Φανταστική ιστορία

Άνοιξα τα μάτια μου αλαφιασμένος. Ένα χτύπημα κουδουνιού που άκουγα δεν ήταν δυστυχώς από την πόρτα του παραδείσου, αλλά από το ξυπνητήρι που βρισκόταν δίπλα μου και με καλούσε να αρχίσω την μέρα μου. Τελικά τα πιο μισητά αντικείμενα που εφεύραμε ως άνθρωποι είναι τα ξυπνητήρια. Δεν τους ξεφεύγει δευτερόλεπτο όταν είναι να μας ταρακουνήσουν από την ζεστασιά του κορμιού μας.
Σηκώθηκα αμέσως και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου μήπως καταφέρω και ξυπνήσω. Βλέπεις χθες, η Προσμονή του έρωτα, κόρη του για την ακρίβεια, πήρε τον Μορφέα από το χέρι και τον ξενάγησε στα μονοπάτια του πατέρα της.
Αυτός σαν μικρό παιδί, ήθελε να τα αγγίξει όλα. Τις ερωτικές ματιές πήγαινε και τις τράβαγε από τις βλεφαρίδες τους για να τις κάνει ακόμα πιο επώδυνες. Λες και από μόνες τους δεν είχαν την δύναμη να σε πονέσουν. Καθόταν δίπλα στα φλογερά φιλιά και τα έκανε χάζι. Τα περιέπαιζε με διάφορα κόλπα. Φορούσε παλτό για να τους πει ότι δεν ήταν αρκετά θερμά ή έφερνε μπροστά του σχάρες και τις ετοίμαζε για να ψήσει κρέατα δήθεν για να φάει, κάνοντας τα να πικάρονται και να ξενερώνουν από τα τερτίπια του. Προσπαθούσε να τους προσελκύσει την προσοχή κάνοντας αστείες γκριμάτσες για να γελάνε και να χάνουν την προσήλωση τους από τον σκοπό τους. Πολλές φορές τα κατάφερνε. Γελούσαν χωρίς αιτία τρομάζοντας τον απέναντι κατακτημένο ή κατακτητή.
Μη αντέχοντας άλλο ο έρωτας άρπαξε τον Μορφέα από το χέρι και τον απομάκρυνε από τα λημέρια του. Φώναξε την κόρη του και την μάλωσε λέγοντας της ότι άλλη φορά θα πρέπει προσέχει ποιόν κουβαλάει μαζί της. Μάλιστα την έσυρε μαζί του στα λημέρια του Μορφέα και τριγύρισαν εκεί μέχρι τον ήχο του ξυπνητηριού.
Αφού ντύθηκα βγήκα έξω από το σπίτι κατευθυνόμενος στο σημείο που βρισκόταν το αυτοκίνητο. Όλα γύρω ήταν βρεγμένα από την χθεσινοβραδινή βροχή. Το φως ήταν ακόμα κρυμμένο. Παράξενο όμως. Κάθε μέρα τέτοια ώρα είχε ξεδιπλώσει για τα καλά τα φύλλα του. Μια απορία σχηματίστηκε στο μυαλό μου. Κοίταξα προσεκτικά γύρω μου και είδα ότι όχι απλά δεν είχε προβάλλει το πρώτο φως αλλά ήταν όλα θεοσκότεινα. Μαύρο, φαρμακερό και κρύο. Ασυναίσθητα κοίταξα το ρολόι μου . Έδειχνε 5:00 ξημερώματα. Μα τι δουλειά είχα τέτοια ώρα στον δρόμο; Τότε θυμήθηκα πως χθες το βράδυ ο μικρός μου γιος πείραζε το ξυπνητήρι. Φαίνεται πως το έβαλε λίγες ώρες νωρίτερα και άλλαξε την ζωή μου. Είπα μέσα μου ένα «καλά εσύ ξύπνησες νωρίς» και συνέχισα για την δουλειά μου. Άλλωστε σε λίγες παραπάνω ώρες όλα θα βρουν τον κανονικό τους ρυθμό.