Μάθημα απογοήτευσης!

Γιώργο μου
Καιρό τώρα ήθελα να σου γράψω αυτό το γράμμα.. Δυστυχώς όμως η καθημερινότητα μου δεν μου άφηνε τον χρόνο. Τρέχει αυτός και μαζί του και εγώ.
Φτάσαμε στα σαράντα χρόνια και ακόμα τον κυνηγάμε. Βλέπεις πάντα ήταν ταχύτερος από εμάς.
Σαράντα χρόνια είπα και ήρθαν στον νου οι αναμνήσεις. Θυμάσαι πόσα πολλά περάσαμε αντάμα; Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδάκια ακόμα και το μόνο που επιθυμούσαμε ήταν ένα τόπι και όμορφα παπούτσια για να το κλωτσάμε;
Αργότερα που μεγαλώνοντας αρχίσαμε τις μαγκιές, μόδα της τότε εποχής, και μαζί με αυτές το τσιγάρο και τις βόλτες στα μπαράκια, ψάχνοντας να βρούμε τον έρωτα.
Θυμάσαι που οι αναστολές μας πολλές φορές μας σταματούσαν να κάνουμε την τρέλα μας;
Τότε που πρωτογνωρίσαμε τον έρωτα από την μικροκαμωμένη και όμορφη δεσποινίδα; Ναι σε εκείνη την εκδρομή στην Κέρκυρα.
Το σχολείο; Σε εκείνη την περίφημη δευτέρα λυκείου, που πειράζαμε την φιλόλογο μας; Τι είχε τραβήξει η κακομοίρα από εμάς. Θυμάσαι που την επόμενη χρονιά οδηγήθηκε στην παραίτηση η κακομοίρα. Μαζί με εκείνη όμως θυμήθηκα και τον θηριώδη μαθηματικό που όταν πληροφορήθηκε τις πράξεις μας απέναντι στην φιλόλογο, μας τάραξε στα συνεχή τεστ. Κάθε δεύτερη μέρα και τεστ. Του πέρασε μετά από ένα μήνα.
Θυμάσαι την πίκρα της πρώτης αποτυχίας; Το όνειρο του πανεπιστημίου είχε πετάξει, και ήρθε στην θέση του μια μικρή επαρχιακή πόλη που φιλοξενούσε το άγνωστο ΤΕΙ..
Αντισταθήκαμε θυμάμαι λέγοντας όχι, θα ξαναδώσω, μα φαίνεται η μοίρα είχε γράψει την θέληση της και έτσι την επόμενη χρονιά αναγκαστήκαμε να γνωρίσουμε από κοντά αυτήν την πόλη. Ναι τώρα την έχουμε τόσο νοσταλγικά κοντά μας, μα τότε δεν βλέπαμε την στιγμή να φύγουμε. Να τελειώνουμε λέγαμε και να μπορέσουμε να στήσουμε την ζωή μας. Θυμάσαι;
Και έπειτα που αρχίσαμε να μαθαίνουμε την γεωγραφία της χώρας μας στην πράξη. Από το δυτικό της άκρο ένα μικρό πέρασμα από την πρωτεύουσα και μετά στην πινέζα. Πινέζα λέω και γελάω. Ένας ακριτικός νομός που μετατρέπεται στα χείλη χιλιάδων ανδρών σε μια λέξη του σχολείου. Πινέζα.
Παρέα μας αμούστακα παιδιά που εμάς τους λίγο μεγαλύτερους μας έκαναν να φαντάζουμε μεγάλοι. Τότε άρχισε το πρώτο χτύπημα. Στις ασκήσεις. Όλοι λέγανε άσ’ τους αυτούς θα έρθουν στο τέλος. Οι νέοι τρέξτε γρήγορα να φτάσουμε στο στρατόπεδο. Εκείνη η πορεία των πενήντα χιλιομέτρων σημάδευε όλες τις σειρές που περνούσαν από το συγκεκριμένο στρατόπεδο για χρόνια.
Και αργότερα. Θυμάσαι; Τα πρώτα εργασιακά βήματα. Δουλειές του ποδαριού δεξιά και αριστερά. Και ο χρόνος εκεί αμείλικτος να τρέχει γοργά. Ψάχναμε απεγνωσμένα για μια μόνιμη εργασία. Θέλαμε να αρχίσουμε το ταξίδι της δημιουργίας. Θυμάσαι;
Δεν θέλαμε να δεχτούμε ότι τότε άρχιζαν τα δύσκολα. Νομίζαμε ότι ο δρόμος θα είναι όμορφος και χαραγμένος μόνο για εμάς. Δεν ξέραμε ότι λίγα χρόνια αργότερα θα ψάχναμε εκείνες τις αναποδιές και θα τις αποζητούσαμε.
Δεν ξέραμε ότι το ταξίδι είναι απρόβλεπτο και εμείς απλά τα πιόνια που κινούνται πάνω στις ράγες της ζωής.
Φτάνει όμως αρκετά σε κούρασα. Άσε που πέρασε η ώρα και αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα που θέλει ανάσες ξεκούρασης για να βγεί.

Σε φιλώ και σε καληνυχτίζω
Ο εαυτός σου.