Σε ευχαριστώ melomenne!

Ο φίλος melomennos μου έδωσε τις λέξεις άλογο,ανεμοκάραβα,χρυσοπλάτινο φεγγάρι, χαχαλιά και ζουμπούλι και με προσκάλεσε να συνεχίσω το νέο παιχνίδι του μπλοκοχωριού. Έτσι λοιπόν σκάρωσα την παρακάτω ιστορία. Ελπίζω να πέτυχε τον στόχο της.
Η ώρα ήταν περασμένη. Το σπίτι όμως δεν μπορούσε να με χωρέσει. Περπάτησα μέχρι την άκρη του άσπρου βράχου. Στην άκρη του γκρεμού του. Είχα τόσα μέσα στην σκέψη μου που ένιωθα την ανάγκη να ηρεμήσω. Κάθισα στην πέτρα που κάποια δύναμη την είχε τοποθετήσει εκεί σαν κάθισμα για τον επισκέπτη του βράχου. Κοίταζα τον μικρό όρμο που σχηματιζότανε στα πόδια του βράχου. Ένα μικρό ζουμπούλι ξεπηδούσε από την βάση της πέτρας. Το πήρα απαλά στην χαχαλιά μου προσπαθώντας να μην τσαλακώσω την όψη του. Το χρώμα του έπαιρνε παράξενες αποχρώσεις κάτω από το χρώμα του φεγγαριού.
Ένα φεγγάρι που άπλωνε το φως του παντού. Ένα χρώμα ροδοκόκκινο. Αντανακλούσε στα νερά της θάλασσας. Είχε πανσέληνο. Τότε θυμήθηκα τα λόγια του γέρου καπετάνιου που έλεγε πως το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου έπαιρνε μια παράξενη όψη. Ήταν καιρός πλέον να το δω και εγώ. Βλέπεις ο Αύγουστος ήταν πλέον από μέρες κοντά μας. Οι αποχρώσεις του φεγγαριού αυτήν την εποχή, ήταν από τις πιο ερωτικές όλου του χρόνου.
Βάλθηκα να το κοιτώ, για να δω και εγώ τον ιριδισμό του. Τότε ήταν που διέκρινα το μυστικό του. Δεν ήταν το ίδιο φεγγάρι. Ήταν ένα χρυσοπλάτινο φεγγάρι που είχε πάρει την θέση του κανονικού. Αυτό ήταν το μυστικό του λοιπόν. Άλλαζε. Έφευγε το παλιό και έδινε την θέση του σ' αυτό.
Μικρά φωτάκια διακρίνονταν στο βάθος της γαληνεμένης θάλασσας. Ήταν οι αντανακλάσεις από τα μικρά ψαροκάικα που μοχθούσαν για την καθημερινή τους καλάδα. Τα φωτάκια διακρίνονταν να έχουν σχηματίσει κύκλο. Γρι-γρι σκέφτηκα. Σίγουρα γρι-γρι είναι. Οι λάμπες αυτές που χρησιμοποιούσανε για να προσελκύσουνε τα ψάρια, μαγνήτιζαν και την θωριά των ταξιδευτών των ονείρων. Των ρομαντικών που αγνάντευαν την θάλασσα.
Ένα γλυκό αεράκι έκανε την εμφάνιση του. Ένιωσα το κορμί μου, να το διαπερνά ένα ρίγος. Λίγο νωρίτερα είχα ακούσει στο ραδιόφωνο πως ο άνεμος θα μεγάλωνε την ένταση του. Και νάτος. Ένας ελαφρύς λεβάντες έκανε την εμφάνιση του. Οι καραβιές του ανέμου άρχισαν να έρχονται με περισσότερη ορμή. Έβλεπα τα μικρά φωτάκια να μεγαλώνουν. Είχε αρχίσει η επιστροφή των ψαροκάικων. Προσπάθαγαν να προλάβουν να φωλιάσουν στην αγκαλιά του λιμανιού. Να κρυφτούν από το μένος του ανέμου. Πλησίασαν αρκετά και πλέον σχηματίζονταν η μορφή τους την ώρα ακριβώς που τα ανεμοκάραβα άρχισαν να παίρνουν την θέση τους στην απεραντοσιά της θάλασσας.
