Τα τρένα που φύγαν

Έχω καιρό να γράψω και είπα να το κάνω σήμερα. Αφορμή στέκεται ένα όμορφο βιβλίο για τα Τρένα που βρήκα ως συνοδευτικό της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας της 27-09-08 :
Τα τρένα πάντα ήταν κάτι που μου άρεσαν και τα έβλεπα με θαυμασμό. Κάθε φορά που βλέπω ένα τρένο μου έρχονται εικόνες περασμένων δεκαετιών, τότε που ήταν το κατεξοχήν μαζικό μέσο μεταφοράς για τα μεγάλα ταξίδια. Τα βλέπω με τα μάτια της θύμησης να πλημμυρίζουν με κόσμο που τρέχουν να προλάβουν να μη φύγει , να βρουν το βαγόνι τους και να βολέψουν τα καλάθια με τα πράγματα τους. Τα βλέπω να μεταφέρουν τους Έλληνες της μετακατοχικής Ελλάδας στις γειτονιές του Βελγίου και της Γερμανίας σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Τρένα γεμάτα ελπίδες και όνειρα.
Δυστυχώς όμως έρχονται στο νου και εικόνες εγκατάλειψης και μαρασμού. Σταθμοί χορταριασμένοι και ξεχασμένοι στην μοίρα τους. Την αγάπη μου για τους σταθμούς νομίζω πως την έχω ξαναεκφράσει.
Το βιβλίο δίνει πολλές πληροφορίες για τα δίκτυα που απαρτίζουν τον Ελληνικό Σιδηρόδρομο καθώς και για τους τύπους των τρένων που έχουμε προμηθευθεί. Επίσης μιλάει και για την υποδομή που υπάρχουν σε άλλες ανεπτυγμένες σιδηροδρομικά χώρες.
Θέλω να συγχαρώ την εφημερίδα για την όμορφη πρωτοβουλία της και εύχομαι να πιάσει τόπο και να αγγίξει τα αυτιά των ανθρώπων που καθορίζουν την τύχη αυτού του υπέροχου μέσου που η ανάπτυξη του μόνο καλό θα φέρει για όλους μας.