Το βουνό Νο 2 (Πάντα έτσι έμαθε ...... )

Πάντα έτσι έμαθε να κάνει. Αγαπούσε με τόσο πάθος που στο τέλος τον σκότωνε η αγάπη του. Δεν του αρκούσε η σωματική επαφή που σε άλλους θα ήταν ο μοναδικός σκοπός τους. Αυτός ήθελε να «παίρνει» τις ψυχές των συντρόφων του. Είναι αλήθεια ότι αυτό λίγες φορές  το κατάφερε, αλλά δεν άλλαζε τις αρχές του. Πάντα το πρώτο που τον ένοιαζε ήταν να κατακτήσει την ψυχή των ανθρώπων. Δεν τον ενδιέφερε το κορμί αλλά μόνο η ψυχή. Βλέπεις το κορμί είναι κάτι που φθείρεται και οι αναμνήσεις που προέρχονται από αυτό είναι παροδικές. Αντίθετα οι αναμνήσεις της ψυχής μένουν παντοτινά στην μνήμη μας. Και αυτός ήταν εγωιστής. Πολύ εγωιστής και τον ενδιέφερε να είναι παντοτινός. Ήθελε να μένει παντοτινά στους ανθρώπους που αγαπούσε όπως και σε εκείνους που του έλεγαν ότι τον αγαπάνε.

Ένας εγωιστής που προσπαθούσε πάντα να επιβεβαιώσει τον εγωισμό του αδιαφορώντας για τους γύρω του. Ήταν στιγμές που πίστευε ότι δεν μπορούσε να αγαπήσει αληθινά. Ακόμα και το σ’ αγαπώ δεν το έλεγε συχνά φοβούμενος ότι έτσι πληγώνεται ο εγωισμός του. Ακόμα και όταν του έλεγαν ότι τον αγαπάνε το αμφισβητούσε. Συνήθιζε να λέει ότι το σ’ αγαπώ δεν ήθελε να του το λένε με λόγια αλλά με έργα. Έτσι μεγάλωσε έτσι ανδρώθηκε έτσι πρωτογνώρισε τον έρωτα. Χωρίς σ’αγαπώ στα χείλη αλλά με χιλιάδες σ’αγαπώ στα έργα του.

Αυτό όμως ήταν και το λάθος του. Πολλές φορές πληγώθηκε από ανθρώπους που δεν μπορούσαν να αντέξουν τον ολοκληρωτικό έρωτα που αυτός ζητούσε και έμενε μόνος να παλεύει με την αγάπη του.

Η συνάντηση με την Ελένη αναπτύχθηκε στις ίδιες αρχές. Πάντα της ζητούσε το ολοκληρωτικό της δόσιμο σε αυτόν. Το νεαρό της ηλικίας της φάνταζε στα μάτια του ότι θα μπορούσε εύκολα να πετύχει τον σκοπό του. Γελάστηκε όμως.

Η Ελένη  παρά την νεότητα της έκρυβε απίστευτη ωριμότητα. Αυτό μάλιστα ήταν το πρώτο που είχε προσέξει στα λόγια της και ο ίδιος ο Δημήτρης. Και όχι μόνο ωριμότητα μα και έναν όμορφο τσαμπουκά που συναντούσες σε ελάχιστους άντρες. Έναν δίκαιο τσαμπουκά που δεν άφηνε τίποτα να πέσει κάτω. Σε όλη την ζωή της είχε μάθει να αγωνίζεται σκληρά, σε ότι είχε καταφέρει να κατακτήσει. Ακόμα και με τους καθηγητές της έδινε απίστευτες μάχες μέχρι να πειστεί για θέματα που οι συμμαθητές  της  τα δέχονταν ως δεδομένα. Είχε μάθει να μην σκύβει το κεφάλι ακόμα και όταν η δαμόκλειος σπάθη κρέμονταν από πάνω της. Παρόλη όμως αυτήν την σκληρότητα που έδειχνε μέσα της πονούσε πολύ και πληγώνονταν ακόμα περισσότερο. Έδειχνε ατρόμητη αλλά στην ουσία μπορούσες να την πληγώσεις και με το άγγιγμα ενός τριαντάφυλλου που θα την χάριζες. Δεν ήθελε να της χαρίζουν λουλούδια. Τα αγαπούσε πολύ μα δεν ήθελε να της τα χαρίζουν καθώς λυπόταν που ένα χέρι τα έκοβε από την φυσική τους θέση μόνο και μόνο για να τα προσφέρουν σε αυτήν. Συνήθιζε να λέει ότι προτιμούσε να της χαρίζουν κήπους και όχι μεμονωμένα τα λουλούδια.

