν΄ανθίσει και να ευοδιάσει όπως κάποτε,κι ασ δώσαμε πολλές ευκαιρίες...γιατί να μήν μπορούμε να ζήσουμε με τον μεγάλο έρωτα της ύπαρξής μας??
Τζώρτζη,για σένα...
Σε ευχαριστώ toula !
Πονάει και θα πονάει για καιρό ακόμα. Αισθάνομαι οτι δεν θα περάσει ποτέ. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά ενώ πρέπει να σβήνει αυτό καίει ακόμα.
Παράξενη που είναι η ζωή. Παίζει πάνω στις πλάτες μας κάτι παιχνίδια που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάς και να την γλεντάς ή να κλαίς και να της φωνάζεις το πόσο άδικη είναι.
Πράγματι, δεν περνάει, μήτε η σκέψη,μήτε το αγκάθι!
Μπορεί έτσι να συμβαίνει, ότι αξίζει πονάει,ό,τι πανάει όμως αξίζει??
Πως μπορούμε να λυτροθούμε άραγε,ξέρει κανείς θνητός να μας πει κι εμάς,μήπως κάτι γίνει?
Τούλα
Τούλα μου
δυστυχώς οχι. Ότι πονάει δεν αξίζει. Είναι φορές που νομίζουμε οτι αξίζει αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Πρέπει να μπορείς να κοιτάξεις μέσα στον άλλο και να ανακαλύψεις αν πράγματι αξίζει. Είναι φορές που η λάμψη δεν δείχνει διαμάντι. Αποδεικνύεται άνθρακας απλός. Ένας διάτωντας αστέρας που λάμπει για λίγο και μετά σβήνει.
Η λύτρωση όμως φοβάμαι πως δεν έρχεται με λόγια. Η λύτρωση κατα την ταπεινή μου άποψη έρχεται μόνο με την απομυθοποίηση. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να δείξει ένα δρόμο. Πως συμβαίνει αυτό?? Μμμμ μάλλον δύσκολα και σίγουρα με διαφορετικούς τρόπους. Φοβάμαι οτι με μένα δεν θα γίνει ποτέ. Δεν ξέρω να πώ τον τρόπο.
Αγαπητέ μου Γιώργο
Πόσα τελικά μας διδάσκει η ίδια μας η ζωή? ποτέ δεν σταματά να το κάνει, και μέσα από αυτήν ανακαλύπτουμε καταστάσεις νέες και όχι πάντοτε καλές για εμάς.
Τόσα χρόνια στην δική μου ζωή, δίνω μάχες, σκληρές και αιματηρές οι περισσότερες,μάχη για την αγάπη και τον έρωτά μου τον αγιάτρευτο,που ακόμα δεν με λύτρωσε, μάχη για την επιβιώση και την ανατροφή των τέκνων, μάχη για μένα,για τις αξίες και τα ιδανικά..τί βγαίνει? πόνος και γνώση,σοφία και εμειρίες!
όλα ξεθωριάζουν γύρω μας τόσο γρήγορα, που μέχρι να το καταλάβεις τελείωσε,φέυγουν απο κοντά μας αγαπημένα μας προσωπα, άνθρωπα που λατρέψαμε,κι όμως δεν είναι πλέον κοντά μας, τί κάνουμε ΕΜΕΙΣ γι αυτό?? Μπορεί νκαι να μοιρολατρούμε, μπορεί και να μην θέλουμε άλλες πίκρες, και μένουμε εδώ..
Σκόρπιες οι σκέψεις μου απόψε, μα πέρα για πέρα απο καρδιάς βγαλμένες
τουλα
πείτε μου πως μπορώ να γίνω μέλος στο blog
τούλα
Τούλα μου
όμορφα τα γράφεις και μου είναι τόσο οικεία και αληθινά όσα γράφεις. Τι μας μένει απο την ζωή? Ο αγώνας. Το ταξίδι. Αυτό είναι η ζωή. Ούτε η αρχή και πολύ δε περισσότερο το τέλος της. Το ταξίδι είναι η ζωή. Ο αγώνας που λες και εσύ. Ένας αγώνας για τα πάντα. Και πολλές φορές άνισος, μπαμπέσικος, που ενώ απο την μια επιβάλει κανόνες απο την άλλη για να επιβιώσεις πρέπει να μην υπακούς σε κανένα. Τέλος πάντων μακρυγορώ.
Αν θέλεις να γίνεις μέλος στο μπλόγκ θα χρειαστεί να ανοίξεις ένα δικό σου μπλόγκ. Για να το κάνεις αυτό μπες στην διεύθυνση. www.blogger.com και απο εκεί ακολουθείς εκεί που λέει create blog. Αν γνωρίζεις τα αγγλικά θεωρώ οτι θα το καταλάβεις εύκολα. Θα σε περιμένω να σε δώ με χαρά στην συντροφιά των μπλόγκ. Αν θελήσεις οτιδήποτε το μέϊλ μου είναι το george.ver@hotmail.com .
Προσπάθησε το. :)
τελικά αυτό το μείνε συνεχίζει να με στοιχειώνει. Αξίζει ? Ναι πρέπει να αξίζει.
Δημοσίευση σχολίου