Στην Ανναμαρία και την Candy. Δύο όμορφα λουλούδια.

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους μου ευχηθήκατε για τα γενέθλια μου. Όλους εσάς που με τιμήσατε με τις ευχές σας και την φιλία σας.
Ήδη το έκανα και στα σχόλια του προηγούμενου πόστ. Όμως θέλω να περιγράψω την μεγάλη χαρά που ένοιωσα όταν ανακάλυψα δύο άλλα πόστ, σε άλλα μπλόγκ, της ανναμαρία και της candy. Ήταν δύο πόστ αφιερωμένα σε μένα, στα γενέθλια μου. Ένοιωσα ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Με γοητέψανε και οι δύο. Πολλές φορές λέγονται πράγματα στα μπλόγκ που ναι μεν τα ακούς ή τα γράφεις και σου αρέσουν, όμως δεν μπορείς να τα εκτιμήσεις όσο ίσως θα έπρεπε. Βλέπεις σ' αυτό το είδος επικοινωνίας λείπει το στοιχείο της οπτικής επαφής, το στοιχείο της αντίδρασης του σώματος στα λεγόμενα σου. Όπως επίσης λείπει και η αντίδραση σου σ'αυτόν που σου κάνει το σχόλιο. Έτσι λοιπόν όσο και να έχεις επικοινωνήση με κάποιον πάντα θα υπάρχει μια έλλειψη που δεν θα σ'αφήνει να ολοκληρώσεις την εικόνα που έχεις για τον άλλον. Δεν σ'αφήνει να ολοκληρώσεις την άποψη σου για τον άλλον. Έτσι λοιπόν παρόλο που πολλές φορές είχα σχολιάσει στα μπλόγκ και των δύο φιλενάδων μου δεν μπορούσα να εκτιμήσω τι εικόνα τους είχα δώσει, όπως βέβαια και σε όλους μέσα στο χώρο αυτό.
Ξαφνιάστηκα λοιπόν όταν διαπίστωσα οτι οι προβληματισμοί που είχα διατυπώσει εμμέσως σε ένα σχόλιο της άνναμαρία, όχι μόνο δεν προσπεράστηκαν απ' αυτήν και δεν θεωρήκαν απλά λόγια, αλλά αποτυπώθηκαν στην μνήμη της και την κατάλληλη στιγμή απαντήθηκαν με τρόπο που ειλικρινά ομολογώ με βοήθησαν να δώ λίγο παραπέρα. Να διαπιστώσω οτι μπορεί όσο μεγαλώνουμε να χάνουμε κάποια πράγματα αλλά συγχρόνως κερδίζουμε κιόλας. Να νοιώσω οτι ένας άνθρωπος που ούτε έχει δεί την εικόνα μου και με κριτήρια ανιδιοτέλειας προβληματίστηκε και απασχολήθηκε με ένα δικό μου πρόβλημα. Δεν είναι μαγευτικό; Δεν είναι να σε κάνει να πλυμμηρίζεις απο χαρά; Για μένα πάντως αποτέλεσε όαση. Μου φάνηκε απίστευτο. Ίσως μάλλον γιατί εγώ δεν θα σκεφτόμουν να το κάνω.
Για την candy μου. Τι να πώ; Η αλήθεια είναι οτι με την candy την έκπληξη την ένιωσα λίγες μέρες νωρίτερα. Όταν μου πρότεινε να γίνω το τέρρυ της. Όταν άκουσα να μου λέει οτι εδώ και καιρό που διαβάζει τα σχόλια μου τα βρίσκει ωραία και συγκινητικά. Καθώς λοιπόν είμαι μιας γενιάς που δεν είχαμε συνηθίσει οι γυναίκες να αναλλαμβάνουν τέτοιες πρωτοβουλίες, με γοήτεψε. (Ελπίζω να μην μου γίνει κουσούρι να γοητεύομαι συνέχεια). Ένοιωσα λιγάκι Δόν Ζουάν. Ένοιωσα να ψήλωσα απότομα. Ήταν το αρχικό ξάφνιασμα. Ενώ εγώ περίμενα μοιρολατρικά να έρθει το τελείωμα της ζωής καθώς πλησίαζαν τα κρίσιμα δεύτερα -άντα, ξαφνικά ένοιωσα εικοσάρης, ένα σχολιαρόπαιδο που τώρα ξεκινάει να ζεί. Ξέρετε είναι σαν να ξαναγεννιέσαι. Ξαφνικά να σου κάνουν προτάσεις που όπως σε μεγάλωσε η ζωή ποτέ δεν θα περίμενες. Υπέροχο. Φανταστικό.

Έτσι λοιπόν μετά απο την τόση μεγάλη χαρά που μου χάρισαν οι δύο κυρίες, σαν ελάχιστο δείγμα της ευγνωμοσύνης μου είναι να τους αφιερώσω αυτό το πόστ, μαζί με την αγάπη μου.