Η Ελένη πήρε πρώτη την πρωτοβουλία και πλησίασε τον Δημήτρη αγγίζοντας τον στο πρόσωπο. Ο Δημήτρης γύρισε απότομα και έπιασε με τα δύο του χέρια το πρόσωπο της Ελένης. Βάλθηκε να κοιτά τα μάτια της. Κοιτούσε βαθιά μέσα τους μήπως μπορέσει και διακρίνει αν τελικά είχε καταφέρει να κατακτήσει την ψυχή της. Βλέπεις στην πραγματικότητα μόνο αυτό τον ένοιαζε. Να κατακτήσει την ψυχή της. Έμεινε να την κοιτά αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να σκύψει για να ενώσει τα χείλη του με τα δικά της. Η Ελένη για πρώτη φορά ένιωσε τον εαυτό της ανίκανο να αντιδράσει. Έκανε μια κίνηση να συγκρατήσει την ορμή του Δημήτρη μα αμέσως το μετάνιωσε και αφέθηκε να απολαύσει τα χείλη που τόσο ήθελε να γευτεί. Του έπιασε το πρόσωπο  με τα χέρια της και βάλθηκε να  ανιχνεύσει κάθε  εκατοστό του. Πέρασαν έτσι μερικά λεπτά της ώρας και δεν είχαν προσέξει ότι είχε αρχίσει να βρέχει. Μια βροχή αλλόκοτη. Ο ήλιος ήταν ακόμα ψηλά αλλά μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να ρίχνουν τις χοντρές στάλες τους και να νοτίζουν την γη. Πετάχτηκαν πάνω και έτρεξαν σε ένα κοντινό παράπηγμα  από ξύλα και μια μισοτρύπια λαμαρίνα  που είχε ξεμείνει από κανένα κυνηγό που παραφυλούσε  το θήραμα του ή κανένα βοσκό που το είχε για το μεσημεριανό του ύπνο.

 Έμειναν να κοιτάν την βροχή χωρίς να μιλούν αλλά και χωρίς να κοιτά ο ένας τον άλλο. Λες και το φιλί είχε ξεδιψάσει τον πόθο και έχασαν το κουράγιο τους για να συνεχίσουν. Μα είναι δυνατόν ένα φιλί να τους ικανοποιούσε; Είναι δυνατόν ένα άγγιγμα να έφτανε σε δύο ερωτευμένους;

Τότε ήταν που γύρισε ο ένας το βλέμμα προς τον άλλο και άρχισαν να γελάνε. Ένα γέλιο που δεν μπορούσε να εξηγηθεί. Ένα γέλιο όμως τόσο πηγαίο και γάργαρο σαν το νερό της βροχής που έπεφτε. Τα μαλλιά της Ελένης είχαν γίνει μούσκεμα και είχαν κολλήσει στο πρόσωπο της. Ο Δημήτρης άπλωσε το χέρι του και τα απομάκρυνε προς τα πίσω για να φανεί ολόκληρο το πρόσωπο της.

-         Με αγαπάς; Την ρώτησε.

-         Πολύ είπε εκείνη και συμπλήρωσε Εσύ;

-         Και εγώ ακόμα περισσότερο

Τα γέλια τους τώρα έγιναν ακόμα δυνατότερα που κάλυπταν τον ήχο της βροχής. Ο Δημήτρης βγήκε από το παράπηγμα στην βροχή έβαλε τα χέρια του στο στόμα του σε σχήμα χωνιού και άρχισε να φωνάζει με δύναμη.