Έπρεπε να φύγω πλέον. Έπρεπε και εγώ να βρω το δικό μου λιμάνι. Βάδιζα προς το μικρό σπιτικό μου όταν ένας παράξενος θόρυβος αντήχησε στα αυτιά μου. Προς στιγμή νόμιζα πως ο άνεμος έπαιζε μαζί μου το παιχνίδι της φαντασίας. Προσπάθησα να αφουγκραστώ καλύτερα την μιλιά του μήπως καταφέρω να ξεδιαλύνω καλύτερα τους ήχους,. να απομονώσω αυτούς που έφερνε το αγέρι και ποιοι ήταν αληθινοί και όχι πονήματα της φαντασίας μου. Μα να, τώρα πλέον άρχισε να γίνεται ξεκάθαρος. Παράξενος θόρυβος. βαρύς και τραχύς. Ένας μπουχός σκόνης διακρίνονταν να πλησιάζει προς το μέρος μου. Είχα χρόνια να αντικρίσω κάτι παρόμοιο. Ανεμοστρόβιλος σκέφτηκα. Εδώ όμως; Στο μικρό Ασπροβράχι; Δεν είχε εμφανιστεί ποτέ κάτι τέτοιο. Η λογική απομάκρυνε την σκέψη αυτή, και έψαχνε να βρει το αίτιο του μπουχού. Είχε πλησιάσει πλέον αρκετά που άρχισα να νιώθω και ένα τρέμουλο της γης. Η λογική της σκέψης είχε αγγίξει τα όρια της όταν άρχισαν να έρχονται εικόνες μιας άλλης ξεχασμένης εποχής. Όχι πολύ μακριά από το σήμερα. Μιας εποχής νοσταλγικής και τρυφερής. Τώρα πλέον άρχισε να ξεδιαλύνεται το μυστήριο. Ήταν καλπασμός αλόγου. Μάλιστα τα πρώτα οπτικά ερεθίσματα άρχισαν να διακρίνουν πλέον την μορφή του. Ένα άσπρο άλογο έτρεχε προς το μέρος μου. Όλα ήταν ξεκάθαρα πια. Η σιλουέτα του αναβάτη ήταν ορατή. Το λυγερό κορμί της Μαριλένας θα το αναγνώριζα μέσα από χιλιάδες άλλες μορφές. Επέστρεφε από τον απογευματινό περίπατο της στην κόψη των βράχων. Έτρεχε και αυτή να πάει στην ζεστασιά του σπιτικού μας. Πρόλαβε και πέρασε σαν αστραπή λίγα μέτρα μακριά μου. Την διέκρινα την ώρα που ξεπέζεψε και έβαλε το άλογο στον στάβλο. Έτρεξα να προστατευθώ και εγώ από την ορμή του ανέμου που πλέον είχε δείξει όλο το μεγαλείο του. Χώθηκα γρήγορα στο σπίτι και έτρεξα να αγκαλιάσω την γλυκιά μου Μαριλένα.

Και επειδή δεν θα ήθελα να σταματήσει σε εμένα το συνεχίζω προσκαλώντας την maika τον φοίνικα την mayamaya, την αλήτισσα τα μεθυσμένα χρώματα και την marillia να συνεχίσουν το παιχνίδι με τις λέξεις : αδυσώπητος έρωτας, κιτρινισμένα γράμματα, φθοροποιός χρόνος, χαμόγελο και ταξίδι του ονείρου (μάλλον μικρές φρασούλες είναι. Άντε θέλω ιστορίες. ;-)