-         Μ’ αγαπάειιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

Η Ελένη ακολουθώντας το παράδειγμα του Δημήτρη έκανε το ίδιο και αυτή. Βγήκε στην βροχή έβαλε τα χέρια της σε σχήμα χωνιού και φώναζε

- Μ’ αγαπάειιιιιιιιιιιιι

 

Η βροχή σταμάτησε όσο ξαφνικά είχε αρχίσει. Λες και τρόμαξε από τις κραυγές τους. Πιασμένοι από το χέρι και μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο προχώρησαν προς το αυτοκίνητο του Δημήτρη.

Ο Δημήτρης έβαλε μπρος και βγήκε στον δρόμο. Είχε γεμίσει νερά το οδόστρωμα και δυσκόλευε την οδήγηση. Ο Δημήτρης γύριζε συνέχεια και κοιτούσε την Ελένη στα μάτια της.  Τα λάτρευε. Τα έψαχνε πάντα. Ακόμα και την συνάντηση την είχε ζητήσει για να μπορέσει να την κοιτάξει στα μάτια της.

 Σε μια απότομη στροφή δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το αυτοκίνητο που ξέφυγε από τον δρόμο. Το αυτοκίνητο γλίστρησε στο κενό.

 

Την άλλη μέρα ένα βοσκός που έτυχε να περνά από εκεί το βρήκε σε μια χαράδρα πολλών μέτρων.

Όταν τους ανέσυραν διαπίστωσαν ότι το δεξί χέρι του Δημήτρη κρατούσε το αριστερό χέρι της Ελένης. Ήταν μυστήριο καθώς τα ενωμένα χέρια ήταν απανθρακωμένα. Δεν είχε πάρει φωτιά το αυτοκίνητο. Κι όμως τα ενωμένα χέρια ήταν τα μόνα που είχαν καεί. Όσοι ειδικοί προσπάθησαν να δώσουν μια κάποια εξήγηση δεν τα κατάφεραν. Λες και είχε βγει μια φλόγα λίγων λεπτών που έκαψε τα χέρια τους και αμέσως μετά έσβησε.

 

Όλοι είπαν πως τιμωρήθηκαν για την αμαρτία που έκαναν.

Αυτός στα 37 μεγάλος άνθρωπος και αυτή μόλις στα 21.

Δεν το ήθελε ούτε ο Θεός και τους τιμώρησε όπως τους άξιζε.

 

 Ένας δυνατός αέρας άρχισε να φυσάει προσπαθώντας να ξεριζώσει όλα τα ίχνη του δυστυχήματος. Τα σωστικά συνεργεία ίσα που πρόλαβαν να μαζέψουν τα σύνεργα τους. Το αυτοκίνητο παραλείφθηκε από μια μάντρα παλιοσίδερων. Τα άψυχα κορμιά οδηγήθηκαν στον σκοτεινό θάλαμο ενός νεκροτομείου και ποτέ κανείς δεν τους αναζήτησε. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τι απόγιναν αυτοί οι δύο. Στον τόπο του δυστυχήματος ότι δεν μπόρεσε να σβήσει ο άνεμος το αποτελείωσε η φωτιά που προκλήθηκε. Μια φωτιά που προήλθε από την απροσεξία ενός περαστικού που πέταξε το αναμμένο τσιγάρο του στα χυμένα λάδια και βενζίνες.  Ότι υπήρχε για να θυμίζει το τραγικό δυστύχημα καταστράφηκε.

Ακόμα και στον χώρο που είχαν περάσει για λίγες ώρες οι δύο τους, την επόμενη μέρα μπήκαν μπουλντόζες και άρχισαν να τον διαμορφώνουν για να χτιστεί το χωριό της Αγάπης.

 

Τι ειρωνεία! Ένα ολόκληρο χωριό αφιερωμένο στην αγάπη θεμελιωμένο πάνω σε μια αγάπη που δεν πρόλαβε να ανθίσει.